Ксенофобија

Ксенофобијата — страв и недоверба кон странците и нивните вредности, обичаи и навики. Се манифестира во етничка и верска предрасуда, расизам и шовинизам . Спротивно на ксенофобија е ксенофилија .

Во изминатите неколку години, Брегот на Слоновата Коска доживеала повторното раѓање на омраза и етничка нетрпеливост во етничките племиња. Покрај бројните жртви меѓу различните племиња од северниот и јужниот регион на земјата, кои биле убиени во тековниот конфликт, белите странци кои живееле или го посетувале Брегот на Слоновата Коска, исто така биле подложени на насилни напади. Според извештајот на „Хјуман рајтс воч“, владата на Брегот на Слоновата Коска била виновна за ширење етничка омраза во име на сопствените политички цели.^[1]

Во 2004 година, Младите патриоти, моќна националистичка организација од Абиџан, основана од државните медиуми, ограбила странски државјани на Абиџан . Повиците за насилство врз белците и неиворианците се емитувале на националното радио и телевизија, откако младите патриоти ја презеле контролата врз своите канцеларии. Станиците следеле силувања, тепања и убиства на лица со европско и либанско потекло. Илјадници иселеници и бели или етнички жители на Либан и на Брегот на Слоновата Коска ја напуштиле земјата. Нападите предизвикале меѓународна осуда.^[2][3]

Ропството во Мавританија е сè уште присутно и покрај неговото укинување во 1980 година и главно има најголемо влијание врз потомците на црните Африканци земени во ропство кои сега живеат во Мавританија како „црни Мавари “ или харатини и кои сè уште делумно им служат на „белите Мавари“ или биданците, како робови. Практиката на ропство била најзастапена во Мавританија меѓу горната традиционална класа на Маврите. Со векови, пониската класа Харат, која се однесувала главно на сиромашните црни Африканци кои живееле во руралните области, се сметале за природни робови на овие Мавари. Социјалните ставови биле корегирани во повеќето урбани Мавари, но во руралните средини заостанувала античката поделеност.^[4]

Во октомври 2006 година, Нигер објавила дека ќе се депортира во Чад „ Дифа Арапи “, Арапи кои живеат во регионот Дифа во источен Нигер.^[5] Нивното население било околу 150000.^[6] Додека владата ги опколила Арапите во подготовките за депортација, две девојчиња починале, наводно откако избегале од владините сили, и три жени кои страдале од абортуси. Нигериската влада на крајот ја прекинала контроверзната одлука за депортирање на Арапите.^[7][8]

Ксенофобија во Јужна Африка во моментов е присутна и како апартхејд, како и во пост-апартхејд ера. Непријателството помеѓу британската и Бурски кои ја влошиле Втора Бурска војна довела до бунт од страна на сиромашните Африканерите кои ги ограбувале продавниците во сопственост на Велика Британија . ^[9] Јужна Африка, исто така, донела бројни акти со цел да ги задржи Индијанците подалеку, како што е Законот за имиграција на регулативи од 1913 година, со кој се предвидувале исклучување на „непожелните“ групи на луѓе кои имплицирале. Ова ефикасно ја запрела индиската имиграција. Општинскиот одред од 1924 година имал за цел да ги „негира Индијанците општинска франшиза“.^[10] еќ

Иако мнозинството во државата имаат мешано потекло (Пардо, Африканско или домородно), Бразилците кои не се со европејско потекло ретко се претставени и често се исклучени од музички емисии или натпревари за талент. Во случајот на теленовели (ТВ сапуници), Бразилците со потемна боја на кожа се претставени како слуги или луѓе со понизок социоекономски статус.

Муслиманите и Сиките во Канада се мета на расизам и дискриминација, особено после 2001 како последица на американската "Војна против теророт". Истражување следствено на претходно спроведена студија, покажува дека се' уште има дискриминирачки однос како последица на нападите на Кулите Близначки во Америка на 9 септември 2001 година.

