Leonor de Anjou

Leonor de Anjou

Biografía
Nacemento	1289 (Gregoriano) Nápoles, Italia
Morte	10 de agosto de 1341 (Gregoriano) (51/52 anos) Monastery of San Nicolò l'Arena (Nicolosi), Italia (en)
Lugar de sepultura	San Francesco all'Immacolata (en)
Actividade
Ocupación	monarca
Outro
Título	Consorte de Sicilia (1303–1337) Raíña
Familia	Casa de Anjou-Sicilia
Cónxuxe	Frederico II de Sicilia (1302 (Gregoriano)–)
Fillos	Constance of Sicily, Queen of Cyprus, Pedro II da Sicília, Manfredo de Aragão, Elisabeth of Sicily, Duchess of Bavaria, Guilherme II de Aragão, João II de Aragão, marquês de Randazzo, Margarida da Sicília
Pais	Carlos II de Anjou   e Maria da Hungria, Rainha de Nápoles
Irmáns	Luís de Toulouse Peter Tempesta Roberto I de Nápoles Carlos Martel de Anjou Raimundo Berengar de Andria João de Gravina Filipe I de Tarento Branca de Anjou Margarida de Anjou-Sicília Maria de Anjou

Leonor de Anjou, tamén coñecida como Leonor de Nápoles e Leonor de Sicilia, nada en agosto de 1289 en Nápoles, Reino de Nápoles (Regnum Siciliae citra farum),^[1] e finada o 9 de agosto de 1341 en Nicolosi, preto de Catania, Reino de Trinacria (Regnum Siciliae ultra farum),^[1] foi unha princesa do Reino de Nápoles (R. s. citra farum) que foi consorte do rei Frederico III de Sicilia (R. S. ultra farum).^[2][3][4][5]

Leonor era a décima filla do rei de Nápoles e rei titular de Sicilia, conde de Anjou e de Maine, conde da Provenza e de Forcalquier, príncipe de Tarento, rei de Albania, príncipe de Acaia e rei titular de Xerusalén, Carlos II de Anjou,^[6] e de María de Hungría, filla terceira de Estevo V de Hungría e da súa esposa, a raíña Isabel a Cumana.^[7][8]

Era tamén irmá, entre outros, de Roberto de Anjou, duque de Calabria, e do franciscano conventual San Lois da Tolosa.

Leonor casou en 1299, cando tiña uns dez anos de idade, co n obre siciliano Filipe de Toucy, futuro príncipe titular de Antioquía (título herdado da súa nai, Lucía de Antioquía), e futuro señor de Terza (herado do seu pai Narjot de Toucy). Seu matrimonio foi anulado o 17 de xaneiro de 1300 por bula do papa Bonifacio VIII, pola pouca idade da noiva (ademais de que estaban emparentados e non pediran dispensa ao papa para casaren).^[2]

No ano 1302, despois de que Carlos de Valois, comandante das tropas anxevinas do Reino de Nápoles (R. S. c. f.) intentara, sen éxito, conquistar polas armas a illa de Sicilia, o mesmo Carlos de Valois, e máis o pai de Leonor, o rei de Nápoles Carlos II, o Coxo, e o papa Bonifacio VIII, propuxeron ao rei de Sicilia Frederico III (R. S. u. f.), da Casa de Aragón, casarsa con Leonor.^[9]

O pai de Leonor e o seu fututo novo esposo estiveron implicados na guerra polo predominio no Mediterráneo e, especialmente, en Sicilia e no Mezzogiorno italiano. O matrimonio foi parte dun esforzo diplomático para establecer relacións pacíficas entre aragoneses e anxevinos que levaría á paz de Caltabellotta (19 de agosto de 1302).

