Żydowska Siła

Żydowska Siła

‏עוצמה יהודית‎

Państwo	Izrael
Lider	Itamar Ben-Gewir
Data założenia	2012
Ideologia polityczna	kahanizm, syjonizm religijny, żydowski nacjonalizm, osadnictwo żydowskie
Poglądy gospodarcze	wolnorynkowe z poszanowaniem zasad judaizmu
Barwy	niebieski, czarny
Obecni posłowie	6/120
Strona internetowa

Żydowska Siła (hebr. ‏עוצמה יהודית‎, Ocma Jehudit) – radykalnie prawicowa, kahanistyczna partia izraelska. Jej członkami jest wielu uczniów Me’ira Kahanego oraz działaczy jego partii Kach. Ugrupowanie funkcjonowało wcześniej jako Siła Izraela (Ocma le-Jisra’el).

Żydowska Siła, pod nazwą Siła Izraela (Ocma le-Jisra’el) powstała w 2012 roku jako wspólna inicjatywa Micha’ela Ben-Ariego (Erec Jisra’el Szelanu) i Arjego Eldada (Ha-Tikwa), którzy do osiemnastego Knesetu dostali się z listy Unii Narodowej. 19 listopada opuścili oni macierzyste ugrupowanie zakładając osobną, dwuosobową frakcję parlamentarną, która przetrwała do końca kadencji osiemnastego Knesetu. Obaj politycy chcieli stworzyć „ideologiczną prawicę” jeszcze przed wyborami w 2013 roku^[1][2][3]. Już wtedy członkami i aktywistami partii zostali Baruch Marzel czy Itamar Ben-Gewir, którzy swoimi poglądami byli bliscy Me’irowi Kahanemu^[4]. Uznano, że na prawicy zapanowała próżnia, a partie tzw. „obozu narodowego” rozmyły się w poglądach i stały się uległe wobec Arabów^[5]. Baruch Marzel i Ben-Ari uznali też, że nowe ugrupowanie będzie stanowiło przeciwwagę dla polityków partii arabskich^[6]. Powstanie Żydowskiej Siły odebrano jako dzielenie i osłabianie izraelskiej prawicy, co mogłoby wpłynąć niekorzystnie na wyniki zbliżających się wyborów^[5].

Już wtedy politycy Żydowskiej Siły głosili potrzebę aneksji Judei i Samarii i sprzeciwiali się powstaniu państwa palestyńskiego. Partia domagała się anulowania porozumień z Oslo i przejęcia kontroli nad Wzgórzem Świątynnym^[7]. Na slogan ugrupowania wybrano bez obowiązków nie ma praw, co miało uderzać w społeczność izraelskich Arabów^[5].

Opracowano na podstawie programu na stronie internetowej ugrupowania^[8].

• Izrael jest państwem żydowskim,
• Edukacja powinna być oparta na miłości do Ziemi Izraela, Ludu Izraela oraz powinna promować tradycyjne wartości judaizmu,
• Prawo izraelskie powinno zawierać także prawo hebrajskie, czyli aspekty halachy odnoszące się m.in. do praw własności, umów, prawa międzynarodowego, prawa krajowego, zasad sprzedaży czy praw własności,
• Osadnictwo żydowskie we wszystkich częściach i alija powinny stać się głównymi wartościami Państwa Izrael,
• Powinno się przywrócić żydowską zwierzchność nad Wzgórzem Świątynnym, miejscem do którego prawa nabył król Dawid,
• Izrael powinien prowadzić bezwzględną walkę ze swoimi wrogami. Partia wyklucza wszelkie ustępstwa, negocjacje i programy wymiany więźniów,
• Państwo Izrael powinno prowadzić aktywną politykę wydalania wszystkich osób będących wrogo nastawionych do Izraela, powinno przeciwstawiać się polityce łączenia rodzin palestyńskich oraz powinno przeciwdziałać nielegalnej emigracji,
• Nie można krępować działań Sił Obronnych Izraela prawem międzynarodowym czy działalnością organizacji pozarządowych,
• Państwo powinno zwalczać aborcję i umacniać rodzinę jako najwyższą wartość społeczną,
• Promowanie tzw. „żydowskiego kapitalizmu”, czyli połączenia kapitalizmu, deregulacji rynkowej z wartościami judaizmu dotyczącymi opieki nad potrzebującymi i starszymi.

W 2013 roku partia otrzymała 66 775 głosów, co dało rezultat 1,8% i nie zdołała przekroczyć progu wyborczego^[7].

Początkowo Ben-Ari uznał, że w wyborach w 2015 roku partia wystartuje samodzielnie. Działacze orzekli, że na prawicy izraelskiej pojawiła się próżnia ideologiczna w wyniku uległości wobec społeczności arabskiej. Uznano za niedorzeczne i sprzeczne z ideologią religijnego syjonizmu wstrzymywanie rozwoju osadnictwa na Zachodnim Brzegu^[9]. W opublikowanym programie zapisano: „ci na prawicy głosują na Żydowską Siłę! Autonomia? Dwa państwa? Od tego jest Merec. Jedno państwo – Żydowska Siła!”. Hasło miało odwoływać się do jednopaństwowego rozwiązania konfliktu. Ben-Ari chciał w ten sposób wyśmiać pomysł Naftalego Bennetta z Żydowskiego Domu żeby Palestyńczykom ze Strefy A i B na Zachodnim Brzegu przydzielić autonomię^[9].

