Vinicius de Moraes

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2014.)

Vinicius de Moraes

Nome orixinal	(pt) Vinícius de Moraes
Biografía
Nacemento	(pt) Marcus Vinicius da Cruz e Mello Moraes 19 de outubro de 1913 Río de Xaneiro, Brasil
Morte	9 de xullo de 1980 (66 anos) Río de Xaneiro, Brasil
Educación	Universidade do Estado do Rio de Janeiro (pt) Magdalen College Colexio Santo Inácio
Actividade
Ocupación	poeta, escritor, músico de jazz, guionista, compositor de cancións, reporteiro, xornalista, diplomático, cantante, compositor, artista discográfico
Período de actividade	1955 -
Membro de	Toquinho & Vinicius (pt)
Xénero artístico	Bossa nova
Instrumento	Voz
Familia
Cónxuxe	Tati de Moraes (1911–1950)
Premios
(2010)  Orde do Mérito Cultural
Sinatura
Descrito pola fonte	Obálky knih,
Sitio web	viniciusdemoraes.com.br

Marcus Vinicius da Cruz de Mello Moraes, ou Vinicius de Moraes, nado en Río de Xaneiro o 19 de outubro de 1913 e finado na mesma cidade o 9 de xullo de 1980, foi un diplomático, xornalista, poeta e compositor brasileiro.

Poeta esencialmente lírico, o poetinha (como ficou coñecido) destacou polos seus sonetos, forma poética que se tornou case asociada ao seu nome. Coñecido por tamén ser bohemio inveterado, fumador e apreciador do whisky, Vinicius tamén era coñecido por ser un gran conquistador. O poetinha casou nove veces ao longo da súa vida.

A súa obra é vasta, pasando pola literatura, teatro, cinema e música. No campo musical tivo como principais compañeiros a Tom Jobim, Toquinho, Baden Powell e Carlos Lyra.

Fillo de Clodoaldo Pereira da Silva Moraes (funcionario da Prefeitura, poeta e violonista afeccionado) e Lidia Cruz de Moraes (pianista afeccionada), Vinicius de Moraes naceu no barrio da Gávea, na entón capital brasileira. En 1916 mudouse coa familia para Botafogo, onde estudou na Escola Primaria Afrânio Peixoto, e onde escribiu os seus primeiros versos. En 1922, a familia de Vinícius mudouse para a Illa do Gobernador, mais el permaneceu coa avoa a fin de terminar o curso primario. As fins de semana durante os períodos de vacacións, os pais de Vinícius acostumaban recibir na casa a Henrique de Melo Moraes, tío de Vinícius, e do compositor Bororó.

Vinícius de Moraes ingresou no Colexio Santo Inácio en 1924, onde pasou a cantar no coro e comezou a montar pequenas pezas de teatro. Tres anos despois, tornouse amigo dos irmáns Paulo e Haroldo Tapajós, con quen comezou a facer as súas primeiras composicións e a se presentar en festas de amigos. En 1929, concluíu a educación secundaria e a súa familia volveu a morar na Gávea. Nese mesmo ano ingresou na Facultade de Dereito do Catete, onde coñeceu e se fixo amigo do novelista Otavio Faria, que o incentivou na vocación literaria. Vinícius de Moraes graduouse en Dereito en 1933.

Tres anos despois obtivo o emprego de censor cinematográfico no Ministerio de Educación e Saúde. Dous anos despois, Vinícius de Moraes gañou unha bolsa do Consello Británico para estudar lingua e literatura inglesas en Oxford. En 1941 retornou ao Brasil empregándose como crítico de cinema no xornal A Manhã. Tornouse tamén colaborador da revista Clima e empregouse no Instituto dos Bancarios.

No ano seguinte suspendeu o seu primeiro concurso para o Itamaraty. No ano seguinte, concorreu novamente e desta vez foi aprobado. En 1946, asumiu o primeiro posto diplomático como vice-cónsul nos Ánxeles. Coa morte do pai, en 1950, Vinícius de Moraes retornou ao Brasil. Na década de 1950, actuou no campo diplomático en París e en Roma, onde acostumaba realizar animados encontros na casa do escritor Sérgio Buarque de Holanda.

