N.E.C.

Guus Lodestijn, Anton Kuijpers en Wouter van Lent waren afkomstig uit de oude Nijmeegse benedenstad, destijds niet veel meer dan een achterstandsbuurt waar de armste mensen van de stad woonden. Voetbal was toentertijd al een aardig populaire sport, maar werd gezien als een spelletje voor elitaire, hoge heren. Lodestijn, Kuijpers en van Lent lieten zich hier echter niet door tegenhouden en waren dag in, dag uit met een bal te vinden op de Waalkade of op de Grote Markt. Uiteindelijk namen de drie jongens op 15 november 1900 een uniek besluit dat voor de nodige verbazing zorgde: Zij, afkomstig uit de armoedige benedenstad, gingen een voetbalclub oprichten. Afgeleid van een spreuk die op een poort op de Grote Markt stond, ‘Eendracht maakt macht’, ontstond de clubnaam ‘Eendracht’. De contributie die bij lidmaatschap betaald moest worden bedroeg twee cent per week, waarvan om de zoveel tijd een nieuwe bal gekocht kon worden.

Terwijl Eendracht na een aantal promoties haar wedstrijden in de Tweede Klasse afwerkte deed zich bij de elitaire voetbalvereniging van Nijmegen, Quick, een ontwikkeling voor. Een aantal spelers van de club voelden zich niet thuis in de wereld van de hoge heren en begon een eigen voetbalvereniging: NVV Nijmegen. In april van het jaar 1910 fuseerden Eendracht en NVV Nijmegen, onder de naamgeving Nijmegen Eendracht Combinatie.

In de beginjaren ontbrak het N.E.C. aan de broodnodige financiën, want de leden en de supporters kwamen als inwoners van de benedenstad niet bepaald uit het meest daadkrachtige deel van Nijmegen. Daar kwam nog bij dat N.E.C. geen vaste ondergrond had voor haar thuiswedstrijden. Omdat dit in het seizoen 1913/1914 nog altijd het geval was, werd besloten dat de club zich moest terugtrekken uit de competitie en zodoende belandde N.E.C. in de Oostelijke afdeling E, de laagste Klasse. Er werd aan de noodrem getrokken en voormalig oprichter Guus Lodestijn betrad de functie van voorzitter. Aan hem was het nu de taak om zijn club uit het slop te trekken en daarin slaagde hij behoorlijk: N.E.C. ging spelen op een veld dat gelegen was bij de kruising tussen de Sint Annastraat en de Groenestraat en driemaal op rij eindigde N.E.C. als tweede in de zogeheten ‘noodcompetities’, die gestart waren wegens de intrede van de Eerste Wereldoorlog.

Ondanks de bemoeilijkte omstandigheden was N.E.C. groeiende en werd er in 1917 zelfs een jeugdopleiding verwelkomd. Het kwam dan ook erg slecht uit dat N.E.C. de sportvelden aan de Sint Annastraat weer moest verlaten wegens woningbouw, maar voorzitter Lodestijn handelde even opmerkelijk als adequaat: Eliteclub Quick was gevestigd aan de Hazenkampseweg, maar liet een deel van het sportpark ongebruikt. Lodestijn kreeg toestemming om het ongebruikte stuk te huren en bestempelde Eendracht en Quick zodoende als tijdelijke buren.

Met ingang van de jaren twintig werd de aankoop van een eigen terrein aan de Hazenkampseweg en de Vossenlaan het belangrijkste agendapunt. Zeker voor een club uit de arbeidersklasse was dit een pittige klus, maar vanaf het seizoen 1923/1924 mocht N.E.C. zich de eigenaar noemen van een eigen sportveld. Echter bleef het publiek ondanks deze positieve ontwikkelingen slechts in kleine getalen op komen dagen, waren de financiën nog altijd niet op orde en werd er veel gezeurd door mensen die betrokken waren bij de club.

In het seizoen 1927/1928 leken deze problemen even naar de achtergrond te verdwijnen, want N.E.C. werd kampioen door al haar achttien wedstrijden te winnen en hierin maar liefst 82 maal het net te vinden. De aandacht en de lovende woorden van de pers waren voor N.E.C. een primeur, want nog nooit was de club zo interessant bevonden. Het kampioenschap van N.E.C. betekende echter niet direct promotie naar de Eerste Klasse: Destijds moest een promotiewedstrijd beslissen wie er de stap naar een hoger niveau mocht gaan maken en in dit duel trok Tubantia aan het langste eind. Een seizoen later deed zich eenzelfde soort scenario voor, alleen was PEC nu de gelukkige. Promotiewedstrijden en N.E.C. waren vooralsnog geen gelukkige combinatie, waardoor de club actief bleef in de Tweede Klasse.

Na de teleurstelling van het tweemaal op rij niet behalen van promotie naar de Eerste Klasse werd voor het seizoen 1930/1931 een nieuw bestuur aangesteld. Wederom schopte N.E.C. het tot de promotiewedstrijden en wederom werd er verloren. Wanneer N.E.C. in 1933/1934 eens te meer het kampioenschap in de Tweede Klasse behaalt maar wederom niet in staat blijkt om de promotiewedstrijden te overleven, begint de uitspraak ‘Nooit Eerste Classer’ toch wel akelig veel weg te krijgen van de werkelijkheid. We schrijven 1935/1936 wanneer N.E.C. van deze benaming af weet te geraken. Na een serie spannende promotiewedstrijden volgde de beslissingswedstrijd in en tegen Borne. N.E.C. zegevierde met 0-2 en mocht zich op 28 juni 1936 voor het eerst in haar bestaan, en na vele gestrande pogingen, een Eersteklasser noemen.

De eerste twee seizoenen in de Eerste Klasse kunnen geschaard worden onder ‘alle begin is moeilijk’, getuige de voorlaatste en twee-na-laatste plaats die destijds behaald werden. Het derde seizoen werd echter het seizoen van de omgekeerde wereld: N.E.C. werd in 1939 kampioen van de Eerste Klasse en zodoende mochten de rood-groen-zwarten zich mengen in de strijd om de landstitel. Hierin kroonde Ajax zich tot landskampioen, maar N.E.C. boekte een enorm succes door als nummer drie van Nederland te eindigen. Gelijktijdig met alle teleurstellingen én successen die N.E.C. in de jaren dertig op haar veld aan de Hazenkampseweg beleefde, was er enkele honderden meters verderop een heel ander proces in volle gang. Duizenden werkloze Nijmegenaren waren hier in de weer met het uitgraven en bouwen van het Goffertstadion, dat op 8 juli 1939 werd geopend. Zowel N.E.C. als Quick werden benaderd om de vaste bespeler van het stadion te worden, maar beide clubs weigerden wegens het feit dat zij dan huur moesten betalen en al over een accommodatie beschikten.

De Tweede Wereldoorlog woedde inmiddels voort en zo goed en kwaad als het ging werd er ondertussen nog gevoetbald, maar de resultaten vielen tegen. Tijdens de oorlog had het speelveld van N.E.C. aan de Hazenkampseweg gediend als kampement, waardoor er van het terrein weinig meer over was. Daar kwam nog bovenop dat de gemeente in de toekomst wilde starten met woningbouw op het inmiddels voormalige speelveld van N.E.C., waardoor er geen andere optie was dan alweer op zoek te gaan naar een nieuw speelterrein. Natuurlijk was het Goffertstadion speelklaar en N.E.C. zag, met de wedstrijden om het kampioenschap van Nederland nog in het achterhoofd, hier de voordelen wel van in. Zodoende werd besloten de vaste bespeler te worden van het Goffertstadion en mocht N.E.C. het vanaf het seizoen 1945/1946 haar thuishaven noemen. In 1946 en 1947 werd N.E.C. kampioen van de Oostelijke Eerste Klasse. In 1947 werd N.E.C. wederom derde van Nederland in de kampioenscompetitie.

Op de achtergrond werd gewerkt aan de invoering van profvoetbal in Nederland, waarbij N.E.C. een belangrijke beslissing te wachten stond: Ging men meedoen en haar spelers betalen, of zou N.E.C. een amateurvereniging blijven? Na een algemene ledenvergadering trad het bestuur naar buiten met de mededeling dat de knoop was doorgehakt: N.E.C. zou zich voortaan een profclub mogen noemen. Echter bleek al snel dat de transitie van een amateurvereniging naar een profclub geen gemakkelijke was. De eenheid binnen de club raakte verstoord, met onderling wantrouwen en bestuurlijke wanorde als voornaamste kenmerken. Al deze problemen achter de schermen droegen ook niet bij aan de sportieve prestaties, die de resterende jaren vijftig niet van het gewenste niveau waren.

N.E.C. zat in een dal. Het lukte de club al vijf seizoenen op een rij niet om te promoveren naar de Eerste Divisie, het voltallige bestuur besloot af te stappen en financieel was het niet om over naar huis te schrijven. Alsof dat niet genoeg was voerde de KNVB in het seizoen 1961/1962 een nieuwe regeling door: De onderste vijf ploegen uit de Tweede Divisie moesten terugkeren naar het amateurvoetbal. Na een dramatische seizoenstart wist N.E.C. maar niet weg te geraken van de gedoemde onderste regionen, waardoor de toekomst van N.E.C. als profclub aan een flinterdun draadje kwam te hangen. Uiteindelijk belandde N.E.C. in de nacompetitie, waarin beslist zou worden welke club het profvoetbal gedag moest zeggen. De tegenstander in de beslissingswedstrijd was Oldenzaal, tegen wie N.E.C. aantrad met een elftal vol Nijmeegse jongens. Van hen kroonde Tini van Reeken zich tot de grote held van N.E.C., door voor de enige en winnende treffer te tekenen en zijn club zodoende te behoeden voor amateurvoetbal.

In het seizoen 1962/1963 werd N.E.C. (samen met Alkmaar ‘54) de eerste club uit de Tweede Divisie die de halve finale van de KNVB beker bereikte. Het halen van de eerste bekerfinale bleek nog een brug te ver, tegen eredivisionist ADO werd met 3-1 verloren.

Enkele jaren later, in 1964, lukte het N.E.C. eindelijk om haar grote missie te volbrengen: Promotie naar de Eerste Divisie was een feit! Uiteraard moest N.E.C. om dit bereiken eerst weer een promotiewedstrijd spelen, maar deze keer trokken de Nijmegenaren in een confrontatie met Alkmaar aan het langste eind. Het verblijf van N.E.C. in de Eerste Divisie duurde vervolgens drie seizoenen, want in het seizoen 1966/1967 wist de ploeg voor de eerste keer in de geschiedenis promotie naar de Eredivisie af te dwingen. Daarmee werd het de eerste Eredivisieploeg uit Gelderland. De verwachting was dat N.E.C. hier moest gaan knokken voor lijfsbehoud, maar niets bleek minder waar. De Nijmegenaren weerden zich meer dan kranig tegen het Eredivisiegeweld en de club wist de eerste seizoenen op het hoogste niveau telkens zeer verdienstelijk rond de tiende plaats te eindigen.

De goede lijn die N.E.C. in de Eredivisie had ingezet wist de ploeg nog een aantal jaar door te trekken. Sterker nog, N.E.C. ging daarnaast ook goed presteren in het bekertoernooi: Nadat achtereenvolgens Go Ahead Eagles, SVV, Feyenoord en AZ ’67 werden uitgeschakeld bereikte N.E.C. in 1973 voor de eerste keer de bekerfinale, waarin NAC de tegenstander was. Ondanks dat N.E.C. als favoriet werd beschouwd zegevierden de Bredanaren met 1-0. In het seizoen na de bekerfinale kwam de klad erin en degradeerde N.E.C. op de laatste speeldag van de competitie naar de Eerste Divisie. De club wilde uiteraard zo snel mogelijk weer terugkeren en precies zoals de club een jaar eerder op de laatste dag degradeerde, slaagde de ploeg er nu in om op de laatste speeldag weer te promoveren.

Zo verrassend goed als N.E.C. debuteerde in de Eredivisie, zo teleurstellend waren de resultaten bij de terugkeer van de Nijmegenaren. Na een aantal eindklasseringen nét boven de degradatiestreep, viel het doek in het seizoen 1982/1983 dan toch echt. Wel bereikte N.E.C. in 1983 de bekerfinale, maar net als tien jaar eerder verloor het deze. Deze keer was landskampioen AFC Ajax te sterk. Een meer dan schrale troost was de regeling dat de verliezend bekerfinalist zich destijds verzekerde van Europees voetbal in het eerstvolgende seizoen, wanneer de bekerwinnaar ook landskampioen was geworden. N.E.C. mocht hierdoor als Eerstedivisionist een aantal wedstrijden op Europees niveau acteren in het toernooi om de Europa Cup voor bekerwinnaars.

Het werd een memorabel Europees avontuur, want wát een tegenstander rolde er uit de koker voor de achtste finale nadat N.E.C. in de eerste ronde al Brann Bergen had uitgeschakeld: FC Barcelona, waar destijds namen als Diego Maradona en Bernd Schuster rondliepen, kwam naar Nijmegen. In een bomvol Goffertstadion leek zelfs even een wonder te gebeuren, want N.E.C. kwam op een 2-0 voorsprong. Uiteindelijk trof FC Barcelona, weliswaar zonder de geblesseerde Maradona, nog driemaal doel en dus verloor N.E.C. Bij de returnwedstrijd in Spanje trok FC Barcelona ook aan het langste eind en dus was N.E.C. uitgeschakeld, maar de Nijmegenaren konden terugblikken op een prachtige eerste Europese ervaring.

In de nationale competitie presteerde N.E.C. in de verdere jaren tachtig zeer wisselvallig. Zo promoveerden de Nijmegenaren in 1985 naar de Eredivisie, zakte het weer terug naar de Eerste Divisie en wist het in 1989 weer de stap te maken naar de Eredivisie.

Na de promotie in 1989 was de periode waarin N.E.C. actief wist te blijven in de Eredivisie wederom van korte duur. Na eindklasseringen op de zestiende en achttiende plaats zakten de rood-groen-zwarten weer terug naar de Eerste Divisie, waar het tot 1994 zou blijven. In ditzelfde seizoen wist N.E.C. in het bekertoernooi door te stoten tot aan de finale, maar hierin bleek Feyenoord te sterk. Het sterke bekertoernooi bleek in eerste instantie geen voorbode voor een succesvol verblijf in de Eredivisie, maar N.E.C. wist zich telkens ternauwernood te handhaven. In 1998 eindigde de ploeg zelfs als achtste, waarmee het beste resultaat sinds twintig jaar behaald werd. Deze goede prestatie wisten de Nijmegenaren door te trekken en zo ging N.E.C. als Eredivisionist de 21e eeuw in.

 

Tevens stond er tijdens de laatste jaren '90 een voornaam bestuurder op die N.E.C. van nieuw elan voorzag. Onder leiding van voorzitter Hans van Delft werd er gewerkt aan het imago van de club en werd er tevens gewerkt aan plannen voor een vernieuwde Goffert, die aan het begin van de volgende eeuw werd geopend. In dit volledig vernieuwde stadion begon N.E.C. aan de twintigste eeuw. In het seizoen 1999/2000 bereikte N.E.C. opnieuw de bekerfinale, maar ook deze ging verloren. Roda JC was met 2-0 te sterk. Toch sleepte de club wel een prijs in de wacht. N.E.C. werd dat seizoen uitgeroepen tot club van het jaar. In het seizoen 2002/2003 wist N.E.C. onder leiding van trainer Johan Neeskens de beste eindklassering uit de clubgeschiedenis te bewerkstelligen: Op de laatste speeldag, in ongeveer de allerlaatste seconde van de uitwedstrijd tegen RKC Waarlijk, was Jarda Simr de man die N.E.C. naar de overwinning en daarmee de vijfde plaats in de Eredivisie schoot. Door deze vijfde plaats mocht N.E.C. in het daaropvolgende seizoen deelnemen aan de UEFA Cup, maar de Nijmegenaren sneuvelden al in de eerste ronde tegen Wisla Krakau. Na een 2-4 nederlaag over twee wedstrijden.

De Nederlands ondernemer Marcel Boekhoorn is al sinds zijn jeugd supporter van de club. Ook is hij al vele jaren betrokken als sponsor en beschikt hij over een eigen logebox in het Goffertstadion. In het seizoen 2003/04 was hij de belangrijkste geldschieter in het aantrekken van Andrzej Niedzielan en Édgar Barreto. Ook voor het behoud van andere spelers heeft Boekhoorn geïnvesteerd in de voetbalclub.

Het seizoen 2007/08 was voor N.E.C. een seizoen van uitersten. Voor de winterstop draaide het elftal erg slecht en in januari stond N.E.C. op een 17de plaats op de ranglijst. Ook werd N.E.C. door FC Zwolle uitgeschakeld in het toernooi om de KNVB beker. Hierna viel ineens alles op z'n plaats en werd de weg omhoog ingezet die resulteerde in een achtste plaats in de eindrangschikking en deelname om de playoffs voor UEFA Cupvoetbal. In de playoffs schakelde N.E.C. achtereenvolgens Roda JC, FC Groningen en NAC Breda uit waardoor een UEFA Cupplaats behaald werd. Dit werd gevierd met een huldiging in het Goffertpark. Na het seizoen, waarin N.E.C. elfde eindigde, nam trainer Mario Been afscheid van de club en vertrok naar Feyenoord.

