Castelo de Bruce

Castelo de Bruce
Presentación
Localización	Tottenham, Londres Reino Unido
Tipo	casa señorial
Declaración	Grao I nos Monumentos rexistrados do Reino Unido
Construción
Inicio	século XVI

O castelo de Bruce (en inglés Bruce Castle; anteriormente coñecido como Lordship House, Casa do Señorío) é unha leira catalogada oficialmente polo Reino Unido como un dos Monumentos rexistrados do Reino Unido, grao I, pertencente ao século XVI^{[N. 1]} e situada na rúa Lordship Lane, distrito de Tottenham, ao norte de Londres. Recibe o seu nome da Casa de Bruce, que anteriormente posuíu as terras onde agora está o castelo. Anterior a este edificio existiu unha construción da que pouco se sabe na actualidade. A casa actual é unha das construcións existentes realizadas en ladrillo cerámico máis antigas de Inglaterra. Foi remodelada nos séculos XVII, XVIII e XIX.

A casa foi fogar de Sir William Compton, quen foi un dos cortesáns máis prominentes durante o reinado de Henrique VIII de Inglaterra e quen obtivo por primeira vez o título de Baron de Coleraine, entre outras personalidades de distinta relevancia. Nesta casa tamén viviu Sir Rowland Hill. Durante o século XIX foi usada como escola, período no cal se lle engadiron varias salas na á oeste, e na actualidade funciona o Museo do castelo de Bruce, que explora como temática principal a historia das distintas áreas do que agora constitúe o Concello Londiniense de Haringey (en inglés: London Borough of Haringey), a súa estreita conexión con Sir Rowland Hill e a historia do servizo postal nacional do Reino Unido coñecido como Royal Mail. Este edificio tamén é a sede do arquivo do concello de Haringey. Desde 1892 o seu terreo utilízase como parque público, o máis antigo do distrito de Tottenham.

O nome de castelo de Bruce provén da familia da Casa de Bruce, quen historicamente foron os donos dun terzo do señorío de Tottenham. Con todo nunca houbo un castelo nesta área, e é pouco probable que a familia Bruce vivise na zona.^[1] Despois da súa ascensión ao trono de Escocia en 1306, Roberto I de Escocia perdeu as súas terras dentro do territorio de Inglaterra, incluíndo as propiedades dos Bruce en Tottenham,^[1] dando fin á relación da familia coa rexión. As terras da Casa de Bruce concedéronse a Richard Spigurnell e a Thomas Hethe.^[2]

As tres partes das terras da casa en Tottenham uníronse a principios do século XV baixo o dominio da familia de Gedeney e permaneceu así desde entón.^[2] En todos os rexistros máis antigos a construción é coñecida como "Casa do Señorío". O nome de castelo de Bruce aparentemente foi adoptado por primeira vez polo segundo barón de Coleraine Henry Hare (1635–1708),^[1] aínda que Daniel Lysons supón no The Environs of London de 1795 que en realidade o uso do nome data de finais do século XIII.^[2]

A torre cilíndrica ao estilo Tudor está separada e atópase ao sueste da casa principal. Xeralmente é considerada como a construción máis antiga do lugar;^[2] con todo Lysons supón que esta construción é unha adición posterior á casa.^[3] Esta torre está construída con ladrillos vermellos de fabricación local, ten unha altura de 6,4 metros e paredes de 91 cm de espesor. No ano 2006, unhas escavacións revelaron que a torre continúa a certa distancia por baixo do nivel actual do chan.^[4] En 1829 descríbese a torre, e indica que sería construída sobre un pozo e que foi utilizada como unha leitaría.^[5]

A data da construción da casa é incerta e as fontes difiren respecto diso. Ademais, non existe rexistro algún da súa construción, pero si existe algunha evidencia arqueolóxica que data algunhas partes do edificio no século XV.^[3] Na obra de William Robinson History and Antiquities of the Parish of Tottenham (en galego:"Historia e antigüidades da veciñanza de Tottenhan") de 1840, suxire que a data de construción da casa é de preto do ano 1514, con todo a Royal Commission on Historic Monuments (Comisión Real de Monumentos Históricos) atribúe a construción a finais do século XVI.^[6] Nikolaus Pevsner conxeturou que a fronte da casa puido ser parte dunha antiga casa con patio central na cal o resto da antiga estrutura xa desapareceu.^[7]

