Guy Ligier

Guy Ligier

Biografía
Nacemento	(fr) Guy Camille Ligier 12 de xullo de 1930 Vichy, Francia
Morte	23 de agosto de 2015 (85 anos) Nevers, Francia
Lugar de sepultura	Vichy
Actividade
Ocupación	piloto de motociclismo, xogador de rugby, remeiro, empresario, xogador de rugby league, piloto de automobilismo, piloto de Fórmula Un
Deporte	Motociclismo rugby remo Rugby league
Participou en
	24 Horas de Le Mans
Premios
Cabaleiro da Lexión de Honra

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1

Guy Camille Ligier, nado en Vichy (Allier) o 12 de xullo de 1930 e finado en Nevers (Nièvre) o 23 de agosto de 2015, foi un piloto de automobilismo francés e propietario dun equipo de Fórmula Un.

Fillo dun labrego, Ligier quedou orfo aos 7 anos de idade. Deixou a escola na metade da adolescencia e foi traballar como asistente de carniceiro na súa cidade natal de Vichy.^[1][2] Atlético e competitivo, converteuse en campión de remo francés en 1947. Tamén tivo paixón polo rugby e foi o suficientemente bo para xogar no exército francés durante o Servizo Militar e gañou un lugar no equipo nacional francés B.^[1] A súa carreira no rugby foi cortada polas lesións.^[3]

Determinado a ser exitoso, Ligier aforrou todo o diñeiro que gañou traballando como carniceiro para financiar as súas aspiracións. En 1960 alugou unha retroescavadora e pouco tempo máis tarde comprou unha escavadora propia e entrou no negocio da construción..^[4]

Coa axuda de Pierre Coulon, o alcalde de Vichy, fundou a compañía de obras públicas "Ligier Travaux Publics".^[4] Coa construción de autovías en plena expansión en Francia, Ligier puido expandir rapidamente o seu negocio. En 1961 contaba con 1.200 empregados e 500 máquinas e tamén se diversificou en pontes, presas e desenvolvemento. Durante este período os seus contactos comerciais permitíronlle facer importantes amigos cos (entón) políticos locais François Mitterrand e Pierre Bérégovoy.^[1]

Cando finalizou a súa carreira no rugby, cambiou ás carreiras de motos. Gañou o Campionato Francés de Motociclismo na categoría de 500cc montando unha Norton Manx "LA" en 1959 e en 1960.

Ligier fixo unha primeira incursión nas carreiras de autos cun Simca 1300 na Parisian Salon Cups de 1957 en Montlhéry, pero foi en 1960 cando probou sorte por primeira vez nas carreiras de monoprazas cun Fórmula Júnior Elva-DKW, que pilotou en Mónaco e Montlhéry.^[5][6][7]

En 1964, Ligier competía cos Porsche deportivos como parte do equipo de Auguste Veuillet, comezou cun 356 e logo cun 904 Carreira GTS, co que quedou sétimo con Robert Buchet nas 24 Horas de Le Mans de 1964.^[8] Ese mesmo ano Ford France contratou a Ligier para conducir un dos dous coches de Fórmula 2 Brabham BT6. Estes modelos eran do ano anterior, pero un sería substituído polo novo Brabham BT10 durante a tempada. O compañeiro de Ligier foi Jo Schlesser.^[4] Ligier finished fifth in his debut at Enna-Pergusa.^[9] Así, a idade relativamente tardía de 34 anos Ligier comezou a súa carreira "real" como piloto.^[4]

En 1965 gañou o 24º Grand Prix de Albi Sports nun GT40 para Ford.^[10] En 1966 pilotou o Shelby Mustang GT350 chassis 5R209 alugado a Martial Delalande ata o segundo posto no 14º "Rallye des Routes du Nord".^[11][12]

Ligier entrou na Fórmula 1 como privado, participando co seu propio Cooper-Maserati T81 no Gran Premio de Mónaco de 1966.^[13] En cinco comezos con ese coche, non clasificou ou quedou fóra dos puntos. Ese ano, el e Schlesser uníronse para converterse no importador exclusivo dos produtos Ford-Shelby en Francia.^[14][15]

Pilotando xunto a Schlesser nun Ford France GT40 novamente ese ano produciu bos resultados: un quinto posto nos 1000 km de Nürburgring.^[16] Aínda que o seu ano terminou cun xeonllo roto mentres practicaba para o GP alemán, as cousas poderían ser peores. Despois do accidente, os médicos quixeron amputar e só foi a través da intervención de Schlesser que salvou a perna.^[4]