Alén da carreira diplomática, á que se dedicou até o final de 1968, Vinícius comezou a adquirir prestixio coa súa peza de teatro Orfeu da Conceição, de 1954. Alén da diplomacia, do teatro e dos libros, a súa carreira musical comezou a destacar a mediados da década de 1950 - época na que coñeceu a Tom Jobim (un dos seus grandes compañeiros) -, cando varias das súas composiicións foron gravadas por innumerábeis artistas. Na década seguinte, Vinícius de Moraes viviu un período áureo na música popular brasileira, cando se gravaron cerca de 60 composicións da súa autoría.

Na década de 1970, xa consagrado e cun novo compañeiro, o violinista Toquinho, Vinícius seguiu lanzando álbums e libros de grande éxito.

Na noite do 8 de xullo de 1980, pulindo detalles con Toquinho das cancións do LP Arca de Noé, Vinícius alegou estar canso e foi tomar un baño. Toquinho foi durmir. Na madrugada do día 9, unha empregada atopouno na bañeira de casa, con dificultades para respirar. Toquinho foi ao seu socorro, seguido por Gilda Mattoso, última esposa do poeta, mais non houbo tempo para socorrelo. Vinícius de Moares morreu na mañá seguinte, 9 de xullo.

No enterro, consolada por Elis Regina, Gilda recordaba da noite anterior, cando, nunha entrevista, preguntaran a Vinícius: "Você está con medo da morte?". E o poeta, placidamente, respondeu: São, meu ficho. Eu não estou con medo da morte. Estou é con saudades da vida.

A finais da década de 1920 Vinícius de Moraes escribiu letras para dez cancións, nove delas cos Irmãos Tapajós. En 1928 compuxo (con Haroldo) "Loura ou Morena", gravado en 1932 polos irmáns. Vinícius publicou o seu primeiro libro de poemas, "O Caminho para a Distância", en 1933, e lanzou outros libros de poemas nesa década. Graváronse tamén outras cancións da súa autoría, como "Dor de uma Saudade" (composta con Joaquin Medina), gravada en 1933 por João Petra de Barros e Joaquin Medina, "O Beijo Que Você Não Quis Dar"'(composta con Haroldo Tapajós) e "Canção da Noite" (composta con Paulo Tapajós), ambas gravadas en 1933 polos Irmãos Tapajós e tamén "Canção para Alguém" (composta con Haroldo Tapajós), gravada polos mesmos un ano despois.

Aínda na década de 1930 Vinícius de Moraes estabeleceu amizade cos poetas Manuel Bandeira, Mário de Andrade e Oswald de Andrade. Na súa fase considerada mística, recibiu o Premio Felipe D'Oliveira polo libro Forma e Exegese, de 1935. No ano seguinte, lanzou o libro Ariana, a Mulher.

Na década de 1940 a súa obra literaria foi marcada por versos en linguaxe máis simple, sensual e, por veces, cargados de temas sociais. Publicou os libros Cinco Elegias (1943), que marcou esta nova fase, e Poemas, Sonetos e Baladas (1946) -obra ilustrada con 22 debuxos de Carlos Leão. Actuando como xornalista e crítico de cine en diversos xornais, Vinícius lanzou en 1947, con Alex Vianny, a revista Filme. Dous anos despois, publicou en Barcelona o libro Pátria Minha.

De volta ao Brasil no inicio da década de 1950, após servir ao Itamaraty nos Estados Unidos, Vinícius comezou a traballar no xornal Última Hora, exercendo funcións burocráticas na sede do Ministerio das Relacións Exteriores.

En 1953, Aracy de Almeida gravou "Quando Tu Passas Por Mim", primeira samba da súa autoría. Escrita con Antônio Maria, a canción foi dedicada á esposa Tati de Moraes, e marcaba tamén a fin do seu casamento. Aínda naquel ano, Vinícius foi a París como segundo secretario da embaixada brasileira. Aracy de Almeida tamén gravou "Dobrado de Amor a São Paulo" (outra colaboración con Antônio Maria), en 1954.

Tamén naquel ano, a súa peza teatral Orfeu da Conceição foi premiada no concurso do IV Centenario de São Paulo e publicada na revista Anhembi. No ano seguinte publicou a súa Antologia Poética.

