Czy jako dzieci byłyście w sanatorium?

Dzieki za ten post. Tak, bylam jako 9-latka w Rabce i bardzo zle to wspominam. Juz na wejsciu przymusowa kapiel i poskladanie ubran w wyznaczony przez sanatorium sposob - w domu skladalismy na pol i znow na pol, ciezko mi bylo sprawnie poskladac tak cala walizke ubran a jeszcze dostalam ochrzan ze tyle "dziadow" (ubran) przywiozlam. Potem co rano apel i spiewanie naszego odgornie wybranego hymnu "Oto jest dzien" (nie jestem katoliczka), w niedziele obowiazkowa msza PRZED sniadaniem - mdlejace na niej dzieci to nic, wazne ze msza jest.
Metalowe lozka, jedzienie takie sobie, wychowawczyni przychodzila noca do siostr z mojego pokoju pozyczyc szampon bo one mialy niemiecki, niegrzeczne dzieci straszyla zabraniem do poprawczaka, raz jedna dziewczyna (ktora czesto byla tak straszona) zostala zamknieta w jakims pokoju obok swietlicy z nakazem rozebrania sie do naga bo pani juz dzwoni po ludzi z poprawczaka. Mialysmy 9 lat!! :-o
Oczywiscie bylo pedzlowanie gardla, sprawdzanie czy ma sie wszy i pobieranie wymazow z odbytu w bardzo nieprzyjemny sposob, jedno za drugim. W dodatku wyzej wspomniane siostry z mojego pokoju byly okropne...
A rodzice dokladnie rok pozniej wyslali mnie jeszcze raz, tym razem na szczescie do prewentorium (gdzie bylo juz jednak duzo lepiej) bo po tej Rabce nie chorowalam prawie caly rok, czyli efekt byl widoczny.

Moja córka byla kiedy była mała. Z tego wszystkiego zle wspomina dwie okropne jędze. Gdy nie potrafiła zasnąć i chodziła sobie po holu potrafiła dosłownie oberwac a ze ona zawsze miala problem z zasypianiem a tym bardziej jeszcze o wczesnych godzinach to juz całkiem. Nawet raz mocno ugryzła jakąś nawiedzoną za to ze ją szarpała . Zresztą tam dyscyplinowanie malych dzieci chocby i fizycznie bylo na porządku dziennym i mało kto się temu sprzeciwial .

Ja byłam zimą 1981/82. Do wszystkich "atrakcji" sanatoryjnych doliczyć trzeba stan wojenny, brak łączności, zaraz przyjeżdżania oraz to, że finalnie byliśmy tam miesiąc dłużej niż pierwotnie planowano, o czym rodziców też nikt nie raczył poinformować. Ciekawe czasy

Ja byłam jako siedmiolatka i jako ośmiolatka. Jedna z największych traum mojego dzieciństwa. Dwa miesiące bez kontaktu z rodzicami.

Moj wujek byl, w latach 50. jakos. Tak go dobrze karmili, ze wyslal list do rodziny: narysowal czlowieka takiego okraglego balwanka z okraglym brzuchem i napisal: TAKI NIE WROCE

Ja byłam, w 2004 i 2006. Bardzo fajnie było, fajne znajomości, zajęcia, zabiegi no i dyskoteki Takie prawie że kolonie. Rygor też jak na koloniach, cisza nocna o 21, ale nikomu to nie przeszkadzało.

Ja kiedys w jednym pomagałam będąc na studiach, przy hipoterapii. Najbardziej mnie zastanawiało jedzenie. Kolezanka która prowadziła zajęcia, załatwiła nam mozliwosc korzystania ze stołówki dla pracowników, która była oddzielna.
Ilosc i jakość jedzenia jak na jakiejs uczcie, do wyboru rózne sery, pomidory, ogórki, masło, klika rodzajów pieczywa, ryba w galarecie na półmisku, wędliny, samym sniadaniem mozna było sie tak najesc, ze starczyłoby na cały dzien. Coś mnie tkneło, i spytałam jedno z dzieci, co mieli na sniadanie i czy mu smakowało. Chłopiec powiedział, ze na sniadanie był tylko chleb z serkiem topionym.

Nie, nigdy nie byłam w sanatorium