VRAM

VRAM (Video RAM) – jest to dwu-portowa odmiana pamięci DRAM, kiedyś używana do przechowywania danych ramki obrazu w niektórych kartach graficznych.

Została wynaleziona przez F. Dilla, D, Linga, i R. Maticka w laboratoriach IBM w roku 1980^{[potrzebny przypis]}. Patent na to rozwiązanie został wydany w 1985 roku (US Patent 4,541,075)^[1]. Przed opracowaniem VRAM, dwu-portowe pamięci były droższe, przez co skutecznie ograniczały zastosowanie grafiki rastrowej do wysoko-wydajnych stacji roboczych. Na PC używano wtedy głównie znakowego trybu wyświetlania, który wymagał znacznie mniej pamięci. Pojawienie się VRAM zmieniło zaistniałą sytuację, pamięć ta pozwalała na produkcję tanich, kolorowych adapterów wideo cechujących się także wysoką rozdzielczością i jak na tamte czasy wysoką prędkością.

VRAM posiada dwa zestawy kontaktów do przesyłu danych. Pierwszy port (zestaw), jest portem DRAM, dostęp do niego posiada system PC, poprzez magistralę (PCI, ISA). Drugi port, zwany portem wideo jest najczęściej tylko do odczytu i przeznaczony dla układu graficznego (czasem dla samego układu RAMDAC), cechuje go duża wydajność^[2].

Cykl dostępu do pamięci DRAM na ogół obejmuje cały wiersz do 1024 bitów. Najczęściej tylko mała porcja tych danych jest w praktyce potrzebna, reszta jest odrzucana. VRAM działa trochę inaczej, przy odczycie nie odrzuca informacji, lecz kopiuje je do dodatkowego bufora linii, skąd mogą zostać przesłane do układu graficznego, pozostawiając przy okazji samą pamięć niezajętą.

W późnych latach 90 ubiegłego stulecia pamięć SDRAM została na tyle unowocześniona, że zaczęła powoli wypierać VRAM z rynku^[3]. Pamięć SDRAM jest jedno-portowa, toteż teoretycznie wolniejsza od VRAM. Jednak z uwagi na to, że wraz z jej wprowadzeniem, dużą część technik związanych z VRAM przeniesiono do chipsetu oraz to, iż kontroler pamięci graficznej jest obecnie wbudowany w układ wideo, jej teoretyczne słabości nie mają praktycznego znaczenia.