Reform UK

Reform UK
Personen
Partijleider	Nigel Farage
Zetels
Lagerhuis	5 / 650
Hogerhuis	0 / 776
Assemblee voor Noord-Ierland	0 / 108
Schots Parlement	0 / 129
Lokale overheid	38 / 21.172
Politie commissarissen	0 / 41
London Assembly	1 / 25
Geschiedenis
Opgericht	20 januari 2019
Algemene gegevens
Actief in	Verenigd Koninkrijk
Hoofdkantoor	Londen
Aantal leden	115.000 geregistreerde supporters (formeel geen leden)
Richting	Rechts
Ideologie	Euroscepticisme Libertarisme Populisme
Kleuren	​ Turquoise ​ Wit
Europese organisatie	Geen
Website	https://reformparty.uk/
Portaal    Politiek Verenigd Koninkrijk

Reform UK is een politieke partij in het Verenigd Koninkrijk. De partij werd in 2019 opgericht als de Brexit Party. In januari 2021 werd de naam veranderd in Reform UK.

Het politiek doel van de Brexit Party was dat het Verenigd Koninkrijk zo snel mogelijk de Europese Unie zou verlaten (brexit). De partij deed mee aan de Europese Parlementsverkiezingen van 2019 en werd met 29 zetels de winnaar in het Verenigd Koninkrijk. Bij de Britse Lagerhuisverkiezingen van 2019 won de partij geen zetels. Na het vertrek van het Verenigd Koninkrijk uit de EU op 31 januari 2020 richtte de partij zich op hervormingen van onder andere het kiesstelsel en het Hogerhuis.

De partij werd van februari 2019 tot maart 2021 geleid door Nigel Farage. Toen deze aftrad werd hij opgevolgd als politiek leider door Richard Tice tussen 2021 en 2024. Op 3 juni 2024 deed Tice een stap terug en nam Farage wederom het partijleiderschap op zich. Bij de Lagerhuisverkiezingen van 4 juli 2024 won Reform UK vijf zetels.

De oprichting van de Brexit Party werd op 20 januari 2019 aangekondigd door Catherine Blaiklock, de voormalige woordvoerder economie van UKIP. Zij was ook de eerste leider. De partij werd op 5 februari 2019 geregistreerd bij de kiescommissie van het Verenigd Koninkrijk. De prominente Brexit-activist Nigel Farage, die sinds zijn vertrek bij UKIP als onafhankelijk lid zitting had in het Europees Parlement, steunde de oprichting van de Brexit Party. Op 8 februari 2019 maakte hij bekend dat hij als kandidaat voor de partij zou uitkomen als er Europese verkiezingen gehouden zouden worden in het Verenigd Koninkrijk. Hij werd ook de politiek leider.^[1][2]

Vanaf het moment van oprichting tot eind april 2019 sloten veertien leden van het Europees Parlement, allen voormalige UKIP-leden, zich aan bij de Brexit Party.^[3]

De partij kondigde aan pas na de Europese verkiezingen een politiek manifest te publiceren en heeft in aanloop naar die verkiezingen als enig politieke doel dat het Verenigd Koninkrijk de Europese Unie zo snel mogelijk verlaat.^[4] Op 12 april 2019 zei Farage dat in het beleid geen verschil bestond tussen de Brexit Party en UKIP, maar wel een groot verschil in personen. De Brexit Party zou anders dan UKIP geen banden willen met extreemrechts.^[5]

In de media wordt de Brexit Party aangeduid als populistisch of rechts-populistisch. Hoewel er nog geen ontwikkeld politiek programma is, lijkt de partij gekenmerkt door sterke euroscepsis en libertarisme.^[6][7] De partij wil zowel voormalige UKIP-kiezers aantrekken als Conservatieve en Labourstemmers die een voorstander zijn van brexit.^[6] Een peiling in april 2019 gaf aan dat 40% van de Conservatieve gemeenteraadsleden op de Brexit Party zou willen stemmen.^[8]

In juli 2019 deed de Brexit Party samen met onder anderen de Liberal Democrats, de Green Party en de Scottish National Party, een oproep om bij Britse parlementsverkiezingen in de toekomst het principe van evenredige vertegenwoordiging te hanteren. In dit systeem is het aantal zetels dat een partij behaalt direct gekoppeld aan het aantal stemmen dat op die partij is uitgebracht. In het huidige Britse districtenstelsel krijgt per kiesdistrict alleen de kandidaat met de meeste stemmen een zetel. Dit werkt in het nadeel van nieuwe en kleine partijen.^[9]