Esta paz dividiu o vello Reino de Sicilia nunha porción insular e outra peninsular. A illa, camada Reino de Trinacria (ou Regnum Siciliae ultra farum), pasou a Frederico, que xa a estaba gobernándoa, como dote de Leonor, até a morte do rei, despois da cal a illa debería pasar de novo aos Anjou,^[9] e o sur da Península Itálica, chamado na época Reino de Sicilia (ou Regnum Siciliae citra farum) —coñecido pola historiografía moderna Reino de Nápoles— quedou en poder de Carlos II, que xa o estivera gobernando. Así, a paz era un recoñecemento formal dun incómodo statu quo.

En maio de 1303 celebrouse, en Messina, o matrimonio entre Leonor e Frederico III.^[2]
Frederico era o fillo terceiro do rei de Aragón e de Valencia e conde de Barcelona e dos outros Condados cataláns, Pedro III o Grande e de Constanza II de Sicilia,^[10] filla do rei de Sicilia Manfredo (fillo ilexítimo do emperador Frederico II Hohenstaufen).
Segundo os continuadores do Chronicon de Guillaume de Nangis, o matrimonio teríase celebrado en 1302,^[2] pero segundo Genealogy celebrouse o 17 de maio de 1302).^[4]

Frederico III asignou á súa consorte Leonor a chamada Camera Reginale. Esta Cámara real costituíu un verdadeiro e propio dote, adminisrado por un gobernador e a disposición da raíña, formada polos territorios das cidades de Paternò, Siracusa, Lentini, Avola, Mineo, Vizzini, Castiglione, Francavilla e a illa de Pantelleria. A Cámara real perdurou até 1537.^[11]

En 1329, para agradecer á Virxe pasar sen perigo unha erupción do Etna, fixo construír en Catania unha grande igrexa dedicada a San Francisco.

No ano 1343, despois da morte do rei Frederico III, a raíña Leonor de Anjou trasladouse a Messina acompañada polo seu familiar, o cabaleiro Antonino Natoli,^[12] ao que lle conferiu os seus feudos.^[13] Ela retirouse nos territorios da súa Camera reginale, prefirindo sobre todo Belpasso, ao pé do Etna, onde incluso hoxe en día existe a Cisterna della Regina, que a tradición di que foi construída por orde dela.

Leonor faleceu o 9 de agosto de 1343 no convento de San Nicola l'Arena, cerca de Nicolosi (Catania). Posteriormente os seus restos foron levados a Catania onde repousan na igrexa de San Francisco, onde unha placa a recorda.

Leonor e Frederico III tiveron nove fillos:^{[9][14][15][16]}

• Pedro (1304-1342), seu sucesor como rei de Trinacria.
• Roger (1305-?), morto mozo.
• Constanza (1305-despois do 19 de xuño de 1344), casou con Henrique II de Chipre e, en segundas nupcias, con León V de Armenia; e finalmente, con Xoán de Lusignano.
• Manfredo (1306-1317), duque de Atenas.
• Isabel (1310-1349), casou co duque Estevoo II de Baviera.
• Guilerme (n.1312-1338), príncipe de Taranto, duque de Atenas e de Neopatria.
• Xoán (1317-1348), duque de Atenas e de Neopatria, rexente de Sicilia (1338-1348).
• Catarina (1320-1342), abadesa do convento de Santa Clara de Messina.
• Margarida (1331-1377), casou con Rodolfo II de Baviera.

Predecesor: Branca de Anjou

Raíña consorte de Sicilia 17 de maio de 1302 - 25 de xuño de 1337

Sucesor: Isabel de Carintia

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Leonor de Anjou

• Kiesewetter, Andreas (1993): "Eleonora d'Angiò, regina di Sicilia" en: Dizionario Biografico degli Italiani. Volume 42. Treccani.
• Roman d’Amat, Jean-Charles (1970): "Éléonore d’Anjou" en: Dictionnaire de biographie française. Volume 12. París: Letouzey et Ané.

• Reino de Sicilia
• Frederico II de Sicilia
• Carlos II de Anjou