Bitxigintza

Bitxigintza bitxiak egitea da, berez bitxigilearen lanbidea.^[1] Terminoa bitxien merkataritzari, sorkuntzari edo jarduera horiek egiten diren lekuari buruzkoa izan daiteke. Bitxiak, apaingarri pertsonal gisa erabiltzen diren artikulu dekoratiboak dira, hala nola: eraztunak, lepokoak, belarritakoak, eskumuturrekoak etab.

Historian zehar, bitxiak hainbat funtziotarako erabili izan dira:

• Funtzio soziala: aberastasun edo moda sinbolo gisa.
• Funtzio praktikoa: objektu praktiko edo funtzional gisa.
• Funtzio sinbolikoa: estatusa edo talde bateko kide zarela jakinarazteko.
• Babes-funtzioa: kutun gisa.
• Funtzio artistikoa: adierazpen subjektiboak.

Bere forma ezberdinak gorputzeko atal ezberdinetara egokitu daitezke:

• Koroak eta tiarak.
• Eraztunak, zigiluak eta aliantza.
• Eskumuturrekoak eta besokoak.
• Lepokoak, kateak eta lokarriak.
• Zintzilikariak eta medailoiak.
• Belarritakoak.
• Paparrekoak.
• Zetroak eta Orbeak.

Kultura gehienek bitxi-itxurako aberastasun-kopuru handiak biltegiratzeko ohitura izan dute noizbait. Bitxiak txanpon gisa edo merkataritzarako erabili dira. Esklabu kontuak dira horren adibide. Bitxigintza artikulu asko, artikulu funtzionalak izateko sortu ziren, baina artikulu apaingarriak izatera eboluzionatu dute gehienek.

Kultura gehienetan bitxiak aberastasun sinbolo gisa ikusten dira. Materialek eta horiek fabrikatzeko beharrezkoak diren lanek balio intrintsekoa izatea eragiten dute, eta balio horrek altxorrak kantitate handietan metatzeko modu gisa erabiltzeko aukera ematen du. Horregatik trukerako txanponak baliagarri bihurtu ziren mota guztietako transakzioetarako. Bitxiek talde bateko kide direla adieraz dezakete (gurutze kristaua edo David Juduaren izarra) edo estatusa (ezkontza eraztunak mendebaldean). Kultura askotan ohikoa da kutun edo domina debozionalak erabiltzea babesa emateko edo gaitza urruntzeko. Hauek sinbolo itxura hartu dezakete (ankh bezala), harriak, landareak, animaliak, gorputzaren zatiak (jamsa bezala) edo glifoak.

Nahiz eta adierazpen artistikoa bitxigintzaren funtzio bat izan arren, aipatutako beste funtzioak garrantzitsuagoak ziren. XIX. mendearen bukaeran Peter Carl Fabergé eta René Lalique maisuei esker, artea gailentzen hasi zen.

Tradizioz, material baliotsuak erabiltzen ziren bitxigintzan, hala nola txanponak (metal preziatuekin egoera puruan edo aleazio moduan konbinatuta jartzen zirenak) eta harribitxiak. Erromatarren garaian brontzea zen nagusi. Amerikan eta Europan egiten den bitxigintza gehiena urrezko aleazio batekin eginda dago. Aleazio horrek daukan purutasuna kilateetan neurtzen da, eta «k» hizkia du jarraian.

Amerikako urrezko bitxigintzak gutxienez 10K-ko purutasuna izan behar du (% 41,7 urre garbian) nahiz eta Erresuma Batuan 9K diren (% 37,5 urre garbian) , baina normala da 18K-tik gorako bitxiak aurkitzea (% 75 urre garbian). Purutasun-maila altuagoak ez dira hain ohikoak, hala nola 22K-ko aleazioak (urre garbiaren% 91,6) eta 24K-koak (urre garbiaren % 99,9), bigunegiak dira Amerikan eta Europan. Hain puruak diren aleazioak Asian, Ekialde Ertainean eta Afrikan erabiltzen dira. Platinozko aleazioek 900 (% 90eko purutasuna) eta 950 (% 95,0ko purutasuna) arteko tartea dute. Bitxigintzan erabilitako zilarra sterling zilarra izaten da,% 92,5eko purutasunarekin. Imitaziozko bitxigintzan erabilitako materiala altzairu herdoilgaitza da. Beira, esmaltea, zura, maskorra, hezurrak, bolia, buztina eta material plastikoak ere erabiltzen dira.  