Mimo początkowych zapowiedzi, Żydowska Siła postanowiła utworzyć wspólną listę do Knesetu z Jachad – ha-Am Itanu Eliego Jiszaja. Wówczas sondaże dawały wspólnej liście nawet siedem miejsc w parlamencie. Osiągnięcie porozumienia nie było jednak łatwe. Żydowska Siła musiała zgodzić się tylko na start Barucha Marzela i to z czwartego miejsca na liście. Start Micha’ela Ben-Ariego wykluczono. Dodatkowo politycy Żydowskiej Siły musieli obiecać, że nie wejdą na Wzgórze Świątynne w trakcie kampanii wyborczej, chyba że duchowy autorytet partii Jachad – rabin Me’ir Mazuz – zadecyduje inaczej^[10][11]. Powstała lista miała reprezentować wspólne interesy Żydów ortodoksyjnych i narodowo-religijnych i była „przymierzem tych, którzy przestrzegają przykazań Tory Izraela, Ziemi Izraela i Ludu Izraela”^[11]. Jednak w wyborach wspólna lista Jachad i Żydowskiej Siły otrzymała 3% głosów i nie zdołała przekroczyć progu wyborczego, który wynosił już 3,25%^[12].

W 2018 roku Żydowska Siła ogłosiła start w wyborach, które miały odbyć się w kwietniu 2019 roku. Micha’el Ben-Ari powiedział, iż partia weźmie w nich udział w celu obrony opuszczonych przez rząd rodzin z Galilei i południa Izraela oraz w celu walki z nielegalną imigracją z Afryki^[13]. Swojego błogosławieństwa i wsparcia partii udzielił rabin Dow Lior^{[potrzebny przypis]}. W związku z tym, że głównym przeciwnikiem Likudu w tych wyborach był Beni Ganc, którego ugrupowanie Niebiesko-Biali, osiągało podobne wyniki w sondażach jak partia Netanjahu, premier Izraela zaapelował do przywódców Żydowskiego Domu (już bez Bennetta, który stworzył nowe ugrupowanie Nowa Prawica^{[14][15][16][17]}), Unii Narodowej i Żydowskiej Siły o stworzenie koalicji wyborczej religijnego syjonizmu, mogącej zebrać większą ilość głosów razem niż osobno^[18]. Pozwoliłoby to na stworzenie silnej i pewnej koalicji prawicowej po ewentualnym zwycięstwie Likudu. W imię jedności apelował także narodowo-religijny portal internetowy Srugim, który opublikował grafikę nawołującą Becalela Smotricza, Rafiego Pereca i Ben-Ariego do stworzenia jednego bloku, ponieważ osobny start każdej partii mógłby doprowadzić do osłabienia obozu religijnego syjonizmu^{[potrzebny przypis]}. Podobne apele pojawiały się na stronach powiązanego ze środowiskami narodowo-religijnymi tygodnika Be-Szewa. Presja środowisk zaowocowała wspólnymi rozmowami Unii Narodowej z Żydowskim Domem, które zakończyły się sukcesem i ogłoszeniem wspólnego startu. W międzyczasie Żydowska Siła przeciwna była wspólnej liście twierdząc, że Unia Narodowa chce zyskać więcej głosów, ale nie wprowadzi polityków Żydowskiej Siły do Knesetu^[19][20][21].

Po jakimś czasie Żydowska Siła zasiadła do ponownych rozmów z Żydowskim Domem i Unią Narodową. W rezultacie wszystkie strony doszły do porozumienia. Zgodzono się, że 5. i 8. miejsce na wspólnej liście Unii Partii Prawicowych przypadnie Itamarowi Ben-Gwirowi i Micha’elowi Ben-Ariemu. Decyzja o dopuszczeniu Żydowskiej Siły została zaakceptowana dodatkowo przez Komitet Centralny Żydowskiego Domu^[22][23]. W marcu 2019 roku izraelska komisja wyborcza zaakceptowała start Żydowskiej Siły w wyborach do Knesetu. Wcześniej w Knesecie oddalono głosami Likudu, Żydowskiego Domu, Nowej Prawicy, Zjednoczonego Judaizmu Tory, Naszego Domu Izrael i Szasu propozycję zablokowania możliwości startu partii. Mimo to Prokurator Generalny Izraela wyraził zastrzeżenia wobec możliwości startu w przypadku osoby Micha’ela Ben-Ariego^[24]. 17 marca 2019 roku, na wniosek prokuratora, Sąd Najwyższy Izraela rozpatrzył kwestię kandydatury Ben-Ariego. W rezultacie zapadła decyzja, która uniemożliwiła jego start w wyborach ze względu na jego wcześniejsze rasistowskie wypowiedzi w stosunku do Arabów. Takich wątpliwości nie było w przypadku Itamara Ben-Gewira, któremu pozwolono na start z wspólnej listy Unii Partii Prawicowych^[25].

