Pingüín emperador

O pingüín emperador^[2][3] (Aptenodytes forsteri) é unha especie de ave esfenisciforme da familia Spheniscidae, endémica da Antártida, sendo a máis alta e con máis peso de tódalas especies de pingüíns en existencia.^[4] Os machos e as femias son semellantes en plumaxe e tamaño, poden acadar entre 110 e 130 cm de altura^[5] cun peso de entre 22 a 45 kg.^[6] As costas, ás e cabeza son negras, a parte anterior é branca desde as pernas á barriga, o peito é dun ton amarelo pálido e ten dúas manchas á altura dos oídos dun amarelo brillante.^[7] Como todos os pingüíns non poden voar, ao ter ás ríxidas e planas e un corpo hidrodinámico particularmente adaptado a un hábitat mariño.^[8]

Aliméntase principalmente de peixes, crustáceos e cefalópodos.^[9] Cando caza pode estar mergullado ata 18 minutos, e chegar a unha profundidade duns 535 metros.^[10] Desenvolveu varias adaptacións para facilitar este proceso, como unha hemoglobina cunhas características que lle permiten traballar de forma eficaz cun baixo contido de osíxeno, uns ósos sólidos para reducir o barotraumatismo, e unha capacidade de diminuír a actividade do seu metabolismo e deter as funcións de órganos non esenciais.^[11]

É a única especie de pingüín que se reproduce durante o duro inverno antártico,^[12] facendo viaxes de entre 50 e 120 km sobre o xeo para chegar ás colonias de reprodución, que poden constar de miles de individuos. A femia pon un único ovo que inicialmente é incubado polo macho, mentres a femia retorna ao mar para alimentarse. Tras isto os pais establecen quendas para coidar das crías e ir ao mar a alimentarse. A esperanza de vida destes pingüíns é xeralmente duns 20 anos no seu hábitat natural, aínda que hai datos que indican que algúns exemplares poden vivir ata os 50 anos de idade.^[13]

Esta especie foi descrita por primeira vez en 1844 polo biólogo inglés George Robert Gray, quen creou o nome xenérico dende elementos do grego antigo, ἀ-πτηνο-δύτης [a-ptēno-dytēs] 'mergullador sen ás'. O nome específico déuselle na honra do naturalista alemán Johann Reinhold Forster, quen acompañou o capitán James Cook na súa segunda viaxe e nomeou oficialmente outras cinco especies de pingüíns.^[14] Forster puido ser a primeira persoa en divisar esta especie entre 1773 e 1774, xa que rexistrou o que pensou que eran exemplares de A. patagonicus, mais pola localización do avistamento estes eran con toda probabilidade A. forsteri realmente.^[15]

Xunto coa especie de cor semellante pero menor tamaño, o Aptenodytes patagonicus, o pingüín emperador é unha das dúas especies existentes do xénero Aptenodytes. Existen evidencias fósiles dunha terceira especie (Aptenodytes ridgeni) atopadas en rexistros fósiles do Plioceno tardío, de hai uns tres millóns de anos, en Nova Zelandia.^[16] Os estudos do comportamento e xenética dos pingüíns suxiren que o xénero Aptenodytes é basal, separado dunha das pólas que deu lugar ao resto de especies de pingüíns existentes.^[17] As probas de ADN mitocondrial e ADN nuclear indicaron que esta separación ocorreu hai uns 40 millóns de anos.^[18]

Os exemplares adultos poden chegar a medir entre 110 e 130 cm de altura.^[5] O seu peso pode variar entre os 22,7 e os 45,4 kg, sendo os machos máis pesados que as femias. É a quinta especie de aves máis pesada existente, só por detrás das especies máis grandes de Struthioniformes.^[4] O seu peso é variable segundo a estación do ano, xa que tanto os machos coma as femias perden unha cantidade substancial de masa corporal nos períodos de cría e incubación dos ovos. Un pingüín emperador macho pode chegar a soportar o frío antártico durante máis de dous meses mentres protexe os ovos, sen alimentarse en absoluto durante este tempo, o que lles provoca unha perda de peso duns 12 kg.^[19] O peso medio dos machos a comezo da tempada de cría é duns 38 kg, e o das femias é duns 29,5 kg. Tras este período, ámbolos dous sexos quédanse nuns 23 kg de peso.^[6][20][21]

