Yehiel De-Nur

Yehiel De-Nur
Persona informo
Naskonomo	יחיאל פיינער
Naskiĝo	16-an de majo 1909 (1909-05-16) en Sosnowiec,  Rusia Imperio
Morto	17-an de julio 2001 (2001-07-17) (92-jaraĝa) en Tel-Avivo
Mortis pro	Naturaj kialoj vd
Mortis per	Kancero vd
Tombo	tombejo Jarkon vd
Etno	judoj vd
Lingvoj	hebrea • jido vd
Ŝtataneco	Pollando Israelo vd
Familio
Infanoj	vd
Profesio
Alia nomo	ק. צטניק • קרול צטינסקי vd
Okupo	verkisto vd
Aktiva dum	1946– vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Jeĥiel Di-Nur (hebree יחיאל די-נור; De-Nur signifas 'de la fajrego' en la aramea; ankaŭ latinigita Dinoor, Di-Nur), ankaŭ konata laŭ lia plumnomo Ka-Cetnik 135633 (hebree ק.צטניק), naskita Jeĥiel Feiner (la 16an de majo 1909 – la 17an de julio 2001) estis israela verkisto kaj Holokaŭsta postvivinto, kies verkaĵoj estis inspiritaj de lia tempo kiel malliberulo en Aŭŝvico.

Liaj verkoj, plejparte skribitaj en la hebrea, transiras la limon inter fantazio kaj realaj okazaĵoj, groteskaj torturscenoj, seksaj perversaĵoj kaj eĉ kanibalismo  kaj ankaŭ estis referitaj kiel holokaŭsta pulpfikcio ^[1].

Dum la Dua Mondmilito li estis malliberulo en la koncentrejo Aŭŝvico dum du jaroj.

De-Nur elmigris al Palestino (poste Israelo) en 1945 kaj verkis plurajn librojn sub la pseŭdonimo K. Cetnik aŭ Ka-Tzetnik 135633, lia kaptitonumero en Aŭŝvico, kie Ka-Tzetnik (ק. צטניק) signifas ion kiel " koncentreja kaptito " en la jida. Lia plej konata verko estas la romano The Dolls, unue publikigita en 1955. Temas pri tendara bordelo en Aŭŝvico.  La limoj al fikcio estas fluidaj. La sukceso de la libro estas konsiderita literatura pordmalfermilo por la semi-pornografia Stalag-fikcio (d), nazi-ekspluada ĝenro (d).  Tamen la verko estis tamen parto de la lerneja instruplano en Israelo.

De-Nur atestis kiel atestanto en la proceso kontraŭ Adolf Eichmann la 7-an de junio 1961. En sia parolado, li priskribis Aŭŝvico kiel "planedon de cindro". Antaŭ ol li povis respondi ĉiujn demandojn faritajn de la Ĝenerala Prokuroro, li perdis konscion en la tribunalejo kaj ne plu povis daŭrigi sian atestaĵon. La deklaro ankaŭ rivelis lian pseŭdonimon.

La 6-an de februaro 1963, en intervjuo kun Mike Wallace sur 60 Minutes, li priskribis sian svenan okazaĵon jene:

Ĉu Dinur venkis malamon? Ĉu timo? Teruraj memoroj? Ne; nenio el ĉi tio. Prefere, ĉar Dinur klarigis al Wallace, li tuj ekkomprenis ke Eichmann ne estis la dia armeoficiro kiu sendis tiel multajn al iliaj mortoj. Ĉi tiu Eichmann estis ordinara homo. "Mi mem timis," diris Dinur "... mi vidis, ke mi estas kapabla je tio, mi... same kiel li."

De-Nur kaŭzis specialan eksciton kun sia spertraporto Ŝiviti ( hebree שִׁווִתִי, laŭvorte "mi imagis"), en kiu li raportis pri sia LSD- terapio kun la nederlanda kuracisto Jan C. Bastiaans. Li uzis tion por provi prilabori siajn terurajn memorojn de Aŭŝvico. Tom Segev prezentis sian 1999 libron La Sepa Milliono pri la kulturo de memoro de Israelo kun konsidero al la holokaŭsto kun priskribo de lia renkonto kun De-Nur kaj la fono al tiu libro.

• Salamandra (hebree סלמנדרה: כרוניקה של משפחה יהודית במאה העשרים), 1946; kiel Sunleviĝo super Infero, tradukita de Nina Dinur, 1977
• Beit habubot, 1953; kiel Domo de Pupoj, tradukita de Moshe M. Kohn, 1955
• Hashaon asher meal harosh (La Horloĝo Supre), 1960
• Karu lo pipl (Oni nomis Lin Piepel), 1961; kiel Piepel, tradukita de Moshe M. Kohn, 1961; kiel Abomenaĵo, 1963; kiel Moni: Romano de Aŭŝvico, 1963
• Kokhav haefer (Stelo de Cindroj), 1966; kiel Stela Eterna, tradukita de Nina Dinur, 1972
• Kahol miefer (Phoenix De Cindroj), 1966; kiel Phoenix Super La Galileo, tradukita de Nina Dinur, 1969; kiel Domo de Amo, 1971
• Nidon lahayim (Juĝo de Vivo), 1974
• Haimut (La Alfrontiĝo), 1975
• Ahavah balehavot, 1976; kiel Amo en la Flamoj, tradukita de Nina Dinur, 1971
• Hadimah (La Larmo), 1978
• Daniella, 1980
• Nakam (Venĝo), 1981
• Hibutei ahavah (Luktanta kun Amo), 1984
• Shivitti: Vizio, tradukita de Eliyah Nike Dinur kaj Lisa Herman, 1989
• Kaddish, (Enhavas Stelan Eternan aldone al eseoj skribita en la angla aŭ la jida), 1998

• Projekto Nizkor: La Proceso de Adolf Eichmann, Sesio 68, indico de Yehiel Dinur Arkivigite je 2009-04-30 per la retarkivo Wayback Machine
• Artikolo en Haaretz