Teknikaren aldetik ale zulatuak asko erabiltzen dira bitxigintzan. Horiek harri bitxiak, metalak, buztina, zura eta kristala dira. Lan honek esumuturrekoak, belarritakoak, eraztunak, gerrikoak eta lepokoak barne hartzen ditu. Aleak txikiak edo handiak izan daitezke, eta txikienak beira-ale bezala ezagutzen dira. Hainbat metodo daude, bata, brodatuak egiteko teknika bat da zeinean beira-aleak oihalezko euskarrien gainean josten diren, lepokoak eta besokoak sortzeko. Abalorioen brodaketa, viktoriar aroan oso ezagunak izan zirenak, gaur egun berpizkunde batez gozatzen ari da bitxigintza modernoan. Abalorioen brodaketa, gainera, oso ezaguna da Afrikako kultura askotan.

Muranok eta Veneziako beste maisu batzuek beirazko lana garatu zuten, bai kontuen fabrikazioan, bai material berrien elaborazioan, hala nola Veneziako kristala, kobrezko partikuladun kristalak (urrezko harria), edo marrazkiak osatuz koloreztatuak (millefiori), beira lattimoa, edo harribitxien imitazioa ^[2]. Zilargintzan eta urregintzan erabilitako metodoak forja, galdaketa, soldadura, mozketa, zizelkatzea eta “lotura hotzak” (itsasgarriak, itxigailuak eta errematxeak erabiliz zati ezberdinak lotzeko) barne hartzen ditu. ^{[3] [4]}

Lehen diamanteak Indian ^[5] erauzi ziren. Plinio Zaharrak aipatu zituen jada Naturalis Historia liburuan. Adamas izena jarri zion. 2005. urtean, Australia, Botswana, Errusia eta Kanada diamanteak erauzteko iturri nagusien artean zeuden.

Aurkitu den diamante gordin handienetako bat (harribitxi kalitatekoa) Cullinan diamantea da. 1905. urtean aurkitu zuten eta 3106, 75 (621,35g) kilate-ko pisuarekin. Britaniar koroako bitxien zati bat Cullinan diamantearen zati bat dauka. Diamantearen erabilera konpromisozko eraztunetan, Maximiliano I.a Habsburgokoa eta Maria Borgoinakoa 1477an ezkondu zirenean gertatu zen ^[6].

Harribitxi mota ezberdinak daude:

• Anbar

• Amatista
• Esmeralda
• Jadea
• Jaspe
• Kuartzoa
• Errubi
• Zafiro

Historian zehar, bitxigintza estatusa adierazteko erabili izan da. Antzinako Erroman, maila jakin batzuek bakarrik eraman zitzaketen eraztunak, luxuzko lege batzuk aldarrikatzeraino, besteak beste, mailaren arabera jantzi zitezkeen bitxi motak adierazten zituztenak. Kultur diktadurek ere paper esanguratsua izan dute. Adibidez, gizonak belarritakoak eramatea afeminatutzat jo zuten mendebaldeko kulturan,  XIX. mendetik XX. mendera arte. Gaur egun, mota jakin bateko elementuak erakustea, hala nola piercing-ak, onartuta daude gehienbat. Era berean, hip hop kulturaren argotean bling-bling^[7] terminoa zabaldu da, gizonek zein emakumeek eramandako bitxigintza mota jakin bati erreferentzia egiten diona, eta normalean hip-hop-ean eta rap-ean erabiltzen dena.

Lehenengo hastapenak Afrikan egin ziren. Honen adibide dira 75.000 urteko itsas barraskiloaren maskorraren kontu zulatuak, Blombosko kobazuloan aurkitu zirenak. Kenian, konkretuki Enkapune Ya Muto-n, 40.000 urte baino gehiagoko ostruka arrautz oskolekin egindako aleak aurkitu ziren. Afrikatik kanpo, Cromagnon-ak hezurrez eta hortzez egindako lepokoak eta besokoak zituzten, soka-zatietatik edo animalien tendoietatik zintzilik zeuden harriak, baita hezur landuzko piezak ere, arropa lotzeko. Kasu batzuetan, piezak nakar substantziarekin eginda zeuden. Errusiako hegoaldean mamut letaginekin egindako besokoak aurkitu dira. Hohle Felsen Venusak^[8] zulaketa bat du goiko aldean, zintzilikario gisa erabilia izatearen ebidentzia erakusten duena.

