kanikuła

Podobna pisownia: kánikula

wymowa:

IPA: [ˌkãɲiˈkuwa], AS: [kãńikuu̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) hist. w starożytnym Rzymie: pora roku, w której Słońce znajduje się w gwiazdozbiorze Psa, czyli od 22 czerwca do 23 sierpnia

(1.2) książk. najgorętszy okres lata

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kanikuła	kanikuły
dopełniacz	kanikuły	kanikuł
celownik	kanikule	kanikułom
biernik	kanikułę	kanikuły
narzędnik	kanikułą	kanikułami
miejscownik	kanikule	kanikułach
wołacz	kanikuło	kanikuły

(1.2) blm;

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	kanikuła
dopełniacz	kanikuły
celownik	kanikule
biernik	kanikułę
narzędnik	kanikułą
miejscownik	kanikule
wołacz	kanikuło

przykłady:

(1.2) W lecie musi być w takim domeczku niczym w Baku na rynku podczas kanikuły^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. kanikularny

rzecz. kanikuły

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. Canicula (Syriusz) < łac. canicula (suczka); najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Psa Wielkiego w starożytności wznosiła się ze słońcem na początku lipca, w czasie upałów^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) dog days
• baskijski: (1.2) uda min
• hiszpański: (1.2) canícula ż
• interlingua: (1.2) canicula
• kataloński: (1.2) canícula ż
• niemiecki: (1.1) Hundstage
• szwedzki: (1.2) rötmånad w, hunddagar lm
• wilamowski: (1.1) hunctāk m

źródła: