Mario Corso

Mario Corso

Biografía
Nacemento	25 de agosto de 1941 Verona, Italia
Morte	20 de xuño de 2020 (78 anos) Milán, Italia
Lugar de sepultura	major cemetery of Milan (en)
Altura	175 cm
Peso	75 kg
Actividade
Ocupación	futbolista (–1975), adestrador de fútbol
Nacionalidade deportiva	Italia
Deporte	fútbol
Posición de xogo	Extremo esquerdo
Traxectoria   Equipo 1956–1957 Associazione Calcio Audace 15 (2) 1957–1973   Inter de Milán 413 (75) 1973–1975   Genoa CFC 26 (3)   Selección nacional 1961–1971   Italia 23 (4)   Adestrador – U.S. Lecce (pt)

Mario Corso, nado en San Michele Extra, Verona, o 25 de agosto de 1941 e finado en Milán o 20 de xuño de 2020, foi un futbolista e adestrador italiano, que xogaba como centrocampista.

Considerado como un dos xogadores italianos máis inventivos e imaxinativos da historia,^[1][2][3][4] o seu nome está vencellado ao Inter do Milán, no que xogou de 1958 a 1973, antes de fichar polo Genoa, onde rematou a súa carreira en 1975. Disputou 502 partidos coa camiseta nerazzurra, coa que marcou 94 goles e gañou catro campionatos da Serie A, dúas Copas de Europa e dúas Copas Intercontinentais.^[5] Tamén foi adestrador de varios equipos, entre eles o propio Inter, ao que dirixiu na tempada 1985/86.

Foi 23 veces internacional coa selección italiana, coa que marcou 4 goles. Candidato tres veces ao Balón de Ouro, quedou na sétima posto na edición de 1964.^[6]

Naceu en San Michele Extra, un suburbio de Verona. Comezou a xogar no Azzurra Verona, un club do distrito de San Giovanni in Valle, en Verona, e despois pasou polo Audace San Michele antes de ser descuberto polo Inter, no que ingresou o 20 de xuño de 1958, xunto con Mario Da Pozzo e Claudio Guglielmoni.^[5] O prezo total da operación foi de nove millóns de liras e o seu primeiro salario foi de 70 000 liras ao mes.^[7] Debutou cos nerazzurri o 29 de xuño de 1958, con 16 anos e 10 meses de idade, nun partido da Copa de Italia ante o Monza, no que entrou como substituto de Claudio Guglielmoni, vencendo por 3-1. O 13 de xullo marcou o seu primeiro gol, na vitoria por 3-0 ante o Como, tamén na Copa de Italia, converténdose no goleador máis novo da historia do Inter. O 23 de novembro do mesmo ano debutou na Serie A, nunha goleada por 5-1 sobre a Sampdoria. Marcou o seu primeiro gol na Serie A, con 17 anos e 97 días, o 30 de novembro de 1958, nun empate 2-2 ante o Bologna.

Nos seguintes anos foi un dos piares e símbolos do Grande Inter, dirixido por Helenio Herrera,^[8] xunto a xogadores como Sandro Mazzola, Giacinto Facchetti ou o galego Luis Suárez. Con todo, a súa relación co técnico Helenio Herrera non era boa e este pedía cada ano a venda do xogador, chocando coa negativa do presidente Angelo Moratti.^[1][9] Xogou no Inter ata 1971, gañando catro títulos de liga (1963, 1965, 1966 e 1971), dúas Copas de Europa (1964 e 1965) e dúas Copas Intercontinentais, e exercendo como capitán nos últimos anos. O 26 de setembro de 1964 marcou o único gol do partido de desempate da Copa Intercontinental contra o Independiente no Santiago Bernabéu, dándolle ao club milanés a vitoria e o seu primeiro título de campión do mundo.