A fachada principal da mansión, considerada de "Grao I", foi substancialmente remodelada co paso do tempo. A casa está construída con ladrillos vermellos e con paredes de pedras labradas. Na fachada principal posúe terminacións de baías simétricas labradas, con xanelas de cristais altas. A casa e a súa torre, apartada da mesma, son por moito as construcións máis antigas nas que se usou o ladrillo como elemento principal para a súa construción en toda Inglaterra.^[8]

Henry Hare, segundo barón de Coleraine (1635–1708), supervisou unha das remodelacións substanciais da casa no ano 1684, e gran parte da fachada sur existente hoxe en día é desa data. As baías foron ampliadas e o soportal central foi reconstruído con muros de pedras labradas e pilastras, unha cima cunha varanda ou balaustre, unha torre e unha cúpula.^[7] Un plano de 1684 amosa o vestíbulo no centro da casa, cos cuartos de servizo ao oeste e o salón principal ao leste. No primeiro piso, o salón comedor atopábase onde agora está o vestíbulo principal, a habitación principal estaba sobre a cociña actual, e a recámara dunha das fillas atopábase sobre o actual soportal.^[7]

A comezos do século XVIII Henry Hare, terceiro barón de Coleraine (1694–1749), supervisou a remodelación da parte norte da casa, sobre o cal se construíron varios cuartos adicionais e colocouse unha gran crista de armas de Coleraine sobre o frontón da fachada norte.^[7] A finais do século XVIII, baixo a dirección do propietario James Townsend, a fachada angosta ao lado leste da casa foi remodelada, converténdoa nunha das entradas principais do edificio. A intención era darlle a ese sector a aparencia dunha típica casa da arquitectura xeorxiana. Nesa mesma época, o ático a dúas augas ao lado sur foi cambiado logrando así a altura e a aparencia actual deste sector do edificio.^[7] Nun inventario realizado no ano 1789, con motivo de preparar a casa para a súa venda, figuran un recibidor, o salón principal, unha sala de debuxos, o salón comedor e unha sala de almorzo na planta baixa, cunha biblioteca e unha sala de billar no primeiro piso.^[7]

A comezos do século XIX a á oeste da casa foi demolida, dándolle ao edificio a súa aparencia simétrica que conserva hoxe en día.^[9] A casa foi convertida en escola e en 1870 construíuse unha extensión de tres pisos cun estilo arquitectónico neogótico no lado noroeste da casa.^[7]

As escavacións realizadas polo Museo de Londres no ano 2006 puxeron ao descuberto as marcas dos primeiros cimentos realizados para a construción orixinal do sitio, do cal nada se sabe na actualidade.^[4] Nuns rolos do goberno con rexistros financeiros do ano 1742 hai referencias a unha reparación dunha ponte levadiza, o que implica que o edificio de entón tiña un foso.^[3] Inclusive existe un informe arqueolóxico de 1911 que fai unha breve referencia de paso a "o recente enchido do foso".^[10]

En xeral crese que o primeiro dono da casa foi Sir William Compton, un servidor da casa do rei Henrique VIII de Inglaterra e un dos cortesáns máis prominentes dese período, quen adquiriu o señorío de Tottenham en 1514.^[3] Con todo, non existen rexistros que aseguren que Compton vivise na casa. Pola contra, hai evidencia que indica que o edificio foi construído nun período posterior.^[3]

A primeira referencia coñecida da casa data do ano 1516, cando Henrique VIII se reuniu coa súa irmá, Margarita Tudor, raíña de Escocia, na "Casa Maister de Compton preto de Tottenham".^[6] A familia Compton foi propietaria da casa durante todo o século XVI, pero existen moi poucos rexistros na actualidade sobre a casa ou a familia nese período.^[11]

A comezos do século XVII a casa foi adquirida por Richard Sackville, terceiro conde de Dorset, e por Lady Anne Clifford. Debido á extravagante vida do conde Sackville e ás súas débedas a causa do xogo, tivo que alugar a aínda chamada "Casa do Señorío" a Sir Thomas Peniston. Rumoreábase que a esposa de Peniston, Martha, filla de Sir Thomas Amorne, primeiro baronés de Stowe, era a amante do conde de Dorset.^[12] Posteriormente a casa foi vendida a un adiñeirado terratenente de Norfolk chamado Hugh Hare, primeiro barón de Coleraine.^[13]