Vijf jaar na de laatste poging kreeg N.E.C. de gelegenheid voor een herkansing in Europa. Dinamo Boekarest werd uitgeschakeld in de voorrondes. Sterker nog, onder leiding van oefenmeester Mario Been wist N.E.C. vervolgens te overleven in een poulefase met Udinese, Tottenham Hotspur, Dinamo Zagreb en Spartak Moskou. In de knock-out fase die volgde werd N.E.C. gekoppeld aan HSV, maar ondanks de enorme steun voor N.E.C. bleken de Duitsers een maatje te groot. N.E.C. had in die periode meerdere (ex-)internationals onder contract: de Hongaren Gábor Babos en Krisztián Vadócz, de Denen Niki Zimling en Lasse Schöne, en de Nederlander Romano Denneboom kwamen uit voor hun nationale elftallen, terwijl Bram Nuytinck, Mark Otten, Lorenzo Davids en Rens van Eijden speelden voor Oranje onder 21.

Aan het begin van dit decennium werkte de topscoorder van de vaderlandse competitie zijn thuiswedstrijden af in de Goffert. Bjorn Vleminckx werd in het seizoen 2010/2011 topscoorder van de Eredivisie met 23 doelpunten. In de zomer van 2013 was Boekhoorn betrokken bij het aantrekken van Marnick Vermijl, Jakob Jantscher en Samuel Štefánik.^[3]Na de derde competitiewedstrijd, waarin thuis met 1-5 werd verloren van PEC Zwolle, werd trainer Alex Pastoor ontslagen als gevolg van langdurig tegenvallende resultaten. Na twintig jaar onafgebroken in de Eredivisie te hebben gevoetbald ging het in het seizoen 2013/2014 mis voor N.E.C.: De ploeg degradeerde doordat er in de nacompetitie verloren werd van Sparta, maar N.E.C. toonde zich vervolgens een ploeg van Eredivisieformaat: de club kon na 32 speelronden, met een voorsprong van 21 punten op de nummer twee FC Eindhoven, niet meer achterhaald worden, wat op 3 april 2015 resulteerde in het kampioenschap. N.E.C. won thuis van Sparta Rotterdam met 1-0, wat voldoende was voor de titel en daarmee promotie.^[4] Het elftal van Ruud Brood wervelde door de Jupiler League heen en legde beslag op alle vier de periodetitels, waarbij het ene na het andere record werd verbroken. Zo scoorde N.E.C. precies honderd doelpunten en speelde het meer dan honderd punten bij elkaar, een ongekende prestatie. Nooit eerder haalde een ploeg uit de Jupiler League deze twee mijlpalen in één seizoen.

 

Na het denderende seizoen in de Jupiler League eindigde N.E.C. een jaar later in de Eredivisie op een keurige tiende plaats. Het daaropvolgende seizoen was echter het seizoen van de totale ineenstorting: Na de winterstop stond N.E.C. negende en leek er geen vuiltje aan de lucht, maar een vrije val volgde. N.E.C. behaalde in dertien wedstrijden nog maar drie punten en mocht zich, al wist het haar laatste twee competitiewedstrijden nog wel winnend af te sluiten, klaarmaken voor de play-offs tegen degradatie. Nadat FC Emmen werd uitgeschakeld volgde tegen NAC Breda een waar doemscenario: Na een 1-0 uitnederlaag werd er in de Goffert met 1-4 verloren en was de degradatie van N.E.C. een feit.

Het seizoen 2017/2018 moest dus worden afgewerkt in de Jupiler League, waar N.E.C. tot op de laatste speeldag van competitie streed om de titel met Jong Ajax en Fortuna. N.E.C. had de kaarten echter niet meer in eigen hand en de concurrenten deden wat ze moesten doen: Zodoende werd Jong Ajax kampioen, promoveerde Fortuna Sittard als nummer twee rechtstreeks naar de Eredivisie en gingen de Nijmegenaren de nacompetitie in. Evenals het jaar ervoor was FC Emmen de tegenstander in de halve finale van de play-offs. In Emmen ging N.E.C. met 4-0 keihard onderuit, waardoor het een schier onmogelijke opgave was om in eigen huis het verlies nog recht te zetten. In de eigen Goffert kwam N.E.C. drie dagen later nog wel tot 4-1, maar het was niet genoeg. Door de uitschakeling is N.E.C. ook komend seizoen actief in de Jupiler League.

In het seizoen 2018/2019 zakte N.E.C. verder weg op de ranglijst van de Eerste Divisie, die vanaf de zomer van 2018 de Keuken Kampioen Divisie was gaan heten. Meedoen in de top van de ranglijst zat er niet in, mede door de aanwezigheid van clubs als FC Twente en Sparta. N.E.C. eindigde na 38 wedstrijden als negende, maar dat was wel genoeg om mee te mogen doen aan de eerste ronde van de play-offs. Daarin moest het zien af te rekenen met RKC Waalwijk, dat in de reguliere competitie één plekje hoger was geëindigd en ook maar één punt meer had vergaard. N.E.C. startte thuis voortvarend en kreeg uiteindelijk met een 2-0 zege nog te weinig. Dat er niet meer werd gescoord, kwam de Nijmegenaren een paar dagen later in Waalwijk duur te staan. RKC rechtte de rug, won met 3-0 en veroordeelde N.E.C. tot nog een jaar op het tweede niveau.

Voor het seizoen 2019/20 kiest N.E.C. voor een combinatie van trainers uit de eigen gelederen. Het driemanschap Adrie Bogers, Rogier Meijer en Francois Gesthuizen nemen op basis van gelijkwaardigheid de leiding over de Nijmeegse selectie. Het voetbaljaar 2019/2020 werd vervolgens een seizoen om niet snel meer te vergeten. Dat kwam niet door sportieve prestaties van N.E.C. of welke club dan ook, maar door de uitbraak van het coronavirus. Na 29 speelronden werd de competitie stilgelegd en die werd later ook nooit meer hervat, waardoor de mannen uit de Keizerstad op de achtste plaats eindigden. Deelname aan de play-offs leek dat seizoen een zekerheidje, maar of dat inderdaad gelukt was zullen we nooit weten. De Nederlandse overheid besloot een tijdje later dat er vanaf augustus 2020 weer in competitieverband gevoetbald kon worden en dat betekende dat het seizoen, zij het grotendeels voor lege tribunes, afgewerkt kon worden. In het seizoen 2020/2021 werd Rogier Meijer als hoofdtrainer aangesteld. Het werd een wisselvallig seizoen, waarin N.E.C. series aan gewonnen wedstrijden afwisselde met reeksen waarin amper resultaten werden geboekt. Uiteindelijk was het toch genoeg om als nummer zeven de nacompetitie in te gaan.

