A Day in the Life

«A Day in the Life»
canción de The Beatles
Lanzamento	1 de xuño de 1967
Formato	{{{formato}}}
Gravada	19 de xaneiro a 22 de febreiro de 1967 EMI Studios, Londres
Xénero musical	Art rock, rock psicodélico, rock sinfónico
Lingua(s)	Inglés
Duración	5:30
Discográfica	Parlophone, Capitol, EMI
Produtor(es)	George Martin
Escritor(es)	John Lennon-Paul McCartney (Principalmente Lennon, excepto a sección central que é de McCartney)
Cronoloxía
«Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (Reprise)» «A Day in the Life» «»
Miscelanea	{{{miscelanea}}}

«A Day in the Life» –en galego: «Un día na vida»– é unha canción da banda británica The Beatles e é o último tema do álbum Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, de 1967. Acreditada a Lennon-McCartney, pero maiormente escrita por Lennon, a canción inclúe distintos fragmentos que foron escritos polos membros da banda John Lennon e Paul McCartney por separado, coa colaboración dunha orquestra adicional, sendo esta unha das últimas veces en que realizaron unha canción xuntos como nos seus primeiros anos. Mentres a letra de Lennon estaba inspirada en artigos xornalísticos daquela época, McCartney inspirouse na súa mocidade. A decisión de relacionar seccións da canción con crescendos orquestrais e de terminar a mesma cun acorde sostido de piano ideáronse só despois de que a canción foi gravada.

Inicialmente a BBC prohibiu a difusión da peza pois a liña «I'd love to turn you on» («Encantaríame excitarte») que se menciona na canción supúñase que facía referencia ás drogas. Desde o seu lanzamento, apareceu como lado B e en numerosas recompilacións do grupo. Foi versionada por outros artistas, incluíndo a Bobby Darin, Neil Young, Jeff Beck, The Libertines, The Bee Gees, Phish e, desde 2008, por McCartney nas súas interpretacións en vivo. Considerada por moitos como unha das obras mestras da banda de Liverpool e como unha das mellores cancións da historia, ocupa o posto 28 das 500 máis grandes cancións de todos os tempos, segundo a revista Rolling Stone.

Existe certa controversia sobre a inspiración da primeira estrofa. En numerosas entrevistas, Lennon afirmaba que a inspiración principal foi a morte de Tara Browne, herdeiro de 21 anos da fortuna Guinness, e amigo íntimo de Lennon e McCartney, quen chocou contra un camión aparcado co seu Lotus Elan o 18 de decembro de 1966, cando un Volkswagen arroxouno cara a un lado da rúa no seu camiño cara a Redcliffe Gardens, Earls Court.^[1] Con todo, George Martin comentou que é unha referencia ás drogas (así como a frase «I'd love to turn you on» e algúns outras pasaxes da canción) e que mentres escribía a letra, Lennon imaxinaba a un político ficticio que se detivo nun semáforo.^[2]

A descrición do accidente en «A Day in the Life» non é unha descrición literal do fatal accidente de Browne. Lennon dixo: «Non copiei o accidente, Tara non escachou a cabeza, pero iso estaba na miña mente cando estaba a escribir ese verso. Os detalles do accidente na canción —non ver o semáforo e a multitude ao redor— foron igualmente parte da ficción.»^[3]

Lennon tamén agregou información sobre unha película no verso «The English Army had just won the war» («O exército inglés acababa de gañar a guerra»), en referencia ao seu papel na película How I Won the War, publicada o 18 de outubro de 1967. a última estrofa estaba inspirada nunha noticia do Daily Mail en xaneiro de 1967, que falaba sobre un elevado número de ocos nunha estrada de Blackburn, un pobo de Lancashire.^[4] Lennon tivo problemas coa letra desta estrofa xa que non tiña idea de como conectar «Now they know how many holes takes to» («Agora que saben cantos ocos toma») e «the Albert Hall». O seu amigo Terry Douran suxeriulle que o conectase coa palabra fill («encher») o Albert Hall.^[5]

McCartney achegou á parte central da canción unha pequena parte de piano na que estaba a traballar independentemente, cunha letra acerca dunha persoa corrente cuxa rutina das mañás termina derivando nun soño. Escribira a peza como unha recompilación dos seus anos de mocidade, que incluía as súas viaxes no autobús 82, fumar e asistir a clase.^[6] Lennon dixo: «Eu tiña a maioría da canción e da letra, pero el contribuíu con esta pequena probada do que tiña ao redor na súa cabeza e que non podía usar para nada», referíndose á sección de McCartney.^[7]

The Beatles comezaron a gravación da canción co título de traballo de «In the Life of...», o 19 de xaneiro de 1967, nun innovador e creativo estudo que semanas anteriores fora utilizado para as gravacións de «Strawberry Fields Forever» e «Penny Lane».^[8] As dúas seccións da canción foron divididas por unha ponte de 24 compases. Ao principio, non estaban seguros sobre como unir estas transicións. Así, que ao termo da gravación das pistas base, a canción soamente consistía nunha simple repetición de cordas de piano e a voz do asistente Mal Evans contando os compases. A voz de Evans ía aumentando gradualmente en eco.

