Polibiusz

Polibiusz z Megalopolis

Πολυβιος ο Μεγαλοπολίτης

Data i miejsce urodzenia	≈200 p.n.e. Megalopolis
Data śmierci	≈118 p.n.e.
Zawód, zajęcie	historyk
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Polibiusz, Polybios z Megalopolis (gr. Πολυβιος ο Μεγαλοπολίτης; ur. ok. 200, zm. ok. 118 p.n.e.) – grecki historyk i kronikarz imperium rzymskiego w okresie republiki. Ze względu na dbałość o prawdę i krytycyzm wobec źródeł jest uważany za wybitnego przedstawiciela historiografii greckiej obok Tukidydesa. Z jego dzieł korzystali m.in. Tytus Liwiusz, Pliniusz Starszy, Plutarch i Appian.

Pochodził z Megalopolis w Arkadii, był synem Lykortasa, stratega Związku Achajskiego. W latach 169–168 p.n.e. był hipparchą (dowódcą jazdy). W czasie podboju Macedonii przez Rzym, w roku 168 p.n.e., po bitwie pod Pydną dostał się do niewoli i został przewieziony do Italii. Tam dostał się pod protekcję konsula Emiliusza Paulusa, zwycięzcy spod Pydny. Z czasem stał się wychowawcą i towarzyszem jego synów, Fabiusza i Scypiona. Z tym drugim nawiązał przyjacielskie stosunki. Później stał się jego doradcą wojskowym i wraz z nim brał udział w wyprawie przeciw Kartaginie i Numancji. W trakcie swoich podróży poznał Galię, Hiszpanię oraz północną Afrykę^[1][2].

Po zajęciu Grecji przez Rzymian w roku 146 p.n.e. został wyznaczony przez senat rzymski do pomocy w zarządzaniu tym krajem^[1][3].

Był pełen uznania dla Rzymu, jego ustroju politycznego, potęgi militarnej i podbojów. Napisał „Dzieje” (dotyczą historii Rzymu w latach 264–146 p.n.e.), rodzaj historii powszechnej, które miały 40 tomów, jednak do czasów nowożytnych zachowały się tylko księgi 1–5 i obszerne fragmenty pozostałych^[1].

• Hammer S.: Wstęp, [w:] Polibiusz, Dzieje, t. 1, Wrocław, 2005, s. VIII–XV.

• Szachownica Polibiusza

• tekst grecki
• tekst ang.
• Dzieła Polibiusza w bibliotece Polona