In die nacompetitie voltrok zich een droomscenario. Als nummer zeven van de competitie won de formatie van trainer Rogier Meijer achtereenvolgens van nummer vier Almere City (1-4), het als achtste geëindigde Roda JC (3-0 voor een deels gevulde Goffert) en nummer vijf NAC Breda. In die laatste wedstrijd, de finale van de play-offs, werd er door een late wondergoal van Jonathan Okita met 1-2 gewonnen en verzekerde N.E.C. zich eindelijk van promotie naar de Eredivisie.

De terugkeer op het hoogste niveau verliep vervolgens uitstekend. Meijer liet zijn elftal in het seizoen 2021/2022 realistisch voetbal spelen en mede daardoor kon men in Nijmegen tot op de laatste speeldag dromen van het bereiken van Europees voetbal. Uiteindelijk werden de play-offs om het laatste continentale ticket net niet gehaald, maar de elfde plaats op de ranglijst was een verdiende beloning voor de spelers, staf, bestuur en fans van N.E.C. In het seizoen 2022/23 wist N.E.C. een positie in de middenmoot van de Eredivisie te behouden. Na een wisselvallige start van het seizoen 2023/24 presteerde de club sinds december 2023 steeds beter. N.E.C haalde in dit seizoen seizoen zelfs de finale van de KNVB Beker. Deze werd op 21 april 2024 met 1-0 verloren van Feyenoord. In de Eredivisie slaagde N.E.C. er op 30 maart 2024 in koploper P.S.V. met 3-1 te verslaan, daarmee een eind makend aan een reeks van 42 duels zonder verlies voor die club. Dat seizoen eindigde N.E.C. als zesde, de op-een-na hoogste klassering ooit.

 

• Kampioen Eerste divisie

1975, 2015

• Kampioen Tweede Divisie B

1964

• Kampioen Eerste Klasse Oost

1939, 1946, 1947

• Kampioen Oost 2B

1928, 1929, 1931, 1934

• Promotie naar Eredivisie (* via nacompetitie)

1967, 1975, 1985*, 1989*, 1994*, 2015, 2021*

• Finalist KNVB beker

1973, 1983, 1994, 2000, 2024

• Derde plaats Nederlands kampioenschap

1939, 1947

• Zilveren Bal

1941

Het officiële clublied van N.E.C. is sinds november 1966 "Weer trekken wij ten strijde".

De Supportersvereniging N.E.C. bestaat sinds 1962. De vereniging is een van de grootste verenigingen in Nijmegen en omstreken.

  Zie Gelderse Derby voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

N.E.C.'s aartsrivaal is Vitesse uit Arnhem. Een wedstrijd tussen deze clubs wordt de Derby van Gelderland genoemd. Het is een botsing van de twee grootste steden van Gelderland: de zelfbewuste uitstraling van de hoofdstad tegen de Nijmeegse volksmentaliteit. Oorspronkelijk was louter sprake van animositeit. In mei 1993 werd De Goffert door de aartsrivaal van N.E.C. gebruikt om twee 'thuiswedstrijden' te spelen. Dit gebeurde op 16 mei tegen Feyenoord (1-1) en op 23 mei tegen PSV (0-1). Op laatstgenoemde wedstrijd kwamen ruim 20.000 toeschouwers af. Pas na de opkomst van Vitesse onder leiding van Karel Aalbers, die niet naliet te melden dat in de regio slechts plaats was voor één club, sloeg die animositeit om in agressie. In de jaren 90 uitte die agressie zich in rellen. Na de door de provinciale energieleverancier PGEM (het latere Nuon) en de provincie Gelderland medegefinancierde opmars van Vitesse ontwikkelde de agressie zich voor een deel van de wederzijdse aanhang tot haat. De Nijmeegse aanhang hekelde dat de rivaal uit Arnhem met overheidsmiljoenen gesteund werd. Toenmalig voorzitter Henk van de Water liet uit protest tegen de sponsoring door PGEM de lampen van het stadion voor een wedstrijd tijdelijk doven. Na de financiële instorting van Vitesse door de terugtrekking van Nuon en provincie begin 2000 werden de supportersverhoudingen enigszins genormaliseerd. Nadat Vitesse in 2007-2008 opnieuw een schuldbedrag afkocht middels een crediteurenakkoord met hulp van zijn sponsoren zijn de verhoudingen echter weer verscherpt.

Op 16 augustus 2010 maakte Vitesse bekend dat de Georgische ondernemer Merab Zjordania eigenaar van de club werd. De doelstelling van Vitesse was om weer opnieuw mee te spelen in de top van de Eredivisie. Door de komst van Zjordania kregen de verhoudingen die alweer enigszins waren verscherpt opnieuw agressieve trekjes.

Aanhangers van N.E.C., euforisch vanwege het kampioenschap van hun club in de Jupiler League, besloten in mei 2015 hun blijdschap te delen met Vitesse. We're back, See you soon, wapperde achter een vliegtuigje boven Arnhem en GelreDome. Een ludieke manier om te reageren op de actie van Vitesse in mei 2014, toen de Arnhemse fans op de Nijmeegse Waalbrug een bordje plaatsten met: Eredivisievoetbal, nog vijftien kilometer.

Voor de supporters kan een overwinning op de aartsrivaal een slecht seizoen deels nog goedmaken, de beste ploeg van het seizoen verdient dan ook de zogenaamde titel De Nummer 1 van Gelderland. De eerste competitiewedstrijd tussen Vitesse en N.E.C. werd gespeeld op 18 maart 1923 in Nijmegen. Vitesse won die wedstrijd met 1-2 door twee doelpunten van Gerrit Langeler. Ruim honderd jaar later, op 7 april 2024, won N.E.C. de 102'de editie met 0-3. Het was een wedstrijd met veel emoties. Niet alleen omdat N.E.C. sinds 2015/16 niet meer gewonnen had van Vitesse, maar vooral omdat Vitesse streed tegen degradatie en nog belangrijker, om de proflicentie te behouden.