En 1956, Vinícius montou esta peza, desta vez con escenario de Oscar Niemeyer e a música dun novo pianista, que lle foi presentado por Lúcio Rangel no Bar Gouveia (fronte á Academia Brasileira de Letras): Antônio Carlos Brasileiro de Almeida Jobim. Dese encontro nacería unha das mais fecundas colaboracións da música brasileira, que a marcaría definitivamente. Os dous compuxeron a banda de son, que incluía "Lamento no Morro", "Se Todos Fossen Iguais A Você", "Un Nome de Mulher", "Mulher Sempre Mulher" e "Eu e Você" e foron lanzadas en disco por Roberto Paiva, Luiz Bonfá e Orquestra. A peza estreouse no Teatro Municipal do Río de Xaneiro. Alén destas cancións, Vinícius e Ton compuxeron, entre outros clásicos, "A Felicidade", "Chega de Saudade", "Eu Sei Que Vou Te Amar", "Garota de Ipanema", "Insensatez"', entre outras cancións.

Entre 1957 a 1958, o director de cinema francés Marcel Camus filmou, no Río de Xaneiro, Orfeu do Carnaval -que recibiu o nome de Orfeu Negro. Vinícius compuxo para o filme "A Felicidade" e "O Nosso Amor". Un ano despois, o filme foi premiado coa Palma de Ouro no Festival de Cinema de Cannes e o Óscar ao mellor filme en lingua non inglesa.

En 1957, o poeta tivo a súa carreira diplomática transferida para Montevideo, onde permaneceu por tres anos.

O ano de 1958 marcaría o inicio dun dos movementos máis importantes da música brasileira, a bossa nova. A pedra fundamental do movemento veu co álbum Canção do Amor Demais, gravado pola cantora Elizeth Cardoso. Alén da faixa-título, o antolóxico LP contaba aínda con outras cancións de autoría da dupla Vinícius e Tom, como "Luciana", "Estrada Branca", "Outra Vez" e "Chega de Saudade", en interpretacións vocais intimistas.

"Chega de Saudade" foi unha canción fundamental daquel novo movemento, especialmente porque o álbum de Elizeth contou coa participación dun novo violonista, que co seu innovador modo de tocar o violín, caracterizado por unha nova batida, marcaría definitivamente a bossa nova e a tornaría famosa no mundo enteiro a partir de alí. O nome deste violonista é João Gilberto. A importancia do disco Canção do Amor Demais é tal que é tido como referencia por moitos artistas como Chico Buarque e Caetano Veloso.

Varias das composicións de Vinícius foron gravadas na metade final daquela década por outros artistas. Joel de Almeida gravou "Loura ou Morena" (1956). No ano seguinte, Aracy de Almeida gravou "Bon Dia, Tristeza" (composta con Adoniran Barbosa), Tito Madi gravou "Se Todos Fossen Iguais A Você". Bill Farr gravou "Eu Não Existo Sem Você", Agnaldo Rayol gravou "Serenata do Adeus" e Albertinho Fortuna "Eu Sei Que Vou Te Amar". "O Nosso Amor" e "A Felicidade" foron dúas das cancións máis lanzadas no final daquela década. A primeira foi gravada por Lueli Figueiró e Diana Montez, ambas as dúas en 1959. Xa a segunda foi lanzada por Lueli Figueiró, Lenita Bruno, Agostinho dos Santos e João Gilberto.

Servindo ao Itamaraty en Montevideo desde 1957, Vinícius de Moraes deixaría a embaixada brasileira no Uruguai soamente en 1960. As súas cancións continuaron sendo gravadas por moitos artistas no inicio da década de 1960. Foron lanzadas "Janelas Abertas" (composta con Tom Jobim), por Jandira Gonçalves, e "Bate Coração", (composta con Antônio Maria), por Maria Porto de Aragão, ambas en 1960.

No ano seguinte, Vinícius rexistrou pola primeira vez a súa voz, nun álbum que contiña as sambas "Água de Beber" e "Lamento no Morro", novamente con Ton Jobin. O poeta tería tamén un novo compañeiro naquel período, o cantor, compositor e violinista Carlos Lyra. Con el, Vinícius compuxo clásicos como "Você e Eu", "Coisa Mais Linda", "Primeira Namorada" e "Nada Como Te Amar". Aínda en 1961, o Teatro Santa Rosa foi inaugurado en Río de Xaneiro con "Procura-se uma rosa", peza de autoría de Vinícius, Pedro Bloch e Gláucio Gil - filmada despois polo cinema italiano co nome de Una Rosa per Tutti (a longametraxe foi rodada no Río e protagonizado por Claudia Cardinale).

