Penske Racing

Penske

Nome completo	Penske Racing
Bandeira	Estados Unidos
Baseada en	Mooresville, Carolina del Norte
Tempadas en activo	3 (1974-1976)
Número de pilotos	IndyCar Series: 2. Juan Pablo Montoya 3. Helio Castroneves 12. Will Power NASCAR (Sprint Cup) : 2. Brad Keselowski 22. Joey Logano NASCAR Nationwide Series: 12. Sam Hornish Jr. 22. Brad Keselowski / Ryan Blaney / Joey Logano
Debut	Gran Premio do Canadá de 1974
Carreiras	31 (30 saídas)
Campionatos de Construtores	0
Campionatos de Pilotos	0
Vitorias	0
Pole positions	0
Voltas Rápidas	0
Puntos totais	0
Derradeiro GP	Gran Premio do Xapón de 1976

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1

Team Penske (antes Penske Racing) é un equipo de carreiras que compite nas Serie IndyCar e NASCAR. Tamén competiu anteriormente en carreiras de estrada e Fórmula 1. Team Penske é unha división de Penske Corporation, é propiedade e está presidida por Roger Penske. O presidente do equipo, é Tim Cindric.

Penske participou nas carreiras da serie IndyCar desde 1968^[1] cando participou por primeira vez en asociación co equipo Eagle, e co piloto Mark Donohue. O equipo competiu por primeira vez en Indianápolis en 1969, e no prazo de tres anos converteuse nun equipo a bater, cando gañou a carreira con Donohue en 1972. Xa en 1978, Roger Penske, xunto con Pat Patrick, Dan Gurney (expiloto de Fórmula 1), e xunto a outros donos de equipos que participaran no Campionato Nacional USAC, crearon o Campionato Auto Racing Teams (CART) tamén coñecido como CART/IndyCar World Series. En maio de 2012, Penske Racing xa gañara as 500 Millas de Indianápolis 15 veces, obtendo a pole position 16 veces, así como 163 carreiras da IndyCar.

• 1972 Mark Donohue (McLaren/Offenhauser)
• 1979 Rick Mears (Penske/Cosworth)
• 1981 Bobby Unser (Penske/Cosworth)
• 1984 Rick Mears (March/Cosworth)
• 1985 Danny Sullivan (March/Cosworth)
• 1987 Al Unser (March/Cosworth)
• 1988 Rick Mears (Penske/Ilmor-Chevrolet)
• 1991 Rick Mears (Penske/Ilmor-Chevrolet)
• 1993 Emerson Fittipaldi (Penske/Ilmor-Chevrolet)
• 1994 Al Unser, Jr. (Penske/Ilmor-Mercedes-Benz)
• 2001 Hélio Castroneves (Dallara/Ilmor-Oldsmobile)
• 2002 Hélio Castroneves (Dallara/Chevrolet)
• 2003 Gil de Ferran (G-Force/Toyota)
• 2006 Sam Hornish, Jr. (Dallara/Honda)
• 2009 Hélio Castroneves (Dallara/Honda)

Correndo baixo a denominación de Penske Racing South, Penske debutou na NASCAR en 1972 no Circuíto Riverside International con Mark Donohue. Pilotaba un coche de fábrica patrocinado por American Motors Matador, usando as cores vermello-branco-azul da marca. Foi chamado o "tixolo voador", pola súa forma cadrada e as súas moitas formas aerodinámicas. O coche terminou na posición 39° logo de problemas no coche. O equipo correu de xeito parcial durante uns anos, presentando coches de varios pilotos incluíndo o de Donohue, Dave Marcis, Donnie Allison e Bobby Allison. O equipo correría a tempada completa con Bobby Allison en 1976 cun coche cupé máis aerodinámico, terminando 4º na táboa. Penske vendeu a súa máquina á familia de Bill Elliott en 1977^[2] e se ausentaría de NASCAR por varios anos ata 1991.

O equipo estivo ausente durante once anos, regresando en 1991, unha vez máis con Rusty Wallace, sendo patrocinado pola cervexa Miller, quen achegou miles de dólares para o novo equipo. A principios de 2008, Roger Penske e Penske Racing gañaría as 500 Millas de Daytona de 2008 con Ryan Newman, por primeira vez. En 2012, Brad Keselowski logrou o campionato de pilotos, sendo a primeira nesta categoría para el e para o equipo Penske.