De lijst met spelers die voor zowel Vitesse als N.E.C. hebben gespeeld, is niet heel lang, maar er staan wel bekende namen tussen als Chris van der Weerden, Peter Wisgerhof, Willem Korsten, Navarone Foor, Patrick Pothuizen en Jhon van Beukering. Die laatste doorliep de jeugdopleiding van Vitesse en stond tussen 2000 en 2003 onder contract bij de Arnhemmers. Tussen 2007 en 2010 kwam Van Beukering uit voor N.E.C. Patrick Pothuizen begon zijn profcarrière bij Vitesse om vervolgens de overstap (via FC Dordrecht) naar Nijmegen te maken. Daar speelde de verdediger zes jaar, om vervolgens weer terug te keren naar Arnhem. Foor brak door bij N.E.C. en maakte deel uit van het team dat kampioen werd in de Eerste divisie in 2014.

Derby's afgelopen seizoenen:

Bikkel is de clubmascotte van de N.E.C. Als mascotte en boegbeeld van de kidsclub, de N.E.C. Juniors, wordt hij ingezet bij activiteiten van de kidsclub in de regio Nijmegen en is hij bij thuiswedstrijden van N.E.C. De naam Bikkel is bedacht bij een prijsvraag van N.E.C. Op de Open Dag 2007 werd de naam gekozen na een inzending van een Nijmeegs gezin. De gedachtegang achter de naam was: "Bikkel is groot, sterk, stoer en gaat altijd voorop in de strijd, maar is ook o zo aaibaar en lief voor alle jeugdige N.E.C.-fans die de club rijk is". De mascotte is een legionair, met schild en zwaard, die ook verwijst naar het Romeinse verleden van de stad Nijmegen. Ook assistent-trainer en clubman Ron de Groot had in zijn actieve loopbaan de bijnaam Bikkel.

Voor een N.E.C.-supporter is het uitspreken van de clubnaam als woord in plaats van de individuele letters (dus 'Nek' in plaats van 'N.E.C.') een grove belediging. Vaak wordt op deze uitspraak gereageerd met de woorden Je nek zit hier (wijzend naar de nek), maar N.E.C. zit hier (wijzend naar het hart)!

 

Het oorspronkelijke Goffertstadion ligt in het Goffertpark werd op 8 juli 1939 geopend door prins Bernhard. De ontwerper was D. Monshouwer en het stadion werd in de jaren 30 tijdens de verplichte werkverschaffing door duizenden werkloze Nijmegenaren uitgegraven waarbij 80.000 kubieke meter grond verplaatst werd. Dit gaf het stadion de bijnaam 'De Bloedkuul', vanwege de moeite in bloed, zweet en tranen die het handmatig uitgraven en bouwen kostte. Ter herinnering hieraan is aan de achterzijde van het stadion een enorme spade met inscriptie te vinden. Op het moment van oplevering was het stadion qua capaciteit het derde stadion van Nederland na het Olympisch Stadion en Stadion Feijenoord.

Op 25 januari 2000 werd het geheel vernieuwde stadion De Goffert feestelijk geopend met een spectaculaire lasershow en een vriendschappelijk wedstrijd tussen RSC Anderlecht en N.E.C., die door de thuisclub met 3-1 werd gewonnen. Het nieuwe stadion heeft een toeschouwerscapaciteit van 12.500. Van medio 2005 tot en met juni 2011 droeg het stadion de naam McDOS Goffertstadion, met de ICT-sponsor McDOS als toevoeging in de naam. Bij aanvang van het seizoen 2011/12 werd vak K omgedoopt tot het sfeervak '080'. Dit getal is het oude netnummer van Nijmegen. Het vak bevat weliswaar tribunestoelen zonder rugleuning, maar wordt gebruikt als staantribune. Ook verdwenen er 100 plaatsen van het uitvak om de capaciteit van vak A met 100 plaatsen te verhogen. Op 2 januari 2012 brandde het businessdeel van het stadion uit. De tribunes bleven ongeschonden. De brand werd even na 7.30 uur ontdekt door een schoonmaakster. Iets na 9.00 uur werd het sein "brand meester" gegeven.

Op 17 oktober 2021 zakte het voorste deel van het uitvak in, door hossende mensen, na afloop van de wedstrijd NEC - Vitesse (0-1).^[5]

#	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Competitie
1.	3 september 1975	Nederland – Finland	4 – 1	EK-kwalificatie
2.	31 augustus 1977	Nederland – IJsland	4 – 1	WK-kwalificatie
3.	20 september 1978	Nederland – IJsland	3 – 0	EK-kwalificatie
4.	6 september 2006	Israël – Andorra	4 – 1
5.	13 november 2017	Venezuela - Iran	0 - 1	Vriendschappelijk
6.	28 november 2017	Nederland - Ierland	0 - 0	WK-kwalificatie vrouwen

Functie	Naam	Sinds
Raad van Commissarissen
President-Commissaris	Ron van Oijen
Commissarissen	Joep Burghouts
	Jeroen Keijzers
	Nadine Maters
	Alex Tielbeke
Directie
Algemeen directeur	Wilco van Schaik	2018
Technisch directeur	Carlos Aalbers	2022

