[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Aleksander Czernyszow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Czernyszow
Ilustracja
Portet Aleksandra Czernyszowa
pędzla George'a Dawe
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1786
Moskwa

Data i miejsce śmierci

1857
Castellammare di Stabia

Minister wojny Imperium Rosyjskiego
Okres

od 1832
do 1852

Odznaczenia
Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza I klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Złota szabla „Za dzielność” (Imperium Rosyjskie) Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana Kawaler Orderu Marii Teresy Kawaler Orderu Świętego Ludwika (Francja) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Wojskowego Wilhelma (Holandia) Order Maksymiliana Józefa (Bawaria) Order Orła Białego Krzyż Wielki Orderu Avis (Portugalia) Order Orła Czarnego (Prusy) I Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order „Pour le Mérite” Order Lwa Złotego (Hesja) Order Zasługi Wojskowej (Hesja) Order Królewski Serafinów (Szwecja) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch)

Aleksander Iwanowicz Czernyszow, ros. Александр Иванович Чернышёв (ur. 10 stycznia 1786 w Moskwie, zm. 1857 w Castellammare di Stabia) – hrabia od 1826, najjaśniejszy książę od 1846, generał adiutant (1812), generał kawalerii (1826), rosyjski dowódca wojskowy, dyplomata, działacz państwowy, którego kariera rozpoczęła się w okresie wojen napoleońskich.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od 1802 służył w jednostkach kawalerii Gwardii Cesarskiej. Uczestniczył w wojnie z Francją 1805–1807. Od 1808 wykonywał zadania dyplomatyczne we Francji i Szwecji. Był agentem dyplomatyczno-wojskowym w Paryżu. Na początku I wojny ojczyźnianej 1812 przy carze Aleksandrze I, później w armii czynnej na froncie, dowodził oddziałem kawaleryjskim. Uczestnik zagranicznych wypraw wojennych armii rosyjskiej 1813–1814. Od 1815 w świcie cara, od 1821 dowodził dywizją kawalerii. Od 1826 wchodził jako członek w skład komisji śledczej sądzącej dekabrystów. Od 1827 senator. W 1828 wyznaczony na zastępcę szefa Sztabu Głównego i kierującym Ministerstwem Wojny. W latach 1832–1852 piastował urząd ministra wojny Imperium Rosyjskiego. Przeprowadził w armii szereg reform, które regulowały system kompletowania armii oparty na rekrucie – regulamin 1831, przeprowadził centralizację ministerstwa wojny. Od 1848 przewodniczący Rady Państwa Imperium Rosyjskiego, premier rosyjskiego rządu (1848–1856). Zwolennik dyscypliny metodą pałki i przestarzałej taktyki linearnej. Obwiniany o spowodowanie klęski armii rosyjskiej w wojnie krymskiej 1853–1856.

W 1830 odznaczony Orderem Orła Białego[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 292–293

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • М. Роспэн, Отечественная война 1812 года. Энциклопедия, 2004, s. 773–773, ISBN 5-8243-0324-X
  • Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia, t. 29, Moskwa 1978