Ao igual que todas as especies de pingüíns, teñen un corpo hidrodinámico que reduce a fricción coa auga cando se mergullan, e unhas ás ríxidas en forma de aletas.^[8] A súa lingua ten unhas pugas que impiden que se lles escapen as presas ao cazalas.^[22] Os machos e as femias teñen unhas cores semellantes, con plumas negras cubrindo a totalidade das súas costas e que tamén chegan á cabeza, á barbela, á gorxa, á parte superior das aletas e á cola.^[20] Esta plumaxe negra contrasta claramente co resto de cores máis claras. A parte inferior das aletas e o ventre son brancos, tornándose amarelos pálidos na parte superior do peito, e posúen unhas manchas de cor amarela brillante á altura dos oídos. A mandíbula superior do seu bico de 8 cm é negra, mentres que a inferior pode ser de cor rosa, laranxa ou lila. Nos pingüíns xoves, as manchas dos oídos, a barbela e a gorxa son de cor branca, e o bico de cor negra. As crías teñen habitualmente unha plumaxe de cor gris prateada, coa cabeza negra e branca.^[7] Unha cría cunha pouco habitual plumaxe de cor completamente branca foi atopada no 2001, mais non se considerou albina ao non ter os ollos rosas.^[23] As crías pesan ao redor duns 315 gramos ao saír do ovo, e comezan a botar plumas ao acadar aproximadamente o 50% do seu peso adulto.^[24]

A plumaxe escura tornase marrón no verán antártico, dende novembro ata febreiro, antes da muda anual de xaneiro e febreiro.^[7] O proceso da muda é rápido nesta especie en comparación con outras aves, levándolles só uns 34 días. As plumas emerxen dende a pel tras acadar un terzo da lonxitude total, e antes da perda das vellas plumas, axudando a reducir a perda de calor.^[25]

A porcentaxe de supervivencia anual dos pingüíns emperador calculouse nun 95,1%, cunha esperanza media de vida duns 19,9 anos. A mesma investigación estimou que o 1% dos acabados de nacer serían capaces de acadar os 50 anos de idade.^[13] Pola contra, só un 19% das crías sobreviven ao seu primeiro ano de vida,^[26] o que fai que o 80% da poboación de pingüíns emperador se compoña de adultos de máis de cinco anos.^[13]

Ao non ter un lugar permanente de cría que os individuos da especie poidan usar para localizar a súa parella ou cría, os pingüíns emperador empregan unhas chamadas vocais como método de identificación.^[27] Empregan un complexo conxunto de chamadas que resultan dunha importancia crítica para o recoñecemento individual entre proxenitores, crías e parellas,^[20] sendo a variación de chamadas máis ampla de tódolos pingüíns.^[27] Nestas chamadas empregan dúas bandas de frecuencia ao mesmo tempo,^[28] e as crías emiten un chío dunha frecuencia modulada para pedir o alimento e chamar aos seus proxenitores.^[20]

Os pingüíns emperador reprodúcense no ambiente máis frío habitado polas aves, con temperaturas que poden acadar os -40 °C e ventos de ata 144 km/h. A temperatura da auga é de -1,8 °C, moito menor cá temperatura corporal media dos pingüíns de 39 °C. Debido a estes factores, a especie adaptouse de varias maneiras para contrarrestar as perdas de calor.^[29] As plumas fornecen entre o 80 e o 90% do seu illamento, e posúen unha capa de graxa baixo a pel que pode acadar os 3 cm de ancho.^[30] Esta capa de graxa provoca que teñan unha mobilidade máis reducida na terra en comparación con outras especies próximas coma o Spheniscus magellanicus.^[31] As súas plumas son curtas e ríxidas, con forma de punta de lanza, e repártense de forma compacta por toda a superficie da pel. Ten a maior densidade de plumas de tódalas especies de aves, cunhas 15 plumas por cm².^[32] Os seus músculos permítenlles manter as plumas erectas cando están en terra, retendo unha capa de aire xunto á pel que axuda a reducir a perda de calor. Por outra banda, son capaces de manter a plumaxe pegada ao corpo cando están na auga, realizando unha función impermeable, facendo así que a pel non entre en contacto directo coa auga.^[33] Os pingüíns acicálanse co seu pico para facilitar este illamento e para manter a plumaxe aceitosa e impermeable.^[34]

