Dionizy Kajetanowicz

Dionizy Kajetanowicz

Biografía
Nacemento	8 de abril de 1878 Tyshkivtsi
Morte	18 de novembro de 1954 (76 anos) Abez, Rusia
Lugar de sepultura	Cemitério Rakowicki (pt)
Administrador apostólico
1938 – Diocese: Arquieparquía católica armenia de Lviv
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Ocupación	sacerdote católico (1903–)
Orde relixiosa	Ordes franciscanas e Orde dos Freires Menores

Dionizy Kajetanowicz^{[nota 1]} (en ucraíno: Діонісій Каєтанович (Dionisii Kaietanovych), en armenio: Դիոնիսի Կաետանովիչ), nado o 8 de abril de 1878 en Tyshkivtsi (Horodenka),^[1] e finado o 18 de novembro de 1954 no gulag de Abez (República dos Komis),^[1] foi un sacerdote católico armenio galiciano que exerceu de administrador apostólico da arqueparquía de Lviv da Igrexa Católica Armenia, e finou nun campo de concentración soviético.

Naceu nunha familia de etnia armenia, fillo de Kajetan e Maria, de apelido de solteira Zajączkowskiej.^[1] En 1896 entrou na Orde dos Freires Menores, tomando o nome monástico de Roman.^[1]

Foi ordenado sacerdote en 1903 polo arcebispo latino de Lviv Józef Bilczewski,^[1] e pasou a exercer o seu ministerio en Jarosław.^[1] En 1908 decidiu deixar os franciscanos e pediu ao arcebispo armenio Teodorowicz incardinarse na súa arquidiocese. A partir de 1912 exerceu o seu ministerio en Sniatyn.^[1]

En 1918 foi nomeado coéngo de honra, e en 1922 párroco en Lviv.^[1] Entre 1925 e 1930 fu8ndou e presidiu unha cooperativa de vivendas para arredor de 20 indixentes e anciáns.^[1] O 22 de febreiro de 1930 o papa Pío XI nomeouno camareiro segredo supernumerario.^[2] En 1930 pasou a ser tamén vicepresidente da Asociación de Armenios de Lviv.^[1]

En 1927 traduciu ao polaco e publicou o texto do ordinario da misa en rito armenio para a diocese de Lviv, e en 1938 publicou unha versión revisada do mesmo.^[1] Tamén convenceu ao arcebispo da necesidade de traer a Polonia sacerdotes dende Armenia e de enviar aos seminaristas de Lviv ao Pontificio Colexio Armenio de Roma.^[1] Buscou volver ás raíces do rito armenio, que na diocese estaba moi mesturado con formas latinas; e coa aprobación do seu arcebispo viaxou ao Patriarcado de Cilicia, en Constantinopla e, posteriormente, Beirut. O propósito destas viaxes foi o de afondar na tradición e no rito armenio máis puro, e de fornecer as relacións co Patriarcado e coas comunidades armenias do Medio Oriente. Dende o Patriarcado levou a Lviv cánticos armenios e unha descrición precisa da Misa, dos outros sacramentos e do Breviario. Á súa volta estabeleceu unha Comisión Litúrxica coa tarefa de restaurar de xeito gradual a liturxia armenia á súa forma máis propia.^[3]

O 4 de decembro de 1938 finou o arcebispo armenio de Lviv Józef Teofil Teodorowicz.^[4] Dionizy foi elixido vigairo capitular,^[1] e convocou ao capítulo encargado de escoller un sucesor para presentalo á aprobación da Santa Sé. De entre os tres candidatos, foi elixido el como sucesor, e foi enviada a petición a Roma para a súa aprobación.^{[nota 2]} Porén, o comezo da segunda guerra mundial fixo que a decisión non chegara, e Dionizy converteuse en administrador da arquidiocese.^[1]

Durante a segunda guerra mundial salvou a moitos xudeus dándolles certificados falsos de bautismo, e foi por iso arrestado pola Gestapo o 13 de abril de 1943. Foi liberado grazas á intervención do metropolita greco-católico Andrei Sheptytskyi, e coa axuda deste mantivo as relacións coa Santa Sé.^[1][5]

O 26 de novembro de 1945 foi arrestado novamente, esta vez polo NKVD, ao rexeitar adherirse á Igrexa Ortodoxa.^[1][6] Foi sentenciado con cargos falsos o 8 de marzo de 1946 a dez anos en campos de concentración e á perda de dereitos civís durante cinco anos. Durante o seu período en prisión escribiu moito, principalmente poesía e obras relixiosas en latín e polaco.^[1]

Morreu o 18 de novembro de 1954, no gulag preto de Abez, hoxe na república dos Komis (Rusia), pouco antes da súa saída en liberdade. Segundo algunhas fontes morreu envelenado,^[1][7] e descoñécese onde foi enterrado. A República de Ucraína, xa independente, rehabilitouno o 10 de agosto de 1994.^[1]

Xunto a el foron tamén condenados os sacerdotes católicos armenios Kazymyr Romaškan e Viktor Kvapinskiy, da mesma diocese, e outros relixiosos. As diversas propiedades e igrexas da diocese foron nacionalizadas, e gran parte da poboación armenia foi deportada forzosamente a Polonia.^[8]

En 2009 un grupo de armenios polacos asociados á Fundacja Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich comezaron esforzos para a súa beatificación como mártir da fe. Recolleron centos de sinaturas en Polonia, non só de armenios, para enviarlle unha petición ao patriarca católico armenio Narsés Pedro XIX para que comezara o proceso de beatificación de Kajetanowicz e de Adam Bogdanowicz Rosco. O 16 de marzo de 2009 lle foi entregada unha petición bilingüe, acompañada de dúas biografías dos sacerdotes, ao arcebispo Nechan Karakéhéyan, ordinario para os armenios de Europa Oriental.^[9]

• Odnowienie i rekonstrukcya katedry Ormiańskiej we Lwowie, 1908
• Na historycznym szlaku, 1920
• Katedra ormiańska i jej otoczenie: (przewodnik), 1930
• Przenajświętsza Ofiara w obrządku ormiańskim, 1938

Notas

Referencias

• Bogdan Agopsowicz

• Бронислав Чаплицкий (Bronislav Chaplitskiy), Ирина Ивановна Осипова (Irina Ivanovna Osipova) (2000). Книга памяти: мартиролог Католической церкви в СССР (Kniga pamiati: martirolog Katolicheskoi tserkvi v SSSR). Серебряные нити (Serebrianye niti).  (en ruso) (Traducido por G. Kelley, ver máis abaixo.)
• Zugger, Christopher Lawrence (2001). The Forgotten: Catholics of the Soviet Empire from Lenin Through Stalin. Syracuse University Press. ISBN 9780815606796. 
• Petrowicz, Gregorio (1971). La chiesa armena in Polonia e nei paesi limitrofi: 1686-1954. Istituto degli studi ecclesiastici. 
• Isakowicz-Zaleski, Tadeusz (2001). Słownik biograficzny duchownych ormiańskokatolickich oraz duchownych rzymskokatolickich pochodzenia ormiańskiego w Polsce w latach 1750-2000. Ormiańskie Towarzystwo Kulturalne. ISBN 9788390315744. 

• Geraldine Kelley. "Biography of Father Dionizy Kajetanowicz". University of Notre Dame. Arquivado dende o orixinal o 19 de decembro de 2013. Consultado o 30 de xaneiro de 2014.  (en inglés)