Hermann von Helmholtz

Helmholtz naceu en Potsdam; o fillo máis vello dun director de instituto, Ferdinand Helmholtz, que estudou filoloxía e filosofía clásica e amigo próximo de Immanuel Hermann Fichte. Por iso compréndese que o traballo de Helmholtz sexa influenciado por Fichte e Kant, cuxas teorías tratou de trasladar a actividades empíricas como a psicoloxía. Foi cofundadador en 1887 do Physikalisch-Technische Reichsanstalt, máis tarde o actual Physikalisch-Technische Bundesanstalt, xunto con Karl-Heinrich Schellbach e Werner Siemens en Berlin-Charlottenburg .

Na súa mocidade, Helmholtz trasladouse a Berlín para estudar medicina no Instituto Federico Guillerme Médico-Cirúrxico, escola que formaba a médicos militares. Elixiu estudar alí porque non había que pagar matrícula, cousa importante debido a que a súa familia non era demasiado adiñeirada. Porén, en troques comprometíase a servir oito anos no exército.

Catro anos máis tarde Helmholtz abandonou a Pipinière como doutor en anatomía para realizar prácticas no hospital da Charité. En 1841 comezou unha tese doutoral baixo a dirección de Müller. Estudaría a estrutura do sistema nervioso nos invertebrados. Así descubriu que as fibras nerviosas xorden dunhas células, anteriormente identificadas por Christian Gottfried von Ehrenberg.

En 1843 foi destinado ao hospital de Potsdam, onde traballou durante cinco anos. Puido compatibilizar o seu traballo coas investigacións, xa que tiña bastante tempo libre. Habilitou un barracón para transformalo en laboratorio. Alí realizou investigacións sobre a produción de calor durante a contracción muscular. Demostrou que a calor non era transportada polo sangue ou polos nervios, senón que era producida nos propios músculos. Deduciu un equivalente mecánico da calor, incorporado na súa disertación de 1847, Über die Erhaltung der Kraft (Sobre a conservación da enerxía). Isto significaba que non existían "forzas vitais" para mover un músculo. Helmholtz rexeitou a tradición especulativa da filosofía natural, paradigma dominante entón na fisioloxía alemá.

Tras isto, puido abandonar o exército e comezar a ensinar anatomía na Academia de Belas Artes de Berlín grazas á axuda que lle achegou Alexander von Humboldt.

En 1851 inventou o oftalmoscopio, un instrumento empregado para mirar o fondo do ollo, e aplicado dende entón ao ollo humano. Os intereses de Helmholtz neste tempo fóronse focalizando cada vez máis na fisioloxía dos sentidos. A súa principal publicación foi o Handbuch der Physiologischen Optik (Manual de óptica fisiolóxica). Devandita obra foi a referencia fundamental neste eido durante a segunda metade do século XIX. O manual proveu de teorías empíricas sobre visión espacial e da cor.

Helmholtz continuou traballando por varias décadas en novas edicións do manual. O traballo foi posto ao día en razón da súa disputa con Ewald Hering, quen mantiña puntos de vista opostos sobre devanditas teorías. A disputa dividiu a disciplina durante a segunda metade do século XIX.

Helmholtz tamén construíu un aparello para analizar as combinacións de tons que xeran sons naturais complexos: o resoador de Helmholtz, o cal é un instrumento musical electrónico primitivo (un dos precursores) que non naceu como tal, xa que o seu inventor era un científico e non tiña ningún interese nas aplicacións musicais derivadas das súas investigacións.

En 1863 Helmholtz publicou un libro titulado Sobre as sensacións de ton como base fisiolóxica para a teoría da música, onde demostraba de novo o seu interese na física da percepción. Este libro influenciou aos musicólogos do século XX.

A fisioloxía sensorial de Helmholtz foi a base do traballo de Wilhelm Wundt, un discípulo de Helmholtz, que é considerado como un dos fundadores da psicología experimental. El, máis explicitamente que Helmholtz, describiu a súa investigación como unha forma de filosofía empírica e como un estudo da mente como algo separado. Helmholtz manifestou na súa última refutación da tradición da filosofía natural especulativa de comezos do sigo XIX a importancia do materialismo, centrándose máis na unidade de corpo e mente.

Helmholtz trasladouse en 1871 de Bonn a Berlín, exercendo de profesor de física. Interesouse polo electromagnetismo. Aínda que el mesmo non acadou a soa por estas achegas á ciencia, o seu discípulo Heinrich Rudolf Hertz fíxose famoso por ser o primeiro en amosar a radiación electromagnética. Outro dos seus estudantes foi Max Planck.

Helmholtz escribiu sobre moitos tópicos diferentes. Entre eles, temas tan diverxentes como a idade da Terra, a orixe do sistema planetario e o funcionamento da membrana basilar na cóclea. (Ver Resoador de Helmholtz)

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Hermann von Helmholtz

• Hermann von Helmholtz and the foundations of Nineteenth century Science. Os Ánxeles: University of California Press, 1994.

• Modos normais de oscilación dunha botella- Resonador de Helmholtz: Arquivado 08 de febreiro de 2009 en Wayback Machine.
• Helmholtz Institute