Hugh Hare (1606–1667) herdou unha gran cantidade de diñeiro do seu tío avó, Sir Nicholas Hare, quen fora "Master of the Rolls" (en galego:"Mestre de rolos", é o terceiro maxistrado máis antigo de Inglaterra e Gales). Cando faleceu o seu pai, a súa nai contraeu matrimonio con Henry Montagu, primeiro conde de Manchester, facendo que o mozo Hugh Hare obtivese rapidamente un alto cargo na Corte dos nobres e nos círculos sociais máis exclusivos. Hugh Hare casou coa filla de Montagu no seu primeiro matrimonio e adquiriu o señorío de Tottenham, incluída A Casa do Señorío en 1625, e foi investido co título de Barón de Coleraine pouco tempo despois.^[13]

Hugh estivo estreitamente asociado á corte do rei Carlos I de Inglaterra, e durante a Revolución inglesa a súa fortuna comezou a diminuír. O seu castelo de Longford e a casa que posuía en Totteridge fóronlle incautadas polas forzas do Parlamento, posteriormente fóronlle devoltas durante a era da Restauración inglesa en moi mal estado.^[13] Non quedaron rexistros en Tottenham deste período en particular, e pouco se sabe da distribución das terras, a historia das familias e o estado ou condición da Casa do Señorío durante esta época coñecida como Mancomunidade de Inglaterra, onde o goberno republicano comezou a gobernar inicialmente Inglaterra (incluído Gales) e posteriormente Irlanda e Escocia desde 1649 até 1660.^[13] Hugh Hare faleceu na súa casa de Totteridge no ano 1667 debido a que afogou cun óso de pavo mentres estaba a beber e rir á vez.^[13] Foi sucedido polo seu fillo Henry Hare, segundo barón de Coleraine.

Henry Hare (1635–1708) viviu na entón chamada Casa do Señorío, e renomeouna como o castelo de Bruce en honra á área histórica con estreita conexión á Casa de Bruce.^[1] Henry foi un notable historiador e autor do primeiro traballo de historia de Tottenham. Criouse na casa da familia Hare en Totteridge, e non se sabe cando se trasladou ao señorío de Tottenham. No momento do nacemento do seu primeiro fillo, Hugh, en 1668, a familia aínda vivía en Totteridge, mentres que cando falece a súa primeira esposa Constantia, en 1680, a familia xa vivía no castelo de Bruce. Segundo os relatos de Hare, Constantia foi sepultada no cemiterio adxacente á Igrexa de todos os Santos, en Tottenham. Porén, o rexistro párroco deste período está completo e non hai mención da morte de Constantia nin da súa sepultura.^[14]

Despois da morte de Constantia, Hare contraeu matrimonio con Sarah Alston. Eles xa estiveran comprometidos anteriormente no ano 1661, pero ela casou con John Seymour, cuarto duque de Somerset. Existe evidencia que indica que durante o lapso en que Sarah casa con Seymour e ata que Hare casa con Constantia, eles mantiveron unha continua relación.^[15]

A casa foi substancialmente remodelada durante o ano 1684, tralo matrimonio de Henry Hare coa acabada de enviuvada duquesa de Somerset, e gran parte da fachada actual ao lado sur foi construída durante esta reforma.^[7] A principal característica da nova fachada é a torre central co seu belvedere deseñado cunha serie de motivos repetidos típicos do Renacemento de Inglaterra de finais do século XVI e principios do século XVII, (a casa da familia Compton en Warwickshire coñecida como o castelo Ashby, tamén foi remodelada co estilo do renacemento inglés, onde se lle realizaron varias melloras). A Casa Hatfield, construída nas proximidades de Londres, tiña unha torre central similar á do castelo de Bruce, construída en 1611, do mesmo xeito que a casa Blickling Hall en Norfolk, construída aproximadamente no ano 1616. Con todo, en canto á súa semellanza, a casa parece favorecer o estilo do Burton Agnes Hall construído entre os anos 1601 e 1610.

