insolent

insolent

1. Que manca del respècte que se deu a autrú.
2. Qu'ofensa pel son ufan otratjant, son arrogància.
3. Que fa venir una causa un desfís, una provocacion a causa de son caràcter extraordinari.

Derivats

• insolentament
• insolentar
• insolentariá

Parents

• insoléncia

Sinonims

• afrontaire

Traduccions

alemand: unverschämt (de), frech (de), insolent (de) (literari) anglés: insolent (en) (1), rude (en) (1), unblushing (en) (2), haughty (en) (3), contemptuous (en) (3) basc: catalan: insolent (ca)

espanhòl: insolente (es) francés: insolent (fr) italian: insolente (it) portugués: insolente (pt), Atrevido (pt)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
insolent	insolents
[insu'lent]	[insu'lents]

insolent masculin, (equivalent femenin: insolenta)

1. Aquel que fa mòstra d'insoléncia

Anglés Etimologia

Del latin insolens.

Prononciacion

RU /ˈɪnsələnt/, /ˈɪnsələnt/, EUA /ˈɪnsələnt/, /ˈɪnsələnt/

Sillabas

in|so|lent

Adjectiu

insolent

1. insolent ^(oc)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
insolent	insolents

insolent

1. insolent ^(oc)

Catalan Etimologia

Del latin insolens.

Prononciacion

Espanha (Barcelona) : escotar « insolent »

Prononciacion

Oriental: central /insuˈɫen/, /insuˈɫen/, balear /insoˈɫent/, /insoˈɫent/, /insuˈɫent/, /insuˈɫent/

Occidental: nord-occidental /insoˈɫen/, /insoˈɫen/, valencian /insoˈɫent/, /insoˈɫent/

Sillabas

in|so|lent

Adjectiu

insolent masculin o femenin, (plurals: insolents)

1. insolent ^(oc)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
insolent	insolents

insolent masculin o femenin

1. insolent ^(oc)

Francés Etimologia

Del latin insolens.

Prononciacion

/ɛ̃sɔlɑ̃/, /ɛ̃sɔlɑ̃/

Sillabas

in|so|lent

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	insolent	insolents
	[ɛ̃sɔlɑ̃]	[ɛ̃sɔlɑ̃]
Femenin	insolente	insolentes
	[ɛ̃sɔlɑ̃t]	[ɛ̃sɔlɑ̃t]

insolent

1. insolent ^(oc)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
insolent	insolents

insolent masculin, (equivalent femenin: insolente)

1. insolent ^(oc)