Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Էլեա (հին հունարեն՝ Έλέα, Վելիա, լատին․՝ Velia), հնագույն քաղաք, հունական գաղութ Լուկանիայում, Տիրենյան ծովի ափին, Պեստումից ընդամենը 25 կմ դեպի հարավ-արևելք։ Էլեայի ավերակները այժմ գտնվում են Աշեա քաղաքի սահմաններում (Կամպանիա, 90կմ Նեապոլից դեպի հարավ)։ Նրանք վատ չեն պահպանվել և համարվում են Համաշխարհային ժառանգության մաս[1]։
Էլեան հիմնադրվել է մոտ մ.թ.ա 535 թվականին Փոքր Ասիայի փոկեացիների կողմից, որոնք լքել են հայրենիքը Կյուրոսի հրամանատար Հարփագուսի կողմից Փոքր Ասիայի ափի հունական քաղաքների նվաճումից հետո։ Հերոդոտոսի համաձայն՝ առաջին վերաբնակիչները գաղթել են Քիոս կղզի, հետո Կիրն, որտեղ հիմնել են Ալերիա քաղաքը և բնակվել հինգ տարի, ապա կարթագենացիների և էտրուսկների կողմից տեղահանված, արմատացել են Տիրենյան ծովի իտալական ափին Էնոտրիա անվանվող երկրում։ Նրանք այնտեղ վտարելով բնիկներին դեպի թերակղզու խորքերը բնակվեցին ափին։ Ի սկզբանե քաղաքը կոչվում եր Հիլեա, իսկ հետո Էլեա։ Քաղաքը հայտնի է իր փիլիսոփաներով՝ էլեական փիլիսոփայական դպրոցի հիմնադիր Պարմենիդեսով (Էլեական փիլիսոփայական դպրոցի հիմնադիրը) և Զենոնով։ Ծնունդով Էլեացի եղել է նաև սոփեստ փիլիսոփա հռետորաբան Ալքիդամանտը։ 275 թվականին Էլեան դարձել է Հռոմի դաշնակից, իսկ մ.թ.ա 90 թվականին ի վերջո հնազանդվեց հռոմեացիներին։ Միջին դարերում լքվել է բնակչության կողմից սարակինոսների անդադար արշավանքների պատճառով[2]։
| |
---|
| Բառարաններ և հանրագիտարաններ | |
---|
| |
|