Os pingüíns emperador teñen a capacidade de manter a súa temperatura corporal dentro dun extenso rango de temperaturas estable sen ter que alterar o seu propio metabolismo. Este rango esténdese dende os -10 °C ata os 20 °C. Por baixo destas temperaturas o seu metabolismo acelérase de forma significante, aínda que poden seguir mantendo a temperatura corporal dende os -38 °C ata os -47 °C.^[35] O seu metabolismo acelérase ao nadar, camiñar e ao tremer. Outra forma de aceleración consiste nun proceso de degradación das graxas mediante encimas, inducido pola hormona glicagón.^[36] A temperaturas superiores aos 20 °C estes pingüíns axítanse debido ao incremento da súa temperatura corporal e a aceleración do seu metabolismo para incrementar a perda de calor. Cando isto ocorre son capaces de erguer as súas ás incrementando a superficie en contacto co aire nun 16%, o que axuda na perda de calor.^[37]

A maiores do frío, o pingüín emperador ten que soportar outras condicións adversas. Entre elas, aturan un incremento de presión de ata 40 veces a da superficie, o que en moitos outros organismos terrestres causaría barotraumas. Os ósos dos pingüíns son sólidos, sen ocos cheos de aire, permitíndolles soportar este tipo de presións sen risco de sufrir danos.^[32]

Cando se mergullan, o uso de osíxeno redúcese considerablemente. O seu ritmo cardíaco baixa ata entre 15 e 20 pulsacións por minuto, e varios órganos non esenciais permanecen inactivos, facilitando o aguante baixo a auga.^[22] A súa hemoglobina e mioglobina son capaces de transportar osíxeno a baixas concentracións de sangue. Isto permítelles seguir actuando a niveis moi baixos de osíxeno que de non ser así resultarían na perda de consciencia do animal.^[11]

O pingüín emperador distribúese pola Antártida case en exclusiva entre as latitudes sur 66° e 77°, e adoita establecer zonas de cría en bloques de xeo estables preto da liña de costa. Estas colonias de cría adoitan localizarse en zonas onde os cantís de xeo e os icebergs serven como protección ante o vento.^[20] Existen rexistros de tres colonias terrestres: unha xa desaparecida nunha restinga nas Illas Dion na Península Antártica,^[38] outra nun cabo no glaciar Taylor dentro do Territorio Antártico Australiano,^[39] e a máis recente delas na baía de Amundsen.^[15] Dende 2009 rexistráronse varias colonias en superficies xeadas de lagoas interiores, no canto de na superficie xeada do mar nas costas.^[40] As poboacións máis setentrionais atópanse na Illa Snow, preto do extremo norte da Península Antártica.^[15] Tamén se teñen rexistrado individuos errantes na Illa Heard,^[41] Xeorxia do Sur,^[42] e no sur de Nova Zelandia.^[6][43]

A poboación total estimouse no 2009 nuns 595 000 exemplares adultos, en 46 colonias coñecidas espalladas pola Antártida. Ao redor do 35% da poboación coñecida vive ao norte do círculo polar antártico. As principais colonias de cría localizáronse no cabo Washington, a Illa Coulman, a Estación de investigación Halley, o cabo Colbeck e o glaciar Dibble.^[44] Sábese que as colonias poden flutuar no número de membros ao longo do tempo, chegando a dividirse noutras máis pequenas que se afastan do grupo maior, algunhas destas chegando a desaparecer por completo.^[15] A colonia do cabo Crozier no mar de Ross viu o seu tamaño reducido drasticamente entre as primeiras visitas da Expedición Discovery en 1902 e 1903^[12] e as seguintes visitas da Expedición Terra Nova en 1910 e 1911. Entre estas dúas reduciuse ata chegar a tan só uns poucos centos de aves.^[45] Na década dos anos 1960 conseguiu recuperarse considerablemente,^[45] aínda que no 2009 volveu verse reducida de novo ata unha poboación estimada duns 300 exemplares.^[44]

