awantura

wymowa:

IPA: [ˌavãnˈtura], AS: [avãntura], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) gwałtowna kłótnia, zamieszanie

(1.2) ryzykowne, niepewne przedsięwzięcie, często wątpliwe pod względem moralnym

(1.3) daw. zdarzenie^[1]

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	awantura	awantury
dopełniacz	awantury	awantur
celownik	awanturze	awanturom
biernik	awanturę	awantury
narzędnik	awanturą	awanturami
miejscownik	awanturze	awanturach
wołacz	awanturo	awantury

przykłady:

(1.1) Przechodziłam koło sklepu i słyszałam awanturę między ekspedientką i jakimś klientem.

składnia:

kolokacje:

(1.2) wikłać się w awantury

synonimy:

(1.1) burda, kłótnia, sprzeczka

(1.2) afera

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. awanturnik mos, awanturnica ż, awanturnictwo n

zdrobn. awanturka ż

czas. awanturować się

przym. awanturniczy

przysł. awanturniczo

związki frazeologiczne:

karczemna awantura

etymologia:

franc. aventure (przygoda)^[2][3]; źródłosłów dla ros. авантура^[4], jid. אַוואַנטורע

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) brawl
• białoruski: (1.1) скандал m, сварка ż
• duński: (1.1) ballade w
• francuski: (1.1) querelle ż; (1.2) aventure ż
• hiszpański: (1.1) altercado m, alboroto m
• interlingua: (1.1) altercation
• kaszubski: (1.1) pòmiana ż, jarchòlëzna ż, tôczel m, wërwas m, trzôsk m, jôch m
• kataloński: (1.1) brega ż
• niemiecki: (1.1) Streit m
• nowogrecki: (1.1) φασαρία ż
• rosyjski: (1.2) авантюра ż, скандал m
• rumuński: (1.1) scandal^[5]
• ukraiński: (1.2) авантюра ż
• wilamowski: (1.1) kraowaol n
• włoski: (1.1) litigio m, piazzata ż, putiferio m

źródła: