Carlo Cerri
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 września 1610 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 maja 1690 |
| Biskup Ferrary | |
| Okres sprawowania |
19 maja 1670–14 maja 1690 |
| Wyznanie |
Rzymskokatolickie |
| Prezbiterat |
grudzień 1669[1] |
| Nominacja biskupia |
19 maja 1670 |
| Sakra biskupia |
17 sierpnia 1670 |
| Kreacja kardynalska |
29 listopada 1669 |
| Kościół tytularny |
S. Adriano (19 maja 1670)[1] |
| Data konsekracji |
17 sierpnia 1670 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Carlo Cerri (ur. 14 września 1610, zm. 14 maja 1690)[2] – włoski kardynał, biskup Ferrary.
Pochodził z Rzymu, gdzie w 1629 ukończył studia prawnicze na uniwersytecie La Sapienza[2]. Został audytorem kardynała Francesco Barberiniego, bratanka papieża Urbana VIII (1623-1644)[2]. Kardynał Barberini uczynił go kanonikiem bazyliki watykańskiej oraz swoim wikariuszem w Trybunale Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości[2]. 2 grudnia 1639 objął funkcję audytora trybunału Roty Rzymskiej; 15 października 1657 został jej dziekanem[2][3]. Jako dziekan Roty Rzymskiej uczestniczył m.in. w procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych oraz w egzaminowaniu kandydatów na biskupów[3].
29 listopada 1669 papież Klemens IX (1667-1669) mianował go kardynałem prezbiterem[1], ale nie zdążył przed śmiercią (zm. 9 grudnia 1669) zakończyć obrzędów związanych z nominacją. Mimo to został dopuszczony do udziału w Konklawe 1669–1670. Wybrany wówczas papież Klemens X na konsystorzu 19 maja 1670 nadał mu kościół tytularny S. Adriano, a nadto mianował biskupem Ferrary i legatem apostolskim (namiestnikiem) w Urbino na trzyletnią kadencję. Przyjął sakrę biskupią 17 sierpnia 1670 z rąk kardynała Federico Sforza[2].
Carlo Cerri jako kardynał był członkiem Kongregacji ds. Obrzędów, Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów i Kongregacji Fabryki Świętego Piotra[3]. Uczestniczył w konklawe 1676 i konklawe 1689[2][4], na obu był rozważany jako kandydat na papieża[5].
Zmarł w swym rzymskim pałacu w wieku 79 lat i 8 miesięcy[1][2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Remigius Ritzler: Hierarchia Catholica. T. V. Münster: 1952, s. 5. (łac.).
- ↑ a b c d e f g h Salvador Miranda: The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-06-29]. (ang.).
- ↑ a b c Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus congregationum, tribunalium et Collegiorum urbis 1629-1714. Rzym - Fryburg Bryzgowijski - Wiedeń: Herder, 1991, s. 98. ISBN 978-3451216534.
- ↑ Remigius Ritzler: Hierarchia Catholica. T. V. Münster: 1952, s. 10, 15. (łac.).
- ↑ Ludwig von Pastor: History of the Popes. T. 32. London: 1940, s. 3-4. (ang.).; Ludwig Wahrmund: Das Ausschliessungs-recht (jus exclusivae) der katholischen Staaten Österreich, Frankreich und Spanien bei den Papstwahlen. Wiedeń: Holder, 1888, s. 162-163. (niem.)..