En 1962, a Banda do Corpo de Bombeiros fluminense gravou "Serenata do Adeus", e un ano após "Rancho das Flores", marcha-rancho con versos do poeta sobre tema de "Jesus, Alegria dos Homens", de Johann Sebastian Bach. Aínda naquel ano, mentres "Canção da Eterna Despedida" (composta con Tom Jobim) e "En Noite de Luar" (composta con Ary Barroso) foron gravadas por Orlando Silva e Ângela Maria, respectivamente, Vinícius de Moraes publicou tres libros: Antologia Poética, Procura-se Uma Rosa e Para Viver Un Grande Amor.

Con Pixinguinha, compuxo a banda sonora do filme Sol sobre a Lama, de Alex Vianny, escribindo as letras para os chorinhos "Lamento" e "Mundo Melhor". Tamén naquel período, naceu a colaboración co compositor e violinista Baden Powell, da que resultarían innúmeros éxitos, como "Apelo", "Canção de Amor", "Canto de Ossanha", "Formosa", "Mulher Carioca", "Paz", "Pra Que Chorar", "Samba da Bênção", "Samba en Prelúdio", "Só Por Amor", "Ten Dó" ou "Tempo Feliz", entre outras.

En agosto de 1962, con Tom Jobim, João Gilberto e o grupo Os Cariocas, Vinícius de Moraes participou no Encontro, un dos máis importantes concertos da bossa nova e realizado no Au Bon Gourmet, no Río de Xaneiro. Neste show, foron lanzados clásicos da música popular brasileira como "Ela é Carioca", "Garota de Ipanema", "Insensatez", "Samba do Avião" e "Só Danço Samba". Naquela mesma casa nocturna foi montada Pobre Menina Rica, máis unha peza do poeta, cuxa banda sonora incluía cancións como "Sabe Você", "Primavera" e “Samba do Carioca" (lanzando a cantora Nara Leão), ambas parcerías con Carlos Lyra. Aínda naquel ano, Vinícius comporía con Lyra "Marcha da Quarta-feira de Cinzas" e a bela "Minha Namorada".

Varias daquelas serían gravadas en 1963. Jorge Goulart gravou "Marcha da Quarta-feira de Cinzas", Elizeth Cardoso gravou "Mulher Carioca" e "Menino Travesso" (composta con Moacir Santos), Elza Soares gravou "Só Danço Samba", Pery Ribeiro e o Tamba Trio gravaron "Garota de Ipanema" e Jair Rodrigues gravou "O Morro Não Ten Vez" (composta con Tom Jobim).

Naquel mesmo período, Vinícius de Moraes lanzou coa actriz Odete Lara o seu primeiro álbum: "Vinícius e Odete Lara". Con arranxos e realización do poeta Moacir Santos, o LP contiña cancións da colaboración con Baden Powell, como "Berimbau", "Mulher Carioca", "Samba en Prelúdio" e "Só por Amor", entre outras. Aínda en 1963, o selo Copacabana lanzou o álbum Elizeth Interpreta Vinícius, contendo traballos do poetinha con Baden Powell, Moacir Santos (e arranxos deste), Nilo Queiroz e Vadico.

En 1964, Vinícius retornou ao Brasil e logo se presentou no local Zun Zum ao lado de Dorival Caymmi, Quarteto en Cy e o Conxunto de Oscar Castro Neves. O concerto tivo gran repercusión nos medios artísticos e foi lanzado en LP polo selo Elenco, contendo composicións como "Bom-dia, Amigo" (con Baden Powell), "Carta a Tom", "Dia da Criação" e "Minha Namorada" (con Carlos Lyra), e "Adalgiza", "...Das Rosas", "História de Pescadores" e "Saudades da Bahia" (co cantante, compositor e violonista Dorival Caymmi).