En 1973, tralo regreso de Herrera ao banco interista, foi finalmente traspasado, sendo o seu destino o Genoa. A súa primeira tempada no club lígur rematou co descenso á Serie B. A comezos do ano seguinte sufriu unha grave lesión, fracturando unha tibia,^[10] Non chegou a recuperarse totalmente, fracturándose de novo durante un adestramento e poñendo fin á súa carreira.^[11]

Foi 23 veces internacional coa selección italiana entre 1961 e 1971, marcando 4 goles. Coa camiseta azzurra, porén, non puido igualar os resultados obtidos nos seus clubs.^[1] Debutou internacionalmente en 1961, nun partido amigable perdido ante Inglaterra por 2-3. O 15 de outubro do mesmo ano marcou os seus primeiros goles ante Israel, nun partido correspondente á clasificación para o Mundial.^[2]

Trala chegada ao banco da selección da terna Giovanni Ferrari - Helenio Herrera - Paolo Mazza, foi excluído desta e non foi convocado para o Mundial de 1962 en Chile, indo no seu lugar Gianni Rivera, con 18 anos. O Mundial rematou sen gloria para a selección italiana, eliminada na primeira fase e rodeada da polémica, motivada en gran parte pola exclusión de Corso.

Tampouco foi convocado para o Mundial de 1966, por un conflito persoal co adestrador Edmondo Fabbri, e tamén co segundo adestrador, Ferruccio Valcareggi,^[12] máis tarde sucesor de Fabbri, que tamén o excluíu da Eurocopa de 1968, gañada por Italia. O 9 de outubro de 1971 xogou o seu último partido coa selección nacional, nun Italia-Suecia (3-0).

En 1967 a FIFA incluíuno nunha selección do Resto do Mundo, nun amigable contra España en homenaxe ao porteiro Ricardo Zamora. Compartiu once titular con xogadores como Gianni Rivera, Mário Coluna ou Eusébio e logrou a vitoria por 3-0.

Despois de retirarse dos terreos de xogo, obtivo o título de adestrador, sendo o seu primeiro equipo o filial do Napoli, co que conseguiu o título do Campionato Primavera 1. Máis tarde dirixiu outros dous equipos do Sur: o Lecce e o Catanzaro. Co equipo do Salento conseguiu a permanencia no campionato da Serie B 1982/83, mentres que no equipo calabrés foi destituído tras só 10 partidos xornadas.

De volta ao Inter, adestrou o equipo xuvenil, ata que en novembro de 1985 o presidente Ernesto Pellegrini confioulle o primeiro equipo para substituír a Ilario Castagner. Debutou o 24 de novembro, cun empate 1-1 ante a Juventus de Trapattoni. O 6 de abril de 1986 gañou o derbi contra o Milan por 1-0, no que foi o primeiro derbi de Silvio Berlusconi ao mando dos milaneses. O Inter acabou o campionato na sexta posición, por diante do Milan, clasificándose para a Copa da UEFA. Non continuou no banco do Inter na seguinte tempada, ocupando o seu lugar Trapattoni.

Na tempada 1987/88 dirixiu o Mantova, ao que levou a gañar o campionato da Serie C2 ese ano a un sexto posto ao ano seguinte na C1. Posteriormente pasou polos bancos do Barletta e o Verona, antes de regresar ao Inter como observador.^[7]

Casou con Enrica. Faleceu o 20 de xuño de 2020 aos 78 anos, tras unha breve hospitalización.^[13]

Inter de Milán

• Serie A (4): 1962/63, 1964/65, 1965/66, 1970/71
• Copa de Europa (2): 1963/64, 1964/65.
• Copa Intercontinental (2): 1964, 1965.

Selección italiana sub-19

• Campionato europeo Sub-19 (1): 1958.

Napoli Primavera

• Campionato Primavera (1): 1978/79.

Mantova

• Serie C2 (1): 1987/88.

• Tosatti, Giorgio (1996). Giorgio Tosatti, ed. 1946-1996: 50 anni che fecero grande il pallone (en italiano). Reader's Digest. ISBN 978-88-7045-191-7. 
• Monti, Fabio (2002). "Corso, Mario". Enciclopedia dello sport (en italiano). Istituto dell'Enciclopedia Italiana. 

• Datos do xogador en BDFutbol (en castelán).
• Datos do xogador en national-football-teams.com (en inglés).
• Datos do xogador en Transfermarkt (en inglés).
• Datos do xogador no sitio web do Inter de Milán (en italiano).