Guadalaxara, México

Guadalaxara, México

Guadalajara (es)
Bandeira
Alcume	La Perla Tapatía, La Novia de Jalisco, La Ciudad de las Rosas, El Occidente de México, la ciudad que quiero, El Valle de Silicón (Silicon Valley) de México e Guanatos
Localización
20°40′36″N 103°20′51″O / 20.6767, -103.3475
Estado	México
Estado federado	Xalisco
Concello	Município de Guadalajara (pt)
Capital de	Xalisco Município de Guadalajara (pt) Nova Galicia (1560–1786)
Poboación
Poboación	1.460.148 (2010) (9.644,31 hab./km²)
Lingua oficial	lingua castelá
Xeografía
Situado na entidade territorial estatística	Região Metropolitana de Guadalajara (pt)
Parte de	México occidental
Superficie	151,4 km²
Altitude	1.554 m
Comparte fronteira con	Zapopan Tonalá (pt) Tlaquepaque (pt) Ixtlahuacán del Río (pt)
Datos históricos
Fundador	Cristóbal de Oñate (pt)
Creación	1542
Santo padrón	Nossa Senhora de Zapopan (pt)
Organización política
• Xefe do goberno	Pablo Lemus (en) (2021–)
Membro de	Liga de Cidades Históricas
Identificador descritivo
Código postal	44100–44990 e 44700
Fuso horario	hora estándar do centro
Prefixo telefónico	33
Outro
Irmandado con	Sevilla Brasilia Cidade de Panamá ../... 45+
Páxina web	guadalajara.gob.mx

Guadalaxara^[1], ou Guadalajara^[2], é unha importante cidade de México, a segunda do país, capital do estado de Xalisco, no centro-leste do altiplano (a 1 589 m de altitude), e a uns 500 km ao leste do Distrito Federal. Ten unha poboación de seu de 1 460 148 persoas (2015).

O municipio de Guadalaxara conta con símbolos propios que identifican a cidade tapatía, dous deles son símbolos de uso para o concello como o escudo de armas da cidade de Guadalaxara e a histórica bandeira da cidade de Guadalaxara. Existen outros símbolos máis populares que identifican a cidade como a Fonte da Minerva, a catedral metropolitana, o Hospicio Cabanas, os mariachis e os sopapos afogados.

O escudo de armas de Guadalaxara ten dous leóns, postos en salto, e arrimadas as patas á un piñeiro de ouro, realzado de verde, en campo azul, e por orla sete aspas coloradas en campo de ouro, e por timbre un helmo pechado, e por divisa unha bandeira verde cunha cruz de Xerusalén de ouro posta nunha vara de lanza, coas súas trascoles e dependencias a follaxes de azul e ouro. Escudo de armas da capital da provincia de Nova Galicia da Nova España.^[3] A bandeira municipal ten a súa orixe no período colonial e as cores son o azur e ouro.

A historia de Guadalaxara abarca un período de 475 anos. Despois da vitoria de Tonalá (ocorrida o 25 de marzo de 1530), Nuño de Guzmán goza do tributo e homenaxe de todas as comunidades do val de Atemajac, onde hoxe se asenta a capital de Xalisco. O conquistador mesmo aspira a ser nomeado por Carlos I de España como o primeiro marqués do val do Tonalá. Non obstante, a cidade tiña catro asentamentos antes de establecer a súa estancia na devandita capital, nun principio estaba en Nochistlán no lugar coñecido como o zapote, hoxe coñecido como San Xoán. Foi fundada por Cristóbal de Oñate o 5 de xaneiro de 1532, que para este fin fora encargado por Nuño de Guzmán. Quería ter unha cidade que lle servise para asegurar as súas conquistas. Entre La Villa de Guadalajara foi fundada por 42 veciños; o nome de Guadalaxara tomouse en memoria da cidade española homónima, o berce de Nuño de Guzmán. A Vila non durou moito neste sitio, co consentimento de Guzmán, Juan de Oñate (fillo de Cristóbal de Oñate), Miguel de Ibarra e Sancho Ortiz, o 19 de maio de 1533 planeaban trasladala. Así, o 8 de agosto de 1533, Guadalaxara estaba no seu segundo asentamento.