En 1967, Ligier participou con outro coche propio, un Brabham-Repco BT20, no Gran Premio do Reino Unido. O seu (efectivo) sexto lugar en Alemaña proporcionoulle o único punto de campionato da súa carreira na F1.^[16] Ligier tamén gañou as 12 horas de Reims compartindo un GT40 Mk IIB con Schlesser.^[17]

En 1968 Ligier conduciu un Ford Escort TC nas Coupes de Vitesse. Foi o mesmo ano que Ford France reducíu a súa participación no automobilismo, polo que Ligier xuntouse con Schlesser e José Behra para presentar a Ecurie InterSport cun par de coches McLaren de Fórmula 2.^[18][19] Schlesser morreu ese ano no seu debut na Fórmula Un no Gran Premio de Francia de 1968 ao volante do coche Honda RA302 de Fórmula Un refrixerado con magnesio.^[20] A impactante perda do seu amigo incita a Ligier a retirarse das carreiras. Liger fixo unha saída nun Ford Escort TC nas Coupes de l'ACIF de 1969, pero regresou á competición regular en 1970 durante as 24 Horas de Le Mans nun coche que levaba o seu propio nome, o Ligier JS1 e continuou participando en varias carreiras de resistencia cos seus propios autos ata 1974.^[16] En total, Ligier participou en trece carreiras de Gran Premio de Fórmula 1, obtendo un punto no campionato do mundo de pilotos cun oitavo lugar no Gran Premio de Alemaña en 1966 debido a que os dous autos que rematron diante de el eran coches de F2, polo que non eran aptos para puntuar na F1.^[21]

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

<nowiki>*</ nowiki> Ligier terminou oitavo no Gran Premio de Alemaña de 1967, pero recibiu os puntos do sexto lugar xa que os dous pilotos de F2 que remataron por diante eran inelexibles para marcar puntos.

• 24 Horas de Le Mans de 1964: sétimo nun Porsche 904 con Robert Buchet (vencedores en categoría de 2 litros de GT, para a écurie d 'Auguste Veuillet;
• 24 Horas de Le Mans de 1965: Retirado nun Ford GT40 conMaurice Trintignant;
• 24 Horas de Le Mans de 1966: Retirado nun Ford GT40 con Bob Grossman;
• 24 Horas de Le Mans de 1967: Retirado nun Ford GT40 Mk.IIB con Jo Schlesser;
• 24 Horas de Le Mans de 1970: Retirado nun Ligier JS1 con Jean-Claude Andruet;
• 24 Horas de Le Mans de 1971: sen clasificar nun Ligier JS3 con Patrick Depailler.
• 24 Horas de Le Mans de 1972: Retirado nun Ligier JS2 con Jean-François Piot;
• 24 Horas de Le Mans de 1973: Descualificado nun Ligier JS2 con Jacques Laffite.

En 1968, Ligier fundou Ligier Cars para construír os seus propios coches de carreiras deportivas en cumprimento do soño de que el e o seu ex compañeiro de equipo, compañeiro de negocios e amigo próximo, o falecido Jo Schlesser compartian para construír un "bo coche".^[22] Ligier contratou a Michel Têtu para deseñar os coches e o primeiro coche producido foi o prototipo JS1, o "JS" neste e todos os nomes posteriores son un tributo a Schlesser. Só constuíronse tres JS1s antes de que a produción cambiase ao seu sucesor, o JS2.

O prototipo de carreiras JS3 construíuse realmente no tempo entre o JS1 e o JS2. Tras un éxito limitado no campo de carreiras deportivas, Ligier dirixiu a súa atención á Fórmula 1 cando comprou os activos do Equipe Matra Sports. Co equipo experimentado, incluíndo o deseñador Gerard Ducarouge e o motor Matra V12, Ligier formou o Equipe Ligier en 1976.^[23] O equipo chegou a ser exitoso a principios dos anos 80 cos pilotos Jacques Laffite, Patrick Depailler e Didier Pironi.

En 1981, o vello amigo de Ligier, François Mitterrand, converteuse en presidente de Francia. Cando Ligier entrou en problemas en 1983, o presidente ordenou que as empresas de propiedade do goberno como Elf, Gitanes e Loto proporcionáranlle patrocinio.^[24] Ligier tamén tiña un trato preferente cando se trataba de motores, a presión política aplicábase a Renault para obrigar á compañía a subministrar ao equipo, que utilizou os motores Renault desde 1984 ata 1986 e entre 1992 e 1994.

