giyan

• IPA^(kilîd): /ɡɪˈjɑːn/
• Kîtekirin: gi·yan

giyan nêr

1. can, ruh, rewan, rih
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. di ol û dîn de diyarîya ku xweda dida mirov gava jidayîk dibe û ger mir ji laşê wê/wî derdikeve
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

• Mi ji bihriyan pir naliyan şev tariyan ceng bû meyan
  Wer kuştiyan ji wan yengiyan bi wan tiliyan xweş ke giyan
  Kir şefqe mîr anîme bîr berdan mi tîr kirme esîr — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

• can
• rewan
• rih

• gîyan

• proto-hindûewropî: *ane- ("nefes kêşan")

  proto-îranî: *an- ("nefes kêşan")

avestayî: viiānayā (”giyan, ruh”)

pehlewî: gyān (”giyan, ruh”)

partî: gyān (”giyan, ruh”)

farisî: ǰān (”giyan, ruh”)

xunsarkî: giyūn (”giyan, ruh”)

sîvendî: gān (”giyan, ruh”) ... ^{alfabeya arî}

kurmancî: cān, giyan (”giyan, ruh”)

soranî: giyān (”giyan, ruh”)

zazakî: gīyān (”giyan, ruh”)

sanskrîtî: ān ("nefes kêşan")

yûnanî: anemos ("ba")

latînî: animus ("nefes kêşan") ...

Çavkanî:

• → Lîşana denî: גיאנא‎

giyan lêkera xwerû, negerguhêz

1. Guhartoyeke gihiştin.
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)