Proba do indol

A proba do indol é unha proba bioquímica utilizada en microbioloxía que se realiza con especies bacterianas para determinar a capacidade do microorganismo de converter o aminoácido triptófano en indol. Esta conversión realízana un conxunto de encimas intracelulares, que se denominan triptofanase.

O indol xérase por desaminación redutiva do triptófano por medio da molécula intermediaria ácido indolpirúvico. A trioptofanase cataliza a reacción de desaminación, durante a cal se retira o grupo amino (-NH₂) do triptófano. Os produtos finais da reacción son indol, ácido pirúvico, amonio (NH₄⁺) e enerxía. Requírese como coencima o fosfato de piridoxal.

Igual que en moitas probas bioquímicas realizadas en bacterias, os resultados da proba do indol quedan indicados por un cambio de cor despois de realizar a reacción engadindo un reactivo.

Os cultivos bacterianos puros deben cultivarse nun caldo de peptona ou triptófano estéril durante 24–48 horas antes de realizar a proba. Despois da incubación, engádense 5 pingas do reactivo de Kovac (formado por alcohol isoamilíco, para-dimetilaminobenzaldehido, ácido clorhídrico concentrado) ao caldo de cultivo.

Unha variante desta proba utiliza o reactivo de Ehrlich (que usa alcohol etílico en vez de alcohol isoamílico, e foi desenvolvido por Paul Ehrlich), e utilízase cando se está a realizar a proba a bacterias anaerobias e non fermentadoras.

O resultado positivo vén indicado pola aparición dunha cor vermella ou vermella violeta na capa de alcohol superficial do caldo. Cando o resultado é negativo a cor é amarela. Tamén poden darse resultados variables, nos que se produce unha cor laranxa. Isto débese á presenza de escatol, tamén chamado metil indol ou indol metilado, que é outro posible produto da degradación do triptófano.

Entre as bacterias que dan positivo na proba do indol están: Aeromonas hydrophila, Aeromonas punctata, Bacillus alvei, Edwardsiella sp., Escherichia coli, Flavobacterium sp., Haemophilus influenzae, Klebsiella oxytoca, Proteus sp. (pero non P. mirabilis e P. penneri), Plesiomonas shigelloides, Pasteurella multocida, Pasteurella pneumotropica, Streptococcus faecalis, e Vibrio sp.

Entre as bacterias que dan negativo na proba do indol están: Actinobacillus spp., Aeromonas salmonicida, Alcaligenes sp., a maioría dos Bacillus sp., Bordetella sp., Enterobacter sp., Lactobacillus spp., a maioría dos Haemophilus sp., a maioría das Klebsiella sp., Neisseria sp., Pasteurella haemolytica, Pasteurella ureae, Proteus mirabilis, Proteus penneri, Pseudomonas sp., Salmonella sp., Serratia sp., e Yersinia sp.

• MacFaddin, Jean F. "Biochemical Tests for Identification of Medical Bacteria." Williams & Wilkins, 1980, pp 173 – 183.
• Exemplo de reaccións típicas do indol