nos

• (persona pronomo)
• (oblikvo nos, posesivo nostre)

1. ni

Deveno

el praitalika *nōs, siavice el la oblikvaj formoj de la prahindeŭropa pronomo *wéy

Prononco

• IFA:  noːs 

• (persona pronomo)
• nōs (genitivoj nostrī kaj nostrum, dativo kaj ablativo nobis, poseda adjektivo noster)

1. ni
2. nin

La nominativa uzo de latinaj personaj pronomoj ĉiam havas emfazan signifon. Ekzemple:

Viā prōpositā eāmus: Ni iru la vojon celitan.

Nōs viā prōpositā eāmus: Estas ni, kiuj iru la vojon celitan; nur ni iru la vojon celitan.

Ankaŭ, la genitivo havas du formojn: nostrī kaj nostrum. La unua uziĝas kiel objekto de aga substantivo. La dua uziĝas kiel partitivo, kiel en "unu el ni." Alie por diri "nia," oni kutime uzas la adjektivon noster.

Derivaĵoj

• nobiscum (kun ni)

 nos ( pl , SB )

1. nazo

 nos ( sv , SB )

• (en) nos, nosen

1. (bestoscienco) nazo (ĉe bestoj)

   Vidu ankaŭ: näsa, snabel, tryne

2. (tekniko) nazo (ĉe certaj objektoj, precipe aviadiloj)

Vortfaradoj kaj vortgrupigadoj

(neniuj)

Referencoj kaj literaturo

• Vikipedio en la sveda enhavas artikolon pri: Nos kaj Canardvinge
• Svenska Akademiens ordlista över svenska språket (SAOL), eldono SAOL13 (2006, ISBN10: 91-7227-419-0), eldono SAOL14 (2015, ISBN13: 978-91-1306-012-5), Svensk ordbok (SO) (2009), Svenska Akademiens ordbok (SAOB) (1898...2019), pri la vortaroj, rete "svenska.se" tri vortaroj (SAOL, SO, SAOB) pri kapvorto "nos"