Louis Rosier

Louis Rosier
	;
Biografía
Nacemento	(fr) Louis-Claude Rozier ; 5 de novembro de 1905 ; Chapdes-Beaufort, Francia
Morte	29 de outubro de 1956 (50 anos); Neuilly-sur-Seine, Francia
Lugar de sepultura	Cimetière des Carmes (en) , allée 60, concession 1467
Actividade
Ocupación	piloto de motociclismo, piloto de carreiras, piloto de automobilismo, piloto de Fórmula Un
Deporte	Motociclismo
Participou en
	24 Horas de Le Mans
Familia
Fillos	Jean-Louis Rosier

Louis Rosier nado en Chapdes-Beaufort o 5 de novembro de 1905 e finado en Neuilly-sur-Seine o 29 de outubro de 1956^[1], foi un piloto de carreiras francés.

Traxectoria

Participou en 38 Grandes Premios do Campionato Mundial de Fórmula 1, debutando o 13 de maio de 1950. Logrou dous podios, e anotou un total de 18 puntos de campionato. Gañou o Gran Premio dos Países Baixos dúas veces en anos consecutivos 1950 e 1951, o Circuíto d'Albi, Gran Premio de l'Albigeois e as 24 Horas de Le Mans co seu fillo Jean-Louis Rosier. Rosier era propietario do concesionario Renault de Clermont-Ferrand.^[2]

En 2016, nun traballo académico que informou dun estudo de modelaxe matemática que avaliou a influencia relativa do piloto e da máquina, Rosier clasificouse como o 19º mellor piloto de Fórmula Un de todos os tempos.^[3]

Fórmula Un e competición de coches deportivos

Rosier terminou cuarto en Silverstone nun Talbot, en outubro de 1948. O evento foi o Gran Premio Internacional RAC, o primeiro gran premio que se celebrou en Inglaterra desde 1927.^[4] Levou un Talbot-Lago de 4,5 litros sen sobrealimentador ata o terceiro lugar no Gran Premio de Gran Bretaña de 1949 en Silverstone. Quedou a unha volta do gañador cunha velocidade de 122.65 km/h.^[5] Rosier gañou un Gran Premio Internacional en Spa-Francorchamps en xuño de 1949. Pilotou un Talbot no evento de 500 km. de 32 voltas, acadando un tempo de 3 horas, 15 minutos e 17 segundos. Asumiu o liderado despois de 23 voltas, chegando á meta por diante de Luigi Villoresi.^[6] Rosier gañou as 24 Horas de Le Mans de 1950 cun Talbot azul. Fíxo equipo co seu fillo Jean-Louis Rosier que só pilotou dúas voltas durante a carreira, o que significa que Louis gañou a carreira practicamente só. Rematou unha volta por diante de Pierre Meyrat que conducía un coche da mesma marca. Os Rosier percorreron 256 voltas, 3.481 km, en 23:54:2.2.^[2] Rosier gañou o Gran Premio de Albi en Albi, Francia en maio de 1953. Conducía un Ferrari, percorrendo as 18 voltas das finais, 160 km., en 56:36:8. Promediou 160 km/h.^[7] Rosier quedou segundo nun Ferrari en un Gran Premio en Aix-Les-Bains, en xullo de 1953. O seu tempo foi 2:24:48.1.^[8] En abril de 1956 Rosier terminou cuarto nun Maserati, nunha carreira de 201 millas en Aintree. Stirling Moss levou a un Maserati azul á vitoria na proba de 67 voltas para coches de Fórmula Un, cunha velocidade media de 135´57 km/h.^[9] Rosier terminou quinto no Gran Premio de Alemaña de 1956 ao volante dun Maserati.^[10]

Écurie Rosier

Artigo principal: Ecurie Rosier.

Louis Rosier foi o propietario e director dun equipo de carreiras, a "Ecurie Rosier". Creado orixinalmente para acoller o Talbot-Lago T26 de Rosier (para Rosier ou para un piloto invitado), máis tarde evolucionou a un equipo real que correu principalmente con coches Talbot-Lago, logo Maserati 4CLT e 250F, e finalmente con Ferrari 500, simultaneamente para Rosier e outro piloto. Ao longo da década de 1950, Écurie Rosier proporcionou pilotaxes na Fórmula Un para Henri Louveau, Georges Grignard, Louis Chiron, Maurice Trintignant, André Simon e Robert Manzon.

Circuíto Louis Rosier

Louis Rosier foi un dos principais patrocinadores do Circuíto de Charade. Despois da segunda guerra mundial, Jean Auchatraire (presidente da sección de carreiras do Automobile Club local) e Louis Rosier promoveron a idea dunha pista de carreiras arredor de Clermont-Ferrand.^[11]

Elaboráronse un conxunto de anteproxectos para un circuíto de lonxitude entre 4 e 6 km, cumprindo as últimas normas de seguridade con gran capacidade de aparcadoiro nun lugar fóra dos límites da cidade nunha paisaxe montañosa.

O Desastre de Le Mans (número de mortos: 84 vidas) o 11 de xuño de 1955 detivo o proxecto. Todos os eventos de carreiras aprazáronse. Non se permitiu que se producisen máis eventos en pistas urbanas temporais. Os eventos de carreiras só se permitiron en pistas de carreiras pechadas, sempre que cumprisen un novo conxunto de regras. En Clermont-Ferrand, como ocorreu con moitos outros novos circuítos de carreiras, imaxinaban e discutían, revisaban e avaliaban novos dispositivos de seguridade. Pero o concepto de "pista de carreiras de montaña" avanzou. Sería o único deste tipo en Francia.