Duela 7.000 urte, kobrezko lehen bitxiak agertu ziren.

Bitxigintzako manufakturaren lehen zantzuak duela 3000-5000 urte izan ziren Egipto zaharrean. Egiptoarrek urrearen urritasuna eta erabilgarritasuna nahiago zuten beste metal batzuk baino. Aro aurredinastikoan, bitxiak komunitatearen estatusa eta botere erlijiosoa sinbolizatzen hasi ziren. Bizirik zeuden klase aberatsek ez ezik, heriotzan ere eramaten zituzten, hilobi-ostilamenduaren parte zirelarik.

Urrearekin batera, egiptoarrek beira koloreztatuak eta harribitxiak erabiltzen zituzten beren bitxietan. Erabilera hori koloreei ematen zieten garrantziaren ondorio zen, koloreek esanahia baitzuten haientzat. Berdeak, adibidez, ugalkortasuna irudikatzen zuen. Pieza gehienak tailer handietan lantzen ziren. Lapis lazulia eta zilarra bere mugetatik harago inportatu behar izan zituzten arren, beste material asko aurki zitezkeen Egipton edo handik gertu.

Egiptoko diseinuak oso erabiliak izan ziren feniziar bitxigintzan. Gainera, Persiako bitxietan aurkitutako antzinako diseinu turkiarrek iradokitzen dute Ekialde Ertainaren eta Europaren arteko merkataritza ez zela ezohikoa. Emakumeek urrezko eta zilarrezko piezak zeramatzaten, zeremonietan erabiltzen zituztenak.

Duela 4000 urte, bitxiak egitea lanbide garrantzitsua bihurtu zen Sumeria eta Akad hirietan. Aztarna arkeologiko esanguratsuenak Urreko Errege Hilobien aurkikuntzatik datoz 2900-2300a K. a. Beste hilobi batzuetan ere (Puabiren hilobietan) urre, zilar eta harri erdipreziatu ugari gordetzen zituztenak, hala nola lapis lazulizko koroak, urrezko irudi txikiekin, eztarriekin eta ilerako apaingarriekin apainduak. Asirian, gizonek zein emakumeek bitxi ugari eramaten zituzten, kutunak, orkatilarako besokoak, lepoko astunak eta zigiluak barne.

Harribitxi mesopotamikoak metalez manufakturatuta egoten ziren xafla finetan, eta haien gainean harri koloretsu distiratsu ugari jartzen ziren (batez ere agatak, lapis lazulia, kornalina eta jaspea). Gehien erabiltzen ziren formak hostoak, kiribilak, konoak eta mahats-mordoak ziren. Bitxigileek bitxiak sortu zituzten, ez bakarrik gizakientzat, baita estatuak eta idoloak apaintzeko ere. Teknika sofistikatu ugari erabili ziren, hala nola esmaltatu cloisonné, grabatu, granulatu eta filigrana.

Bitxien merkataritzarekin eta fabrikazioarekin lotutako erregistro zabal eta zabalak hainbat aztarnategi arkeologikotan aurkitu ziren. Adibidez, Mari hiriko benetako artxiboetako erregistroetako batek bitxigintzako hainbat objekturen konposizioa ematen du:

• Agata jaspeatuko kontu lauen lepoko 1, honako hauek barne: agata jaspeatuko 34 kontu lau eta urrezko 35 kontu luze eta ildaskatu, bosteko multzotan.

• Agata-kontu jaspeatuen lepoko 1, honako hauek barne: agata motorduneko 39 kontu lau, 41 kontu luzerekin, euste-sistema disimulatzen dutenak.

• Lapis lazuliko kontuen lepoko 1, honako hauek barne: lapis lazuliko 28 kontu eta itxierako 29 kontu luze.

1600 k.a. urtean greziarrek urrea eta harribitxiak bitxigintzan erabiltzen hasi ziren, nahiz eta lehen oskolekin eta animaliekin egindako aleak ekoizten zituzten. 300 k.a. ale koloretsuak egiten hasi ziren amatistak, perlak eta esmeraldak erabiliz. Grezian, lehenengo kameuak agertu ziren, onize aldaera bat, banda marroiekin, arrosarekin eta kremarekin. Greziako bitxigintza beste kultura batzuetakoa baino sinpleagoa zen askotan, bai diseinuan eta bai manufakturan. Hala ere, denboraren poderioz, diseinu horiek konplexutasun handiagoa izan zuten eta beste material batzuk erabiltzen joan ziren.

Greziarrek ez zuten ia bitxirik erabiltzen, eta, egiten zutenean, agerpen publikoetarako edo aldi berezietarako erabiltzen zituzten. Opari gisa ematen ziren. Emakumeek eramaten zituzten nagusiki (beren aberastasuna, estatusa eta edertasuna erakusteko). Bitxi batzuek, naturaz gaindiko botereak ematen zizkien; beste batzuek, berriz, erlijio-sinbolismoa zuten. Aurkitutako piezarik zaharrenak jainkoei eskainiak zeuden. Garai hartako bitxien ekoizpenik handiena Grezia iparraldetik eta Mazedoniatik zetorren. Hala ere, Greziako bitxi-denda askok marfilezko eta harribitxizko urre eta zilarrezkoak ziren arren, brontzezko eta buztinezko kopiak egitera iritsi ziren.

Bi pieza mota lantzen zituzten: moldeetatik sortutakoak eta metalezko xafletatik egindakoak. Lehenengoetako pieza gutxi kontserbatzen dira. Horiek metala harrizko edo buztinezko bi molderen gainean isuriz egiten ziren. Bi zati horiek argizariz lotzen ziren, eta, jarraian, metal urtua gehitzen zitzaion, argizaria errez eta bi piezak elkartuz. Teknika hau Brontze Aro berantiarretik egin da. Hala ere, bitxigintzako formarik ohikoena metalezko xafletatik abiatzea zen. Metalezko hostoak nahi zen tamainakoak ziren eta, orduan, elkarrekin soldatzen ziren. Bi xaflen barrualdea argizariz edo beste likido batez betetzen zen, harribitxietan motiboak sortzeko erabiltzen ziren hainbat teknika erabiliz (estanpatua edo grabatua, esaterako) metalaren gaineko lana zaintzeko. Gainera, gainazalean barrunbeak jartzen zizkioten beira gehitzeko.

Greziarrek kanpoko diseinuen zati handi bat hartu zuten, Asian bezala, Alexandro Handiak haren zati bat bereganatu zuenean. Lehenago ere antzeman ziren Europaren eraginak. Erromatarren domeinua Greziara iritsi zenean, diseinuetan ez zen inolako aldaketarik antzeman. Erromako kulturaren eragin handia izan zuten. Horrek guztiak ez du esan nahi bertako diseinuek aurrera egin ez zutenik: tximeleta itxurako zintzilikario ugari (arimaren sinboloa) zilarrezko kateetan Olbiatik gertu aurkitu dituzte, adibide bakar gisa, ez baitituzte beste inon aurkitu.

Lehen, bitxigintza era askotakoa zen, batez ere tribu barbaroen artea (zeltak). Erromatarrek Europa gehiena konkistatu zutenean, bitxigintza aldatu zuten, eta bakarrik diseinu erromatarrak garatu ziren. Erromatar bitxi-dendan ohikoa den pieza bat paparrekoa izan zen, arropan jartzeko erabili zena. Materialei dagokienez, maila handia erabili zuten, kontinente osoan baliabide ugari baitzituzten. Urrea gustatzen zitzaien, baina brontzea edo hezurra ere erabili zuten, eta aurreko garaietan, kristalezko eta perlazko kontuak. Bere inperioan zafiroak Sri Lankatik eta diamante indiarrak inportatu zituzten. Esmeraldak eta anbara ere erabili zituzten. Italiar aldean, urrea egoera naturalean lantzen zuten eta itxiturak, lepokoak, belarritakoak eta besokoak sortzen zituzten. Lurrinez bete zitezkeen zintzilikarioak ere egin zituzten.

