Ordinara kviskalo

Kiel legi la taksonomion

Ordinara kviskalo

Ordinara kviskalo

Biologia klasado

Regno:	Animaloj Animalia
Filumo:	Ĥorduloj Chordata
Klaso:	Birdoj Aves
Ordo:	Paseroformaj Passeriformes
Familio:	Ikteredoj Icteridae
Genro:	Quiscalus
Specio:	'Qu. quiscula'

Dunomo

Quiscalus quiscula
(Linnaeus, 1758)

Konserva statuso

Konserva statuso: Malplej zorgiga

Proksimuma teritorio en Nordameriko.
Flava = nur somere
Blua = nur vintre
Verda = la tutan jaron

Aliaj Vikimediaj projektoj

Sistematiko en Vikispecioj

Komunejo pri Ordinara kviskalo

v • d • r

La ordinara kviskalo, Quiscalus quiscula, estas granda paserina birdo de la familio de Ikteredoj kaj genro de Kviskaloj, kiu enhavas ses vivantajn speciojn de tre brilaj nigraj birdoj.

Aspekto

La 32 cm longa plenkreskulo havas longan malhelan bekon, palflavajn okulojn kaj longan voston; ties plumoj ŝajnas nigraj kun purpura, verda aŭ blua irizeco en kapo, kaj ĉefe bronzkolora brilo en korpa plumaro. La plenkreska ino estas iom pli malgranda kaj kutime malpli brila; ties vostoj ĉefe estas pli mallongaj, kaj malkiel maskloj, ne metas voston kiel kilo dumfluge kaj estas brunaj sen purpura aŭ blua briloj. Junuloj estas brunaj kun malhelbrunaj okuloj.

Distribuado kaj habitato

La reprodukta habitato estas malfermaj kaj duonmalfermaj areoj tra Nordameriko orienten de la Roka Montaro. La nesto estas tasformo bone kaŝita en densaj arboj (ĉefe pinoj) aŭ arbustoj, kutime ĉe akvo; foje la ordinara kviskalo nestumas en kavaĵoj aŭ en homfaritaj strukturoj. Ili ofte nestumas en kolonioj, foje eĉ tre grandaj. Ankaŭ birdoskatoloj estas taŭgaj nestolokoj. La ino demetas 4-7 ovojn.

Tiu birdo estas specio de konstantaj loĝantaj birdoj en multe de sia teritorio. Nordaj birdoj migras en aroj al sudorienta Usono.

Ekologio kaj kutimaro

La ordinara kviskalo manĝas surgrunde, ĉe neprofunda akvo aŭ en arbustoj; ili rabas manĝon el aliaj birdoj. Ĝi estas ĉiomanĝantaj, kaj nutras sin el insektoj, fiŝoj de la Leŭciscenoj, ranoj, ovoj, beroj, semoj, greno kaj eĉ malgrandaj birdoj. Kviskalo foje atendas kuraĝe ĉe subĉielaj manĝejoj por ricevi falintajn manĝerojn. Ili rapidas preni ilin ofte el la beko de alia birdo. Kviskaloj preferas manĝi surgrunde kaj ne tiom ĉe birdomanĝejoj, kie ili prenas ankaŭ semojn. Ĉe herbejoj ili ofte estas vidataj manĝantaj cimojn, ĉefe sekvantaj gazontondilon.

Kiel kelkaj aliaj specioj de kviskaloj, oni scias ke la ordinara kviskalo praktikas formikumon, frotante insektojn sur siaj plumoj por apliki likvidojn kiaj formika acido elpelita de insektoj.

La kanto de tiu birdo estas ege akra, ĉefe kiam tiuj birdoj, en aroj, alvokas. Kantoj varias el tutjaran "Ĉiŭink Ĉiŭink" al pli komplika reproduktasezona alvoko "Ooo ŭiŭ, ŭiŭ, ŭiŭ, ŭiŭ, ŭiŭ" kiu rapidiĝas pli kaj pli kaj finas per laŭta "Kriŭhiŭhiŭ!" La ordinara kviskalo povas ankaŭ imiti la sonojn de aliaj birdoj aŭ eĉ homoj, kvankam ne tiom precize kiom la Mimedoj, kiuj kunhavas teritorion en Sudorienta Usono.