Според истражување на Обединетите нации, 1.3 милиони од вкупно 4 милиони бегалци од Венецуела се стационирани во Колумбија. Поради ургентноста на нивната ситуација, многу венецуелски мигранти нелегално ја поминуваат границата, бидејќи немаат пристап до правни услуги и други основни човекови права и се изложени на експлоатација, злоупотреба, манипулации и појави како расизам, дискриминација и ксенофобија. Од почетокот на мигрантската криза, медиуми и владини претставници предупредуваат за зголемена дискриминација кон мигрантите во државата, особено во форма на ксенофобија и насилство.

Постои расна поделеност помеѓу Индо-гвајанци и Афро-гвајанци.

Расизмот во Мексико има долга историја. Мексиканците со посветла боја на кожа имале апсолутна контрола над Амероиндијанците со потемна кожа, како последица на шпанскиот колонијален систем на касти. Кога Мексиканец со потемна кожа ќе стапи во брак со Мексиканец со посветла кожа, често е да се слушне дека "ја направиле расата подобра". Ова може да се толкува како напад кон сопствениот етникум. И покрај подобрени политички и социоекономски услови кон Мексиканците со домородно потекло, дискриминацијата кон оваа група е присутна и тие се ретко заштитени според закон. Насилство кон домородните Мексиканци се случува неретко и многу пати поминува неказнето.

Во Венецуела, како и другите Јужно-Американски држави, економската нееднаквост помеѓу етнички групи и различни раси е забележителна. Шведска студија од 2013 година ја прогласува Венецуела за најрасистичка земја во Јужна и Северна Америка, а веднаш по неа доаѓа Доминиканската Република.

Како во повеќето држави, голем дел од населението во САД продолжува со ксенофобија кон другите раси. Според мрежата од органзации за граѓански и човекови права, "Дискриминацијата проникнува во сите аспекти од животот во САД и продолжува кон сите заедници кои не се од белата раса." Дискриминација на расна, етничка и религиска основа е често видлива, особено кон Муслимани, Сики, автохтоно американско население (Индијанци) и други етнички групи.

Припадници на сите американски етнички и религиски малцинства се соочуваат со дискриминација при интеракција со други припадници на малцински групи. Филозфот Корнел Вест вели дека "Расизмот е составен елемент во самата структура на американската култура и општество. Вклучен е во првата колективна дефиниција на земјата, изнесен во нејзините понатамошни закони и присутен во доминантниот начин на живот."

Анкета во 2019 спроведена од Pew Research Centre покажува дека 76% од припадниците на црната раса и лицата од азиско потекло претрпуваат некаква форма на дискриминација, барем од време на време.

Во периодот од 1991-92 година, Бутан има депортирано помеѓу 10 000 и 100 000 Непалци. Точниот број на депортирани бегалци е спорен од двете страни. Во март 2008 година, ова неселение започнува со преселување во други земји како САД, Канада, Нов Зеланд, Норвешка, Данска, Холандија и Австралија. САД работи кон преселување на 60 000 бегалци според нивната програма за вселување во трети земји.

Брунеј има закон за позитивна дискриминација на етнички Малајци.

Ксенофобијата кон некинески жители во Кина ескалираше во рамки на Ковид-19 пандемијата., со описи дека странците се "странско ѓубре" и мета за "отстранување". Некои црнци во Кина беа протерани од своите домови од страна на полицијата и известени дека треба да ја напуштат државата во рок од 24 часа, поради дезинформации дека тие и други странци го шират вирусот. Кинеската ксенофобија и дискриминирачки однос како непуштање на црнци во ресторани беа критикувани од страна на странски влади и и дипломатски тела.

Дискриминирачки закони против Кинеските Индонезијци беа донесени од владата на Индонезија. Во 1959, Претседателот Сукарно одобрува PP1959 (серија на дискриминирачки закони и политики), кои ги принудуваат кинеските Индонезијци да ги затворат своите бизниси во рурални средини и да се релоцираат во урбаните. Згора на тоа, политички притисок во 1970-тите и 1980-тите ја ограничува улогата на кинески Индонезијци во политика, академија и армијата. Како резултат на тоа, тие се ограничени на професионално поле да станат банкари, иноватори, занаетчии или трговски менаџери. Во 1998 година, се покренуваат бунтови во Индонезија против високите цени и гласини за складирање од страна на трговци и сопственици на продавници, кои често воделе до анти-кинески напади.