Penske participou no campionato mundial de Fórmula 1 desde a tempada 1974 ata a tempada 1976. Aínda que os coches foron construídos na base británica de Poole, o equipo era titular dunha licenza estadounidense.^[4] En 1971, Penske patrocinou a segunda participación de McLaren nos Grandes Premios de Canadá e os Estados Unidos, con Mark Donohue, que pilotou o coche para subir ao podio. O equipo regresou tres anos máis tarde, no Gran Premio do Canadá de 1974, co seu propio chasis, o PC1, unha bañeira estándar en torno a un motor Cosworth DFV e unha caixa de cambios Hewland. Donohue levou o coche á 12ª posición na súa debut. En 1975, Roger Penske montou un equipo para facer a tempada completa co PC1, Donohue logrou anotar un quinto posto no GP de Suecia. Con todo, o coche foi retirado despois do Gran Premio de Francia e Penske participou cun March 751 nas tres carreiras posteriores, anotando outro quinto no GP de Gran Bretaña. Pero, Donohue estrelou o coche no GP de Austria en Zeltweg e máis tarde morreu a causa das súas feridas. Penske perdeuse a carreira italiana, volvendo só para o GP dos Estados Unidos, abandonando o March 751 en favor do PC1 co piloto de Irlanda do Norte John Watson.

Para 1976, Penske asinou un acordo de patrocinio con Citibank e presentou un novo coche, o PC3, con Watson ao volante. Malia un quinto lugar logrado no GP de Suráfrica en Kyalami, o PC3 converteuse no CP4, que era moito máis competitivo, co que Watson logrou anotar dous podios en Francia e Gran Bretaña. Logo, no Gran Premio de Austria, o equipo anotou a súa única vitoria na F1, "obrigando" a John Watson a afeitarse a súa característica barba. Ata o momento foi a última vez que un construtor estadounidense gañou unha carreira de F1. Pero, Roger Penske estaba cansado de Europa e ao final de ano decidiu concentrarse unicamente nas carreiras de IndyCar, vendendo os restos das súas operacións europeas ao alemá Günther Schmidt. A finais da tempada de Fórmula Un de 2013, Penske segue sendo o último equipo en gañar un Gran Premio de Fórmula Un utilizando unha licenza estadounidense.

En 1977, o coche foi vendido ao equipo privado de Günther Schmidt, ATS e participou baixo o nome de ATS Racing Team. O PC4 ATS-Penske, agora pintado de amarelo, debutou no Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1977 con Jean-Pierre Jarier no volante, onde o francés anotou o único punto do equipo da tempada. Un segundo PC4 foi finalmente para Hans Heyer e Hans Blinder, pero a sorte do equipo rematara e Schmidt retirouse despois do Gran Premio de Italia, antes de regresar en 1978 co seu propio chasis. Un terceiro PC4 foi construído por Penske para Interscope Racing, que participou co coche nos Grandes Premios de Estados Unidos e Canadá, pilotado polo americano Danny Ongais, sen resultados.

En 1979 Penske deseñou e construíu o HR100 para o millonario piloto mexicano Héctor Rebaque. O coche foi presentado nas tres últimas carreiras da tempada, pero tampouco puido clasificarse nin terminar en cada caso.

(Lenda) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Chasis	Motor	Pneu.	Pilotos	Nº	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	Puntos	Pos.
1974	Penske PC1	Ford V8	G			ARX	BRA	RSA	ESP	BEL	MON	SWE	NED	FRA	GBR	ALE	AUT	ITA	CAN	USA		0	NC
				Mark Donohue	66														12	Ret
1975	March 751	Ford V8	G			ARX	BRA	RSA	ESP	MON	BEL	SWE	NED	FRA	GBR	ALE	AUT	ITA	USA			2	12º
				Mark Donohue	28										5	Ret	NTS
	Penske PC1					7	Ret	8	Ret	Ret	11	5	8	Ret
				John Watson															9
1976	Penske PC3 Penske PC4	Ford V8	G			BRA	RSA	USW	ESP	BEL	MON	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	USA	XPN	20	5º
				John Watson	28	Ret	5	NC	Ret	7	10	Ret	3	3	7	1	Ret	11	10	6	Ret

(Lenda) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	Pneu.	Pilotos	Nº	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17
1976							BRA	RSA	USW	ESP	BEL	MON	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	USA	XPN
	F&S Properties	Penske PC3	Ford V8	G	Boy Hayje	39												Ret
1977							ARX	BRA	RSA	USW	ESP	MON	BEL	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	USA	CAN	JPN
	ATS Racing Team	Penske PC4	Ford V8	G	Jean-Pierre Jarier	34				6	NSC	11	11	8	Ret	9	Ret	14	Ret	Ret
					Hans Binder	33												12		NSC
						35													8
					Hans Heyer												Ret
	Interscope Racing	Penske PC4	Ford V8	G	Danny Ongais	14															Ret	7

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Penske Racing