A primeira sección da canción termina co son dun espertador provocado por Evans. A intención orixinal era editar o son da alarma cando a sección faltante fora enchida, con todo, esta axustouse á primeira liña da sección de McCartney, que di «Woke up, fell out of bed» («Espertei, caín da cama»), polo que se decidiu deixar o son.^[9]

A estrutura básica da canción foi mellorada cunha remestura e a adición de partes que foron gravadas o 20 de xaneiro e 3 de febreiro.^[9] Con todo, non existía unha solución para unir as dúas pontes de 24 compases da canción, ata que McCartney suxeriu a idea de unilo cunha orquestra completa.^[10] Para previr que os músicos da orquestra fosen improvisar na sección, o produtor George Martin orquestrou de maneira imprecisa na sección.

A sección orquestral foi gravada o 10 de febreiro de 1967, con McCartney e Martin dirixindo a 40 instrumentistas da orquestra. A sesión de gravación foi completada cun custo total de £367 para os músicos, algo excesivo para aquela época.^[11] Máis tarde, Martin describiu a súa improvisación na partitura para a orquestra, que quedou desconcertado ao coñecela:

«O que fixen foi escribir (...) a nota máis baixa posible para cada un dos instrumentos da orquestra. Ao final das pontes de 24 compases, escribín a nota máis alta (...) preto dun acorde en mi maior. Entón puxen unha serpentina liña ao redor das pontes, con puntos de referencia para dicirlles máis ou menos o que debían de facer ao chegar a elas (...) Por suposto, todos me miraron coma se estivese completamente tolo.»^[12]

Segundo McCartney, a sección de cordas foi capaz de manterse no ritmo establecido, mentres que as trompetas foron «moito máis agresivas».^[7]

McCartney orixinalmente quería unha orquestra de 90 elementos, pero isto non foi posible; a diferenza foi arranxada, como o semi-improvisado segmento foi gravado varias veces, e posteriormente catro gravacións diferentes foron mesturadas para formar un só crescendo masivo.^[10] Os resultados foron exitosos; na edición final da canción, a ponte orquestral repítese despois do verso final.

Houbo un acordo para que a orquestra fose filmada por NEMS Enterprises para transmitilo nun futuro especial televisivo.^[13] O vídeo nunca se publicou na súa totalidade, aínda que algunhas partes pódese ver na película promocional de «A Day in the Life», que inclúe escenas onde aparecen algúns invitados ao estudo como Mick Jagger, Marianne Faithfull, Keith Richards, Donovan, Pattie Boyd e Michael Nesmith.^[14]

Reflectindo o seu gusto pola experimentación e o vangardismo neste momento da súa carreira, a banda pediu aos membros da orquestra que utilizasen un disfrace na parte superior do seu traxe. Isto deu lugar a que os instrumentistas utilizasen calquera cousa, desde narices falsos até parches falsos nas mamilas. Martin lembra que o violinista principal disfrazouse usando unha pata de gorila, mentres que un fagotista colocou un globo ao final do seu instrumento.^[9]

Debido ás múltiples tomas necesarias para perfeccionar a cacofonía orquestral e o acorde final, así como a súa considerable dilación na composición da canción, a duración total do tempo dedicado á gravación de «A Day in the Life» foi de 34 horas,^[15] en contraste co primeiro traballo do grupo, o seu álbum debut Please Please Me, que foi totalmente gravado en só 10 horas.^[16]

«A Day in the Life» está na tonalidade de sol maior, pero, tal e como Alan W. Pollack explica «o seu verdadeiro centro de gravidade está nas claves paralelas do mi maior e menor».^[17] Os versos están en sol maior/mi menor e a ponte en mi maior. Un ritmo de 4/4 é usado todo o tempo. A canción preséntase cun comezo instrumental, seguido por tres versos (0:13), un crescendo orquestral de (1:45), unha sección media (2:16), unha ponte orquestral (2:49), o verso final (3:19), un segundo crescendo orquestral (3:50), e un acorde final de piano (4:21–5:05).