Aínda que fontes como o traballo de "Pegram" supoñen que Constantia se suicidou por mor da relación que mantiña o seu esposo Hare e a duquesa de Somerset, pouco se sabe realmente sobre a súa vida e sobre as circunstancias da súa morte temperá, e dise que a súa pantasma supostamente se cerne sobre o castelo.^[15][16]

O primeiro rexistro coñecido que fai referencia a estas temibles aparicións da pantasma data do ano 1858, e case douscentos anos despois da súa morte na obra Tottenham & Edmonton Advertiser relata:

Unha señora coñecida nosa chegou a unha reunión dun oficial indio que, ó oír que chegaba procedente de Tottenham, con entusiasmo lle preguntou se vira á señora pantasmal do Castelo de Bruce. Uns anos antes el escoitara a seguinte historia dun oficial irmán cando acamparon nunha marcha na India. Un dos Lores de Coleraine contraera matrimonio cunha bela dama e mentres ela aínda era moza foi presa dun violento odio contra el, xa sexa por celos ou non, non se sabe. Ó principio el confinouna na parte superior da casa e a medida que pasou o tempo encerrouna nas habitacións máis pequenas da torre do reloxo. Desde esta torre podían verse os balcóns da casa e esta dama, unha noite, logrando forzar a porta logrou saír e lanzouse co seu neno en brazos desde o parapeto. O berro salvaxe e desesperado espertou a toda a casa, pero só serviu para que a atoparan no chan xunto ó seu bebé nas garras da morte. Cada ano, cando a espantosa noite chega (que é en novembro), ronda a salvaxe forma e pode observarse como se pon de pé sobre o mortal parapeto, e escóitase o seu berro desesperado flotando sobre a brétema outonal.^[14][17]

Esta triste lenda quedou no esquecemento, e xa non se informou de avistamentos da pantasma nos últimos tempos.^[16]

Sarah Hare faleceu en 1692 e foi sepultada na Abadía de Westminster, e Hare faleceu en 1708, e foi sucedido polo seu fillo máis vello Henry Hare, terceiro barón de Coleraine.^[15] Henry Hare foi un destacado anticuario, e residiu no castelo de Bruce só por un breve tempo por mor das súas longas viaxes por Europa.

A casa foi remodelada unha vez máis baixo a posesión do terceiro barón de Coleraine. Construíronse varias habitacións sobre o lado norte, e a fronte da fachada norte foi adornada cunha gran crista con brazos de Coleraine.^[7]

En realidade o matrimonio de Hare nunca chegou a consumarse, debido a que mantiña un affair cunha muller francesa, Rosa du Plessis, con quen tivo a súa única filla, unha nena chamada Henrietta Rosa Peregrina, nacida en Francia en 1745.^[18] Hare faleceu en 1749 deixando as súas terras á pequena Henrietta de só 4 anos de idade, aínda que a súa reclamación foi rexeitada por ser de nacionalidade francesa. Henrietta contraeu matrimonio aos 18 anos de idade con James Townsend, e logo de varios anos de resolver cuestións legais, o estado entregou ao seu marido as terras pertencentes ao seu pai, incluído o castelo de Bruce.^[18]

James Townsend foi un cidadán destacado na súa época. Traballou como maxistrado, foi Membro do Parlamento para West Looe, que era un concello corrupto con privilexios da realeza e con representación na Cámara dos Comúns do Parlamento do Reino Unido. En 1772 foi elixido para o cargo de Lord Maior da cidade de Londres, mentres que Henrietta chegou a ser unha artista prominente, e moitos dos seus gravados realizados durante o século XVIII en Tottenham exhíbense hoxe no Museo do castelo de Bruce.^[18]

A finais de 1764 a casa foi remodelada novamente, esta vez baixo a propiedade de James Townsend. A estreita fronte ao lado leste foi remodelada para ser unha das entradas principais, e déuselle a aparencia arquitectónica dunha típica casa da época Xeorxiana, mentres que á súa vez retiráronse os áticos de dúas augas no lado sur, dándolle á fachada a aparencia que conserva até hoxe.^[7]

James e o fillo de Henrietta Townsend, Henry Hare Townsend, demostraron pouco interese polas propiedades do castelo e nunca amosaron interese en desempeñar o rol de señores das terras. Logo de alugar a propiedade a unha serie de inquilinos, finalmente remataron vendendo o castelo de Bruce a Thomas Smith da Honorable Sociedade de Gray's coñecida comunmente como Gray's Inn, quen usaba a residencia a modo de casa no campo.^[18]