Dum la reprodukta sezono, maskloj metas malantaŭen sian kapon kaj ŝveligas sian plumaron por memmontrado kaj forpeli aliajn masklojn. Tiu sama konduto estas uzata kiel defenda sinteno por timigi predantojn. Maskloj de ordinara kviskalo estas malpli agresemaj unu kontraŭ alia, kaj pli kunlaboremaj kaj sociaj ol la pli granda Marmarĉa kviskalo.

Kviskaloj tendencas ariĝi en grandaj birdaroj, populare konataj kiel plago. Tio permesas al ili detekti birdojn, kiuj invadas ilian teritorion, kaj predantojn, kiuj estas ĉikanataj amase por forpeli entrudulojn.

Rilato kun homoj

La teritorio de tiu birdo etendiĝis okcidenten dum arbaroj estis klarigataj. En kelkaj areoj, ĝi estas nune konsiderata plago fare de farmistoj pro ties grandaj nombroj kaj emo al greno. Spite nune forta populacio, ĵusa studo fare de la National Audubon Society pri informoj el la Christmas Bird Count indikis, ke tiuj populacioj malpliiĝis al 61 % de populacio de 73 milionoj el historia kalkulo de ĉirkaŭ 190 milionoj da birdoj.^[1]

Malkiel multaj birdoj, la ordinara kviskalo profitis el la etendon de homa populacio pro ties resursema kaj oportunema naturo. La populacio de ordinara kviskalo ege pliiĝis en la areo de Aŭstino en Teksaso en ĵusaj jaroj kaj estas konsiderata kiel ĝenigo pro ia agresema konduto.^[2] Ordinaraj kviskaloj estas konsiderataj grava minaco al rikoltoj kaj ege malfacile forpeleblaj, kaj pro tio oni uzas akcipitrojn aŭ similajn grandajn rabobirdojn.^[2]^[3]

Bildgalerio

Irizeca dorso
Leŭcisto
Ido de ordinara kviskalo

Referencoj

↑ Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2010-01-25. Alirita 2010-08-26 .
↑ ^2,0 ^2,1 Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2013-08-24. Alirita 2010-08-26 .
↑ Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2012-03-08. Alirita 2010-08-26 .

Literaturo

BirdLife International (2004). Quiscalus quiscula. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 12a Majo 2006. Malplej Zorgiga.

Libro

Peer, B. D., and E. K. Bollinger. 1997. Common Grackle (Quiscalus quiscula). In The Birds of North America, No. 271 (A. Poole and F. Gill, eds.). The Academy of Natural Sciences, Philadelphia, PA, and The American Ornithologists’ Union, Washington, D.C.

Tezoj

Eyer LE. Ph.D. (1954). A LIFE-HISTORY STUDY OF THE BRONZED GRACKLE, QUISCALUS QUISCULA VERSICOLOR (VIELLOT). Michigan State University, United States, Michigan.
Ficken RW. Ph.D. (1960). BEHAVIOR OF THE COMMON GRACKLE, QUISCALUS QUISCULA (LINNAEUS). Cornell University, United States, New York.
Howe HF, 2nd. Ph.D. (1977). ASPECTS OF PARENTAL INVESTMENT AND SEX-RATIO ADJUSTMENT IN THE COMMON GRACKLE. University of Michigan, United States, Michigan.
Huntington CE. Ph.D. (1952). THE SUBSPECIES OF THE PURPLE GRACKLE QUISCALUS QUISCULA. Yale University, United States, Connecticut.
Maccarone AD. Ph.D. (1985). USE OF FORAGING SUBSTRATES BY STARLINGS AND COMMON GRACKLES IN RELATION TO FOOD AVAILABILITY (BEHAVIORAL, COMMUNAL ROOSTING, NEW JERSEY). Rutgers The State University of New Jersey - Newark, United States, New Jersey.
Maxwell GR, II. Ph.D. (1965). LIFE HISTORY OF THE COMMON GRACKLE, QUISCALUS QUISCULA (LINNAEUS). The Ohio State University, United States, Ohio.
Stepney PHR. Ph.D. (1979). COMPETITIVE AND ECOLOGICAL OVERLAP BETWEEN BREWER'S BLACKBIRD AND THE COMMON GRACKLE, WITH CONSIDERATION OF ASSOCIATED FORAGING SPECIES. University of Toronto (Canada), Canada.
Walley WW. Ph.D. (1965). THE ABSORPTION, METABOLISM, AND ELIMINATION OF DDT IN THE COMMON GRACKLE,QUISCALUS QUISCULA. Mississippi State University, United States, Mississippi.
Welker GW. Ph.D. (1962). HELMINTH PARASITES OF THE COMMON GRACKLE QUISCALUS QUISCULA VERSICOLOR VIEILLOT IN INDIANA. The Ohio State University, United States, Ohio.
Yang SY. Ph.D. (1968). HYBRIDIZATION IN THE GRACKLE QUISCALUS QUISCULA IN LOUISIANA. The University of Texas at Austin, United States, Texas.

