Pharamond

Pharamond (Faramund) (c. 370 - c. 427) wordt door sommigen beschouwd als de eerste koning van de Salische Franken, hoewel hij waarschijnlijk eerder een legendarische dan een historische figuur is geweest. Hij zou een zoon zijn geweest van Marcomer en Frotmund.

Omstreeks 420 zou Pharamond zijn volk naar het westen hebben geleid. De Salische Franken staken de Rijn over en vestigden zich in Noord-Gallië, dat enige tijd daarvoor door het Romeinse leger was verlaten. De Romeinen sloten met de nieuwkomers een verdrag: in ruil voor een vestigingsgebied zouden de Franken als verplichting de verdediging van de Rijngrens op zich nemen. Pharamond zou zijn opgevolgd door zijn zoon Clodio of Chlodian VI. Zijn vrouw zou Argotta hebben geheten, een dochter van Genobaud, die weer een zoon zou zijn van de legendarische aanvoerder Dagobert (gestorven rond 389).

De eerste bron die een koning Pharamond noemt, in één zin, is het achtste-eeuwse Liber Historiae Francorum, dat bedoeld was om de Franken een specifiek verleden te geven (de anonieme auteur was een monnik van de abdij van Saint-Denis, die onder de invloed stond van hofmeier Karel Martel). De Benedictijner monnik Martin Bouquet (1685-1754) bedacht een heel verhaal om koning Pharamond heen. Een oude vertaalfout in het Liber Historiae Francorum leidde enkele historici uit de Vroegmoderne tijd ertoe om de vermelding van Pharamond ook aan de geschiedschrijver Prosper van Aquitanië (ca. 390-455) toe te schrijven, een tijdgenoot dus. En om de verwarring compleet te maken vermeldt Gregorius van Tours een andere Pharamond, een priester uit Parijs die leefde in de tweede helft van de zesde eeuw. Maar in de negentiende eeuw werd uiteindelijk bewezen dat 'koning Pharamond' een verzinsel was.

• Ian Wood, The Merovingian Kingdoms. Pearson Education, 1994.