Suevos

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Suevos.

Os suevos foron un grupo de pobos xermánicos mencionados por vez primeira por Xulio César en relación coa campaña de Ariovisto na Galia, c. 58 a. C.^[1] Mentres que César os considerou como unha única tribo xermánica, numerosa e belicosa, autores posteriores como Tácito, Plinio e Estrabón especifican que os suevos "non constitúen, como os Chatti ou Tencteri, unha soa nación. Actualmente ocupan máis da metade de Xermania, e están divididos en varias tribos con distintos nomes, malia que todos son chamados de xeito xeral como suevos".^[2]

Algunhas das tribos en Xermania durante o Imperio Romano. As tribos suevas e hermiónicas están en maxenta.

Outrora, a etnografía clásica aplicou o termo "suevo" a tantas tribos xermánicas que se cre que nos primeiros séculos despois de Cristo ben puidera ser un substituto de "xermanos".^[3] Os autores clásicos consideraron que os suevos, en comparanza con outras tribos xermánicas, eran moi móbiles e non moi dependentes da agricultura.^[4]

Varios grupos de suevos trasladáronse dende o Mar Báltico e o río Elba, converténdose nunha ameaza ó Imperio Romano nas fronteiras dos ríos Rin e Danubio. Cara a fin do imperio, os alamáns, un grupo de tribos suevas, asentáronse nos Campos Decumanos e posteriormente cruzaron o Rin e ocuparon a rexión de Alsacia. Un reduto deles ficou na rexión hoxe chamada Suabia, Schwaben en alemán, unha área do suroeste de Alemaña cuxo nome moderno procede dos suevos. Outros movéronse cara a Gallaecia e estableceron o Reino Suevo de Galicia, que durou 170 anos antes de ser integrado no Reino visigodo.

Etimoloxía

Estatua de bronce romana dun xermano axeonllado, co peiteado con forma de "nó suevo" (50–150 AD)

Os etimólogos identificaron o nome como procedente do protoxermánico, *swēbaz, baseado na raíz *swē-, que significa "o propio" pobo, ou no pronome reflexivo de terceira persoa;^[5] ou tamén pode proceder da raíz protoindoeuropea *swe-.^[6]

As fontes etimolóxicas listan os seguintes nomes étnicos como procedentes da mesma raíz: Suiones, Semnones, Samnitas, Sabelli, Sabinos, que indican a posibilidade dun nome étnico indoeuropeo antigo, "a nosa propia xente".

Historia

A Península Ibérica por volta do ano 560.

Nas súas migracións, os suevos dirixíronse cara ao sur e o oeste, quedando un tempo na área da Alemaña moderna. Aínda existe unha rexión alemá chamada Suabia (Schwaben) que vén equivaler ao antigo reino de Württemberg no moderno estado de Baden-Württemberg e a zona suroccidental de Baviera, con centro en Ulm. Nesta época, varias tribos separáronse do grupo central dos suevos para formar os alamáns, de onde, a través do francés, nos chega o nome de Alemaña.

Os primeiros contactos coñecidos entre os suevos e os romanos datan do século I a.C., cando na Guerra das Galias Ariovisto enfrontouse con César, e posteriormente estableceron relacións comerciais que se traduciron nunha certa romanización.

Polo século V, os suevos fusionáronse cos alamáns,^[7] e aproveitando a conxelación das augas do Rin, o 31 de decembro do 406 os suevos xunto a alanos e vándalos atravesaron o limes que separaba os pobos xermánicos do Imperio Romano. Non está clara a razón para traspasar o límite, pero probablemente a presión demográfica unida ós problemas internos que viña atravesando o Imperio, aumentado coa falta de soldados que vixiasen a fronteira cos que contaba Estilicón, o encargado de defender o imperio dos xermanos e á desconfianza que deste tiña o emperador Honorio.

Tras permanecer un tempo na Galia, os suevos estabelecéronse na Gallaecia cara ao ano 409. Debido ao seu escaso número (entre as vinte mil e as trinta e cinco mil persoas) estiveron agrupados. O seu réxime de goberno era a monarquía. Os reis suevos esténdense desde Hermerico no ano 409 ata Andeca, que no ano 585 foi derrotado polo rei visigodo Leovixildo.

Da súa estancia na Gallaecia quedan palabras de orixe sueva en lingua galega e lingua portuguesa, como o termo lawerka, que deu laverca (en alemán Lerche). Nótese que tamén hai catro topónimos Suevos.

Reis suevos de Gallaecia

Artigo principal: Lista de reis suevos.

Hermerico (409-438).
Requila (438-448).
Requiario (448-456).
Aguiulfo (456-457), no sur.
Franta (456-457), no norte.
Maldras (457-459), no sur, e no norte despois da morte de Franta.
Requimundo (459-463), no norte.
Frumario (459-463), no sur, oposto a Remismundo.
Remismundo (459-469), no sur, oposto a Frumar; gobernou todo o reino dende o 463.
Período escuro (469-550), durante este tempo só é coñecido un rei: Teodemundo.
Carriarico (550-559).
Teodomiro (559-570).
Miro (570-583).
Eurico (583-584).
Andeca (584-585), deposto e recluído nun mosteiro por Leovixildo.
Malarico (585-586), oposto a Leovixildo e derrotado.

