Gran Premio de Detroit de 1985

Na cualificación do venres, o Lotus de Senna, adaptouse ben á pista, foi o máis rápido nas dúas sesións, cunha media de 141,917 km/h, preto de 1,2 segundos por diante de Nigel Mansell no Williams. Con todo, os cambios na pista significaron que o tempo de Senna fose máis dun segundo máis lento que o tempo da pole de Nelson Piquet, gañador do ano anterior. Os Ferrari de Alboreto e Johansson estaban en terceiro e noveno lugar, como dixo Alboreto, "A nosa suspensión non absorbe as fochancas tan ben como o Lotus. Teño problemas para conseguir a adherencia, que é necesaria entre as curvas lentas." A choiva do sábado significou que os tempos do venres determinaran a grella, e os equipos quedaron sen un segundo día de práctica moi necesario, malia que Gerhard Berger tivo que lograr o seu tempo de clasificación o sábado xa que non puido facelo o venres logo de chocar dúas veces antes de poder establecer un tempo.

Os compañeiros do equipo Williams utilizaron diferentes compostos de pneumáticos na cualificación e quedaron a máis dun segundo de diferenza na grella. Rosberg, foi quinto, mentres Mansell que elixiu o composto máis brando colocouse segundo. Este dato levou a Rosberg a apostar polo uso da goma branda para a carreira, mentres que todos os demais montaron o composto máis duro. Axudado por unha brisa fresca o domingo, esta decisión tivo un papel importante no resultado da carreira.

O domingo foi claro e ventoso cun xentío grande e entusiasta. A diferenza da carreira de 1984, os pilotos fixeron unha saída limpa, Mansell saíu ben polo exterior e lideraba na primeira curva por diante de Senna. Pero, na curva 2, Senna tomou a dianteira de novo, e ao final da primeira volta, Rosberg tamén pasara a Mansell. Logo dunha volta, Senna e Rosberg abriran unha brecha con Mansell, Prost, Alboreto, Derek Warwick, Elio de Angelis, Johansson, Piquet e Lauda. Os Tyrrells de Bellof e Martin Brundle, con pouca potencia nos turbos, pero sempre moi ben adaptados ao estreito circuíto de Detroit, subiron seis postos na primeira volta, 12º e 13º.

Na volta sete, Senna e Rosberg lideraban sobre Mansell por sete segundos. Na volta oito, Senna entregou o liderado cando entrou en boxes a cambiar pneumáticos. Warwick retrocedía de novo de xeito constante, para rematar retirándose cun eixe de transmisión roto, mentres que os McLarens de Prost e Lauda experimentaron rapidamente problemas de freos. Lauda entrou nos boxes para retirarse sen freos na volta 10, pero cando Prost sufriu o mesmo problema na volta 20, foi incapaz de frear na curva 2 e patinou batendo no muro de pneumáticos.

Doutra banda, de Angelis, estaba progresando de forma constante. Tomou o cuarto posto cando Senna entrou en boxes, logo pasou Alboreto para ser terceiro e comezou a pechar a brecha con Mansell, quen tamén estaba loitando co sobre quecemento dos freos. Na volta 20, coa vantaxe de Rosberg en 24 segundos, de Angelis conseguiu pasar a Mansell para poñerse segundo. Mansell entrou en boxes na volta 24 logo de perder outra posición con Johansson. Regresou no noveno lugar só para retirarse inmediatamente cando golpeou o muro na curva 2.

Cando estaba a piques de ser dobrado, Gerhard Berger danou o morro do Lotus de de Angelis cando pechou a porta ao italiano. Cando de Angelis entrou en boxes para cambiar pneumáticos e un novo morro, os Tyrrells eran cuarto e quinto, perseguindo ao Ferrari de Alboreto. Achegándose á curva 16 na volta 31, Philippe Alliot separouse para deixar pasar a Alboreto pero non viu a Brundle que viña xusto detrás. Cando Alliot volveu de novo a trazada, Brundle non tiña por onde pasar e golpeou o muro baixo unha choiva de faíscas.

A metade de carreira, Rosberg lideraba sobre Johansson por 33 segundos. Alboreto estaba outros 10 segundos atrás, seguido por Bellof, Senna e de Angelis. Varios voltas rápidas sucesivas de Senna permitíronlle superar a Bellof e logo pechar rapidamente a brecha con Alboreto.

Entrando na curva 2, a superficie empezábase a romper e onde estreláranse tanto Prost como Mansell, Alboreto entrou recto, lonxe da trazada e da fochanca do vértice. Senna pasou pola esquerda, sobre os mármores, e golpeou a parede tal e como fixeran os outros, mentres que Alboreto continuou, unha ameaza menos ao seu terceiro posto. Mentres tanto, Rosberg, seguro á cabeza, deuse conta da súa escalada na temperatura da auga. Cando un membro do equipo notou algo atrapado no seu radiador, entrou a boxes á que llo retiraran. O equipo tamén montoulle pneumáticos novos, que non quería porque Johansson non estaba moi lonxe. Rosberg atacou ao saír dos pits e apenas logrou superar ao Ferrari na primeira curva. Alentados pola posibilidade da súa primeira vitoria, Johansson perseguiu ao Williams ata que, a só tres voltas para o final, rompéuselle un disco de freo e comezou a arrastrarse polo circuíto, coa esperanza de chegar ao final.

Alboreto, en terceiro lugar, tamén estivera tratando de salvar os seus freos, pero agora tiña que lidar cun Bellof á carga. A dúas voltas para o final, o alemán estaba co Tyrrell na cola de Alboreto, esperando un erro. Xusto cando estaba a piques de pasar, o embrague de Bellof comezou o patinar, e tivo que contentarse con seguir ao Ferrari a meta. de Angelis, o último piloto na volta do líder logrou o quinto lugar, e Piquet levou ao Brabham a meta en sexto lugar.

Clasificación no campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1   Michele Alboreto 31 2   Elio de Angelis 24 3   Alain Prost 22 4   Stefan Johansson 13 5   Keke Rosberg 12

Clasificación do campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1   Ferrari 47 2   Lotus-Renault 33 3   McLaren-TAG 25 4   Williams-Honda 17 5   Renault 12

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.

• Innes Ireland (outubro de 1985). "4th Detroit Grand Prix: Look Out, Williams Is Back". Road & Track, 158-162.