O pingüín emperador é un animal social. Os individuos que cazan xuntos coordínanse nos mergullos e saídas á superficie.^[46] Os adultos poden viaxar durante a maior parte do ano entre as zonas de cría e as zonas de alimentación, dispersándose no océano dende xaneiro ata marzo.^[6]

O investigador norteamericano Gerry Kooyman publicou en 1971 os resultados dun estudo no que se suxeitaron uns dispositivos de gravación automática a unha serie de exemplares para rexistrar os seus mergullos. Estes resultados indicaron que a especie podía acadar unha profundidade de ata 265 metros, pasando períodos de tempo baixo a superficie de ata 18 minutos.^[46] Outro estudo semellante posterior revelou que unha femia acadara unha profundidade de 535 metros preto do estreito McMurdo.^[10] Investigacións posteriores feitas cun só exemplar indicaron mergullos regulares ata os 150 metros en augas duns 900 metros de profundidade, e mergullos pouco profundos de menos de 50 metros intercalados con outros de máis de 400 metros en augas de 450 a 500 metros de profundidade.^[47] Este comportamento suxeriu un padrón de alimentación feita preto do fondo mariño.^[48]

Tanto os machos como as femias poden desprazarse ata 500 km dende as colonias na procura de comida para alimentar as súas crías, cubrindo unha área de entre 82 e 1454 km por individuo en cada viaxe. Os machos que retornan ao mar trala incubación diríxense directamente cara a zonas de augas abertas permanentes, chamadas polinias, ata uns 100 km de distancia da colonia.^[47]

Os pingüíns emperador son uns nadadores eficientes. Cando nadan exercen presión con movementos cara a abaixo e tamén cara a arriba,^[32] contrarrestando desta forma a flotación e mantendo a profundidade.^[49] A súa velocidade media ao nadar é de entre 6 e 9 km/h.^[50] En terra, pode camiñar cambaleándose cara aos lados ou deslizarse sobre o seu ventre polo xeo, propulsándose coas patas traseiras e as ás. Coma tódolos pingüíns, non é quen de voar.^[8] Malia súa aparencia pode chegar a exercer unha forza considerable, demostrado nun caso particular no que un grupo de 6 persoas tiveron dificultades para atrapar a un exemplar co propósito de levalo posteriormente a un zoolóxico.^[51]

Como defensa ante o frío, as colonias forman unha piña, en grupos de dez a varios centos de aves, apoiándose cada unha delas na que ten a carón. As crías adoitan xuntarse no centro destes grupos, ao ser aí onde o vento chega menos frío. Os exemplares que se atopan no exterior da formación móvense lentamente ao redor da mesma cara a un dos extremos e posteriormente cara ao centro, semellando un movemento conxunto en forma de onda, e facendo así quendas con outros exemplares no interior e no exterior do grupo.^[52][53]

A dieta do pingüín emperador consiste principalmente en peixes, crustáceos e cefalópodos,^[9] malia que a composición exacta pode variar dunha poboación a outra. Os peixes adoitan ser a fonte de alimento máis importante, e o Pleuragramma antarcticum ocupa gran parte da súa dieta. Outras presas rexistradas inclúen outros peixes da familia Nototheniidae, o Psychroteuthis glacialis, o Kondakovia longimana, así como Euphausia superba.^[48] O pingüín emperador adoita procurar o alimento nas augas abertas do océano Antártico e nas gretas do xeo da costa antártica.^[20] Unha das estratexias de caza é a de mergullarse ata uns 50 metros de profundidade, dende onde pode detectar con facilidade peixes como o Pagothenia borchgrevinki nadando xusto baixo a superficie do xeo, nadando entón cara a arriba para cazalo. Pode mergullarse de novo e repetir esta secuencia varias veces seguidas sen necesitar saír a superficie para respirar.^[54]

