timere
- IPA: /tɪ.ˈmeː.rɛ/
- ti·me·re
| stamtijd | |||
|---|---|---|---|
| infinitief | 1e pers. enk. ind. praes. act. |
1e pers. enk. ind. perf. act. |
supinum |
| tĭmēre | tĭmĕo | tĭmŭi | - |
| tweede vervoeging | volledig | ||
tĭmēre
- vrezen, bang zijn (voor) wenden (tot)
- «Stultum est timere, quod vitare non potest.[1]»
- Het is dwaas te vrezen wat men niet kan vermijden.
- «Stultum est timere, quod vitare non potest.[1]»
Overerving (via Volkslatijn *tęmęre)
- ↑ Publilius Syrus, Sententiae