A nova cidade foi atacada o 28 de setembro de 1535 polos aborixes que participaran na guerra do Mixtón. Oñate, daquela gobernador da cidade, organizou unha batalla contra os aborixes da que resultaron vencedores os novos habitantes de Guadalaxara. Despois pensaron en trasladalo ao val de Atemajac, por este val corría o río San Juan de Dios e era un lugar máis seguro para ser defendido de calquera ataque dos nativos. Algúns trasladáronse de Tlacotán a Tonalá e outros a Tetlán onde o 9 de outubro de 1541 se proclamou o rexistro dos novos veciños. Oñate, o 5 de febreiro de 1542, nomeou os membros do novo concello que gobernaría o destino da nova cidade. Finalmente, o 14 de febreiro de 1542 fundouse a cidade de Guadalaxara no lugar onde se atopa actualmente; instalándose, ademais de Oñate, 63 familias españolas (incluído Portugal daquela). Instalouse o primeiro concello da actual Guadalaxara, presidido polo biscaíño Miguel de Ibarra. Ademais, en agosto de 1542 chegaron ao seu destino os certificados reais expedidos polo emperador Carlos I de España, en novembro de 1539. no que concedeu a Guadalaxara o título de cidade e escudo. Ese mesmo mes proclamáronse os dous certificados na praza principal da nova e definitiva Guadalaxara.

Para a Guerra da Independencia, Guadalaxara xogou un papel importante, xa que foi nesta cidade onde o sacerdote Miguel Hidalgo e Costilla declarou a abolición da escravitude. Tamén foi aquí onde publicou o xornal El Despertador Americano onde publicou as súas ideas. Nas inmediacións do lugar, na ponte de Calderón, tivo lugar a batalla onde foron derrotados os sublevados. Guadalaxara tamén foi testemuña da morte do sublevado José Antonio "El Amo Torres" , que axudou a Hidalgo a tomar a cidade. Ao final da guerra de independencia, e coa proclamación do estado libre e soberano de Xalisco, Guadalaxara converteuse na capital do estado.

O Porfiriato rematara e estalaba a Revolución mexicana. Para entón Guadalaxara estaba aparentemente tranquilo (xa que o conflito estaba concentrado na capital). Despois do conflito de Cristero, a paz volveu a Guadalaxara. Durante un longo período a cidade floreceu e a medida que comezou a medrar desde a colonia, naceron novos conceptos arquitectónicos que decorarían a cidade con estilos desde os anos vinte ata os oitenta.

Do mesmo xeito, as secuelas do accidente do 29 tiveron moito máis impacto do desexado. Os anos 40 foron de tranquilidade social e política e marcaron un crecemento no comercio, na industria e na demografía. Guadalaxara creceu rapidamente ata ocupar un lugar como metrópole mexicana industrial, turística e de servizos e como a segunda economía de México despois da cidade de México. Durante as explosións de Guadalaxara en 1992 centos de casas, avenidas, rúas, negocios e infraestruturas do barrio de Analco resultaron gravemente danadas, "sen que ata a data houbese unha clara demarcación de información e responsabilidades",^[4] nun dos acontecementos máis tráxicos da historia de Guadalaxara. Este evento, unido á mencionada crise económica, resultou na perda do poder industrial de Guadalaxara; ^[5] a investigación dos feitos durou máis de 11 anos nos que non se atoparon probas suficientes para nomear a un responsable,^[5] as investigacións están agora pechadas atribuíndo eventos dun accidente. ^[5]

O urbanismo de Guadalaxara desenvolveuse conforme aos cambios históricos e territoriais da cidade, e en consonancia con outros factores definitorios do espazo público, como a arquitectura, as infraestruturas urbanas e a adecuación e mantemento de espazos naturais, parques e xardíns.

A traza urbana dentro do municipio de Guadalaxara pode considerarse variada, xa que dentro del sitúanse varias formas de rúas, avenidas, colonias e fraccionamentos que teñen diferentes trazos como o ortogonal, é dicir, con liñas horizontais e verticais que se cruzan, e irregular, é dicir, rúas e avenidas sen sentido, pero en xeral podemos dicir que Guadalaxara conta cunha traza de estrela, que son cinco saídas, con varios aneis viarios ao seu ao redor e cruzando neles.

Ao comezo de Guadalaxara, esta contaba cunha traza ortogonal, é dicir, con liñas horizontais e verticais que se cruzan, con todo ao paso dos anos e ao ir crecendo cara ao río San Juan de Deus, esta traza inclinouse aínda que se seguiu coa mesma tendencia, a diferenza ao lado norte, oeste e sur, onde se seguiron as mesmas liñas de rúas.