W wyborach Unia Partii Prawicowych, na którą formalnie składały się Żydowska Siła, Żydowski Dom i Unia Narodowa, zajęła 8 miejsce zdobywając 159 303 głosów (3,7%), co przełożyło się na 5 mandatów w Knesecie XXI kadencji^[26][27][28]. Ben-Gwirowi nie udało się zatem zdobyć mandatu. Mimo to Perec i Smotricz liczyli na otrzymanie w ramach rozmów koalicyjnych dwóch ministerstw, co w myśl tzw. „prawa norweskiego” pozwoliłoby ugrupowaniu na wprowadzenie w ich miejsce do Knesetu dwóch kolejnych polityków z listy. Dzięki temu Ben Gwir mógłby liczyć na miejsce w Knesecie^[29][30].

30 maja 2019 roku minął czas dany Netanjahu na sformowanie nowego rządu. Ogłoszono rozwiązanie Knesetu i rozpisanie nowych wyborów parlamentarnych na 17 września 2019 roku. Politycy Żydowskiego Domu wyrazili wątpliwości, czy w kolejnych wyborach Żydowska Siła będzie brana pod uwagę na wspólnej liście^[31][32].

 Osobny artykuł: Wybory parlamentarne w Izraelu we wrześniu 2019 roku.

W związku z próbą zmarginalizowania Żydowskiej Siły w ramach Unii Partii Prawicowych Itamar Ben-Gewir i Micha’el Ben Ari zdecydowali się nie czekać na dalsze ustalenia koalicyjne pomiędzy Żydowskim Domem i Unią Narodową. Oskarżyli oni Smotricza i Pereca o nierespektowanie umowy i odłączyli się od Zjednoczonej Prawicy. Na początku lipca doszło do spotkania między działaczami Żydowskiej Siły a stojącym na czele jesziwy Har ha-Mor rabinem Cwim Tauem. Wcześniej wyraził on poparcie dla wspólnej listy Jachad Eliego Jiszaja i Żydowskiej Siły. Należy nadmienić, że sam Tau powołał do życia nową partię religijnego syjonizmu nazwaną No’am^[33][34]. 28 lipca partia potwierdziła wspólny start z partią rabina Taua, jednocześnie opuszczając Unię Partii Prawicowych^[35]. 31 lipca ogłoszono, że kandydatami partii w wyborach zostaną Itamar Ben-Gewir oraz Baruch Marzel^[36]. Jednak 1 sierpnia partiapoinformowała, że stworzy samodzielną listę, ponieważ No’am wystawiła kandydata niereligijnego^[37]. Oto pięć pierwszych miejsc partyjnej listy^[38]:

25 sierpnia Sąd Najwyższy Izraela zablokował start Barucha Marzela i Ben Cijjona Gufsztajna z listy Żydowskiej Siły. Swoją decyzję uzasadnił tym, że obaj wygłaszali rasistowskie opinie wobec Arabów. Sąd zablokował petycję mającą w podobny sposób zaskarżyć lidera listy Itamara Ben-Gwira^[39]. Na drugie miejsce przesunięto Adwę Biton, na trzecie miejsce Jicchaka Waserlaufa, na czwarte Dawid Kuperszmidt, a na piąte Jicchak Kroizer^[40].

W ostatecznym rezultacie partia uzyskała 83 609 głosów (1,88%) i nie przekroczyła progu wyborczego^[41].

 Osobny artykuł: Wybory parlamentarne w Izraelu w 2020 roku.

20 grudnia 2019 roku liderzy Żydowskiego Domu i Żydowskiej Siły ogłosili utworzenie wspólnej listy wyborczej do wyborów w marcu 2020 roku. Decyzja ta została skrytykowana przez Unię Narodową, która nie została uwzględniona w negocjacjach. Nowa lista otrzymała nazwę Zjednoczony Żydowski Dom^[42][43]. Jednak pod wpływem silnej krytyki ze strony swojej partii i nacisków ze strony Nowej Prawicy i Unii Narodowej Rafi Perec postanowił zerwać umowę wyborczą z Żydowską Siłą i przystąpił do Jaminy. Wobec tego faktu Żydowska Siła ogłosiła samodzielny start w wyborach^[44][45].

 Osobny artykuł: Wybory parlamentarne w Izraelu w 2021 roku.

3 lutego 2021 roku Becalel Smotricz z Syjonizmu Religijnego podpisał porozumienie o utworzeniu wspólnej listy w nadchodzących wyborach z Żydowską Siłą i No’am. Zgodnie z umową żydowska Siła ma otrzymać miejsca numer 3 i 6^[46].