De Brexit Party zou in de eerste tien dagen na de oprichting £ 750.000 ontvangen hebben in kleinere donaties. Kort na de oprichting ontving de Brexit Party een schenking van £ 200.000 van een zakenman, een voormalige donateur van de Conservative Party.^[10] Farage verklaarde dat de partij geen geld zou aannemen van Arron Banks, de belangrijkste financier van de Leave UK-campagne in de aanloop naar het referendum over het Britse EU lidmaatschap. Naar hem loopt een onderzoek in verband met mogelijke illegale financiële transacties.^[5][11][12]

De organisatiestructuur van de Brexit Party is anders dan die van andere Britse politieke partijen. De partij is geregistreerd als private onderneming, 'Brexit Party Limited'. Farage is een van de twee directeuren en heeft binnen de organisatie verreweg de meeste zeggenschap. De Brexit Party heeft geen leden maar geregistreerde supporters (donateurs).^[13]

De Brexit Party deed mee aan de Europese Parlementsverkiezingen 2019 die op 23 mei in het Verenigd Koninkrijk werden gehouden. Prominente kandidaten waren onder anderen voormalig conservatief minister Ann Widdecombe en Annunziata Rees-Mogg, de zuster van de conservatieve Brexiteer Jacob Rees-Mogg.^[14][15] Met 29 zetels in het Europees parlement werd de Brexit Party de winnaar van de verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk.^[16]

Farage kondigde aan dat de partij ook zou meedoen aan een eventuele Lagerhuisverkiezing.^[17] Bij de eerste tussentijdse verkiezing waaraan de partij deelnam, op 6 juni 2019 voor de Lagerhuiszetel in het kiesdistrict Peterborough, verloor de kandidaat van de Brexit Party met klein verschil van de Labourkandidaat.^[18]

In de aanloop naar de Lagerhuisverkiezingen van 12 december 2019 stelde Farage de conservatieve partijleider en premier Boris Johnson een alliantie voor. Voorwaarde was dat Johnson het Brexit-akkoord dat hij was overeengekomen met de EU zou intrekken. Er zouden nieuwe onderhandelingen met de EU moeten worden gestart met als doel een vrijhandelsakkoord, of het Verenigd Koninkrijk zou de EU moeten verlaten zonder akkoord. Als Johnson dit niet zou toezeggen, zou de Brexit Party in zoveel mogelijk kiesdistricten kandidaten stellen die mogelijk stemmen zouden wegtrekken van conservatieve kandidaten. Johnson ging niet op de voorstellen van Farage in.^[19][20] Farage was zelf geen kandidaat zijn bij de verkiezingen; hij kondigde wel aan in het hele land campagne te gaan voeren tegen de Brexit-deal.^[21] Een paar dagen later kondigde Farage aan dat de Brexit Party toch geen kandidaten zou stellen in de 317 kiesdistricten waar de Conservatieve Partij bij de verkiezingen van 2017 had gewonnen. Hij wilde daarmee de kans verkleinen dat er in het nieuwe parlement een meerderheid zou ontstaan voor een tweede referendum.^[22] Uiteindelijk stelde de Brexit Party kandidaten in 275 van de 650 Britse kiesdistricten.^[23]

Een week voor de verkiezingen stapten vier Europarlementariërs van de Brexit Party, onder wie Annunziata Rees-Mogg, uit de partij. Zij riepen kiezers op om op de Conservatieve Partij te stemmen.^[24] De partij wist geen Lagerhuiszetels te veroveren.

De Brexit Party presenteerde voor de Lagerhuisverkiezingen geen officieel verkiezingsprogramma maar een 'Contract with the people' (een contract met het Britse volk). Wat betreft Brexit wilde de partij dat het Verenigd Koninkrijk helemaal breekt met EU wet- en regelgeving en dat de transitieperiode na het verlaten van de EU niet zou worden verlengd. Verder wilde de partij immigratie terugdringen, hoewel 'echte' vluchtelingen wel welkom bleven. De Brexit Party was tegen privatisering van de National Health Service, wilde belastingen verlagen en investeren in verbetering van de infrastructuur. Ook stelde de party hervormingen van het Hogerhuis en het Hooggerechtshof voor.^[25]