Isto cambiaría cando se introduciu o ferrocarril a Guadalaxara en 1888, xa que no século XX ao urbanizarse no sur, sufriu outra inclinación, dáse o mesmo caso que en San Juan de Deus. Co paso do tempo e a adxunción de pobos, primeiramente Analco, Mexicaltzingo, Mezquitan e San Juan de Deus, e posteriormente fixeron que Guadalaxara teña unha variada traza, a isto súmase o seu crecemento acelerado que xerou a traza xa mencionada.

Durante o goberno de José de Jesús González Gallo, entre 1947 e 1953, Guadalaxara foi obxecto de obras públicas que cambiaron en parte a paisaxe urbana do centro histórico da urbe.

Destacan as ampliacións das avenidas Alcalde-16 de setembro e Juárez, mesmas que xa non eran suficientes para o crecente número de automóbiles que, día a día, circulaban polo centro da cidade. Así pois, para agrandar as avenidas foi necesario derrubar edificios e emparellar o trazo da rúa. Aquelas demolicións non deixaron de xerar controversia, pois, aínda que se procurou modernizar e axilizar ao centro de Guadalaxara, non deixa de ser lamentable a perda irreparable de moitas construcións antigas con valor arquitectónico e histórico.

Algúns outros edificios da contorna da catedral de Guadalaxara foron derrubados co propósito de deixar grandes espazos abertos nos catro costados da sede episcopal, dando forma a unha gran cruz latina en cuxo centro sobresae a Catedral. A Cruz de Prazas conformouse a partir da xa existente Praza de Armas, no costado sur da igrexa. Neste espazo non foron necesarias as demolicións. En cambio, á fronte da fachada principal da catedral si foi necesario abrir o espazo para a praza do Concello (posteriormente coñecida como praza da Fundación, praza dos Loureiros e Praza Guadalaxara, sucesivamente). Así mesmo, ao norte, unha antiga igrexa do século XVII foi substituída pola praza da Rotonda dos Homes Ilustres (mausoleo no que están depositados os restos de jaliscienses destacados). Finalmente, para completar a cruz na súa parte máis longa, foron arrasadas por completo as antigas mansións que ocupaban as dúas mazás entre a fachada posterior da catedral e a fachada frontal do Teatro Degolado, dando lugar á praza da Liberación (chamada tamén Praza dos Tres Poderes, e mellor coñecida como Praza das Dúas Copas).

No seu empeño por facer de Guadalaxara unha cidade sustentable construíuse o corredor México (COME) desde a avenida López Mateos ata Juan Pombal e Arias, coa intención de ampliar a infraestrutura da ciclovía pola avenida México e o melloramento e embelecemento con xardíns e o establecemento dun Punto Limpo.^[6]

Existen actualmente 17 200 rúas e avenidas, moitas das cales se foron trazando segundo a necesidade da poboación; algunhas rúas deixan de funcionar como tales para converterse en avenidas, expandindo o seu trazado viario. As modificacións, as reparacións e as feituras corren a conta do goberno municipal de Guadalaxara.

A cidade ten dous equipos de fútbol na primeira división, o Club Deportivo Guadalajara, coñecido popularmente como Chivas ou o Sacro Rebaño e o Atlas Club coñecido polos alcumes de Rojinegros del Atlas ou Raposos. Na Segunda División de México o Club Deportivo Ouro e o Black Lions Club da Universidade de Guadalaxara; Na terceira división está o mítico Club Deportivo Nacional, e no pasado tiña outros equipos como o Club Social e Deportivo Jalisco, este último xa desapareceu.

En béisbol, os Charros de Jalisco xogaron a Liga de béisbol mexicana de 1949 a 1952, a Liga da costa do Pacífico de 1952 a 1955, de novo a Liga mexicana de 1964 a 1975 , e actualmente a Liga Pacífica Mexicana desde 2014.

En Baloncesto, os Astros de Jalisco participan na Liga Nacional de Baloncesto Profesional de México desde 2019.

O estado de Xalisco é líder nacional no campo deportivo olímpico, xa que gañou os Xogos Olímpicos nacionais 18 veces consecutivas, tamén gañou o maior número de medallas en todas as disciplinas dos Xogos Olímpicos nacionais en 9 ocasións.^[7] A cidade de Gudalajara foi relevante a estes triunfos porque o punto de adestramento da maioría dos seus atletas son as instalacións CODE desta cidade, sendo estas instalacións un dos maiores escenarios mundiais dedicados á formación deportiva.^[8]

Guadalaxara ten varias sedes deportivas. Que a súa función principal se alterna para eventos musicais e culturais.