Laatste update: 1 juli 2024

Nr.	Naam	Sinds	Contract	Vorige club
Doelmannen
1	Stijn van Gassel	2024	2026	Excelsior
22	Robin Roefs	2021	2028	Eigen jeugd
31	Rijk Janse	2023	2025	Eigen jeugd
Verdedigers
2	Brayann Pereira	2024	2027	AJ Auxerre
3	Philippe Sandler	2022	2029	Feyenoord
4	Iván Márquez	2024	2025	FC Nürnberg
5	Thomas Ouwejan	2024	2027	FC Schalke 04 (huur)
15	Thomas Reinders	2024	2024	Eigen jeugd
17	Bram Nuytinck	2023	2026	Sampdoria
19	Lefteris Lyratzis	2024	2025	PAOK Saloniki (huur)
21	D'Leanu Arts	2023	2025	Eigen jeugd
24	Calvin Verdonk	2022	2028	Famalicão
28	Bart van Rooij	2019	2025	Eigen jeugd
Middenvelders
6	Mees Hoedemakers	2023	2027	SC Cambuur
8	Argyris Darelas	2024	2026	PAOK Saloniki
20	Lasse Schöne	2021	2025	SC Heerenveen
23	Kodai Sano	2023	2028	Fagiano Okayama
27	Omar Mohamedhoesein	2024	2025	Eigen jeugd
29	Kas de Wit	2022	2025	Eigen jeugd
71	Dirk Proper	2020	2026	Eigen jeugd
Aanvallers
9	Kento Shiogai	2024	2028	Keio University
7	Rober González	2024	2027	Real Betis
10	Sontje Hansen	2023	2027	Ajax
11	Başar Önal	2024	2028	De Graafschap
14	Lars Olden Larsen	2023	2027	Nizjni Novgorod
18	Koki Ogawa	2024	2027	Yokohama
25	Sami Ouaissa	2024	2028	Roda JC
26	Luc Nieuwenhuijs	2024	2027	Vitesse

Laatste update: 23 september 2024

Functie	Naam	Sinds	Contract	Vorige club
Hoofdtrainer	Rogier Meijer	2020	2025
Assistent-trainer	Ron de Groot	2020
	Stefan Maletić	2020	2025	PSV
	Mark Otten	2023	2026	Eindhoven
Keeperstrainer	Marco van Duin	2020	2025
Teammanager	Muslu Nalbantoğlu	2017

Laatste update: 1 juli 2024

De voetbal academie N.E.C. is de jeugdopleiding van de club. Van 1 juli 2009 tot 1 juli 2019 was het een gezamenlijke voetbalacademie van N.E.C. en TOP Oss en heette deze Voetbal Academie N.E.C./FC Oss (in het laatste seizoen N.E.C./TOP Oss). Per 1 juli 2019 is de voetbal academie weer volledig onder de verantwoordelijkheid van N.E.C. en is TOP Oss weer uit de naam verdwenen. De clubs blijven wel samenwerken.

Het beloftenteam is vanaf het seizoen 2015/16 een zelfstandige trainingsgroep en speelt ook zonder TOP Oss waarmee nog wel in de jeugdopleiding wordt samengewerkt. Vanaf het 2010/11 was het beloftenteam geen aparte trainingsgroep en vanaf het seizoen 2011/12 werd gezamenlijk gespeeld als Jong N.E.C./TOP Oss. Ron de Groot is de hoofdtrainer van het beloftenteam. Hij wordt geassisteerd door Patrick Pothuizen. Het team speelt niet in de zogenoemde 'voetbalpiramide' waarbij teams uit de Beloften Eredivisie na het seizoen 2015/16 kunnen instromen in een landelijke divisie tussen de Topklasse en Eerste divisie in. Jong N.E.C. speelt in de Reservecompetitie voor overige beloftenteams waarbij geen promotie en degradatie mogelijk is. Het team begint in poule B (7 teams) en na een volledige competitie volgt in februari 2016 een herindeling.

Bekende exponenten zijn onder andere Carlos Aalbers, Arno Arts, Jasper Cillessen, Frank Demouge, Navarone Foor, Dennis Gentenaar, Ron de Groot, Jay-Roy Grot, Vincent Janssen, Ferdi Kadioglu, Jeffrey Leiwakabessy, Muslu Nalbantoğlu, Bram Nuytinck, Jan Peters, Dirk Proper, Robin Roefs, Bart van Rooij en Frans Thijssen. De academie loopt van de E- tot de A-jeugd.

De club speelt sinds 1969 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en de seizoenen dat de club deelnam:

• Europacup II (1x)

1983/84

• UEFA Cup (2x)

2003/04, 2008/09

• Intertoto Cup (4x)

1969, 1978, 1986, 2004

#R = #ronde, Groep = groepsfase, 1/8 = achtste finale, T/U = Thuis/Uit, W = Wedstrijd, PUC = punten UEFA coëfficiënten .

Uitslagen vanuit gezichtspunt N.E.C.

Seizoen	Competitie	Ronde	Land	Club	Totaalscore	1e W	2e W	PUC
1969	Intertoto Cup	Groep 4		TJ ZVL Žilina	2–3	1–1 (T)	1–2 (U)	0.0
		Groep 4		Örebro SK	1–1	0–0 (T)	1–1 (U)
		Groep 4		AC Bellinzona	5–3	2–0 (T)	3–3 (U)
1978-I	Intertoto Cup	Groep		Royal Antwerp FC	3–4	0–2 (U)	3-2 (T)	0.0
		Groep		MSV Duisburg	4–8	4–2 (T)	0–6 (U)
		Groep		Girondins de Bordeaux	3–6	1–2 (T)	2–4 (U)
1983/84	Europacup II	1R		SK Brann	2–1	1–1 (T)	1–0 (U)	3.0
		1/8		FC Barcelona	2–5	2–3 (T)	0–2 (U)
1986	Intertoto Cup	Groep 1		Fortuna Düsseldorf	4–6	4–3 (T)	0–3 (U)	0.0
		Groep 1		MTK Hungária FC	2–5	0–3 (T)	2–2 (U)
		Groep 1		RFC Liége	1–2	0–1 (T)	1–1 (U)
2003/04	UEFA Cup	1R		Wisła Kraków	2–4	1–2 (U)	1–2 (T)	0.0
2004	Intertoto Cup	2R		Cork City FC	0–1	0–0 (T)	0–1 (U)	0.0
2008/09	UEFA Cup	1R		Dinamo Boekarest	1–0	1–0 (T)	0–0 (U)	7.0
		Groep D		GNK Dinamo Zagreb	2–3	2–3 (U)
		Groep D		Tottenham Hotspur FC	0–1	0-1 (T)
		Groep D		Spartak Moskou	2–1	2-1 (U)
		Groep D (3e)		Udinese	2–0	2-0 (T)
		3R		Hamburger SV	0–4	0–3 (T)	0–1 (U)