во Северо-Иток Делхи]]

Бунтовите во Делхи во 2020 година, кои резултираа со 50 мртви и стотици повредени, беа предизвикани од протести против закон за државјанство перцепиран од јавноста како исламофобичен (анти-муслимански). Тензијата продолжува додека многу муслимански заедници имаат хиндуфобични гледишта, а пак хинди лидерите тврдат дека нивна цел е да ја исламизираат Индија.

Во 2014, областа Пенганг во Малезија се одржува референдум, кој забранува странци да приготвуваат локални кулинарски специјалитети. Познатиот готвач Ван го критикувал овој закон.

Во 2005 година, извештај на ОН искажува проблем со расизам во Јапонија и несогледување на проблемот во негова целост од страна на властите. Авторот на извештајот, Доудоу Диен по деветдневно истражување заклучува дека расизмот во Јапонија главно влијае на три групи: национални малцинства, Латино-

американци со јапонско потекло (особено јапонски Бразилци) и странци од неразвиени земји. Анкети спроведени во 2017 и 2019 покажуваат дека 40 до 50% од странците претрпеле некаква форма на дискриминација. Друг извештај забележува разлики во прикажување на странци од Западот и прикажување на луѓе од Источна Азија во медиумите, со тоа што вторите се прикажани понегативно.

Јапонија прифаќа само 16 бегалци во 1999, додека САД зема 85 010, според ОН. Нов Зеланд, што е земја 30 пати помала од Јапонија, зема 1140 бегалци истата година. Само 305 лица биле признаени како бегалци во Јапонија од 1981, кога Јапонија ја ратификува Конвенцијата за статус на бегалци од Обединетите нации, до 2002. Поранешниот премиер Таро Асо ја нарекува Јапонија "нација со една раса". Истражување од 2019 покажува дека јапонските испитаници имаат релативно ниска стапка на емпатија кон бегалци, споредбено со другите земји.

Ксенофобија во Јужна Кореја е идентификувана од страна на академици и ОН како широко распространет општествен проблем. Зголемената миграција во Јужна Кореја од 2000 наваму доведува до отворено искажување расизам, како и критика кон тие искажувања. Весници често пријавуваат и критикуваат идскриминација кон имигранти, во форми како плаќање помалку од минималната плата, задржување и доцнење со платите, небезбедни работни услови, физичка злоупотреба и генерално неосновано оцрнување.

Во анкета спроведена помеѓу 2010 и 201, 44.2% од Корејците изјавуваат дека не би сакале имигрант или странец за сосед. Расистички однос е почесто ориентиран кон имигранти од други азиски земји и Африка, отколку кон Европејски и бели американски доселеници кои понекогаш добиваат и "претерано фин однос". Пријавена е и дискриминација кон деца со мешана раса, кинеско-корејски и северно корејски мигранти.

Нема закони во рамки на Кралството Тајланд што криминализираат расна дискриминација. За разлика од соседните земји кои биле колонизирани, Тајланд со истрорија како неколонизирана земја ги заостува веќе постоечките политики.

Движењето против бегалци е распространето во Тајланд, со анкета од Amnesty International што покажува дека 74% од испитаниците во Тајланд не веруваат дека луѓето треба да имаат можност да се засолнат во други држави за да избегаат од војна или прогонство.

Јордан не дозволува влез на Евреи кои прикажуваат видливи знаци на јудаизам или поседуваат лични религиски предмети. Јорданскиот амбасадор во Израел одговори на жалбата на религиозен Евреин кому му бил забранет влезот дека поради безбедносните проблеми се бара патници кои блегуваат во Хашемитското Кралство да не го прават тоа со молитвени шалови (талит) и кожни кутии (тефилин). Јорданските авторитети велат дека целта на оваа политика е да се осигура безбедноста на еврејските туристи.