Auchatraire, Rosier e Raymond Roche (o xestor do circuíto de Reims-Gueux) traballaron xuntos para que o proxecto fose aceptado pola comunidade política antes de buscar financiamento. Pero Rosier morreu en Montlhéry o 26 de outubro de 1956 e non foi testemuña de que o seu proxecto chegara a bo porto. O circuíto inaugurouse o 27 de xullo de 1958, co nome do seu famoso fundador "Circuit de Charade Louis Rosier". Pouco despois, varios campións participaron en carreiras na pista, cada un deles, incluído Stirling Moss, facendo declaracións moi positivas sobre a pista e os seus arredores.

Morte

Louis Rosier sufriu feridas na cabeza nun accidente na pista de Montlhéry, ao sur de París, Francia, o 7 de outubro de 1956. Tres semanas despois, o 29 de outubro de 1956, Rosier sucumbiu as feridas recibidas no accidente.^[12]

Resultados completos na Fórmula 1

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	Pos.	Puntos
1950	Ecurie Rosier	Talbot-Lago T26C	Talbot-Lago 6 en liña	RU 5	MON Ret	500				ITA 4			4º	13
	Automóbiles Talbot-Darracq SA	Talbot-Lago T26C-DA					SUI 3	BEL 3	FRA Ret
	Charles Pozzi	Talbot-Lago T26C							FRA 6*
1951	Ecurie Rosier	Talbot-Lago T26C-DA	Talbot-Lago 6 en liña	SUI 9	500	BEL 4	FRA Ret	RU 10	ALE 8	ITA 7	ESP 7		13º	3
1952	Ecurie Rosier	Ferrari 500	Ferrari 4 en liña	SUI Ret	500	BEL Ret	FRA Ret	RU DNA	ALE	NED	ITA 10		NC	0
1953	Ecurie Rosier	Ferrari 500	Ferrari 4 en liña	ARX	500	NED 7	BEL 8	FRA 8	RU 10	ALE 10	SUI Ret	ITA 16	NC	0
1954	Ecurie Rosier	Ferrari 500/625	Ferrari 4 en liña	ARX Ret	500	BEL	FRA Ret	RU Ret	ALE 8	SUI			NC	0
	Officine Alfieri Maserati	Maserati 250F	Maserati 6 en liña								ITA 8
	Ecurie Rosier	Maserati 250F	Maserati 6 en liña									ESP 7
1955	Ecurie Rosier	Maserati 250F	Maserati 6 en liña	ARX	MON Ret	500	BEL 9	NED 9	RU	ITA			NC	0
1956	Ecurie Rosier	Maserati 250F	Maserati 6 en liña	ARX	MON Ret	500	BEL 8	FRA 6	RU Ret	ALE 5	ITA		19º	2

* Indican unidade compartida con Charles Pozzi

Notas

↑ Jenkins, Richard. "The World Championship drivers – Where are they now?". OldRacingCars.com. Consultado o 2007-07-29.
↑ ^2,0 ^2,1 Rosier First In Auto Race, New York Times, 26 de xuño de 1950, Page 36.
↑ Hanlon, Mike (2016-05-12). "The Top 50 F1 drivers of all time, regardless of what they were driving". New Atlas. Consultado o 2017-12-23.
↑ "Grand Prix To Villoresi", New York Times, 3 de outubro de 1948, Page S10.
↑ De Graffenried Annexes Grand Prix Auto Classic, New York Times, 15 de maio de 1949, Page S6.
↑ "Rosier Captures Auto Race", New York Times, 20 de xuño de 1949, páxina 24.
↑ Frenchman Wins Automobile Race, Los Angeles Times, 1 de xuño de 1953, páxina C4.
↑ Bayol Takes Auto Race, New York Times, 27 de xullo de 1953, Páxina 22.
↑ Moss' Maserati Takes 201-mile Aintree Race, 22 de abril de 1956, Page 205.
↑ "Fangio". Captures Race In Germany", New York Times, 6 de agosto de 1956, páxina 37.
↑ [http. ://www.racingcircuits.info/europe/france/charade.html "Charade"] |url= incorrecto (Axuda). racingcircuits.info. Consultado o 31 de marzo de 2017.
↑ French Driver Dies, Los Angeles Times, 30 de outubro de 1956, Page C4.

[WATN-1] Jenkins, Richard. "The World Championship drivers – Where are they now?". OldRacingCars.com. Consultado o 2007-07-29.

[joe-2] 2,0 ^2,1 Rosier First In Auto Race, New York Times, 26 de xuño de 1950, Page 36.

[3] Hanlon, Mike (2016-05-12). "The Top 50 F1 drivers of all time, regardless of what they were driving". New Atlas. Consultado o 2017-12-23.

[4] "Grand Prix To Villoresi", New York Times, 3 de outubro de 1948, Page S10.

[5] De Graffenried Annexes Grand Prix Auto Classic, New York Times, 15 de maio de 1949, Page S6.

[6] "Rosier Captures Auto Race", New York Times, 20 de xuño de 1949, páxina 24.

[7] Frenchman Wins Automobile Race, Los Angeles Times, 1 de xuño de 1953, páxina C4.

[8] Bayol Takes Auto Race, New York Times, 27 de xullo de 1953, Páxina 22.

[9] Moss' Maserati Takes 201-mile Aintree Race, 22 de abril de 1956, Page 205.

[10] "Fangio". Captures Race In Germany", New York Times, 6 de agosto de 1956, páxina 37.

[Charade-11] [http. ://www.racingcircuits.info/europe/france/charade.html "Charade"] |url= incorrecto (Axuda). racingcircuits.info. Consultado o 31 de marzo de 2017.

[12] French Driver Dies, Los Angeles Times, 30 de outubro de 1956, Page C4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]