John Eardley Wilmot (1749-1815) foi un membro do Parlamento en representación da localidade de Tiverton ao leste de Devon entre os anos 1776 e 1784, e representante no Parlamento para o Distrito de Coventry entre 1784 e 1796, e ademais en 1783 liderou unha Comisión Parlamentaria que investigou os distintos eventos que conduciron á Revolución estadounidense. Tamén dirixiu a tramitación de reclamacións por indemnizacións, e a oferta de vivendas básicas e disposicións dos 60.000 colonialistas refuxiados, coñecidos como os "lealistas", que chegaron a Inglaterra por mor da independencia dos Estados Unidos.^[9]

Tralo comezo da Revolución francesa en 1789, unha segunda onda de refuxiados arribou en Inglaterra. Aínda que o goberno británico nesta ocasión non ofreceu axuda na organización aos refuxiados. Wilmot, en asociación con William Wilberforce, Edmund Burke e George Nugent-Amorne-Grenville, primeiro marqués de Buckingham, fundaron o Comité de Wilmot, que recadou fondos para proporcionar aloxamento, comida e conseguir emprego para os refuxiados provenientes de Francia, dos cales un gran número estableceuse na zona de Tottenham.^[9]

En 1804 Wilmot retirouse da actividade pública e trasladouse definitivamente ó castelo de Bruce, onde se adicou a escribir as súas memorias acerca da Revolución estadounidense, e a súa participación persoal na investigación das distintas causas e as consecuencias desta revolución. Os seus escritos foron publicados pouco antes do seu falecemento en 1815.^[9]

Logo da morte de Wilmot, un mercador de Londres chamado John Ede mercou a casa e as terras circundantes, e demoleu a construción da á oeste.^[9] Esta sección nunca foi reconstruída, deixando ao edificio coa súa forma nesgada actual. En 1827 Ede vendeu a propiedade completa xunto coas terras ao pedagogo e creador do primeiro selo postal da historia, Rowland Hill, proveniente do condado de Worcestershire, quen usou o edificio para fundar unha escola.

Hill e os seus irmáns fixéronse cargo da xestión da escola do seu pai en Birmingham en 1819, e trasladáronse ao castelo de Bruce en 1827 con Rowland Hill como director. A escola sempre foi rexida cunha liña ou doutrina política reformista radical inspirada polos amigos de Hill: Thomas Paine, Richard Price e Joseph Priestley.^[19]

Desde o comezo fíxose fincapé en que os profesores debían inculcar aos seus alumnos o desexo de aprender por riba de todas as cousas, e non só ensinar polo simple feito de transmitir un coñecemento, o castigo corporal dentro da escola foi abolido e as presuntas transgresións por parte dos alumnos eran xulgadas por un tribunal formado polos seus compañeiros. Ademais a escola deseñou o seu propio plan de estudos con conceptos bastante radicais ou innovadores para a súa época xa que implementou, por exemplo, o ensino de linguas estranxeiras, ciencias e enxeñaría.^{[20][N. 4]} Até ese momento, os plans de estudo limitábanse case sempre aos temas clásicos, e por ser unha escola de enxeñaría debeu incluír un novo plan de estudos case único.

Entre os seus estudantes máis destacados, a escola educou aos fillos de varios diplomáticos asentados en Londres, particularmente aqueles provenientes das novas nacións independentes de América do Sur, e aos fillos do pioneiro en computación Charles Babbage.^[20]

En 1839 Rowland Hill, quen redactou unha influente proposta para a reforma do servizo postal de Inglaterra, foi posto a cargo da Oficina postal xeral do Reino Unido (en inglés: Royal Mail), onde introduciu por primeira vez no mundo o uso do selo postal, polo que debeu delegar a dirección da escola ao seu irmán máis novo Arthur Hill.^[20] Arthur retirouse en 1868, e sucedeulle no cargo o seu fillo George Birkbeck Norman Hill.

