Pulp Fiction

Pulp Fiction (op plattdüütsch so veel as „utdacht Schundvertellsel“) is de Titel vun en Independentfilm ut dat Johr 1994 vun den Filmmaker Quentin Tarantino. De Film harr groten Spood un weer in söven Kategorien för den Oscar nomineert. Alltohopen is he mit 44 Filmpriesen uttkent worrn. De Film steiht butendem op de ALL-TIME 100 Movies-List vun dat US-amerikaansche TIME-Magazin^[1].

De Titel kummt ut de engelschen Ümgangsspraak. As Pulp warrt „Trivial- oder Schundliteratur“ betekent, wat fröher mol de Gröschenromanen wesen sünd.

De Inholt sett sik ut mehrere Episoden tohopen, de mitenanner verknütt sünd, aver nich in de chronoloogschen Reeg vertellt warrt.

De Film fangt in en Diner-Restaurant an, woneem dat Verbrekerpoor Pumpkin un Honey Bunny an’t Vertellen is. Se besluut, dat Restaurant uttoroven. An den Proloog knütt later de Slussszeen direkt an.

Midden in’n Överfall springt de Film na en Szeen, de to de lateren Episood The Bonnie Situation höört: Jules un Vincent sünd twee Opdragsmörders, de vun jemehrn Baas Marsellus Wallace Order kregen hebbt, en Kuffer vun ehmolige „Gewarfspartners“ aftoholen, de em tohöört, un jem den Roov torüchtobetahlen. Üm kloor to stellen, wo eernst jem dat is, schütt Jules na en korten Klönsnack een vun de Lüüd dood. As se sik övertüügt hebbt, dat se den richtigen Kuffer hebbt, scheet se noch twee Mackers dood. Wedder wesselt de Szeen.

De Boxer Butch Coolidge sitt in en verrökerten Bar. He kriggt Geld vun Marsellus, dat he in de föfften Runn verleren deit. He löpt ok Vincent över’n Weg, un foorts warrt kloor, dat Vincent em nich lieden kann.

Den Dag dorna köfft Vincent sik Heroin bi sien Dealer Lance. He nimmt dorvun wat un holt denn Mia, de Fro vun’n Baas af. He schall sik en beten üm ehr sorgen, vunwegen dat Marsellus keen Tiet för ehr hett. Se gaht tosamen in en Bar, woneem Doubles vun Schauspelers arbeiten doot. Mia nimmt Kokain un bringt Vincent dorto bi’n Twist-Danswettstriet mittomaken. Later sett he ehr wedder tohuus af un seggt sik, dat nix wieter lopen dröff. Man, wiel he op Klo is, finnt Mia sien Heroin un glöövt, dat dat Kokain is. Se nimmt en deepe Nees un brickt tosamen. As Vincent ehr finnt, bringt he ehr na sien Dealer un den sien Fro Jody, de för Nootfäll en Sprütt mit Adrenalin praat hett. Mit en Injekschoon midden in’t Hart kriegt se ehr wedder torüch in’t Leven. Se warrt wedder na Huus bröcht. Marsellus schall dorvun aver nix weten.

Butch, de Boxer, is in Gedanken in sien Kindheit, as en Kriegskameraad vun sien Vadder em en goldene Klock geven hett. Un nu schall he mit Afsicht för dat Geld vun Marsellus en Boxkamp verleren. Man, he nütt de Situatschoon för sik sülvst üm Wedden to winnen. He sleiht sien Gegner daal, de in’n Boxring dood blifft. He will utneihn, man sien Fründin hett de goldene Klock in de gemeensome Wahnung vergeten. As he torüchkummt nimmt he sik de Klock, finnt aver in de Wahnung en Maschienenpistool vör. He överrascht Vincent, as de vun’t Klo kummt un schütt em mit sien egen Wapen doot. Op’n Trüchweg kummt he op de Straat Marsellus entgegen. Butch versöcht, em över’n Hopen to föhren hett aver denn sülvst en Unfall.Se överleevt un kämpt wieter gegenenanner. In en Laden warrt se utschallt.

As de beiden wedder waak warrt, leegt se in’n Folterkeller vun’n Laden, woneem en Sex-Slaav hollen warrt. As Marcellus in’n Nevenruum bröcht warrt, kann Butch sik free maken. Eerst will he weglopen, man denn holt he sik Wapen ut’n Laden un kriggt dormit de beiden Lüüd ünner, de jem fasthollen doot. De een warrt doodhaut, den annern schütt Marsellus in de Weekdeelen, üm de Vergewaltigen torüchtobetahlen, de em jüst andoon worrn is. Dorna sünd Butch un Marsellus sik eenig, dat se nu „quitt“ sünd. Butch mutt aver toseggen, dat he nümms wat vun’t Vergealwtigen vertellt un dat he de Stadt för jümmer verlaten deit. Mit sien Fründin Fabienne föhrt he in en ne’e Tokumst.

De Tiet warrt wedder torüchdreiht. Jules un Vincent hebbt jüst de Ganoven mit den Kuffer doodschaten, as en wieteren Macker ut dat Baad rutstörmt kummt. He hett en Revolver un verballert de hele Munitschoon op de beiden, man ahn jem to drapen. Ahn veel Tögern knallt de beiden em af. Jules glöövt an en Wunner, dat se nich drapen weern un beslutt, sien Beroop an’n Nagel to hangen.

