milczenie
milczenie (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) nieodzywanie się, niemówienie
- (1.2) rzecz. odczas. od milczeć
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik milczenie milczenia dopełniacz milczenia milczeń celownik milczeniu milczeniom biernik milczenie milczenia narzędnik milczeniem milczeniami miejscownik milczeniu milczeniach wołacz milczenie milczenia
- przykłady:
- (1.1) Naczelnik, tęgi, rudobrody Niemiec, nakazawszy im znakiem milczenie, począł następnie nasłuchiwać.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) zachować / zachowywać / nakazać / nakazywać milczenie • zmusić / zmuszać do milczenia • milczenie o czymś
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) mowa, niemilczenie
- (1.2) mówienie, niemilczenie
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. zamilknięcie n, milczek m, zmilczenie n, zmilczanie n, przemilczenie n, milkliwość ż
- czas. milknąć, przemilczeć, milczeć ndk., zamilknąć dk., zmilczeć dk., zmilczać ndk.
- przym. milczący, milkliwy
- związki frazeologiczne:
- mowa jest srebrem, a milczenie złotem • zapuścić kurtynę milczenia / zapuszczać kurtynę milczenia • grobowe milczenie • milczenie owiec • zmowa milczenia • milczenie bliższe chytrości niż dobroci • milczenie Buddy • milczenie skarb wszelkiej polityki • albo milczeć, albo co lepszego mówić nad milczenie • milczenie głupiego uda za mądrego • przerywać milczenie
- etymologia:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) silence
- arabski: (1.1) سكوت, هدوء, صمت
- białoruski: (1.1) маўчанне n
- bułgarski: (1.1) мълчание n; (1.2) мълчане n, мълчене n
- duński: (1.1) tavshed w
- esperanto: (1.1) silento, muteco
- francuski: (1.1) silence ż
- gudźarati: (1.1) ચુપકીદી ż (cupakīdī)
- hiszpański: (1.1) callada ż, silencio m
- niemiecki: (1.1) Schweigen n; (1.2) Schweigen n
- nowogrecki: (1.1) σιωπή ż
- portugalski: (1.1) silêncio
- rosyjski: (1.1) молчание n
- ukraiński: (1.1) мовчання n
- włoski: (1.1) silenzio m
- źródła:
- ↑ Henryk Sienkiewicz Krzyżacy