Durante os anos que funcionou a escola no castelo de Bruce, as características da zona cambiaron máis aló do recoñecible. Historicamente, Tottenham estaba formado por 4 vilas situadas sobre a rúa Ermine Street (posteriormente a Ruta A10), rodeadas por granxas e pantanos.^[21] A construción da liña ferroviaria da Northern and Eastern Railway en 1840, xunto coa estación de Tottenham Ale e a estación Marsh Lane, fixo posible por primeira vez o traxecto entre Tottenham e o centro de Londres dándolle a esta rexión un importante acceso ao Porto de Londres; aínda que o traxecto é algo complicado coas oito millas de percorrido a través de Stratford, sendo máis do dobre da distancia que percorre a estrada directa.^[22] En 1872 a compañía Great Eastern Railway abriu unha liña directa desde a estación Enfield até a estación de Liverpool Street, incluída a estación de Bruce Grove, próxima ao castelo de Bruce.^[23][24] Esta liña ferroviaria tiña tarifas subvencionadas para traballadores para así permitir aos viaxeiros menos podentes viaxar a diario desde Tottenham até o centro de Londres e poder ir ós seus traballos.^[25] Ao ser un punto principal da rede ferroviaria, Tottenham pasou a ser unha zona residencial e industrial moi importante. A finais do século XIX a única área conservada sen desenvolver eran as terras pertencentes ao castelo de Bruce, as costas alagadas do río Lee na zona das marismas de Tottenham e o río Moselle no distrito de Broadwater Farm ao norte de Londres.^[21]

En 1877 Birkbeck Hill retirouse do cargo de director, poñendo fin á relación da súa familia coa escola. Finalmente a escola pechou en 1891, e o Buró Municipal de Tottenham adquiriu as terras xunto co castelo. As terras foron convertidas no Parque do castelo de Bruce, e foron abertas ao público en xuño de 1892, o primeiro parque público en Tottenham.^[26][27] A casa foi aberta ao público como o Museo do castelo de Bruce en 1906.^[28][29]

O castelo Bruce é mencionado na obra épica spenseriana de John Abraham Heraud de 1820, "Tottenham", unha poesía romántica que describe a vida de Robert de Bruce:^[30]

Lovely is moonlight to the poet's eye, That in a tide of beauty bathes the skies, Filling the balmy air with purity, Silent and lone, and on the greensward dies— But when on ye her heavenly slumber lies, TOWERS OF BRUS! 'tis more than lovely then.— For such sublime associations rise, That to young fancy's visionary ken, 'Tis like a maniac's dream — fitful and still again.[31]

Amada é a luz da lúa ós ollos do poeta, como se unha marea de beleza bañara o ceo, enchendo o aire tépedo coa pureza, silandeiro e solitario, que no céspede morre,— pero cando en vós o seu sono celestial se atopa, ¡a TORRE DE BRUS! é máis fermosa entón.— Para tales asociacións do sublime lugar, que a fantasía do mozo visionario Ken, É como o soño dun maníaco — irregular e aínda máis.

O castelo hoxe en día

[editar | editar a fonte]

Hoxe o castelo de Bruce é un museo, e posúe os arquivos do Concello Londiniense de Haringey, e é un sitio de exhibición permanente do pasado, presente e futuro do concello de Haringey e das súas personalidades, onde se exhibe unha mostra da historia contemporánea da rexión.^[27] Entre outras exhibicións inclúese a historia de Rowland Hill e o Servizo Postal,^[30] unha significante colección de fotografías antigas, a colección de documentos históricos dos distintos señoríos e rolos da corte relacionados coa rexión,^[32] e unha das poucas copias dispoñibles na actualidade para o público dos Spurs Opus, que relata a historia completa do club deportivo Tottenham Hotspur Football Club.^[33] En 1949, o edificio foi rexistrado na Lista de Edificios do Reino Unido coa categoría de "Grao I";^[34] a torre circular foi listada por separado o mesmo día tamén como de "Grao I",^[35] e os muros circundantes do sur e oeste do parque, construídos durante o século XVII foron listados como de "Grao II" en 1974.^[36][37] En 1969 o museo do castelo tamén se converteu en sede do museo do rexemento da Armada Británica baixo o mando do Duque de Cambridge coñecido como Middlesex Regiment;^[38] cuxa colección foi trasladada posteriormente ó National Army Museum.^[39]

En xullo de 2006 unha importante comunidade arqueolóxica realizou unhas escavacións no castelo para o Centro de Investigacións e o Arquivo Arqueolóxico do Museo de Londres, como parte das celebracións do centenario da apertura do Museo do Castelo de Bruce,^[4] na cal un gran número de mozos da localidade participaron da xornada.^[40][41] Nestas escavacións descubríronse unha gran cantidade de obxectos descartados de uso cotián, así como as bases de xiz do que parece ser unha casa anterior construída no mesmo sitio.^[4]