Artikoloj

Bartel KE. (1971). Common Grackle Nest Banding Down in 1971. Inland Bird Banding News. vol 43, no 4. p. 102-106.
Bouvier JM. (1974). The Occupation of an American Robin Nest by a Common Grackle. Canadian Field Naturalist. vol 88, no 4. p. 483-484.
Brackbill H. (1976). Mourning Dove Common Grackle Cleaning Bills. Wilson Bulletin. vol 88, no 4.
Bradley JE & Dronen NOJ. (1979). Some Helminth Parasites of the Common Grackle Quiscalus-Quiscula of Southern Texas USA. Proceedings of the Helminthological Society of Washington. vol 46, no 1. p. 149-150.
Brian DP, Homan HJ & Spencer GS. (2001). Infrequent cowbird parasitism in common grackles revisited: New records from the Northern Great Plains. The Wilson Bulletin. vol 113, no 1. p. 90.
Buck OD, Cooper CL & Crites JL. (1975). HELMINTH PARASITES OF COMMON GRACKLE (QUISCALUS-QUISCULA-VERSICOLOR) IN CENTRAL OHIO. Journal of Parasitology. vol 61, no 2. p. 380-380.
Buck OD, Cooper CL & Crites JL. (1975). Helminth Parasites of the Common Grackle Quiscalus-Quiscula-Versicolor in Central Ohio. Journal of Parasitology. vol 61, no 2.
Caccamise DF, Lyon LA & Fischl J. (1983). Seasonal Patterns in Roosting Flocks of Starlings Sturnus-Vulgaris and Common Grackles Quiscalus-Quiscula. Condor. vol 85, no 4. p. 474-481.
Campbell RW & Sirk GP. (1969). Common Grackle Sighted at Vancouver British-Columbia. Murrelet. vol 50, no 3.
Clark CC, Clark L & Clark L. (1990). "Anting" Behavior by Common Grackles and European Starlings. The Wilson Bulletin. vol 102, no 1. p. 167.
Clayton DH & Vernon JG. (1993). Common grackle anting with lime fruit and its effect on ectoparasites. Auk. vol 110, no 4. p. 951-952.
Cooper CL & Crites JL. (1974). Helminth Parasites of the Common Grackle Quiscalus-Quiscula-Versicolor from South Bass Island Ohio USA. Proceedings of the Helminthological Society of Washington. vol 41, no 2. p. 233-237.
Cooper CL, Madden JE & Crites JL. (1975). Arthropod Parasites of the Common Grackle in Ohio USA. Journal of Medical Entomology. vol 12, no 2.
Davidson AH. (1994). Common grackle predation on adult Passerines. Wilson Bulletin. vol 106, no 1. p. 174-175.
Dubois CA. (1969). Grackle Anting with a Mothball Quiscalus-Quiscula. Auk. vol 86, no 1.
Duszynski DW & Box ED. (1978). The Opossum Didelphis-Virginiana as a Host for Sarcocystis-Debonei from Cowbirds Molothrus-Ater and Grackles Cassidix-Mexicanus Quiscalus-Quiscula. Journal of Parasitology. vol 64, no 2. p. 326-329.
Elder DH. (2004). Common grackle anting with moth ball. Ontario Birds. vol 22, no 2. p. 97-98.
Erskine AJ. (1971). Some New Perspectives on the Breeding Ecology of Common Grackles Quiscalus-Quiscula. Wilson Bulletin. vol 83, no 4. p. 352-370.
Farris J, Fleming M & Smith K. (1977). Helminths of the Common Grackle Quiscalus-Quiscula in Faulkner County Arkansas USA. Arkansas Academy of Science Proceedings. vol 31, no 11.