Estadio 3 de Marzo

Está situado dentro das instalacións da Universidade Autónoma de Guadalaxara. A capacidade oficial é de 25 000 afeccionados. É a casa do equipo de fútbol ​​Estudiantes Tecos.

Estadio Tecnolóxico e Olímpico

Un ximnasio para 1 500 persoas cunha cancha de baloncesto, 2 seccións, unha para asentos e outra para a bancada, 1 000 persoas nos asentos e 3 000 na bancada, unha pista de tartán e un foro para 8 000 asistentes.Ten unha piscina olímpica cuberta con asentos para 800 espectadores, ten un sistema para quentar a auga, un pozo para mergullo cun trampolín de 10, 3 e 1 metro.

Lembremos que o Estadio Tecnolóxico foi derrubado polo entón reitor da Universidade de G. Raúl López Padilla, coa promesa de construír outro máis moderno e ata a data xa pasaron 3 administracións e o terreo permanece sen estadio, que é alugado a circos, evitando así que a nova clase de estudantes practique nas súas propias instalacións deportes de alto rendemento na área de atletismo.

Estadio Jalisco

Foi unha sede para os Xogos Olímpicos de 1968, a Copa do Mundo de 1970 en México, a Copa Mundial de Mulleres de 1971, a Copa do Mundo Xuvenil de 1983 e a Copa do Mundo de fútbol de 1986. A capacidade oficial é de 65 fans , este estadio é o máis grande do país fóra da capital e é o 3o máis grande de México. Actualmente é a casa dos equipos do Atlas e do club U. de G. (Leones Negros).^[9]

Estadio Akron

É a casa actual do Club Deportivo Guadalaxara. Este lugar está considerado o estadio máis moderno de América Latina. Modelo:Cítase necesaria Ten unha capacidade para 45 fans e foi o lugar dos XVI Xogos Panamericanos e dos sede da Copa Mundial Sub-17 2011. Este estadio está situado no concello de Zapopan, Xalisco.

Praza de touros El Centenario

Praza de touros, situada no centro do concello de Tlaquepaque, cun anel de 33 metros. Ten capacidade para aproximadamente 5.000 seguidores do festival brava e foi completamente renovado en 1995, o calello que xa fora eliminado.

Praza de Touros do Nuevo Progreso

Ten unha capacidade para 16 & 56 espectadores, ten unha altura de 25 metros cun anel de 46 metros entre barreira e barreira e un alameda de 2,5 metros.

Autódromo Bernardo Obregón Tamariz

Tri-oval de 1.380 metros de lonxitude para competicións de coches tipo NASCAR. Esta propiedade alberga unha data de serie NASCAR Corona Series cada ano. Ten unha capacidade aproximada para 15 espectadores.

Arco de tiro con arco

Situado na Unidade Deportiva Revolución, av. Pablo Neruda 3232. Esta propiedade destinarase ao evento deportivo dos Xogos Panamericanos de 2011.

Vía RecreActiva

A Vía RecreActiva da cidade de Guadalaxara é un programa social no que se habilitan espazos viarios para o seu uso masivo con fins recreativos e de lecer por persoas de todas as idades; o programa está destinado a funcionar durante varias horas os domingos. Tal acción implica restrinxir temporalmente a circulación motorizada por vehículos por unha ou máis carrocerías en estradas primarias seleccionadas, só permitindo o movemento por medios non motorizados (a pé, bicicleta, patíns etc.) dentro deste espazo reservado.

Actualmente hai tres rutas:

• RUTA 1: Xigantes (cruzamento con Laurel Dam en Tetlan) -Javier Mina-Juárez-Vallarta ata La Minerva.
• RUTA 2: Chapultepec (cruzamento con AV. México) -Niños Héroes-Paseo da Arboleda-El Sol-Tonantzin-Capuchinas-12 de decembro.
• RUTA 3: Calzada Juan Pablo II-Aquiles Serdán-Blvd Marcelino García Barragán.

• Historia de Guadalaxara, México

• Páxina oficial de Guadalajara (en castelán)

---

Este artigo sobre xeografía é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

---