Lingua Lycia
| Lingua Lycia tr^mmili
| ||
|---|---|---|
| Taxinomia: | Linguae Indoeuropaea e familia Anatolica | |
| Status: | lingua exstincta | |
| Sigla: | 1 —, 2 —, 3 — | |
| Usus | ||
| Aevum: | saec. V - I a.C.n. | |
| Situs: | Lycia | |
| Litterae: | ||
| Scriptura: | Abecedarium Lycium | |
 | ||
Lingua Lycia ex inscriptionibus primi ante Christum natum millennii nota est. Quae lingua in numero linguarum Anatolicarum habetur propiorque est linguae Luviae. Lycii ipsi linguam tr^mmili appellabant.
Nomina Lycia e quattuor declinationibus sunt (a - i - e - u), quae per quinque casus declinantur (nominativum, genetivum, dativum, accusativum, ablativum). Linguam Lyciam in abecedario proprio scriptam videmus, quod a litteris Graecis derivatum est. Exstant octo vocales (a - e - i - ^m - ^n - u - â - ê) et viginti una consonantes (b, β, g, d, θ, k, q, p, κ, t, τ, χ, w, z, j, m, n, r, s, h, l) quarum pronuntiatio quidem incerta est. In sententiis obiectum (directum) primum locum tenere solet, praedicatum medium, subiectum postremum.
Fontes
[recensere | fontem recensere]- Wolfgangi Jenninges Mystagogus Lycius, sive de historia linguaque Lyciorumlibri apud users.skynet.be
- Emmanuel Laroche, La stèle trilingue récemment découverte au Létôon de Xanthos : le texte lycien, Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres 1974 : 115-125
- H. Craig Melchert, A dictionary of the Lycian language, Beech Stave Press, 2004
- Günter Neumann, Das Lykische und seine Verwandten. Göttingen : Vandenhoeck und Ruprecht, 2004
- Glossar des Lykischen, Wiesbaden : Harrassowitz, 2007