Entre os predadores dos pingüíns emperador atópanse tanto outras aves coma mamíferos acuáticos. O Macronectes giganteus é o predador principal das crías en terra, sendo responsable de ata un 34% das mortes de crías nalgunhas das colonias. O Stercorarius maccormicki adoita buscar comida nos cadáveres de crías mortas.^[55] Os proxenitores das crías deféndenas destes ataques, malia que é habitual que sexan máis pasivos nos casos en que as crías presenten un estado de saúde deteriorado.^[56]

Os únicos predadores coñecidos por atacar os pingüíns emperador adultos e saudables nas augas mariñas son mamíferos acuáticos. O Hydrurga leptonyx adoita cazar tanto a adultos como a individuos máis xoves cando entran na auga para alimentarse.^[57] As candorcas cazan principalmente a exemplares adultos, aínda que son capaces de atacar a pingüíns de calquera idade e tamaño unha vez atopados na auga.^[56]

Os pingüíns emperador poden ter crías cando acadan os tres anos de idade, mais non adoitan ter as primeiras ata entre un e tres anos máis tarde.^[24] O ciclo reprodutivo anual comeza co inverno antártico, en marzo e abril, cando as colonias de pingüíns adultos viaxan ata as zonas de cría, desprazándose entre 50 e 120 km terra dentro dende os bordos do xeo.^[58] O comezo desta viaxe iniciase cando os días empezan a ser máis curtos. Algúns exemplares en catividade conseguiron reproducirse con éxito ao seren inducidos a isto mediante sistemas de iluminación que imitaban as horas de luz solar da Antártida.^[59]

O cortexo comeza entre marzo e a abril, cando as temperaturas acadan uns mínimos de -40 °C. Os machos fican quedos no sitio apoiando a cabeza no peito e logo inhalan aire e fan unha chamada de cortexo que dura uns dous segundos. A continuación cambian de lugar na colonia, repetindo esta chamada. Cando atopa unha femia receptiva, ámbolos dous quedan de pé ou un fronte ao outro, estendendo a cabeza e o pescozo e mantendo a postura por varios minutos. Unha vez aparellados, camiñan xuntos pola colonia, a femia seguindo os pasos do macho. Antes da cópula, un dos membros da parella inclinase perante o outro, co bico apuntando cara ao chan, e logo o outro membro fai o mesmo.^[60]

Os pingüíns emperador son monógamos en serie. Só teñen unha parella ao ano, manténdose fiel durante todo ese tempo. Tras este tempo, só un 15% mantén esta fidelidade de cara ao seguinte ano.^[60] A estreita marxe de oportunidades de emparellamento semella ser unha influencia para isto, xa que a prioridade por aparearse habitualmente fai que descarten a espera pola parella do ano anterior.^[61]

As femias poñen un ovo de entre 460 e 470 gramos en maio ou comezos de xuño.^[60] A súa forma semella en certa medida á dunha pera, son de cor branca e verde pálido, e miden ao redor de 12 × 8 cm.^[58] Representan só o 2,3% do peso corporal da nai, sendo un dos ovos máis pequenos en relación ao peso materno de tódalas especies de aves.^[62] O 15,7% do peso destes ovos correspóndelle á casca, que ao igual que noutras especies de pingüíns é relativamente grosa, o que minimiza o risco de rachadura.^[63]

Trala posta do ovo as reservas nutricionais da nai quedan esgotadas, polo que coidadosamente pásalle o ovo ao macho antes de retornar inmediatamente ao mar para alimentarse durante dous meses.^[58] Esta transferencia do ovo presenta dificultades, cunha alta probabilidade de que o ovo caia ao chan. Cando isto ocorre a cría falece rapidamente, xa que o ovo non é capaz de soportar as baixas temperaturas do chan conxelado. O macho pasa o inverno incubando o ovo apoiándoo nos pés e cubríndoo co seu corpo, durante uns 64 días consecutivos ata que a cría racha a casca e sae do ovo.^[60] Esta especie é a única na que se ten observado este comportamento; no resto de especies de pingüíns ámbolos dous proxenitores fan quendas para incubar os ovos.^[64] Cando a cría sae do ovo, o macho terá pasado uns 115 días dende a súa chegada a colonia sen tomar ningún alimento.^[60] Para sobrevivir ao frío e aos ventos de ata 200 km/h os machos forman un grupo pechado, facendo quendas no interior do mesmo. Tamén se teñen rexistros nos que se poñen de costas ao vento para conservar a calor corporal. Nos catro meses que dura o proceso de viaxe, cortexo e incubación, os machos poden chegar a perder ata 20 kg de peso, pasando dos 38 kg iniciais a tan só 18 kg.^[65][66]

