Pseudopeptidoglicano
O pseudopeptidoglicano, tamén chamado pseudomureína [1], é o principal compoñente da parede celular dalgunhas arqueas, de composición polisacarídica e peptídica, que ten unha similar morfoloxía, función e estrutura física ca o peptidoglicano das bacterias, pero unha diferente estrutura química.
Os compoñentes básicos do pseudopeptidoglicano son un polisacárido e pequenas cadeas de péptidos unidos a el. O esqueleto da molécula é o polisacárido, formado polos monosacáridos derivados N-acetilglicosamina e o ácido N-acetiltalosaminurónico (en vez deste último, o peptidoglicano bacteriano ten ácido N-acetilmurámico), os cales alternan na molécula, están unidos por enlaces glicosídicos β(1-3), e dispóñense en cadeas liñais paralelas. Os péptidos colgan do ácido N-acetiltalasoaminourónico e poden establecer enlaces cruzados cos péptidos doutras cadeas [2].
O encima lisozima, que é un mecanismo de defensa contra as bacterias, é ineficaz contra as arqueas que teñen pseudopeptidoglicano, xa que non pode danar as súas paredes. A lisozima só pode romper os enlaces β(1-4) que ten o peptidoglicano, pero non os enlaces β(1-3) do pseudopeoptidoglicano.
O peptidoglicano só aparece nalgunhas arqueas. Outras arqueas non teñen nin pseudopeptidoglicano nin peptidoglicano, senón paredes formadas por diversos polisacáridos, glicoproteínas ou proteínas (ver capa S).
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ White, David. (1995) The Physiology and Biochemistry of Prokaryotes, pages 6, 12-21. (Oxford: Oxford University Press). ISBN 0-19-508439-X.
- ↑ M. Madigan, J. Martinko, J. Parker. Brock Biología de los Microorganismos. Pearson-Prentice Hall. 10ª edición (2003). Páxinas 78-79. ISBN 84-205-3679-2