Dúas cancións de Vinícius de Moraes concorreron, en 1965, ó I Festival Nacional de Música Popular Brasileira (da extinta TV Excelsior). "Arrastão" (composta con Edu Lobo), defendida por Elis Regina, quedou no primeiro lugar, e "Valsa do Amor que Não Vem" (en colaboración con Baden Powell), defendida por Elizeth Cardoso, en segundo lugar. Tamén co arranxador, cantante e instrumentista Edu Lobo, Vinícius compuxo "Zambi" e "Canção do Amanhecer", cancións que se engaxaran no clima de protesta da época e foron presentadas en proxectos do Centro Popular de Cultura da União Nacional dos Estudantes (UNE). Por un breve período, Vinícius foi designado para traballar na delegación do Brasil na Unesco, en Europa. O poeta tamén traballou co director Leon Hirszman no roteiro do filme Garota de Ipanema, volveu a presentarse no Zun Zun con Dorival Caymmi e lanzou o libro Cordélia e o Peregrino.

Aínda en 1965, o Teatro Municipal de São Paulo foi o escenario dunha homenaxe para o poeta, co espectáculo Vinícius: Poesia e Canção, que contou coa participación da Orquestra Sinfónica de São Paulo (baixo a dirección do mestre Diogo Pacheco). As composicións presentadas recibiran arranxos dos mestres Guerra Peixe, Radamés Gnattali, Luiz Eça, Gaya e Luiz Chaves e contou con intérpretes como Carlos Lyra, Edu Lobo, Suzana de Morais, Francis Hime, Paulo Autran, Cyro Monteiro e Baden Powell. Cando o poeta terminou a presentación de “Se Todos Fossen Iguais A Você”, a platea respondeu con 10 minutos ininterrompidos de aplausos ^{[Cómpre referencia]}.

En 1966 foi lanzado o álbum "Afro Sambas", coas súas composicións en colaboración con Baden Powell. Constan das pezas "Canto de Ossanha", "Canto de Xangô", "Canto de Iemanjá" e "Lamento de Exu", entre outras, alén da participación de Powell tocando o violín. Naquel mesmo período, Vinícius participou do concerto Pois É, no Teatro Opinião, ao lado de Maria Bethânia e Gilberto Gil. No espectáculo dirixido polo arranxador, compositor, mestre e pianista Francis Hime, o público carioca coñeceu pola primeira vez as músicas de Gilberto Gil. Aínda naquel ano, lanzou o libro de crónicas Para Uma Menina Con Uma Flor e taménfoi convidado a participar como xurado do Festival de Cannes. Nesta ocasión, descubriu que a súa canción "Samba da Benção" fora utilizada, sen a debida autorización, na banda sonora do filme Un homme et une femme, do director francés Claude Lelouch, vencedor do festival. Tras unha ameaza de xuízo, a obra de Lelouch acreditou a música de Vinícius. O ano de 1967 marcou a estrea do filme Garota de Ipanema, baseado no éxito homónimo de Vínicius. É a canción brasileira máis coñecida no mundo despois de "Aquarela do Brasil" (de Ary Barroso). Aínda naquel período, o poetinha organizou un festival de artes en Ouro Preto e viaxou pola Arxentina e o Uruguai.

Durante 1968, Vinícius de Moraes participou en espectáculos en Lisboa, na compaña de Chico Buarque e Nara Leão. Tamén naquel ano, invitado polo crítico Ricardo Cravo Albin, Vinícius prestou histórico depoimento* para o Museo da Imaxe e do Son (de onde era membro do Consello Superior de MPB).

Mais o ano de 1968 marcou o fin da carreira diplomática de Vinícius de Moraes. Após 26 anos de servizos prestados ao Itamaraty, Vinícius foi cesado polo Acto Institucional 5, feito que o magoou profundamente. No día en que se publicaba o acto, Vinícius encontrábase en Portugal, onde realizaba un concerto. Após este espectáculo, estudantes salazaristas estaban concentrados na porta do teatro para protestar contra o poeta. Avisado disto e aconsellado de se retirar pola porta traseira do teatro, o poetinha preferiu enfrontar os manifestantes e, parando diante deles, comezou a declamar "Poética I" ("De manhã escureço/ De dia tardo/ De tarde anoiteço/ De noite ardo"). Entón, un dos mozos tirou a capa do seu traxe académico e colocouna no chan para que Vinícius puidese pasar, acto imitado polos outros estudantes e que, en Portugal, é unha forma tradicional de homenaxe académica.