A cría pode tardar entre dous e tres días en saír por completo do ovo, xa que a casca do mesmo resulta moi grosa. As crías acabadas de nacer son semialtriciais, cubertas só cunha fina capa de penuxe e dependen por enteiro dos proxenitores para alimentarse e manter a calor.^[67] Se a cría sae do ovo antes de que a nai retorne, o pai aliméntaa cunha substancia callada composta dun 59% de proteínas e un 28% de lípidos, producida por unha glándula que se atopa no seu esófago.^[68] A cría pasa un tempo variable denominado fase de garda, no que se mantén sobre os pés do proxenitor e cuberto polo corpo deste para protexerse do frío.^[67]

As femias adoitan retornar á colonia nun período de tempo variable, dende cando a cría sae do ovo ata uns dez días máis tarde, dende mediados de xullo ata comezos de agosto.^[58] Atopa a súa parella entre os centos de membros do grupo mediante chamadas vocais e pasa a encargarse de coidar a cría, pasándolle o alimento regurxitado que leva almacenado no estómago. O macho deixa a colonia nese momento para pasar un tempo de ata uns 24 días no mar alimentándose antes de volver á colonia.^[58] Os proxenitores fan quendas desta forma alternando a cría coa alimentación no mar.^[60] Se o proxenitor que está a incubar non recibe o relevo antes de quedar sen enerxías volverá ao mar para alimentarse, abandonando a cría na colonia, que con toda probabilidade non será capaz de sobrevivir por si mesma.^[69][70]

Pasados entre 45 e 50 días tras saír do ovo, as crías forman unha gardaría, agrupándose xuntos para manter a temperatura e protexerse. Neste período ámbolos dous proxenitores aliméntanse no mar e retornan de forma periódica para alimentar ás crías.^[67] Estas gardarías poden conter ata varios miles de crías nun compacto grupo, sendo esenciais para a súa supervivencia nas baixas temperaturas da Antártida.^[71]

A comezos de novembro as crías comezan a mudar a plumaxe, o que pode levarlles ata dous meses e habitualmente non completan cando marchan da colonia. Os adultos cesan a alimentación neste tempo. Entre decembro e xaneiro tódolos membros do grupo viaxan ata o mar aberto, onde pasan o resto do verán alimentándose.^[57][72]

A especie foi capaz de reproducirse fóra da Antártida en SeaWorld San Diego, onde naceron máis de 20 novos membros dende 1980.^[73][74] Considerada como unha especie bandeira, en 1999 había 55 individuos en catividade en zoolóxicos e aquariums de Norteamérica.^[75] Na China, o primeiro exemplar nado en catividade fíxoo no Laohutan Ocean Park en agosto de 2010.^[76] No Xapón, a especie mantense no Acuario Público de Nagoia e en Wakayama Adventure World, reproducíndose con éxito neste último.^[77]

En 2012 o pingüín emperador pasou de estar considerada como unha especie de preocupación menor a case ameazada pola IUCN.^[1][78] Xunto con outras nove especies de pingüíns, pasou posteriormente a considerarse a súa inclusión no Endangered Species Act nos Estados Unidos. As causas principais do incremento deste risco son a diminución do alimento dispoñible polos efectos do cambio climático e a pesca industrial masiva. Outras das causas inclúen as enfermidades propias da especie, a destrución dos seus hábitats e o impacto dos humanos nas colonias.^[79] Nun estudo de 1997 determinouse que os grupos de crías tornábanse máis inquedos ao aproximarse en helicóptero a uns 1000 metros delas.^[80]

