alces

API: /ˈal.keːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: al·cēs — morphologica: alc-es

• alcē, alcēs

Cf. vocem Palaeograecam ἄλκη (alcē), Palaeanglicam eolh, etc.

alc|ēs, -is fem.; epicoenum ^[1][2][3]

1. Maxima species cervi, taxonomice Alces alces vocatur.

Solum alces Linguae multae ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. Alces.

Discretiva

alces dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

[+/-]

• Hispanice: alcés
• multilingue: Alces

Formae affines

[+/-]

Latine

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]

Forma	Modus flexurae	originis
alcēs	casus vocativus singularis	substantivi alcēs
alcēs	casus nominativus pluralis	substantivi alcēs
alcēs	casus accusativus pluralis	substantivi alcēs
alcēs	casus vocativus pluralis	substantivi alcēs

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]

API: /ˈal.keːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: al·cēs — morphologica: alc-es

Loci

[+/-]

Latinitas Romana

saec. I.

• 77: Septentrio fert et equorum greges ferorum, sicut asinorum Asia et Africa, praeterea alcen iumento similem, ni proceritas aurium et cervices distinguat —Naturalis Historia Plinii Maioris, l. VIII.

Fontes

1. ↑ ^{1.0 1.1} Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 174 — “ALCĒS vel Alce, is, f. 3.”
2. ↑ ^{2.0 2.1} Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — alcēs, is, Akk. ēn, Plur. alcēs, f. (griech. ἄλκη, ahd. ëlho, elaho, nhd. Elch)  (tom. 1, p. 294)
3. ↑ ^{3.0 3.1} Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — alces