Cada verso cantado por Lennon segue o mesmo deseño base, pero cada un termina de diferente maneira. O primeiro verso, que consta de vinte compases, termina cunha progresión harmónica repetitiva en fa maior antes de regresar á clave de inicio. O segundo verso, dous compases máis curto que o primeiro, termina no acorde de Do maior en lugar de repetir a progresión de fa maior. O terceiro verso é o mesmo que o segundo, agás que este ten un compás máis (para cambiar á liña «I'd love to») e non regresa á clave inicial. En lugar diso conduce a unha ponte, un longo glissando de 24 compases, empezando dun baixo ton mi a un mi con oitavas máis altas. Os pratos son chocados ao azar de maneira intercalada cerca do final, para «cambiar a túa sensación do ritmo».^[17] Unha alarma de espertador comeza a soar, empezando co verso de McCartney. Este é seguido por unha ponte orquestral: un repetido círculo de quintas (de dó a mi) de preto de vinte compases. A ponte orquestral é acompañada pola voz de Lennon e coro de Donovan sen palabras («Ahhhh...») e conduce ao cuarto e último verso. O verso final ten a mesma estrutura que o terceiro verso. Con todo, a batería de Starr, vai ao dobre de tempo que a sección de McCartney. Este verso leva ao segundo crescendo. Con todo, despois a orquestra alcanza a súa nota máis alta, un compás de silencio, que conduce ao acorde final do mi maior no piano.

É importante mencionar o traballo innovador de Ringo Starr coa batería, pois Lennon comentoulle que quería un efecto de "dúas baterías nunha soa", coa sensación de que a primeira batería seguise o compás básico de bombo e caixa (con acento de caixa no terceiro tempo), e á vez fixese rotos sincopados facendo recheo. Máis no final na última estrofa, que dobra o ritmo sobre o compás acurtando o golpe de caixa, en lugar de, no terceiro tempo do compás (tal e como vén facendo na primeira parte), nos tempos pares (segundo [semi forte] e cuarto [forte]), normalizando así as intensidades propias dun compás en 4/4.

A canción termina cun dos acordes finais máis famosos na historia da música.^[18] Lennon, McCartney, Starr e Mal Evans en catro pianos diferentes, con Martin no harmonio, tocaron o acorde mi maior simultaneamente. O acorde mantívose durante algo máis de corenta segundos incrementando o volume da gravación a medida que a vibración se apagaba. Cerca do final do acorde o volume de gravación é tan alto que se poden percibir os diversos sons do estudo, incluíndo os murmurios dos papeis e o renxer dos zapatos de Ringo, cando se cambia de posición na que estaba parado (McCartney lanzoulle unha mirada asasina por iso).^[19]

O acorde de piano foi en lugar dun experimento vocal errado: na noite seguinte á sesión de gravación da orquestra, os catro Beatles gravaran un final coas súas voces, tarareando o acorde, pero decidiron que querían algo con máis impacto.^[20]

No álbum Sgt. Pepper, o inicio de «A Day in the Life» é combinado cos aplausos do final da canción previa «Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (Reprise)». No álbum recompilatorio The Beatles 1967–1970, «A Day in the Life» comeza igual que na versión de Sgt. Pepper, pero na versión en CD de 1967–1970, a canción iníciase limpa, sen ningunha combinación.

Tras finalizar «A Day in the Life», no álbum Sgt. Pepper (primeiro lanzado como LP no Reino Unido anos máis tarde en formato CD en todo o mundo) existe un son de alta frecuencia (15 kHz) e posteriormente uns ruídos de voces estrañas que se desvanecen no silencio e algúns segundos de frases aparentemente invertidas, as cales foron gravadas á mantenta polo grupo no estudo, como parte dunha broma. Do que se entende pódese rescatar a frase "Never Could Be Any Other Way".

O álbum Anthology 2 inclúe unha primeira versión sen orquestra da canción e Anthology 3 inclúe unha versión de «The End», que conclúe co acorde final de «A Day in the Life» que se reproduce cara a atrás e logo cara a adiante.

Na versión do álbum Love a canción comeza con Lennon cantando a liña «sugar plum fairy». Nesta versión as cordas son máis predominantes nos crescendos.