En 1969, publicou o libro "Obra Poética" e presentouse ao lado de Maria Creuza e Dorival Caymmi en Punta del Este. Tamén presentou un recital na Libraría Quadrante, en Lisboa, presentando, entre outros, os poemas "A Uma Mulher", "O Falso Mendigo", "Sob o Trópico de Câncer" (no cal traballou durante nove anos) e "Soneto da Intimidade". O evento foi gravado ao vivo e lanzado en LP polo selo Festa. Aínda no mesmo ano, Vinícius actuou en Buenos Aires, ao lado de Caymmi, Baden Powell, Quarteto en Cy e Oscar Castro Neves.

Naquel mesmo período, iniciou as súas primeiras composicións cun novo compañeiro, o violinista Toquinho. Desta colaboración xurdirían temas clásicos como "Como Dizia o poeta", "Tarde en Itapoã" e "Testamento".

En 1970, Vinícius presentouse na casa de espectáculos carioca Canecão, con Jobim, o violonista Toquinho e a cantora Miúcha. O show, que relembrou a traxectoria do poeta, ficou case un ano en cartel debido ao grande éxito obtido. Outra presentación destacada, ao lado de Toquinho e de Maria Creuza, foi en Bos Aires, en La Fusa. O antolóxico concerto resultaría no LP ao vivo Vinícius En La Fusa. No repertorio, interpretado de modo espectacular pola cantora baiana, estaban entre outras "A Felicidade", "Garota de Ipanema", "Irene", "Lamento no Morro", "Canto de Ossanha", "Samba en Prelúdio", "Eu Sei Que Vou Te Amar" (canción que contou aínda coa declamación do poetinha de "Soneto da Fidelidade"), "Minha Namorada" e "Se Todos Fossen Iguais A Você", que rematou o magnífico concerto. No ano seguinte, Vinícius volveu á Fusa para gravar un novo LP ao vivo, tamén con Toquinho, mais desta vez coa cantora Maria Bethânia. Neste álbum están presentes cancións como "A Tonga da Mironga do Kabulete", "Testamento" e "Tarde en Itapoã". Tamén en 1971 asinou con Chico Buarque a canción "Gente Humilde", grande éxito gravado polo propio Chico e, pouco despois, por Ângela Maria.

Vinícius e Toquinho viaxaron por varias cidades brasileiras e tamén polo exterior. Aínda en 1971, o dúo lanzou o seu primeiro LP de estudio, no que destacan "Maria Vai con as Outras", "Morena Flor", "A Rosa Desfolhada" e "Testamento". En 1972, lanzaron o álbum "São Demais os Perigos Dessa Vida", que contiña grandes éxitos como "Cotidiano nº 2", "Para Viver Un Grande Amor" e "Regra três". Con Toquinho, tamén compuxo a banda de son da telenovela "Nossa Filha Gabriela" (da extinta TV Tupi), rexistrada en disco naquel mesmo ano. No ano seguinte, presentaron o show O Poeta, a Moça e o Violão, coa cantante Clara Nunes no Teatro Castro Alves, en Salvador.

En 1974, Vinícius e Toquinho compuxeron "As Cores de Abril" e "Como É Duro Trabalhar", ambas incluídas na banda de son da novela Fogo Sobre Terra (da Rede Globo). Naquel mesmo ano, lanzaron o álbum Toquinho, Vinícius e amigos. O disco tivo as participacións de Maria Bethânia (en "Apelo" e "Viramundo") , Cyro Monteiro ("Que Martírio" e "Você Errou"' últimas gravacións deste), Maria Creuza ("Tomara" e "Lamento no Morro"), Sergio Endrigo ("Poema Degli Occhi" e "La Casa") e Chico Buarque ("Desencontro"). Tamén nese mesmo ano lanzaron Vinícius e Toquinho, cuarto álbum de estudio da parella, que incluía composicións de autoría deles, como "Samba do Jato", "Sen Medo" e "Tudo Na Mais Santa Paz", e aínda "Samba pra Vinícius", homenaxe ao poetinha de Toquinho e Chico Buarque, que fixo unha participación especial no disco.