Totaal aantal punten voor UEFA-coëfficiënten: 10,0

• Deelnemers UEFA-toernooien Nederland
• Deelnemers International Football Cup & Intertoto Cup Nederland
• Ranglijst van alle clubs die in de diverse Europa Cups zijn uitgekomen

  Zie lijst van records en statistieken van N.E.C. voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Seizoen	N.E.C.						SV NEC
	Land	Speler	Leeft.	Positie	Duels	Goals	Land	Speler	Leeft.	Positie	Duels	Goals
2000/01		Danny Hesp	30	Verdediger	32	4	Geen verkiezing
2001/02		Rob Wielaert	23	Verdediger	25	1
2002/03		Rob Wielaert	24	Verdediger	32	3
2003/04		Dennis Gentenaar	28	Keeper	34	0
2004/05		Peter Wisgerhof	25	Verdediger	27	1
2005/06		Romano Denneboom	25	Aanvaller	29	8
2006/07		Jonas Olsson	24	Verdediger	32	2
2007/08		Youssef El Akchaoui	27	Verdediger	34	5		Krisztián Vadócz	23	Middenvelder	26	3
2008/09		Lasse Schöne	22	Middenvelder	34	6		Lasse Schöne	22	Middenvelder	34	6
2009/10		Lorenzo Davids	23	Middenvelder	31	1		Patrick Pothuizen	38	Verdediger	29	2
2010/11		Ramon Zomer	28	Verdediger	34	3		Björn Vleminckx	25	Aanvaller	31	23
2011/12		Rens van Eijden	24	Verdediger	27	1		Gábor Babos	37	Keeper	31	0
2012/13		Gábor Babos	38	Keeper	28	0		Rens van Eijden	25	Verdediger	34	1
2013/14		Rens van Eijden	26	Verdediger	29	3	Geen verkiezing
2014/15		Navarone Foor	22	Middenvelder	37	7		Alireza Jahanbakhsh	21	Aanvaller	28	12
2015/16		Navarone Foor	23	Middenvelder	33	4		Gregor Breinburg	24	Middenvelder	30	0
2016/17		Dario Đumić	25	Verdediger	34	4	Geen verkiezing
2017/18		Arnaut Groeneveld	21	Aanvaller	28	11
2018/19		Tom Overtoom	28	Middenvelder	27	1
2019/20		Jonathan Okita	22	Aanvaller	27	6
2020/21	Geen verkiezing
2021/22		Mattijs Branderhorst	28	Keeper	34	0
2022/23	Geen verkiezing							Dirk Proper	21	Middenvelder	32	1
2023/24								Philippe Sandler	27	Verdediger	24	0

Nr.	Speler	Land	Geb.datum	Positie	Wed.	Goals	Periode
1.	Sije Visser		27 augustus 1950	Verdediger	490	21	1971/86
2.	Frans Janssen		3 januari 1955	Aanvaller	468	133	1977/92
3.	Carlos Aalbers		1 mei 1964	Middenvelder	466	16	1982/96
4.	Wilfried Brookhuis		16 oktober 1961	Keeper	429	0	1985/00
5.	Cees Kornelis		4 september 1946	Verdediger	389	8	1966/77
6.	Patrick Pothuizen		15 mei 1972	Verdediger	340	28	1994/00, 2004/10
7.	Tini van Reeken		21 september 1939	Aanvaller	339	107	1957/69
8.	Anton Janssen		10 augustus 1963	Middenvelder	333	39	1982/86, 1994/01
9.	Harry Schellekens		5 november 1952	Keeper	317	0	1970/83
10.	Peter Wisgerhof		19 november 1979	Verdediger	311	17	2000/09
11.	Rens van Eijden		3 maart 1988	Verdediger	281	15	2009/16, 2018/22
12.	Ad Mellaard		19 november 1942	Verdediger	278	11	1967/76
13.	Gábor Babos		24 oktober 1974	Keeper	270	0	2005/13
14.	Cees Lok		18 augustus 1966	Verdediger	268	69	1982/86, 1994/01
15.	Ben Werts		16 november 1940	Middenvelder	268	46	1962/70
16.	Frans Paymans		30 juli 1960	Verdediger	266	10	1983/94
17.	Toon Willemse		26 september 1951	Verdediger	248	2	1977/85
18.	John Vievermans		25 augustus 1959	Middenvelder	245	19	1981/88
19.	Henk Grim		1 april 1962	Aanvaller	241	88	1982/87, 1990/92
20.	Jeffrey Leiwakabessy		23 februari 1981	Verdediger	238	0	1998/06, 2013/17

Bijgewerkt tot 18 mei 2021

  Zie lijst van spelers van N.E.C. voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

In totaal hebben zes spelers namens N.E.C. gespeeld in het Nederlands elftal. Recordinternational is Jan Peters met elf interlands. Tijdens deze interlands wist hij ook twee keer te scoren. Op 9 februari 1977 wist hij tweemaal het doel te vinden tijdens een vriendschappelijke interland in het Wembley Stadium tegen Engeland. Nederland zou deze wedstrijd winnen met 0–2 voor 90.000 toeschouwers.

Jasper Cillessen keerde in 2022/23 als 63-voudig international terug bij N.E.C. In maart 2023 speelde hij twee interlands onder Ronald Koeman, als eerste N.E.C. sinds Romano Denneboom, die in 2004 zijn enige interland speelde. De overige internationals, Theo de Jong, Wim Lakenberg en Pauke Meijers zouden ieder ook één interland afwerken.

• Officiële website
• Supportersvereniging N.E.C.

 

Zie de categorie NEC Nijmegen van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.