A alianza Ligier-Mitterrand-Bérégovoy alcanzou o seu auxe a principios de 1990 coa reconstrución do circuíto de carreiras de Magny-Cours como nova sede de Ligier e como circuíto de carreiras para albergar o Gran Premio de Francia. O presidente Mitterrand e o primeiro ministro Bérégovoy apoiaron a idea.^[25]

No Gran Premio de Mónaco de 1996 o piloto Olivier Panis logrou a novena e última vitoria na Fórmula 1 para Ligier.^[26]

O Equipe Ligier conseguiu competir en 326 carreiras de Gran Premio, logrou 50 podios, 9 vitorias, o segundo lugar no Campionato Mundial de 1980 e construíu máis de 20 coches de Fórmula 1.^[27] Tamén foi o fogar dunha lista ilustre de pilotos ao longo dos dezaoito anos que competiu baixo o nome de Ligier.

Tras a desaparición da compañía de automóbiles Monica en 1975, Ligier adquiríu os activos franceses e os vehículos desmontados restantes.^[28] Ligier non retomou a produción dos Monica.

Logo de construír unha variedade de coches de carreiras deportivos e de Fórmula 1, Ligier comezou a diversificar a súa compañía de automóbiles nos anos oitenta. Comezando con cabinas de tractor, o grupo Ligier máis tarde comezou a produción de "voitures sans permis" ou "voiturettes", unha clase de microcoches que, en Francia e España, poden ser conducidos sen permiso de conducir, co lanzamento do Ligier JS4.^[29] O JS4 de dúas portas ten un monocasco de aceiro case cúbico e unha porta traseira de vidro e foi orixinalmente equipado cun motor de 49 cc. Motobécane.^[30] Era curto e bastante ancho, reflectindo os cambios legais que permitían que as "voitures sans permis" sentasen dous ocupantes en lugar de só un.^[30]

En 1992 Ligier decatouse que o goberno socialista non duraría para sempre e vendeu o seu equipo a Cyril de Rouvre (o equipo vendeuse de novo en 1994 a Flavio Briatore).^[25] Ligier usou o diñeiro da venda para monopolizar o mercado dos fertilizantes naturais no centro de Francia e comezou a construír outra fortuna.^[24]

Poucos meses despois o Partido Socialista de Mitterrand sufriu unha gran derrota nas eleccións lexislativas francesas e Bérégovoy suicidouse o 1 de maio de 1993.^[31] Ligier permaneceu involucrado co vello equipo de Fórmula 1 nun papel de embaixador ata que foi vendido de novo, esta vez a Alain Prost en febreiro de 1997 e renomeado Prost Grand Prix.^[32]

En 2004, Ligier adquiriu unha participación maioritaria en Automobiles Martini, engadindo o nome "Ligier JS" a novos modelos como o Ligier JS49, JS51 e JS53.^[33]

O nome de Ligier regresou aos focos de carreiras de motor en 2014 cando Onroak Automotive de Jacques Nicolet comezou a construír autos.^[34] Algúns foron pilotados pola propio Nicolet con OAK Racing, que presentou un prototipo Ligier JS P2 correndo no FIA World Endurance Championship e nas 24 Horas de Le Mans con Nicolet e Jean-Marc Merlin pilotando.

O fillo de Ligier tamén se converteuse en construtor de coches de Fórmula 3.^[35]

Tras a súa morte o 23 de agosto de 2015 en Nevers, o seu funeral tivo lugar na igrexa de St. Blaise de Vichy o 28 de agosto de 2015.^{[22][36][37][38]}

Ligier deixou a súa esposa e os seus dous fillos, o fillo Philippe e a filla Pascale.^[39]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Guy Ligier

• Gosselin, Jean-Pierre (1976). Guy Ligier (en francés). Solar. ISBN 978-2263000119. 
• Teissèdre, Jean-Marc (2014). LIGIER Sport & Prototypes 1969-1975 et 2014 (en francés). ISBN 978-2360590520. 
• Seité, Jean-François (2016). L'épopée Ligier en Formule 1 (en francés). ISBN 979-1028301255. 

• http://www.autosport.com/news/report.php/id/120459
• http://postsriptum.hautetfort.com/archive/2015/08/25/guy-ligier-5675000.html
• Profile at grandprix.com
• https://blog.hemmings.com/index.php/2015/08/25/guy-ligier-1930-2015/
• https://web.archive.org/web/20150521193558/https://www.driverdb.com/drivers/guy-ligier/
• http://www.pour-charade.fr/pilote-734-guy-Ligier.html
• https://web.archive.org/web/20180422062350/https://f1since81.wordpress.com/tag/ligier/