Barrakuda wielka

Barrakuda wielka

Sphyraena barracuda[1]
(Edwards, 1771)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	okoniokształtne
Podrząd	makrelowce
Rodzina	barrakudowate
Rodzaj	Sphyraena
Gatunek	barrakuda wielka
Synonimy Esox barracuda Edwards, 1771 Esox barracuda Walbaum, 1792 Sphyraena affinis Rüppell 1838 Sphyraena agam Rüppell 1838 Sphyraena akerstromi Whitley 1947 Sphyraena barracuda (Walbaum, 1792) Sphyraena becuna Lacepède, 1803 Sphyraena commersonii Cuvier, 1829 Sphyraena dussumieri Valenciennes, 1831 Sphyroena kadanar, Thiollière 1857 Sphyraena microps Marshall 1953 Sphyraena snodgrassi Jenkins 1901 Sphyraena picuda Bloch & Schneider, 1801 Sphyraena sphyraena picuda Bloch & Schneider, 1801
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Barrakuda wielka, barakuda wielka (Sphyraena barracuda) – gatunek dużej i drapieżnej, szeroko rozprzestrzenionej ryby morskiej z rodziny barrakudowatych (Sphyraenidae). Uważana jest za potencjalnie niebezpieczną dla ludzi. Ceniona w wędkarstwie sportowym^{[przez kogo?]}.

Barrakuda wielka jest gatunkiem pospolitym w większości morskich wód strefy tropikalnej i subtropikalnej całego świata, pomiędzy 42°N – 35°S, z wyjątkiem wschodniego Pacyfiku, gdzie nie występuje. Zwykle pływa na głębokościach do 30 m p.p.m., ale spotykana jest też głębiej – do 100 m p.p.m.^[3]

Ciało tej ryby ma torpedowaty kształt. Jest silnie wydłużone i niemal cylindryczne, o barwie od srebrzystozielonej do srebrzystoszarej z ciemniejszymi plamami na bokach. Intensywność ubarwienia zmienia się w zależności od otoczenia. Paszcza jest uzbrojona w ostre zęby. Łuski są duże. Przeciętna całkowita długość ciała wynosi 140 cm, a maksymalna sięga 200 cm^[3]. Największa odnotowana masa ciała barrakudy wielkiej wynosiła 50 kg^[3]. Dymorfizm płciowy nie jest zaznaczony^[4].

Od pozostałych barrakud odróżnia ją podwójnie obrzeżona płetwa ogonowa z niebiesko zabarwionymi końcami płatów oraz ciemne plamy na dolnej stronie boków ciała^[5][3].

Młode barrakudy żyją w namorzynach, estuariach i w pobliżu raf koralowych, od strony morza.

Po osiągnięciu dojrzałości płciowej, kiedy są już wystarczająco silne, by się obronić przed większością drapieżników, są spotykane w różnorodnych typach wód – przy wejściach do portów, na otwartym morzu^[5], na rafach koralowych i w ich pobliżu. Zazwyczaj pływają w czystych i ciepłych wodach, chociaż sporadycznie spotyka się je też w chłodniejszych. Prowadzą dzienny tryb życia. Polują zazwyczaj samotnie, ale spotykane są też w małych zgrupowaniach. Żywią się rybami, głowonogami, a czasem krewetkami^[3].

Biologia rozrodu pozostaje słabo poznana. Jest to gatunek jajorodny. Rodzice nie opiekują się ikrą^[4].

Ryby z tego gatunku są poławiane na niewielką skalę. Ich mięso jest uważane za smaczne. W mięśniach dużych osobników gromadzi się toksyczna dla ludzi ciguatoksyna^[5], jednak nie stwierdzono zatruć wywołanych spożyciem tych ryb złowionych w Oceanie Atlantyckim^[3]. Ze względu na możliwość zatrucia ciguatoksyną amerykańska Agencja Żywności i Leków wprowadziła w 2000 roku zakaz handlu mięsem barrakudy wielkiej^[4].

Odnotowano sporadyczne ataki tych drapieżników na ludzi. Zwykle było to jedno gwałtowne uderzenie, po którym atakująca barrakuda odpływała. W większości przypadków ataki te sprowokowało zachowanie człowieka^[4].