Grekoek bezala, erromatarren bitxi-dendaren helburua begiko gaitzetik babestea izaten zen sarritan. Emakumeek bitxi bilduma zabala zeramaten, eta gizonek, berriz, eraztun bakarra, nahiz eta batzuek hatz bakoitzean bat eduki eta beste batzuek bat ere ez izan. Eraztun mota hedatuenak harribitxi bat zuten, erliebean zizelkatua, jabearen izenarekin edo ikurrarekin, dokumentuak argizariz zigilatzeko balio zuena. Erdi Aroan erregeekin eta nobleziarekin jarraitu zuen praktika. Erromatar Inperioa erori ondoren, erromatar diseinuak inguruko herrialde eta tribuek xurgatu zituzten.

Erromatar Inperioa erori zenean, Europak bitxigintzak egiten jarraitu zuen. Herri ezberdinen artean, zeltak eta merovingioak nabarmendu ziren.

Kalitate aldetik, bizantziarrak berdindu eta gainditu zituzten. Fibulak, kutunak eta, neurri txikiagoan, eraztun sinatzaileak ziren bitxigintzako piezarik ohikoenak. Pieza zeltaren adibide deigarri bat paparreko bat da, Tara Brooch izenekoa. Beste pieza mota bat zezena izan zen, Europan estatusaren eta boterearen sinbolo gisa erabili ohi dena. VIII. mendean armak bitxiak bezala apaintzen ziren, eta gainerako bitxiak (eraztun sinatzaileak izan ezik) emakumezkoak ziren nagusi. Zelta artea etengabeko patroiekin egindako diseinuetan espezializatuta zegoen, eta merovingiar diseinuak, berriz, ezagunak dira animalien irudi estilizatuengatik.

Horiek ez dira bere lanaren kalitate handiagatik ezagutzen diren talde bakarrak, bisigodoak eta anglosaxoiak ere ezagunak izan ziren, Sutton Hoo Suffolkeko hil-ontzietan aurkitutako dekorazio-objektu ugarirekin. Ingalaterran ondo ezagutzen dira. Kontinentean, cloisonné teknika eta granateak izan ziren garai honetako esentzia.

Bizantziar Inperioak, erromatarren ezaugarri askorekin jarraitu zuen, nahiz eta haientzat gai erlijiosoak nagusi bihurtu ziren. Erromatarrek ez bezala, eta frankoekin eta zeltekin batera, urre trinkoa baino nahiago izan zuten urrezko ogia erabili, eta harriei eta harribitxiei ere garrantzi handiagoa eman zieten. Emakume dirudunek eraman zuten bizantziar bitxi-denda, eta gizonezkoena, berriz, eraztun sinatzaileetara mugatu zen. Beste kultura garaikide batzuetan bezala, bitxiak jabeekin lurperatzen zituzten.

Errenazimentuak eta aurkikuntzen aroak eragin handia izan zuten bitxigintzaren garapenean Europan. XVII. mendean, aurkikuntza berrien eta merkataritzaren gorakadaren ondorioz, materialen eskuragarritasuna eta mota handitu ziren, baita beste kultura batzuen artearen erakusketa ere. Lehen, urrearen eta beste metal preziatu batzuen lana zen bitxigintzaren lehentasuna. Aldi horretan, harribitxien bidezko lanaren nagusitasuna areagotu egin zen, baita harribitxiak nola sartu ere. Harri handien erabilera oso zabaldua izan zen. Garai hartako merkatarien artean aipagarria izan zen Jean-Baptiste Tavernier, 1660an Hope diamantearen aitzindaria izan zen harria Frantziara ekarri zuena. Napoleon Bonaparte 1804an Frantziako Enperadore izendatu zutenean, bitxigintzaren estiloa eta handitasuna berpiztu ziren Frantzian. Bere erregealdian, bitxigileek «apainketa» sartu zuten, hainbat piezaren joko harmoniatsua: tiara, belarritakoak, eraztuna, paparrekoa, eskumuturrekoak eta lepokoa. Napoleonen alargunek diamante multzo politak izan zituzten eta aldian-aldian eraman zituzten. Garai hartan berpiztu zen beste moda bat kamafeoak izan ziren.

