alcen

Discretiva

alcen dictio est in variis linguis:

Formae affines

Forma	Modus flexurae	originis
alcēn	casus accusativus singularis	substantivi alcēs

API: /ˈal.keːn/

Syllabificatio phonetica: al·cēn — morphologica: alc-en

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I. (ca. 78 p.C.n.)

septentrio fert et equorum greges ferorum, sicut asinorum Asia et Africa, praeterea alcen iumento similem, ni proceritas aurium et cervicis distinguat; item natam in Scadinavia insula nec umquam visam in hoc orbe, multis tamen narratam achlin haud dissimilem illi, set nullo suffraginum flexu, ideoque non cubantem et adclinem arbori in somno eaque incisa ad insidias capi, alias velocitatis memoratae. labrum ei superius praegrande; ob id retrograditur in pascendo, ne in priora tendens involvatur. —Naturalis historia Plinii ^[1]^[2]

Fontes

↑ ^1.0 ^1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber octavus, cap. 16, [39] — alcen
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: alcen.