Fisk EJ. (1970). Common Grackle Kills Cedar Waxwing in Air. Wilson Bulletin. vol 82, no 4.
Granath WOJ. (1981). Eufilaria-Hibleri New-Species Nematoda Filarioidea from the Common Grackle Quiscalus-Quiscula-Versicolor. Proceedings of the Helminthological Society of Washington. vol 48, no 1. p. 17-23.
Gray DA & Hagelin JC. (1996). Song repertoires and sensory exploitation: Reconsidering the case of the common grackle. Animal Behaviour. vol 52, no 4. p. 795-800.
Helleiner FM. (1972). Common Grackle at Rankin Inlet Keewatin District. Canadian Field Naturalist. vol 86, no 1.
Hester RL, Rank RG & Johnson AA. (1981). Immune Response of the Common Grackle to Filarial Infection of the Brain with Chandlerella-Quiscali. Arkansas Academy of Science Proceedings. vol 35, no 12.
Hickman S. (1981). Evidence for Aerodynamic Advantages of Tail Keeling in the Common Grackle Quiscalus-Quiscula. Wilson Bulletin. vol 93, no 4. p. 500-505.
Homan HJ, Linz GM & Bleier WJ. (1994). Effect of crop phenology and habitat on the diet of common grackles (Quiscalus quiscula). American Midland Naturalist. vol 131, no 2. p. 381-385.
Homan HJ, Linz GM, Bleier WJ & Carlson RB. (1996). Colony-site and nest-site use by Common Grackles in North Dakota. The Wilson Bulletin. vol 108, no 1. p. 104.
Howe HF. (1976). Egg Size Hatching Asynchrony Sex and Brood Reduction in the Common Grackle. Ecology. vol 57, no 6. p. 1195-1207.
Howe HF. (1977). Sex Ratio Adjustment in the Common Grackle. Science. vol 198, no 4318. p. 744-746.
Howe HF. (1978). Initial Investment Clutch Size and Brood Reduction in the Common Grackle Quiscalus-Quiscula. Ecology. vol 59, no 6. p. 1109-1122.
Howe HF. (1979). Evolutionary Aspects of Parental Care in the Common Grackle Quiscalus-Quiscula. Evolution. vol 33, no 1 PART 1. p. 41-51.
Huizinga HW & Granath WOJ. (1984). Seasonal Prevalence of Chandlerella-Quiscali Onchocercidae Filarioidea in Brain of the Common Grackle Quiscalus-Quiscula-Versicolor. Proceedings of the Helminthological Society of Washington. vol 51, no 2. p. 191-195.
Jackson J. (1985). The Dunking Habit of Common Grackles Quiscalus-Quiscula Insight Learning or Innate Behavior?. American Birds. vol 39, no 3. p. 261-262.
Kloek GP & Casler CL. (1972). The Lung and Air Sac System of the Common Grackle. Auk. vol 89, no 4. p. 817-825.
Laporte P. (1974 ). Common Grackle Kills a Barn Swallow. Wilson Bulletin. vol 86, p. 4.
Larue CT & Ellis DH. (1992). The Common Grackle in Arizona First Specimen Record and Notes on Occurrence. Western Birds. vol 23, no 2. p. 84-86.
Lenington S & Scola R. (1982). Competition between Red-Winged Blackbirds Agelaius-Phoeniceus and Common Grackles Quiscalus-Quiscula. Wilson Bulletin. vol 94, no 1. p. 90-93.
Maxwell GR, II. (1970). Pair Formation Nest Building and Egg Laying of the Common Grackle in Northern Ohio. Ohio Journal of Science. vol 70, no 5. p. 284-291.