Op 6 januari 2021 wijzigde de Brexit Party haar naam in Reform UK. De reden voor de naamswijziging was dat het Verenigd Koninkrijk op 31 januari 2020 de EU had verlaten, en dat het doel 'Brexit' daarmee was bereikt. Als Reform Party streeft de partij naar hervorming van het kiessysteem, het Hogerhuis, de BBC en enkele andere Britse instellingen. Ook steunt de partij de Verklaring van Great Barrington, waarin wordt gepleit voor een alternatieve benadering van de coronapandemie en tegen grootschalige lockdowns.^[26]

Op 6 maart 2021 kondigde Farage aan dat hij zich ging terugtrekken uit de politiek. Hij droeg het leiderschap van Reform UK over aan Richard Tice.^[27]

Reform UK had in 2021 korte tijd één zetel in het Schots Parlement maar verloor die bij de verkiezingen later dat jaar. De partij heeft anno 2024 negen zetels op lokaal niveau in Engeland.^[28][29] Op 11 maart 2024 maakte Conservatief parlementariër Lee Anderson, voormalig vicevoorzitter van de Conservative Party, bekend dat hij lid was geworden van Reform UK. Daarmee kreeg de partij één zetel in het Lagerhuis.^[30]

Op 3 juni 2024 kondigde Nigel Farage in aanloop naar de verkiezingen op 4 juli 2024 zijn terugkeer aan in de landelijke politiek door zich te kandideren voor het kiesdistrict Clacton namens Reform UK. Ook werd diezelfde dag bekend gemaakt dat Tice stopte als partijleider en deze rol teruggaf aan Farage die deze dezelfde dag nog accepteerde.

Belangrijke punten uit verkiezingsprogramma van Reform UK waren:^[31]

• Niet-essentiële immigratie bevriezen
• Alle illegale migranten opsluiten en deporteren
• Belastingvrije voet inkomstenbelasting verhogen naar 20.000 pond
• Verlaging vennootschapsbelasting eerst naar 20% en daarna 15%
• 25% overdraagbare huwelijksbelasting
• Windsor-framework opgeven (akkoord over de positie van Noord-Ierland na Brexit)

Anders dan in 2019 stelde Reform UK nu ook kandidaten in districten waar de Conservatieven bij de vorige verkiezingen hadden gewonnen. Dit leidde voor de Conservative Party tot forse concurrentie op hun rechterflank. Op een gegeven moment gaven de peilingen aan dat Reform UK op meer kiezers zou kunnen rekenen dan de Conservatieven. De steun voor Reform UK liep terug toen Farage zich in een interview positief uitliet over Rusland en het westen verweet de Russische inval in Oekraïne te hebben uitgelokt.^[32]

Reform UK won 5 zetels, met 14,3% van de stemmen. Farage werd gekozen in Clacton en ook Lee Anderson behield zijn zetel. Oud-voorzitter Richard Tice werd gekozen namens het district Boston and Skegness en oud-Europarlementariër voor de Brexit Party, Rupert Lowe, werd gekozen in het district Great Yarmouth. James McMurdock won onverwachts de vijfde zetel in zijn kiesdistrict South Basildon and East Thurrock met een verschil van 98 stemmen tussen hem en Labour. Doordat Labour drie keer om een hertelling verzocht vanwege het minimale verschil werd de uitslag pas een dag later definitief waarna McMurdock alsnog werd uitgeroepen tot het 650e en laatste parlementslid dat bij de verkiezingen werd gekozen.^[33]

Door het Britse 'first past the post' districtenstelsel kan er groot verschil zijn tussen het aantal stemmen dat een partij landelijk krijgt, en het aantal zetels voor die partij in het Lagerhuis. De Liberaal-Democraten kregen 72 zetels - zes keer zoveel als Reform UK - met een lager percentage van de stemmen (12%).^[34][35]

Het grote zetelverlies van de Conservatieven (244 zetels) leek vooral veroorzaakt door het feit dat Reform UK in alle districten stemmen wegtrok bij Conservatieve kandidaten, en daardoor Labour- of LibDem kandidaten de kans gaf om te winnen. De winst van Reform UK werd ook gezien als een uiting van bredere maatschappelijke onvrede die in andere landen had geleid tot winst voor populistisch-rechtse partijen.^[36][37]