Un período anormalmente prolongado de temperaturas altas nos anos 1970 causou unha redución na cuberta xeada do mar, detectándose así mesmo unha redución dun 50% da poboación de pingüíns na rexión da Terre Adélie debido a un incremento na taxa de mortalidade nos adultos. Por outra banda, a taxa de éxito nos nacementos reduciuse co posterior incremento da cuberta xeada no mar. Por mor destas variacións, considerouse que a especie ten unha sensibilidade especialmente alta perante os cambios climáticos.^[81] En 2009 a colonia das Illas Dion, que fora estudada de forma extensiva dende 1948, rexistrouse coma desaparecida despois dun continuo declive, sendo a primeira desaparición confirmada dunha colonia.^[82]

Un estudo da institución Woods Hole Oceanographic Institution en xaneiro de 2009 determinou que os pingüíns emperador poderían estar no bordo da extinción cara ao ano 2100 debido ao cambio climático global. Este estudo valeuse dun modelo matemático para predicir como a perda do xeo mariño por mor do cambio climático podería afectar a unha gran colonia de pingüíns emperador na rexión Terre Adélie. O resultado do estudo foi a predición dunha perda do 87% da poboación da colonia, pasando de 3000 parellas reprodutivas en 2009 a 400 parellas reprodutivas no 2100.^[83] En xuño de 2014 outro estudo da mesma institución concluíu que o cambio climático está a ser un factor de risco para as poboacións de pingüíns emperador, debido a perda do xeo mariño. Este novo estudo predixo que no 2100 todas as 45 colonias rexistradas desta especie terían unha redución moi considerable no seu número de individuos, na súa maioría pola perda do seu hábitat e a consecuente diminución do alimento dispoñible.^[84]

O ciclo de vida único desta especie nunhas condicións ambientais tan desfavorables foi descrita varias veces nos medios escritos e visuais. O explorador Apsley Cherry-Garrard declarou: "Tendo todo en consideración, non creo que ninguén máis na Terra pase peor tempo que un pingüín emperador".^[85] O documental francés La Marche de l'empereur tivo unha extensa distribución en cines de todo o mundo en 2005, contando a historia do ciclo reprodutivo desta especie.^[86][87] A especie foi tratada como tema principal en tres ocasións pola BBC con David Attenborough como presentador e narrador. A primeira ocasión foi no quinto episodio da serie de 1993 Life in the Freezer,^[88] a segunda na serie de 2006 Planet Earth,^[89] e finalmente a terceira na serie de 2011 Frozen Planet.^[90]

O filme de animación Happy Feet de 2006 ten como personaxes a varios pingüíns emperador, sendo o protagonista un ao que lle encanta bailar. A pesar de ser unha comedia, considérase que é unha boa mostra do ciclo vital dos pingüíns emperador e que promove unha mensaxe subxacente máis seria advertindo das ameazas do cambio climático global e a diminución do alimento por mor da pesca masiva.^[91] O tamén filme animado de 2007 Surf's Up ten como protagonista a un pingüín emperador ao que lle gusta facer surf.^[92] Máis de 30 países teñen incluído a esta ave nalgúns dos seus selos: Australia, Reino Unido, Chile e Francia en particular teñen emitido este tipo de selos en múltiples ocasións.^[93] A especie foi representada nunha moeda de 10 francos belgas de 1962 como parte dunha serie sobre expedicións antárticas.^[94]

Tódalas referencias en inglés agás cando se indica o contrario

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Pingüín emperador

Wikispecies posúe unha páxina sobre:  Pingüín emperador

• Prado, Juan Manuel (1988). "Pingüinos". Natura: enciclopedia de los animales (en castelán) 4. Barcelona: Ediciones Orbis. ISBN 84-7634-548-8. 
• Sánchez, R. (2009). "Pingüinos". Antártida - Introducción a un continente remoto (en castelán). Editorial Albatros. ISBN 9502412117. 
• Williams, Tony D. (1995). The Penguins. Oxford University Press. ISBN 0-19-854667-X. 

• "Antarctic Penguins". Guillaume & Jennifer Dargaud's website (en inglés). 
• "Aptenodytes forsteri, Emperor Penguin". Digimorph (en inglés). 
• Roscoe, R. "Emperor Penguin". Photo Volcanica (en inglés). 
• "Emperor Penguin (Aptenodytes forsteri)". The Internet Bird Collection (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 12 de maio de 2013. Consultado o 06 de outubro de 2015.