Os visigodos conquistaron aos suevos no 585.

Galería de imaxes

Rei Miro.
Extensión do reino de Galicia e dos dominios das faccións suevas durante a guerra civil de mediados do século V.
Dominios da monarquia sueva, e extensión do reino de Galicia no século V.
No século VII.
Cronoloxía e filiación dos reis ibéricos

Notas

↑ Menzel, Wolfgang; Mrs. George Horrocks (Translator); Edgar Saltus (Supplementary Chapter) (MDCCCXCIX). Germany from the Earliest Period: Volume I. Nova York: Peter Fenelon Collier. p. 89.
↑ Tácito Germania sección 8, tradución de H. Mattingly.
↑ "Germanic Tribes". Late Antiquity. Harvard University Press. 1999. p. 467. ISBN 9780674511736.
↑ "Caes. Gal. 4.1". Perseus.tufts.edu. Consultado o 1 de maio de 2014.
↑ Peterson, Lena. "Swābaharjaz" (PDF). Lexikon över urnordiska personnamn. Institutet för språk och folkminnen, Sweden. p. 16. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 27 de setembro de 2007. Consultado o 11 de outubro de 2007. ; para un significado alternativo como "libre, independente", véxase Room, Adrian (2006). "Placenames of the World: Origins and Meanings of the Names for 6,600 Countries, Cities, Territories, Natural Features and Historic Sites: Second Edition". Jefferson, Carolina do Norte e Londres: McFarland & Company, Inc., Publishers: 363, 364. ISBN 0786422483.
↑ Pokorny, Julius. "Root/Lemma se-". Indogermanisches Etymologisches Wörterbuch. Indo-European Etymological Dictionary (IEED), Department of Comparative Indo-European Linguistics, Leiden University. pp. pages 882–884. Arquivado dende o orixinal o 09 de agosto de 2011. Consultado o 18 de xaneiro de 2015. (German language text); locate by searching the page number.Köbler, Gerhard (2000). "*se-" (PDF). Indogermanisches Wörterbuch: 3. Auflage. p. page 188. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 25 de outubro de 2007. Consultado o 18 de xaneiro de 2015. (German language text); the etymology in English is in Watkins, Calvert (2000). "s(w)e-". Appendix I: Indo-European Roots. The American Heritage Dictionary of the English Language: Fourth Edition. Arquivado dende o orixinal o 16 de outubro de 2007. Consultado o 18 de xaneiro de 2015. Some related English words are sibling, sister, swain, self.
↑ Muñoz Arteaga, Valmore. "Artesanos de la angustia: notas sobre literatura alemana de inicios del siglo XX". redalyc.org Red de Revistas Científicas de América Latina y el Caribe, España y Portugal. Arquivado dende o orixinal o 28-10-2018. Consultado o 28-10-2018.

Véxase tamén

Outros artigos

Ligazóns externas

[autogenerated1-1] Menzel, Wolfgang; Mrs. George Horrocks (Translator); Edgar Saltus (Supplementary Chapter) (MDCCCXCIX). Germany from the Earliest Period: Volume I. Nova York: Peter Fenelon Collier. p. 89.

[2] Tácito Germania sección 8, tradución de H. Mattingly.

[3] "Germanic Tribes". Late Antiquity. Harvard University Press. 1999. p. 467. ISBN 9780674511736.

[4] "Caes. Gal. 4.1". Perseus.tufts.edu. Consultado o 1 de maio de 2014.

[urnordisk-5] Peterson, Lena. "Swābaharjaz" (PDF). Lexikon över urnordiska personnamn. Institutet för språk och folkminnen, Sweden. p. 16. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 27 de setembro de 2007. Consultado o 11 de outubro de 2007. ; para un significado alternativo como "libre, independente", véxase Room, Adrian (2006). "Placenames of the World: Origins and Meanings of the Names for 6,600 Countries, Cities, Territories, Natural Features and Historic Sites: Second Edition". Jefferson, Carolina do Norte e Londres: McFarland & Company, Inc., Publishers: 363, 364. ISBN 0786422483.

[6] Pokorny, Julius. "Root/Lemma se-". Indogermanisches Etymologisches Wörterbuch. Indo-European Etymological Dictionary (IEED), Department of Comparative Indo-European Linguistics, Leiden University. pp. pages 882–884. Arquivado dende o orixinal o 09 de agosto de 2011. Consultado o 18 de xaneiro de 2015. (German language text); locate by searching the page number.Köbler, Gerhard (2000). "*se-" (PDF). Indogermanisches Wörterbuch: 3. Auflage. p. page 188. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 25 de outubro de 2007. Consultado o 18 de xaneiro de 2015. (German language text); the etymology in English is in Watkins, Calvert (2000). "s(w)e-". Appendix I: Indo-European Roots. The American Heritage Dictionary of the English Language: Fourth Edition. Arquivado dende o orixinal o 16 de outubro de 2007. Consultado o 18 de xaneiro de 2015. Some related English words are sibling, sister, swain, self.

[7] Muñoz Arteaga, Valmore. "Artesanos de la angustia: notas sobre literatura alemana de inicios del siglo XX". redalyc.org Red de Revistas Científicas de América Latina y el Caribe, España y Portugal. Arquivado dende o orixinal o 28-10-2018. Consultado o 28-10-2018.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]