Napoleonen irudia koroatuta zuen bat egin ondoren, pieza mota hau asko eskatu zen. Aldi horretakoak dira bisuteriaren hastapenak, perlen ordez beiraz estalitako arrain-ezkatekin edo maskorrez kamafeoekin, erdi preziatutako harrien ordez. Termino berriak sortu ziren bitxigintza mota desberdinak hautemateko: material merkeak lantzen zituzten artisauei «bisutero» deitu zitzaien, eta material baliotsu eta garestiekin lan egiten zutenei, berriz, «Bitxigile», gaur egun arte jarraitzen duen praktika.

XVIII. mendearen amaieran, Erromantizismoak eragin handia izan zuen mendebaldeko bitxigintzan. Ikusleen lilurak eragin handia izan zuen arkeologia moderno jaio berriak aurkitutako altxorrekin eta Erdi Aroko eta pizkundeko artearekiko interesarekin. Gizarte-aldaketek eta industria-iraultzaren hasierak aukera eman zuten bitxigintza ahalbidetu zezakeen klase ertain bat sortzeko. Industria Iraultzak, aleazio merkeagoak eta harribitxien ordezkoak erabiliz, bisuteria garatu zen. Urregile ospetsuek loratzen jarraitu zuten; izan ere, goi klasea saiatu zen ziurtatzen zeramana masa bitxigintzatik aparte mantentzen zela, ez bakarrik metal eta harribitxien erabileraren bidez, baita goi mailako lan artistiko eta teknikoarekin ere. Garai honetako kategoria bakarra eta erromantizismoaren filosofiarekin bat datorrena «dolu-bitxigintza» izan zen. Ingalaterran sortu zen, non Victoria Erregina Alberto Printzea hil ondoren azabatxezko bitxi-denda eramaten ikusi zuten, eta eramaileari bitxiak eramaten utzi zioten, maite zuen pertsona bat hil ondoren doluan zegoen bitartean.

1890ean, bitxigileek Art Nouveau estilo berriaren potentziala esploratu zuten, bai eta estilo horretatik oso hurbil zeuden beste mugimendu batzuena ere, hala nola Jugendstil alemaniarra, Arts and Crafts mugimendu britainiarra (eta neurri batean amerikarra), modernismo katalana, Sezession austriarra, Liberty italiarra eta abar.

Art Noveau bitxi-dendak ezaugarri ugari hartu zituen bere baitan eta emakumeen irudiaren erabilera eta kolorearen enfasia nabarmentzen dira, batez ere esmalteztatze-tekniken bidez (basse-taille, champleve, cloisonné eta plique-à-jour). Motiboak hurrengo hauek ziren: orkideak, liliak, pentsamenduak, mahatsondoak, beltxargak, indioilarrak, sugeak, libelulak, izaki mitologikoak eta emakumeen siluetak.

Lehen Mundu Gerraren ondoren, ikusleen jarrera aldatu zen, estilo soilago batekiko gustua garatuz.

Tentsio politikoak gero eta handiagoak ziren eta gerraren ondorioak bizi izan ziren garai batean, Art Noveauk forma sinpleagoetarantz irudikatutako mende aldaketaren gainbeheraren aurkako erreakzio bat sortu zen, kalitate handiko bitxigintzako ekoizpen masibo batekin konbinatuta. Estiloari art déco izena jarri zitzaion eta 1920 eta 1930 urteen artean gertatu zen. Walter Gropius eta Bauhaus mugimendu alemaniarrak, «Artista eta artisauen arteko oztoporik gabeko» filosofiarekin, estilistikoki sinplifikatutako formak ere ekarri zituen. Material berriak sartu ziren, hala nola plastikoa eta aluminioa (azpimarragarriak dira Bauhaus Naum Slutzkyko artista errusiarraren malda kromatuak). Maisutasun teknikoa materiala bera bezain baliotsutzat jotzen hasi zen. Garai horretan Elizabeth Treskow alemaniarrak granulazio-teknika berrasmatu zuen, baina 1990era arte jarraitu zuen garatzen.

