The Doors

Dit artikel beschrijft de Amerikaanse rockband. Zie The Doors (album) voor hun debuutalbum en The Doors (film) voor de biografische film over deze band.

The Doors
The Doors. V.l.n.r: John Densmore, Robby Krieger, Ray Manzarek, Jim Morrison.
Achtergrondinformatie
Jaren actief	1965 - 1973 (Gedeeltelijke reünies in 1978, 2001, 2003 & 2008)
Oorsprong	Los Angeles, Californië
Genre(s)	Psychedelische rock Bluesrock Acid rock
Label(s)	Elektra Rhino
Leden
Leadzanger	Jim Morrison †
Drummer	John Densmore
Toetsenist	Ray Manzarek †
Gitarist	Robby Krieger
Officiële website
(en) IMDb-profiel
(en) Allmusic-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal    Muziek

The Doors waren een Amerikaanse band uit de jaren 1965 - 1973. De band maakte rockmuziek met psychedelische melodieën en poëtische teksten. De naam is ontleend aan een citaat uit het boek The Doors of Perception van Aldous Huxley: "There are things known and there are things unknown, and in between are the doors of perception".^[1]

De grootste successen boekte de band in de originele bezetting met Jim Morrison als leadzanger. In deze bezetting bracht de band zes studioalbums uit, waarvan een aantal nummers geschreven waren onder invloed van drugs, zoals lsd. Morrison overleed in de zomer van 1971 in Parijs en ligt aldaar begraven op de Cimetière du Père-Lachaise onder de naam James Douglas Morrison. Daarna bracht de band nog twee studioalbums uit met nieuwe nummers. De zang op deze albums werd door toetsenist Ray Manzarek en gitarist Robby Krieger overgenomen. Na bijna dertig jaar kwam het tot een reünie. Op initiatief van Krieger en Manzarek vormde zich The Doors of the 21st Century. Aangevuld met Ian Astbury als vervanger van Jim Morrison speelden ze in diverse concertzalen. Drummer Stewart Copeland trad in deze nieuwe bezetting van The Doors in 2002 - 2003 ook enkele keren met hen op.^[2]

The Doors golden als een van de grootste en belangrijkste bands van de jaren zestig. De muziek is een mengsel van blues, rock, psychedelische muziek, klassieke muziek en jazz. Het opruiende en compromisloze optreden van Morrison maakte hun optredens radicaal en controversieel. Menig maal droeg Morrison zijn zelfgeschreven gedichten voor.

Wat in de muzikale bezetting opvalt, is de afwezigheid van een bassist. Er is gezocht naar een bassist, maar niemand was bereid de baspartijen op de voorgestelde manier te spelen. De baspartijen worden door Ray Manzarek met zijn linkerhand gespeeld op een Fender Rhodes Piano Bass, die bovenop zijn Continental Vox orgel was geplaatst. Tijdens de studio-opnames voor hun albums werden bassisten ingehuurd zoals Larry Knechtel, Kerry Magness, Leroy Vinnegar, Harvey Brooks, Ray Neopolitan, Lonnie Mack, Douglas Lubahn en Jerry Scheff. Laatstgenoemde was de bassist van Elvis Presley tijdens diens shows in Las Vegas van 1969 tot en met 1977. Hij heeft LA Woman ingespeeld. Jim Morrison zou hem hebben gevraagd, omdat hij een grote fan van Elvis was. Er wordt gezegd dat Scheff op verzoek van Morrison deel zou gaan uitmaken van de band. Door de dood van Morrison is het daar echter niet van gekomen.

Robby Krieger is een veelzijdige gitarist. Hij begon op zijn zestiende te spelen op een Spaanse gitaar en kreeg later les van Ravi Shankar op sitar en sarod. Na het zien van een optreden van Chuck Berry koos hij voor een wijnrode Gibson SG. Door zijn voorkeur voor blues, de slidegitaar en het met de vingers bespelen van de snaren in plaats van met een plectrum beschikt Robby Krieger over een karakteristieke speelstijl.

The Doors brachten een opvallend lang nummer (11:39) op hun debuutalbum The Doors uit: The End. Bij live-optredens werd dit nog verder opgerekt, zodat sommige uitvoeringen wel 25 minuten duurden. Grote delen van het nummer werden dan geïmproviseerd. Morrison droeg daardoorheen zijn poëzie voor, soms geïmproviseerd. Een goed voorbeeld daarvan is terug te vinden op de Matrix-tapes (1967), die alleen nog via het bootlegcircuit verkrijgbaar zijn.

De harmonieën worden grotendeels bepaald door de lage stem van Morrison die afsteekt tegen de schelle klanken van het Hammondorgel van Manzarek. Vaak wordt een ostinato (steeds herhaald kort motief) gebruikt. Tijdens hun improvisaties maakten ze gebruik van de turnaround, een van oorsprong uit de jazz stammende akkoordenstructuur die zich steeds herhaalt. Hierdoor worden eindeloze improvisaties mogelijk. In de partituren bedienden The Doors zich vaak van een harmonische of melodische mineurtoonladder. Ook komen er none-akkoorden, pentatoniek en soms zelfs dodecafonie voor. Al deze middelen leveren een scala aan mogelijkheden. Zeker in de lange nummers zijn ze veelvuldig gebruikt, waardoor er een grote spanningsboog ontstaat.