A canción foi obxecto de polémica pola súa suposta referencia ás drogas. O 1 de xuño de 1967, día en que o Sgt. Pepper foi publicado, a BBC anunciou a censura de «A Day in the Life» das emisoras de radio británicas debido á liña «I'd love to turn you on» («Encantaríame excitarte»), que de acordo coa corporación, incitaba ao consumo de drogas.^[1] Outra parte que supostamente fai referencia ás drogas son as frases «found my way upstairs and had a smoke / and somebody spoke and I went into a dream» («atopei o camiño de subida polas escaleiras e púxenme a fumar / e alguén falou e caín nun soño»). Un portavoz da BBC dixo: «Escoitamos esta canción unha e outra vez. E estamos de acordo en que parece ir un pouco demasiado lonxe, e podería fomentar unha actitude positiva ante o consumo de drogas.»^[21]

Lennon e McCartney negaron que houbese referencias a drogas e queixáronse publicamente sobre a prohibición nunha cea co seu representante, Brian Epstein. Lennon dixo que a canción era sobre «un accidente e a súa vítima», e chamou á liña en cuestión «a máis inocente das frases».^[21] Con todo, George Martin comentou máis tarde que el sempre sospeitara que a liña «found my way upstairs and had a smoke» («atopei o camiño de subida polas escaleiras e púxenme a fumar») era unha referencia ás drogas, lembrando que a banda algunhas veces «desaparecía e daba unha pequena calada», presumiblemente de marihuana, pero non diante del.^[22]

Cando o Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band foi lanzado no sur de Asia, Malaisia e Hong Kong, "A Day in the Life" foi excluída xunto a outras cancións do disco debido ás supostas referencias ás drogas.^[23]

A canción nunca foi interpretada en directo polo grupo, xa que a mediados de 1966 deixaron de facer xiras. É por este motivo que ningunha canción do álbum Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band foi tocada en vivo polo grupo. No entanto, con posterioridade, Paul McCartney si a interpretou nalgunhas das súas xiras en solitario.

«A Day in the Life» é a miúdo recoñecida como unha das cancións máis influentes de The Beatles. Paul Grushkin no seu libro Rockin' Down the Highway: The Cars and People That Made Rock Roll, chama á canción «un dos máis ambiciosos, influentes e revolucionarios traballos na historia da música popular».^[24] En From Craft to Art: Formal Structure in the Music of the Beatles, a canción é descrita así: «'A Day in the Life' é talvez un dos temas máis importantes na historia da música rock, con soamente catro minutos e corenta e cinco segundos, seguramente debe ser unha das pezas máis breves pero épicas no rock.» En Allmusic, o crítico Richie Unterberger comenta: «'A Day in the Life' é o coda inesperado e incisivo dun álbum que é considerado unha notable síntese do verán do amor (...)^[25] Despois diso, non houbo máis regra a seguir, os grupos de pop e rock tentárono todo, para ben ou para mal. Ironicamente, moi poucos tiveron éxito en chegar á cima musical. The Beatles propuxéronllo e lográrono.»^[18]

Da mesma maneira, a miúdo aparece nas listas das mellores cancións. Segundo o sitio agregador de listas Acclaimed Music, é a terceira canción máis aclamada polos críticos de todos os tempos, e a máis aclamada dos Beatles.^[26] Foi colocada na duodécima posición pola CBC no seu programa de radio sobre as 50 mellores cancións 50 Tracks, a segunda mellor colocada do grupo despois de «In My Life».^[27] Ocupou o primeiro lugar da lista elaborada pola revista Q das 50 mellores cancións británicas de todos os tempos, e apareceu na lista das 101 mellores cancións de The Beatles, publicación da revista Mollo, que foi elaborada por un panel de músicos e xornalistas.^[28][29][30] Da mesma maneira foi denominada polo Salón da Fama do Rock como unha das 500 cancións que formaron o rock.^[31]

En 2004, Rolling Stone situou a «A Day in the Life» no número 28 da lista das 500 mellores cancións de todos o tempos.^[32] Está inscrita no número 5 na publicación de Pitchfork Media das 200 mellores cancións da década de 1960.^[33] En 2010, foi denominada por Rolling Stone a mellor canción de The Beatles, nun especial da editora coas 100 mellores cancións do grupo. A lista foi confeccionada con ocasión do 50 aniversario da formación do grupo de Liverpool e o 40 da súa disolución.^[34]

Tamén foi nomeada a un Grammy en 1967 por «Mellor Arranxo de Acompañamento Vocal ou Instrumental», con todo, perdeu ante a canción «Strangers in the Night» de Frank Sinatra.^[35]

