Tintazko inprimagailu

Tintazko inprimagailuek tamaina desberdinetako tinta-tantak paperera botatzen dituzte. Publiko orokorrarentzat gaur egungo inprimagailu ezagunenak dira kostu baxuko kalitateko inprimatze-gaitasunagatik. Bere inprimatze-abiadura baxua edo higaduraren ondoriozko mantentze-kostu handia ez dira faktore garrantzitsuak, ingurune horietan egiten diren kopia kopurua txikia baita. Bere batez besteko bereizmena 600 DPI-koa da (puntu hazbeteko).

XX. mendean sortu zen tintazko inprimaketaren kontzeptua, eta teknologia 1950eko hamarkadaren hasieran hasi zen garatzen. 1970eko hamarkadaren amaiera aldera, ordenagailuz sortutako irudi digitalak erreproduzi ditzaketen tintazko inprimagailuak garatu zituzten batez ere Epson-ek, Hewlett-Packard-ek (HP) eta Canon-ek. Merkatu globalean, lau fabrikatzailek dituzte tintazko inprimagailuen salmenta gehienak: Canon, HP, Epson eta Lexmark, IBMren 1991ko spin-off bat. ^[1]

Tintazko inprimaketa, laser bidezko inprimaketa bezala, buruak paperarekin kontakturik ez duen metodoa da, beste forma ez hain aurreratuak atera baino askoz lehenago asmatu zena, ikerketa eta esperimentazio faltagatik.

Tinta inprimatzeko buruan dauden pitek igortzen dute. Inprimatzeko buruak orria marra horizontaletan eskaneatzen du, motor bat erabiliz alboetara mugitzeko eta beste bat papera urrats bertikaletan elikatzeko. Paper zati bat inprimatzen da, gero papera mugitzen da, zati berri baterako prest. Prozesua bizkortzeko, inprimatzeko buruak ez du pixel-lerro bakarra inprimatzen pase bakoitzean, baizik eta pixel-lerro bertikal bat aldi berean. Tinta ordezka daitezkeen kartutxoetatik lortzen da.

Inprimagailu batzuek bi kartutxo erabiltzen dituzte, bat tinta beltzerako eta bestea kolorerako, non oinarrizko hiru koloreak aurkitu ohi diren. Inprimagailu hauek erabilerrazak izatearen bertutea dute, baina, aitzitik, kolore bat bestea baino gehiago erabiltzen badugu, hiru koloreetakoren bat agortzen denean kartutxoa ordezkatzera behartuta egongo gara, gainerako konpartimentuetan oraindik beste koloretako tinta geratzen zaigun arren. Azken urteotan, desabantaila hori merkatuan kolore indibidualdun tinta-kartutxoak erabiltzen dituzten inprimagailuen agerpenarekin konpondu da, eta horrek baliabideen aurrezpen handia suposatzen du, kolore guztietako tintaren errendimendu maximoa aprobetxatzea ahalbidetzen duelako, agortuta dagoen kartutxoa bakarrik ordezkatu behar dugu.

Belaunaldi berriko inprimagailu gehienek kolore bakoitzerako kartutxo indibidualak erabiltzen dituzte, eta horri esker erabiltzaileak agortzen den kolorea bakarrik ordeztu dezake. Horrez gain, tonu argiak eta ilunak hobetzeko, argazki-inprimagailu berriek hamabi kolore ezberdin dituzte gehienez (magenta argia, zian argia, beltz argia, itsas urdina, laranja, gorria eta berdea, besteak beste).