Adam Rudnicki

Adam Rudnicki

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	16 marca 1897 Warszawa
Data i miejsce śmierci	7 grudnia 1964 Tyrol, Austria
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	66 Kaszubski Pułk Piechoty 57 Pułk Piechoty Wielkopolskiej
Stanowiska	dowódca Okręgu Suwalskiego POW szef sztabu dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie sejneńskie II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Adam Czesław Rudnicki-Behczyc^[1][2] (ur. 16 marca 1897 w Warszawie^[1], zm. 7 grudnia 1964 w Tyrolu w Austrii^[3]) – działacz niepodległościowy, działacz POW, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Urodził się 16 marca 1897 roku w Warszawie, w rodzinie Adama i Zofii Anastazji z Joteyków. Ukończył szkołę handlową Zgromadzenia Kupców m. Warszawy, SGGW, wydział prawa Uniwersytetu Warszawskiego (absolutorium) i Wyższą Szkołę Wojskową. Przed I wojną światową czynny w skautingu i Organizacji Młodzieży Narodowej^[1]. W 1919 roku był dowódcą Okręgu Suwalskiego POW. W sierpniu 1919 roku zorganizował odbicie Sejn z rąk Litwinów, którzy je zajęli po wycofaniu się Niemców^[4]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Oddziale II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 1 pułk piechoty Legionów^[5].

W 1923 roku, w stopniu kapitana, pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego pozostając oficerem nadetatowym 66 pułku piechoty w Chełmnie^[6]. W 1924 roku pełnił służbę w 66 pułku piechoty^[7].

2 listopada 1926 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza VII Kursu Normalnego. Na majora awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku^[8]. 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko szefa sztabu. W styczniu 1931 roku został przeniesiony do 57 pułku piechoty wielkopolskiej w Poznaniu na stanowisko dowódcy batalionu^[9][10]. W listopadzie 1933 roku został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie^[11][12]. Był redaktorem pisma „Polska Zbrojna”. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[13]. W styczniu 1936 roku został zastępcą szefa instytutu.

Przed wybuchem II wojny światowej został skierowany do sztabu Grupy Operacyjnej „Jasło”. Po przegranej kampanii wrześniowej znalazł się na Węgrzech. Był jednym z oficerów negocjujących przejście oddziałów polskich na Węgry. Na przełomie 1939 i 1940 roku był pierwszym dowódcą tajnego Biura Ewakuacyjnego, organizującego przerzuty Polaków do Francji i Wielkiej Brytanii^[14].

Po wojnie pozostał w Austrii. Utrzymywał kontakty wywiadowcze z emigracyjnym rządem polskim w Londynie. Według bezpieki komunistycznej współpracował z wywiadem brytyjskim i amerykańskim. Zginął w wypadku samochodowym w Tyrolu^[15].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4953 (1921)^[16]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (12 marca 1931)^[17]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[1]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[18][1]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[1]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[1]
• Krzyż Węgierski Zasługi II Klasy (Węgry)^[1]
• Komandor Orderu Korony Jugosłowiańskiej (1937)^[19]
• Komandor Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1938)^[20]
• Oficer Orderu św. Sawy (Jugosławia, 1929)^[21]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1937)^[19][22]
• Oficer Orderu Korony (Belgia)^[1]
• Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[1]
• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)^[1]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[1]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwca 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].