supinum

supinum ó /sʉ̜̽'pí:nəm ~ sʉ̜̽'pínəm/

1. (spraoklieër) de waordvorm van e wirkwaord dae gebroek kan waeren es e taengewuuerdig biewäördelik deilwaord

Aafbraeking

• su-pi-num

Verwantje wäörd

• gerundium
• infinitief
• participium
• taengewuuerdig deilwaord
• voltoeadj deilwaord

Lèt op: 't Supinum wuuert praktisch neet gebroek; hieveur raoje v'r aaf 'm toe te passen in 't spraokgebroek.

't Supinum is de wirkwäördelike vorm op -entaere. In 't grótste deil van 't zujelik Limbörgs spraokgebied geldj det es 't taengewuuerdig biewäördelik participium: Kallentaere kump hae heim. In 't Mofers gebroek me dan van vreuger oet de vorm van 't participium: Gekalle kump hae heim. Allewiel huuert me hie veural 't taengewuuerdig deilwaord: (Al) kallendj kump hae heim. of zelfs 'n ganse zatsverboewing: Die woren 'nt kalle wiedet zie heim kome.

In 't Mofers kan m'n 't supinum allein gebroeke veur 't Nederlandjs om te. De zats Kallentaere kump hae heim. wiltj dus zègke: Hae kump heim veur mit eine te kalle. Of dit oearsprunkelik zoea in 't Mofers veurkump is meh zieër de vraog. Allewiel zuutj me de gewuuen beteikenis es e taengewuuerdig biewäördelik participium of es 'n substantivering ouch ónger invlood vanne zujeliker dialekte.