Voor hun teksten maken The Doors voornamelijk gebruik van de poëzie van Jim Morrison.^[3] Veel van zijn teksten zijn moeilijk te begrijpen, mystiek en somber van toon. Ze zijn dikwijls gebaseerd op gebeurtenissen uit het leven van Morrison zelf. Geweld, seks en de dood zijn belangrijke thema's. Hiervoor vond Morrison inspiratie bij Arthur Rimbaud en Charles Baudelaire, dichters die hem er mede toe deden besluiten zich in Parijs te vestigen. De tekst van The End leverde de band kritiek op vanwege het onderwerp ― het oedipuscomplex. Zo kostte het nummer The Doors hun vaste contract als huisband van de club Whisky A Go Go, waar ze het voor het eerst speelden.^[4]

Ook Robby Krieger schreef een aantal liedteksten, waaronder het zeer succesvolle Light My Fire.

In de vier jaar dat de band in zijn originele bezetting bestond, veranderde de stijl onder invloed van de algehele tijdgeest van acid rock naar een meer bluesachtige sound. Met name op L.A. Woman valt dit verschil op. Hier is tevens de verandering in de stem van Morrison ― die door zijn verslaving rauwer, instabieler en lager was geworden ― op. Ook bediende de band zich vaker van een basgitarist.

Door het charisma van Jim Morrison was de band erg invloedrijk bij de jeugd. Dit tot groot ongenoegen van veel volwassenen, die in Morrison een provocateur, een dandy en onruststoker zagen. Zijn voortijdig overlijden heeft van Morrison een icoon gemaakt, waardoor de muziek meerdere generaties doorstaan heeft en in sommige kringen nog steeds hogelijk gewaardeerd wordt.

Ondanks het succes kwamen The Doors ernstig in de problemen toen Morrison vervolgd werd voor exhibitionisme en verstoring van de openbare orde. Dit was het gevolg van een optreden in Miami in 1969, waar hij op het podium zijn lid zou hebben laten zien aan het publiek. Legendarisch is de uitspraak van de aanklager aan het einde van zijn requisitoir: And he did take his penis out, and shook it. Uiteindelijk werd Morrison veroordeeld voor openbare dronkenschap en exhibitionisme, maar niet voor de publieke masturbatie waar hij aanvankelijk voor opgepakt was. Optredens in grote steden werden door deze publiciteit afgezegd, waardoor de band ontbrak op de grotere festivals uit de late jaren zestig. Zo was de band vleugellam geworden. Morrison ging in beroep, maar overleed in 1971 in Parijs terwijl het proces nog liep. De gouverneur van de staat Florida, Charlie Crist, zette zich in voor gratie omdat er altijd twijfel is geweest over het bewijs. De Clementieraad van de staat sprak zich in december 2010, 37 jaar na zijn dood, unaniem uit voor postume vergiffenis.

Veel mensen zien The Doors als belangrijke vertegenwoordigers van de tegenbeweging van de jaren zestig. Ook de muziek en teksten zijn van blijvende waarde gebleken, zoals te zien is aan het grote aantal covers, de blijvende airplay en verkoop van albums, en het grote aantal bands dat zegt beïnvloed te zijn door The Doors.

• Collmer, Th., Pfeile Gegen Die Sonne (Augsburg, 2002)
• Crisafulli, C., Moonlight Drive: The Stories Behind Every Doors' Song (Miami Springs, 1995)
• Crisafulli, C., The Doors: When The Music's over (New York, 2000)
• Davis, S., Jim Morrison: Leven, Dood, Legende (Utrecht, 2004), vertaling van Jim Morrison. Life, Death, Legend.
• Densmore, J., Riders on the Storm. My Life with Jim Morrison and The Doors (New York, 1991)
• Faris, G. en R.M. Faris, Living In The Dead Zone: Janis Joplin And Jim Morrison (Mansfield, 2002)
• Fowlie, W., Rimbaud And Jim Morrison. The Rebel As Poet (Durham/London, 1993)
• Gerstenmeyer, H., The Doors: Sounds For Your Souls (Norderstedt, 2001)
• Hopkins, J., and D. Sugerman, No One Here Gets Out Alive (New York, 1995)
• Hopkins, J., The Lizard King (New York, 1992)
• James, L., "Interview With Jim Morrison" (1967)
• Manzarek, R, Light My Fire: My Life with The Doors (New York, 1998)
• Moddemann, R., The Doors (Kőnigswinter, 2001)
• Morrison, J., The Lords and The New Creatures (New York, 1969/1970)
• Rocco, J., The Doors Companion (New York, 1997)
• Sugerman, D., The Doors Complete Lyrics (London/Sydney, 1991)
• Sundling, D., The Ultimate Doors Companion (London, 2000)
• The Lost Writings of Jim Morrison, Volume 1: Wilderness (New York, 1988)
• The Writings of Jim Morrison, Volume 2: The American Night (New York, 1990)
• Thomas, T., Interview With Jim Morrison (Canadian Broadcasting Company, 1970)
• James Douglas Morrison, "An American Prayer" (Los Angeles, 1971)

• Officiële site

Zie de categorie The Doors van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.