O papel de Starr tocando a batería en «A Day in the Life» é comunmente denominado como unha das súas mellores actuacións. Phil Collins, a batería de Genesis, comentou, «(...) A batería de Starr en 'A Day in the Life' é sumamente complexa. Poderías coller a un gran batería o día de hoxe e dicirlle: 'Quéroo así.' Realmente, non sabería que facer.»^[36][37]

O 27 de agosto de 1992, o manuscrito coa letra orixinal da canción, que nese entón pertencía a Mal Evans, vendeuse pola cantidade de 100,000 dólares (£56,600) durante unha poxa organizada por Sotheby's en Londres.^[38] De novo foi poxado en 2006 por Bonhams na cidade de Nova York. A oferta comezou o 7 de marzo de 2006 con ofertas iniciais de ao redor de 2 millóns de dólares.^[39][40] A folla foi poxada por Sotheby's de novo en xuño de 2010. Foi comprada por un anónimo estadounidense que pagou £810,000 por ela ($1,200,000).^[41]

Tras a súa publicación, «A Day in the Life» foi versionada numerosas veces por distintos artistas.^[42] Inmediatamente despois da publicación do Sgt. Pepper, o compositor inglés Peter Knight, lanzou unha versión instrumental de «A Day in the Life» no seu álbum tributo a The Beatles.^[43] Dous anos máis tarde, o cantante portorriqueño José Feliciano fixo o mesmo no seu álbum Alive Alive Ou!.^[44] Os Bee Gees compoñeron a súa propia versión para a banda sonora da película de 1978 Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band.^[45] O cantante Sting fixo o mesmo para a película Demolition Man.^[46]

En 2008, Jeff Beck realizou a versión máis notable de «A Day in the Life», no seu álbum Performing This Week: Live at Ronnie Scott's Jazz Club.^[47] Esta versión foi utilizada para a película Across the Universe, e da mesma manera, en 2010 gañou o Premio Grammy por Mellor interpretación de rock instrumental.^[48]

En 2014, a banda The Flaming Lips compuxo a súa propia versión, en colaboración coa cantante pop Miley Cyrus, para o seu álbum tributo a The Beatles, With a Little Help from My Friends, que se puxo á venda en outubro dese mesmo ano e do cal, esta versión, é o seu segundo sinxelo, tras a súa versión de «Lucy in the Sky with Diamonds».^[49] Esta segunda colaboración foi considerada pola revista Rolling Stone como unha das dez mellores versións realizadas durante o 2014.^[50]

O persoal utilizado na gravación da canción foi o seguinte:^[51]

The Beatles

• John Lennon – vocalista (estrofas), guitarra acústica (Gibson J-160e), piano (acorde final - Challen blondwood spinet)
• Paul McCartney – piano (Steinway Vertegrand), vocalista (sección media), baixo eléctrico (Rickenbacker 4001s)
• George Harrison – congas
• Ringo Starr – batería (Ludwig Super Classic), maracas, piano (acorde final - Challen blondwood spinet)

Outros músicos

• George Martin – piano (Hamburg Steinway Baby Grand), harmonio (acorde final - Mannborg)
• Mal Evans – alarma de espertador, cálculo, piano (acorde final)

Equipo de produción

• George Martin – produción
• Geoff Emerick – enxeñaría de son e mestura
• Richard Lush – enxeñaría de son
• Phil McDonald – enxeñaría de son

Orquestra

• John Marston: arpa
• Eric Gruenberg, Granville Jones, Bill Monro, Jurgen Hess, Hans Geiger, D. Bradley, Lionel Bentley, David McCallum, Donald Weekes, Henry Datyner, Sidney Sax, Ernest Scott – violíns
• John Underwood, Gwynne Edwards, Bernard Davis, John Meek – viola
• Francisco Gabarro, Dennis Vigay, Alan Delziel, Alex Nifosi – chelo
• Cyril Mac Arther, Gordon Pearce – contrabaixo
• Roger Lord – óboe
• Basil Tschaikov, Jack Brymer – clarinetes
• N. Fawcett, Alfred Waters – fagot
• Clifford Seville, David Sandeman – frautas
• Alan Civil, Neil Sanders – corno francés
• David Mason, Monty Montgomery, Harold Jackson – trompetas
• Raymond Brown, Raymond Premru, T. Moore – trombóns
• Michael Barnes – tuba
• Tristan Fry – timbais

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  A Day in the Life

• Análise de «A Day in the Life» por Alan Pollack, (en inglés).
• Allmusic.com — Comentario sobre «A Day in the Life», (en inglés).