En 1975, Vinícius do Moraes lanzou o álbum O Poeta e o Violão. Gravado en Milán, o LP contou coa participación especial dos mestres Bacalov e Bardotti. No mesmo ano, a Philips lanzou o álbum Vinícius e Toquinho. Deste LP destaca "Onde Anda Você" con Hermano Silva e que alcanzou grande éxito. Aínda naquel ano, Vinícius lanzou o libro de poemas infantís A Arca de Noé. O ano seguinte publicou os álbums Ornella Vanoni, Vinícius de Moraes e Toquinho - La voglia/ La pazzia/ L'inconscienza/ L'allegria e Deus lhe Pague, este coas composicións de Vinícius e Edu Lobo.

En 1977 publicou o libro O Breve Momento, con 15 serigrafías de Carlos Leão. Naquel ano, o selo Philips lanzou o álbum Antologia Poética, unha selección da obra poética do poetinha e que tivo a participación especial de Antônio Jobim, Francis Hime e Toquinho. En 1978, publicouse o álbum Vinícius e Amália, disco gravado en Lisboa coa cantante portuguesa Amália Rodrigues. Naquel mesmo ano, foi editado o álbum 10 Anos de Toquinho e Vinícius - unha colección dunha década de traballos dos dous. En 1980, foi lanzado o álbum Arca de Noé, que trouxo diversos intérpretes para as composicións infantís do poeta, musicadas a partir do libro homónimo. O disco xerou un especial infantil na Rede Globo naquel mesmo ano.

Na madrugada de 9 de xullo de 1980, Vinícius de Moraes comezou a se sentir mal no baño da casa onde moraba, na Gávea, e faleceu pouco despois. O poeta pasara o día anterior con Toquinho, con quen repasaba os últimos detalles do volume 2 do álbum Arca de Noé, que se publicaría en 1981.

Mesmo despois da morte, a obra musical de Vinícius mantívose prestixiada na música brasileira. Publicáronse os álbums Toquinho, Vinícius e Maria Creuza - O Grande Encontro (1988) e A História dos Shows Inesquecíveis - Poeta, Moça e Violão: Vinícius, Clara e Toquinho (1991), alén de teren sido lanzados libros sobre o poeta, como Vinícius de Moraes - Livro de letras (1993), de José Castelo, Vinícius de Moraes (1995), tamén de José Castelo, Vinícius de Moraes (1997), de Geraldo Carneiro (unha edición ampliada do libro publicado en 1984). Aínda en 1993, Almir Chediak editou os tres volumes do Songbook Vinícius de Moraes.

Co gallo dos 20 anos da morte do poeta, en 2000, a Praia de Ipanema foi o escenario dun show en homenaxe a Vinícius, que contou con participación da Orquestra Sinfónica Brasileira, Roberto Menescal, Wanda Sá, Zimbo Trio, Os Cariocas, Emílio Santiago e Toquinho, interpretando composicións da súa autoria.

En 2003, ano en que o poeta compriría o seu 90º aniversario, publicáronse varios proxectos en tributo á súa creación artística. Tamén se creou a páxina web oficial de Vinícius.

En 2005, The Girl from Ipanema, versión en inglés de “Garota de Ipanema”, de Astrud Gilberto, Tom Jobim, João Gilberto e Stan Getz, realizada en 1963, foi escollida como unha das 50 grandes obras musicais da Humanidade pola Biblioteca do Congreso Americano. Aínda en 2005, estreou, na abertura da sétima edición do Festival do Rio, o documental Vinicius, dirixido por Miguel Faria Jr e producido por Suzana de Moraes, filla do poeta, coa participación de Chico Buarque, Carlos Lyra, Caetano Veloso, Maria Bethânia, Adriana Calcanhoto, Mariana de Morais e Olívia Byington, entre outros convidados. A banda sonora do filme foi lanzada en CD.

En 2006, foi lanzada a caixa Vinicius de Moraes & Amigos, con cinco álbums do poetinha, contendo 70 cancións compiladas de fonogramas gravados por varios intérpretes e polo propio Vinícius (solo ou en dueto). A caixa inclúe un libreto coa biografía do homenaxeado e as letras de todas as cancións.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Vinicius de Moraes

• Páxina oficial de Vinicius de Moraes (en portugués)