omownik
Jump to navigation
Jump to search
See also: omównik
Polish
[edit]Alternative forms
[edit]Etymology
[edit]From omówić + -nik. First attested in 1586.[1]
Pronunciation
[edit]Noun
[edit]omownik m inan
Declension
[edit]Declension of omownik
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | omownik | omowniki |
| genitive | omownika | omowników |
| dative | omownikowi | omownikom |
| accusative | omownik | omowniki |
| instrumental | omownikiem | omownikami |
| locative | omowniku | omownikach |
| vocative | omowniku | omowniki |
Noun
[edit]omownik m pers
Declension
[edit]Declension of omownik
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | omownik | omownicy/omowniki (deprecative) |
| genitive | omownika | omowników |
| dative | omownikowi | omownikom |
| accusative | omownika | omowników |
| instrumental | omownikiem | omownikami |
| locative | omowniku | omownikach |
| vocative | omowniku | omownicy |
Related terms
[edit]adjective
adverb
nouns
verbs
References
[edit]Further reading
[edit]- Aleksander Zdanowicz (1861) “omównik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861