Notas

[editar | editar a fonte]

1. ↑ As fontes dispoñibles difiren sobre a data da construción. Algunhas fontes datan a construción do edificio actual no século XV, pero a maioría das fontes están de acordo en que a casa foi construída no século XVI; aínda así non hai un consenso sobre a data exacta.
2. ↑ Como a maioría dos mapas ingleses deste período, este mapa está aliñado co sur cara arriba (ex: a parte norte do distrito apunta cara abaixo comparado con mapas actuais). O trazado das rúas nesta área segue igual ata hoxe; a ruta que no mapa vai de leste a oeste, hoxe é a rúa Lordship Lane, e o camiño que vai de norte a sur ó lado da igrexa hoxe en día é coñecida como a rúa Church Lane; Bruce Grove non existe aínda pero esta ruta eventualmente pode verse nos terreos circundantes en diagonal, pegados ó sur do Castelo de Bruce. O gran terreo do outro lado da casa sinalado como "Lease" na esquina nordeste é onde logo foi construída a granxa Broadwater Farm. Os campos ó leste da igrexa corresponden hoxe ó parque público do castelo, mentres que o terreo que rodea a igrexa ó oeste agora forman parte do Cemiterio de Tottenham (sitio de interese histórico).
3. ↑ Unha inscrición engadida nesta obra identifica erroneamente ó neno como Edward Sackville, cuarto conde de Dorset, quen en realidade era o irmán menor de Richard, posteriormente o cuarto conde de Dorset. Ver Karen Hearn. Dynasties: Painting in Tudor and Jacobean England 1530–1630. New York: Rizzoli, 1995. ISBN 0-8478-1940-X, pp. 198–199
4. ↑ Existe unha editorial de prensa deseñada por Rowland Hill e desenvolvida polos seus pupilos na escola, que se exhibe no Museo de ciencias de Londres.