Според извештај од 2004 година на Министерството за надворешни работи на САД за Човекови права во Израел и окупираните територии, Израелската влада направила "малку да ја намали институционалната, правната и општествената дискриминација кон арапските граѓани на земјата". Во 2005 извештајот вели дека: "Владата генерално ги почитува човековите права на нејзините жители, сепак има проблеми во некои аспекти, вклучувајќи институционална, правна и општествена дискриминација на арапските граѓани на земјата". Во 2010 извештајот тврди дека израелскиот закон забранува дискриминација на расна основа и дека оваа забрана е успешно спроведена. Поранешниот израелски Министер за одбрана Моше Аренс го критикуваше третманот на малцинствата, велејќи дека тие не ја сносуваат целата обврска на израелско државјанство, ниту пак ги добиле целосните привилегии кои следуваат со истото.

Асоцијацијата за човекови права во Израел објавува извештаи кои документираат расизам во Израел и извештајот од 2007 година покажува пораст во анти-арапскиот расизам. Една анализа на извештајот заклучува: "Над две третини од израелските тинејџери веруваат дека Арапите се помалку интелигентни, некултурни и насилни". Израелската влада на тоа одговара дека тие се "посветени во борбата против расизмот кога и да се појави и се залагаат за целосна еднаквост на сите израелски државјани, без разлика на етничка припадност или позадина, како што стои во самата Декларација за независност на државата". Изи Лајблер од Центарот за јавни работи изјавува дека израелските Евреи имаат проблем со "непријателски, дури и предавнички настроени израелски Арапи" додека државата е во војна. Анкета во 2018 спроведена со израелски испитаници покажува дека тие се против мигранти споредбено повеќе отколку испитаниците од другите држави.

Ал-Манар, ТВ каналот на Хезбола, често е обинет за антисемитистички прикази во кои се обвинуваат Евреите/Ционистите за ковање заговори против арапскиот свет, често користејќи извадоци од антисемитистички текстови употребувани во почетокот на 20 век. Во друг инцидент, коментатор од телевизијата алудира на "Ционистички обиди да пренесат СИДА во арапските држави". Ал-Манар негира објавување на антисемитистички содржини и декларираат дека групата е анти-Израел, не антисемитистичка. Сепак, Хезбола делува против Израел и Евреите, со самото тоа што учествува во објавување и дистрибуција на антисемитистичка литература. Владата на Либан ги нема критикувано постапките на Хезбола.

Има и значаен број на сведоштва за злоупотреба на мигранти работници во Либан, особено од Етиопија, Бангладеш, Филипините, Шри Ланка, Судан и други азиски и африкански земји, која е дополнително влошена од Кафала системот (систем на спонзорство). Забележан е пораст во ваквата експлоатација за време на Ковид-19 пандемијата.

Различни палестински организации и поединци се обвинувани за антисемитизам. Хауард Гатмен верува дека омразата настанува поради арапско-израелскиот конфликт и дека негово мирно решавање значително би го намалило антисемитизмот.

Во август 2009 година, Хамас не дозволува палестински деца да учат за Холокаустот и го нарекува "лага измислена од ционистите" и едукацијата за Холокаустот ја нарекува "воено злосторство".

Расизмот во Саудиска Арабија е насочен кон странски работници, кои се најчесто од земји во развој. Азиски куќни помошнички кои работат во државата биле мета на расизам и други типови на дискриминација. Странски работници доживувале силување, експлоатација, плаќање премалку или неплаќање воопшто и заклучување на нивните работни места. Меѓународната организација Human Rights Watch ги опишува овие услови како "речиси ропство" и причината за нив ја идентификува како "длабоко вкоренета родова, религиска и расна дискриминација". Во многу случаи работниците не пријавуваат од страв да не ја изгубат својата работа или да не бидат понатамошно злоупотребувани.

Имало повеќе случаи на антисемитизам во Саудиска Арабија и е честа појава во религиозните кругови во државата. Евреи често се напаѓани во медиумите, преку книги, статии, во џамии и преку антисемитистичка сатира. Владата на Саудиска Арабија и верските лидери често пропагираат дека Евреите се дел од заговор да го преземат светот и како доказ користат антисемитистичка литература од почетокот на 20 век.

• Апорофобија
• Расизам