esman

•  IPA^(kilîd): /ʕɜsˈmʌːn/
• Deng (Amed)^ⓘ
  • Deng (Wan)^ⓘ
• Kîtekirin: es·man

 

esman nêr

1. cihê di ser erdê re

   Firoke ji axê hilket esmanan.

2. dinyayek yan çend dinyayên di ser dinyaya me re ku tê bawerkirin Yezdan û firîşte lê ne
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
3. bilindtirîn cih yan cihek pir bilind

   Gihişt ber perên esmanan. (Gihiştin cihek pir bilind.)

4. valageh, feza
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

• 120. Di wê sa'etê suwar kirin
  121. Şêx me esman niyet e
  Ya Reb em û ev qiset e — (Feqiyê Teyran, )

• kurdî-erebî: عه‌سمان‎
• kurdî-krîlî: 'eсман

• erd
• ewr
• biheşt
• dûjeh

proto-hindûewropî:*ekmon- ("kevir")

proto-îranî *heçmen-

avestayî: esman- ("esman, xwedayê esmanî")

farisiya kevn: esman- ("esman")

partî: 'sm'n- ("esman")

pehlewî: 'sm'n- ("esman")

sogdî: sm'n- ("esman")

farisî: asman ("esman")

belûçî: ajman ("esman")

kurdî: esman ("esman")

hewramî: asman ("esman") ...

zazakî: asmen ^{alfabeya arî}

sanskrîtî: āčman ("kevir")

yûnanî: ākanē ("kevir")

almanî: hammer ("çekûç")

îngilîzî: hammer ("çekûç")

hîtîtî: aku ("kevir") ...

Çavkanî: Horn p.8, Watkins p.2, Etymonline | Pokorny: 18
Agadarî: Di proto-arî de wateya ”esman” ji kevirî guherî û bû kanzayek. Paşî jî wateya ”esman”î girt.