Maxwell GR, II, Nocilly JM & Shearer RI. (1976). Observations at a Cavity Nest of the Common Grackle and an Analysis of Grackle Nest Sites. Wilson Bulletin. vol 88, no 3. p. 505-507.
Maxwell GR, II & Putnam LS. (1972). Incubation Care of Young and Nest Success of the Common Grackle Quiscalus-Quiscula in Northern Ohio. Auk. vol 89, no 2. p. 349-359.
Moore WS & Dolbeer RA. (1989). The Use of Banding Recovery Data to Estimate Dispersal Rates and Gene Flow in Avian Species Case Studies in the Red-Winged Blackbird and Common Grackle. Condor. vol 91, no 2. p. 242-253.
Parkes KC. (1999). Head color in bronzed Common Grackles, Quiscalus quiscula versicolor. Western Birds. vol 30, no 3.
Peer BD & Bollinger EK. (1997). Explanations for the infrequent Cowbird parasitism on Common Grackles. The Condor. vol 99, no 1. p. 151.
Pitts D. (1974). Nesting Failure in a Common Grackle Colony. Migrant. vol 45, no 3. p. 71-72.
Prescott KW. (1971). Severe Foot Pox in Common Grackle and Red-Winged Blackbirds. Ontario Bird Banding. vol 7, no 2. p. 54-55.
Prescott KW. (1972). Severe Foot Pox in Common Grackle and Red-Winged Blackbirds. Ontario Bird Banding. vol 8, no 2. p. 36-37.
Prud Homme-Cyr J, McNeil R & Cyr A. (1976). 1st Quebec Canada Record of Quiscalus-Quiscula-Stonei New-Record the Purple Race of the Common Grackle. Canadian Field Naturalist. vol 90, no 2.
Rod JP. (1971). Abnormal Bill in Common Grackle. Iowa Bird Life. vol 41, no 2. p. 60-61.
Ryff AJ. (1974). Predatory Behavior of the Common Grackle. Jack Pine Warbler. vol 52, no 4. p. 193-194.
Snelling JC. (1968). Overlap in Feeding Habits of Redwinged Blackbirds and Common Grackles Nesting in a Cattail-M Marsh Diet Insects Human Interference Quiscalus-Quiscula Agelaius-Phoeniceus. Auk. vol 85, no 4. p. 560-585.
Spero VM & Pitts TD. (1984). Use of Wood Duck Nest Boxes by Common Grackles Quiscalus-Quiscula. Journal of Field Ornithology. vol 55, no 4. p. 482-483.
Stanley JG & Rabalais FC. (1971). Helminth Parasites of the Red-Winged Blackbird Agelaius-Phoeniceus and Common Grackle Quiscalus-Quiscula in Northwestern Ohio. Ohio Journal of Science. vol 71, no 5. p. 302-303.
Summers SD. (1977). A Common Grackle Record for Oregon USA. Western Birds. vol 8, no 4.
Twedt DJ. (1984). Pellet Casting by Common Grackles Quiscalus-Quiscula. Wilson Bulletin. vol 96, no 3. p. 470-471.
West GC, Funke ERR & Hart JS. (1968). Power Spectral Density and Probability Analysis of Inst Electro Myograms in Shivering Birds Grosbeak Grackle Hesperiphona-Vespertina Quiscalus-Quiscula. Canadian Journal of Physiology & Pharmacology. vol 46, no 5. p. 703-706.
Zink RM, Rootes WL & Dittmann DL. (1991). Mitochondrial DNA Variation Population Structure and Evolution of the Common Grackle Quiscalus-Quiscula. Condor. vol 93, no 2. p. 318-329.