Asian, Indiako azpikontinenteak bitxigintzako piezen ondare zaharrena du, 5.000 urteko historiarekin. Bitxigintza lantzen hasi zen lehen tokietako bat Indo ibarreko kulturan izan zen, orain Pakistan izenekoa. Txinan egindako bitxi-denda zaharrena ere garai berean hasi zen, baina lehenengoa budismoaren hedapenarekin zabaldu zen duela 2000 urte.

Indiak tradizio luzea du bitxiak egiten, eragin kultural eta politiko ugarirekin 5000-8000 urte baino gehiagoz, Ramayana eta Mahabharataren garaitik ondare luzearekin. Bere baliabide ugariei esker, Indiak aurrera egin zuen beste herrialde batzuekin esportatuz eta elkartrukatuz. Mendebaldeko tradizioek inperio baten eta bestearen sorreraren eta erorketaren eragin handia zuten bitartean, Indiak bere artearen etengabeko garapenaz gozatu zuen 5.000 bat urtez. Bitxigintza egiteko lehen kulturetako bat Indo Haranekoa izan zen (gaur egun Pakistani eta Indiako iparraldeari dagokio). 1500.k.a. Indo ibarreko jendeak urrezko belarritako eta lepokoak, kontu lepokoak eta eskumuturreko zurrunak sortu zituen. Indo Haraneko bitxigintzako merkataritzarik handiena abalorioekiko merkataritza izan zen. Hauek teknika sinpleak erabiliz egiten ziren. Lehenik eta behin, harri zimurtsu bat behar zen, labe batean kokatu eta gorri bizi batez jarri arte berotua. Zizelkatu egiten zen tamaina eta forma egokiak lortu arte, eta zulo bat egiten zitzaien zulagailu primitiboekin. Apaingarriak leundu egiten ziren eta batzuk diseinuekin margotzen ziren. Arte mota hori familia kideen artean heredatzen zen; izan ere, haurrek gaztetik ikasten zuten gurasoen lanbidean nola lan egin.

Indo Haraneko bitxi-denda emakumeek eraman zuten, batez ere buztinezko eskumuturrekoak eta eskumuturretan jarritako maskorrak. Biribilak eta itxiturarik gabeak ziren, eta hasiera batean beltzez margotzen ziren. Denborarekin, beste material gogorrago batzuk erabili ziren. Gaur egungo Indian, metalez edo kristalez eginak daude. Emakumeek eramaten zituzten beste pieza batzuk urre-banda meheak izaten ziren, kopetan eramaten zituztenak. Belarritakoak, papar primitiboak, lepokoak eta urrezko eraztunak ere jartzen zituzten. Gizonek janzten zuten bitxi-denda apurra ilean jartzen ziren, eta milimetro bateko luzera zuten pieza txikiak ziren.

KPMG-k 2007 urtean egindako ikerketa baten arabera ^[9], bitxigintzako merkatu handiena Estatu Batuak (%30,8ko merkatu-kuota), Japonia, India, Txina eta Ekialde Ertaina (%8-9koa) eta Italia (%5ekoa) ziren. Ikerketaren egileek merkatu-kuotetan aldaketa dramatikoa aurreikusten zuten 2015erako, non Estatu Batuetako merkatu-kuota %25 ingurura jaitsiko den, eta Txinak eta Indiak %13tik gora igoko dute berea. Ekialde Ertaina %9an mantenduko da gutxi gorabehera; Europa eta Japoniako merkatu-kuota, berriz, erdira jaitsiko da eta %4 baino gutxiago izango da Japonian, eta %3 baino gutxiago Europako herrialde handienetan, Italian eta Erresuma Batuan.

Gaur egun, urrearen prezioaren igoeraren ondorioz, bitxigintzaren merkatu beltza hazi egin da, eta mota horretako establezimenduetan lapurreta egiten duten gaizkile gehiago erakarri ditu. Dendetan ez ezik, eguneroko lekuetan ere lapurtzen dute; esaterako, metro-geltokietan, egun argiz. 2012ko maiatzean, Melillako poliziak 140 kg bitxi konfiskatu zizkion narkotrafikatzaile talde bati. ^[10]

• Eraztuna
• Belarritakoak
• Eskumuturrekoak
• Diademak
• Koroak
• Lepokoak
• Piercing
• Erlojua