Alleen Marvin överleevt de Scheteree. De beiden Killers nehmt em mit. Wiel de Fohrt, as se över dat „göttliche Ingriepen“ klönsnackt, schütt Vincent den Fangenen ut Versehen in’n Kopp. Dat Auto is nu vun binnen över un över mit Blood vullsprütt. Üm de Sporen so gau as mööglich wegtomaken föhrt Jules mit dat Auto na sien Fründ Jimmie. Se künnt dor aver nich blieven. Marsellus schickt also en Macker, Mr. Wolf, üm de Situatschoon kloor to maken. De beiden Mörders mööt dat Auto reinmaken. As se fardig sünd, föhrt se tohopen mit dat Auto op’n Schrottplatz, woneem se den Wagen mit samt de Liek loswarrt.

Dorna besöökt de beiden Mörders eerstmol en Restaurant, dat aver vun Pumpkin un Honey Bunny överfallen warrt, as Vincent jüst op’t Klo is. De Szeen vun’n Proloog geiht hier unvermiddelt wieter. Pumpkin löpt rüm un roovt de Lüüd ut. As he bi Jules is, will he den Kuffer hebben. Man, Jules beholt de Kontroll. Un vunwegen dat he jüst dorbi is sien Leven ümtokrempeln, sütt he dorvun af Pumpkin aftoknallen. He gifft em all sien Geld, ümdat he em nich ümbringen mutt un lett de beiden Lüttganoven gahn.

Lexikon vun’n internatschonalen Film: Mit lakonischem Humor zeigt die brillante schwarze Komödie eine Gesellschaft, die von Brutalität, Dummheit, moralischer Indifferenz und grotesken Zufällen beherrscht wird. Bekannte Muster der Trivialkultur und des amerikanischen B-Pictures werden auf intelligente Weise variiert und konterkariert. Dabei schreckt der Film auch nicht vor exzessiven, wenn auch satirisch überspitzten Gewaltszenen zurück, die teilweise nur schwer verdaulich sind.^[2]

Cinema: Mit grotesken Dialogen […] konterkariert Regisseur, Autor und Nebendarsteller Quentin Tarantino einige Szenen von extremer Brutalität. Gleichzeitig entfaltet er eine brillante Story, die die herkömmlichen Erzählstrukturen des Kinos sprengen. Wo sich andere Filme mit eindimensionalen Action-Orgien begnügen, springt Tarantino virtuos zwischen verschiedenen Schauplätzen, Zeiten und Handlungen hin und her, um endlich den Bogen zu schließen und die losen Handlungsstränge zu einem großen Ganzen zusammenzufügen. Für das Gangsterfilm-Genre kam das 1994 einer Revolution gleich, die inzwischen unzählige Kopisten gefunden hat.^[3]

Dieter Krusche in’n Reclam Filmföhrer: (Der Film setzt) – seinem Titel entsprechend, der auf die billigen Groschenhefte (‚pulps‘) verweist – auf Tempo, grelle Effekte, auf die atemlose Abfolge von Ereignissen. Aber dieses merkwürdige Konglomerat aus Sex, Gewalt, Humor und Tiefsinn ist äußerst kunstvoll abgestimmt, so daß die Sprünge der Handlung irritierende Akzente setzen. Man wird eingefangen von der Spannung, die in und zwischen den Bildern lebt, und fragt sich am Ende verunsichert, wo die Grenze zwischen ‚pulp fiction‘ und Realität wirklich verläuft.^[4]

De grote Spood vun den Film wiest sik in de tallrieken Filmpriesen. Pulp Fiction weer tohopen för meist negentig Priesen vörslahn un is mit 44 Priesen uttekent worrn. Alleen för den Oscar weer he in söven Kategorien nomineert. Ehrt worrn is de Film ünnern annern:

• 1994: mit de Golden Palm vun’t Filmfestival vun Cannes för Quentin Tarantino
• 1995: mit den Oscar in de Kategorie Best Originaldreihbook för Quentin Tarantino un Roger Avary
• 1995: mit den BAFTA Film Award in de Kategorie Best Originaldreihbook för Quentin Tarantino un Roger Avary
• 1995: mit den BAFTA Film Award in de Kategorie Best Nevendorsteller för Samuel L. Jackson
• 1995: mit den Saturn-Pries in de Kategorie Best Action/Aventüür/Thriller-Film
• 1995: mit den Golden Globe in de Kategorie Best Filmdreihbook för Quentin Tarantino
• 1995: mit den Independent Spirit Award in de Kategorie Best Speelbaas för Quentin Tarantino
• 1995: mit den Independent Spirit Award in de Kategorie Best Speelfilm för Lawrence Bender
• 1995: mit den Independent Spirit Award in de Kategorie Best Hööftdorsteller för Samuel L. Jackson
• 1995: mit den Independent Spirit Award in de Kategorie Best Dreihbook för Quentin Tarantino un Roger Avary

• Quentin Tarantino, Pulp Fiction. Das Buch zum Film. (Broscheert), 1994, ISBN 3-499-13630-9
• Waxman, Sharon, Rebels on the Backlot: Six Maverick Directors and How They Conquered the Hollywood Studio System. Perennial, 2006, ISBN 978-0-06-054018-0

1. ↑ ALL-TIME 100 Movies: Pulp Fiction Websteed vun’t Time magazine. Afropen an’n 2. Juli 2010.
2. ↑ Lexikon vun’n internatschonalen Film (CD-ROM-Utgaav), Systhema, München 1997
3. ↑ Pulp Fiction bi Cinema
4. ↑ Mitarb.: Jürgen Labenski un Josef Nagel. – 13., neebearb. Opl. – Philipp Reclam, Stuttgart 2008, ISBN 978-3-15-010676-1, S. 580–581

• Pulp Fiction in de Internet Movie Database (engelsch)
• Kritiken to’n Film op Rotten Tomatoes
• Henry A. Giroux: Racism and the Aesthetic of Hyperreal Violence: Pulp Fiction and Other Visual Tragedies., Penn State University