[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Bolesław Jaszczuk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Jaszczuk
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 października 1913
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 stycznia 1990
Warszawa

Minister przemysłu maszynowego
Okres

od 7 lipca 1956
do 27 lutego 1957

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Roman Fidelski

Następca

Kiejstut Żemaitis

Minister energetyki
Okres

od 6 marca 1952
do 7 lipca 1956

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Następca

Franciszek Waniołka

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Walecznych (1943–1989) Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Medal im. Ludwika Waryńskiego Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina”

Bolesław Borys Jaszczuk (ur. 25 października 1913 w Warszawie, zm. 1 stycznia 1990 tamże) – polski inżynier elektryk i polityk komunistyczny, członek Biura Politycznego i sekretarz KC PZPR, minister energetyki (1952–1956), minister przemysłu maszynowego (1956–1957), poseł na Sejm PRL II, IV i V kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Aleksandra i Olgi. Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Joachima Lelewela w Wilnie w 1933, następnie studiował na Politechnice Warszawskiej. Karierę polityczną zaczynał w 1933 jako członek Komunistycznego Związku Młodzieży Polski. W 1939 działacz Klubu Demokratycznego. Przez krótki okres walczył w Związku Walki Zbrojnej. W 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. W latach 1942–1943 jeden z dowódców Gwardii Ludowej. Więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych Auschwitz i Mauthausen-Gusen.

W latach 1945–1947 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PPR w Warszawie. Od maja 1947 do października 1948 był wiceprezydentem miasta stołecznego Warszawy, a następnie (do maja 1950) wojewodą śląskim. Od grudnia 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (początkowo – do marca 1959 – jako zastępca członka Komitetu Centralnego). Od 6 marca 1952 do 7 lipca 1956 minister energetyki, a następnie do 27 lutego 1957 minister przemysłu maszynowego. W latach 1957–1959 zastępca przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Pełnił mandat poselski na Sejm PRL II, IV i V kadencji. Od marca 1959 zasiadał w KC PZPR, w tym od lipca 1963 do grudnia 1970 jako jego sekretarz odpowiedzialny za politykę gospodarczą, a jednocześnie od listopada 1964 do lipca 1968 zastępca członka i następnie (do grudnia 1970) członek Biura Politycznego KC PZPR. W 1971 został wykluczony z PZPR. W latach 1980–1981 publikował na łamach tygodnika Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej „Płomienie”[1].

Był ambasadorem PRL w Związku Radzieckim (1959–1963). Działacz Naczelnej Organizacji Technicznej i Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C31-tuje-10)[2].

Żonaty z Marią Jaszczukową, mieli syna Bolesława, działacza Związku Komunistów Polskich „Proletariat”[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tradycje lewicy patriotycznej w Polsce.
  2. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  3. Krzysztof Łoziński, Sekta komunistów. „Wprost”, nr 1072 z 16 czerwca 2003.
  4. Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 19.
  5. Z okazji srebrnego jubileuszu Polski Ludowej. Dekoracja zasłużonych działaczy najwyższymi odznaczeniami. „Dziennik Polski”. Rok XXV, Nr 170 (7906), s. 1, 4, 19 lipca 1969. Kraków. [dostęp 2023-05-02]. 
  6. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964. 
  7. M.P. z 1955 r. nr 92, poz. 1195 – Uchwała Rady Państwa z dnia 17 stycznia 1955 r. nr 0/183.
  8. Życie Partii”, styczeń–marzec 1987, s. 20.
  9. Władysław Gomułka uruchomił nową, w pełni zautomatyzowaną doświadczalną kopalnię „Jan”. „Dziennik Bałtycki”, s. 1–2, nr 280 z 5 grudnia 1968.
  10. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 13, 15 sierpnia 1967, s. 1–2.
  11. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu, nr 5, 7 czerwca 1968, s. 2.
  12. Euzebiusz Basiński, Polska-ZSRR. Kronika faktów i wydarzeń 1944–1971, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1973, s. 392.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]