Referencias

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2 1,3} Pegram 1987, p. 2
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2 2,3} Lysons, Daniel (1795). The Environs of London, ed. "Tottenham". Londres. pp. 517–557. Consultado o 2 de outubro de 2008. 
3. ↑ ^{3,0 3,1 3,2 3,3 3,4} Pegram 1987, p. 3
4. ↑ ^{4,0 4,1 4,2 4,3} "Bruce Castle Park community excavation, 2006". Museo de Londres. 2006. Arquivado dende o orixinal o 06 de xaneiro de 2009. Consultado o 2 de outubro de 2008. 
5. ↑ Varios (26 de xaneiro de 2004). "The Mirror of Literature, Amusement, and Instruction, Vol. 13, Issue 350, 3 de xaneiro 1829". Alex Catalogue of Electronic Texts. Arquivado dende o orixinal o 09/06/2009. Consultado o 27 de xaneiro de 2010. 
6. ↑ ^{6,0 6,1} Robinson 1840, p. 216
7. ↑ ^{7,00 7,01 7,02 7,03 7,04 7,05 7,06 7,07 7,08 7,09} Cherry e Pevsner 1998, p. 584
8. ↑ Cherry e Pevsner 1998, p. 11
9. ↑ ^{9,0 9,1 9,2 9,3 9,4} Pegram 1987, p. 9
10. ↑ Page, William (1911). A History of the County of Middlesex (en inglés) 2. pp. 1 a 14. Consultado o 2 de outubro de 2008. 
11. ↑ Pegram 1987, p. 4
12. ↑ Clifford 1990, p. 83
13. ↑ ^{13,0 13,1 13,2 13,3 13,4} Pegram 1987, p. 5
14. ↑ ^{14,0 14,1} Pegram 1987, p. 6
15. ↑ ^{15,0 15,1 15,2} Pegram 1987, p. 7
16. ↑ ^{16,0 16,1} Underwood 1992, pxs. 46 a 147
17. ↑ The Ghostly Lady of Bruce Castle (en inglés). Tottenham & Edmonton Advertiser. marzo de 1858. 
18. ↑ ^{18,0 18,1 18,2 18,3} Pegram 1987, p. 8
19. ↑ Dick, Malcolm (2004). Joseph Priestley and his Influence on Education in Birmingham. Revolutionary Players of Industry and Innovation. Arquivado dende o orixinal (DOC) o 01 de abril de 2007. Consultado o 21 de marzo de 2020. 
20. ↑ ^{20,0 20,1 20,2} Pegram 1987, p. 10
21. ↑ ^{21,0 21,1} Tottenham Growth after 1850 V. Victoria County History. 1976. pp. 317–324. Consultado o 6 de xuño de 2007. 
22. ↑ Lake 1945, pxs. 12 e 13
23. ↑ Lake 1945, p. 22
24. ↑ Connor 2004, p. 54
25. ↑ Olsen 1976, p. 290
26. ↑ Cherry e Pevsner 1998, p. 57
27. ↑ ^{27,0 27,1} "Bruce Castle Museum". London Borough of Haringey. Arquivado dende o orixinal o 16 de outubro de 2008. Consultado o 2 de outubro de 2008. 
28. ↑ Pegram 1987, p. 11
29. ↑ "Haringey" (en inglés). Museo de Londres. Arquivado dende o orixinal o 20 de novembro de 2008. Consultado o 2 de outubro de 2008. 
30. ↑ ^{30,0 30,1} "Haringey" (en inglés). Hidden London. Consultado o 2 de outubro de 2008. 
31. ↑ Heraud, John Abraham (1820). "Tottenham: A Poem" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 07 de maio de 2016. Consultado o 1de abril de 2020. 
32. ↑ "New Bruce Castle document sheds light on Tottenham history" (en inglés). London Borough of Haringey. 31 de outubro de 2007. Arquivado dende o orixinal o 13 de decembro de 2009. Consultado o 2 de outubro de 2008. 
33. ↑ Fontaine, Valley (26 de setembro de 2008). "Spurs well and truly books, Bruce Castle Museum" (en inglés). BBC News. Consultado o 2 de outubro de 2008. 
34. ↑ "Images of England: Bruce Castle" (en inglés). English Heritage. Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2012. Consultado o 23 de marzo de 2009. 
35. ↑ "Images of England: Tower to south west of Bruce Castle" (en inglés). English Heritage. Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2012. Consultado o 23 de marzo de 2009. 
36. ↑ "Images of England: South boundary wall to Bruce Castle Park" (en inglés). English Heritage. Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2012. Consultado o 8 de abril de 2009. 
37. ↑ "Images of England: Wall along western boundary of grounds of Bruce Castle" (en inglés). English Heritage. Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2012. Consultado o 8 de abril de 2009. 
38. ↑ Tottenham: Manors 5 (A History of the County of Middlesex ed.). Victoria County History. 1976. pp. 324–330. Consultado o 23 de marzo de 2009. 
39. ↑ "Middlesex Regiment Collection". Army Museums Ogilby Trust. Arquivado dende o orixinal o 28 de abril de 2009. Consultado o 21 de abril de 2009. 
40. ↑ "Financial statement, year ending 31 March 2007" (PDF) (en inglés). Museo de Londres. 4 de outubro de 2007. p. 17. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 06 de setembro de 2008. Consultado o 2 de outubro de 2008. 
41. ↑ "Locals invited to muck in at Bruce Castle" (en inglés). Museo de Londres. 3 de xullo de 2006. Arquivado dende o orixinal o 7 de decembro de 2008. Consultado o 2 de outubro de 2008. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Castillo de Bruce

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

• Cherry; Pevsner, Nikolaus. The Buildings of England. London 4: North. Londres: Penguin. ISBN 0-14-071049-3. OCLC 40453938. 
• Clifford (1992). The Diaries of Lady Anne Clifford. Stroud: Alan Sutton. ISBN 0 862995 60 4. OCLC 59978239. 
• Connor. Branch Lines to Enfield Town and Palace Gates. Midhurst: Middleton Press. ISBN 1-904474-32-2. 
• Lake. The Railways of Tottenham. Londres: Greenlake Publications Ltd. ISBN 1-899890-26-2. 
• Olsen. The Growth of Victorian London. Londres: Batsford. ISBN 0713432292. OCLC 185749148. 
• Pegram. From Manor House... to Museum 28. Londres: Hornsey Historical Society. ISBN 0-903481-05-7. 
• Robinson. History and Antiquities of the Parish of Tottenham (2 ed.). Londres. OCLC 78467199. 
• Underwood (1992). The A-Z of British Ghosts. Londres: Chancellor Press. ISBN 1-85152-194-1. 

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]

• Bruce Castle Museum