Ρενιέ Γ΄ του Μονακό

Ρενιέ Γ΄
Ο Ρενιέ το 1961
Πρίγκιπας του Μονακό
Περίοδος	9 Μαΐου 1949 – 6 Απριλίου 2005
Προκάτοχος	Λουδοβίκος Β΄
Διάδοχος	Αλβέρτος Β΄
Γέννηση	31 Μαΐου 1923 Μονακό
Θάνατος	6 Απριλίου 2005 Μονακό
Τόπος ταφής	Καθεδρικός Ναός του Μονακό
Σύζυγος	Γκρέις Κέλι
Επίγονοι	Καρολίνα Αλβέρτος Στεφανία
Οίκος	Οίκος των Γκριμάλντι
Πατέρας	Πιέρ ντε Πολινιάκ
Μητέρα	Καρλόττα δούκισσα του Βαλεντινουά
Θρησκεία	Ρωμαιοκαθολικισμός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Προσφωνήσεις του Πρίγκιπα Ρενιέ Γ΄
Προσφώνηση αναφοράς	Υψηλότατος
Προφορική προσφώνηση	Υψηλότατε
Εναλλακτική προσφώνηση	Δ/Δ

Ο Πρίγκιπας Ρενιέ Γ΄ (πλήρες όνομα: Ρενιέ Λουδοβίκος Ερρίκος Μαξέντιος Βερτράνδος Γκριμάλντι, Rainier Louis Henri Maxence Bertrand Grimaldi, 31 Μαΐου 1923 - 6 Απριλίου 2005) ήταν ο μονάρχης του Πριγκιπάτου του Μονακό για σχεδόν 56 χρόνια. Αποτέλεσε έναν από τους μακροβιότερους μονάρχες του 20^ου αιώνα.^[1]

Αν και ήταν περισσότερο γνωστός εκτός της Ευρώπης για τον γάμο του με την Αμερικανίδα ηθοποιό Γκρέις Κέλι, ήταν επίσης υπεύθυνος για μεταρρυθμίσεις στο Σύνταγμα του Μονακό και για την επέκταση της οικονομίας του πριγκιπάτου πέρα από την παραδοσιακή του βάση των τυχερών παιχνιδιών. Τα τυχερά παιχνίδια σήμερα αντιπροσωπεύουν μόλις το 3% των ετήσιων εσόδων του κράτους, ενώ όταν ο Ρενιέ ανέβηκε στο θρόνο το 1949, αντιπροσώπευαν περισσότερο από το 95%.^[2][3]

Ο Ρενιέ γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1923 στο Μονακό. Ήταν ο μόνος γιος του Πιέρ ντε Πολινιάκ και της Πριγκίπισσας Καρλότας του Μονακό. Είχε μία αδελφή, την Πριγκίπισσα Αντουανέτα του Μονακό, η οποία ήταν σχετικά μη δημοφιλής εξαιτίας των κακών σχέσεών της με την Πριγκίπισσα Γκρέις και των προσπαθειών που έκανε ανατροπής του Ρενιέ.^[4]

Ο Ρενιέ αρχικά στάλθηκε για εκπαίδευση στο προκολεγιακό σχολείο Σάμερφιλντς και έπειτα στο Στόου, ένα φημισμένο δημόσιο αγγλικό σχολείο. Από εκεί, πήγε στο Ινστιτούτο Λε Ροσέ της Ελβετίας, πριν συνεχίσει στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ της Γαλλίας, και τελικώς στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού.^[5][6]

Τον Σεπτέμβριο του 1944 ο Ρενιέ, σε αντίθεση με τη φιλογερμανική στάση του παππού του Πρίγκιπα Λουδοβίκου Β΄, εντάχθηκε στον Ελεύθερο Γαλλικό Στρατό ως αξιωματικός πυροβολικού. Ως ανθυπολοχαγός πολέμησε κατά τη διάρκεια της γερμανικής αντεπίθεσης στην Αλσατία. Για τη συμμετοχή του αυτή έλαβε τον γαλλικό Πολεμικό Σταυρό και του δόθηκε ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής.^[7][8][9]

Στις 9 Μαΐου 1949, μετά το θάνατο του παππού του Λουδοβίκου, ο Ρενιέ ανέλαβε το θρόνο του πριγκιπάτου, καθώς η μητέρα του είχε παραιτηθεί από το 1944 από τα δικαιώματά της στο θρόνο.^[10]

Τις δεκαετίες του 1940 και του 1950 ο Πρίγκιπας ζούσε με τη Γαλλίδα ηθοποιό Ζιζέλ Πασκάλ. Το ζευγάρι φαίνεται να χώρισε όταν η αδελφή του διέδωσε φήμες ότι η ηθοποιός δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί, ισχυρισμός που καταρρίφθηκε αργότερα όταν η Ζιζέλ παντρεύτηκε και απέκτησε ένα παιδί.^[11][12]

Μετά την άνοδό του στο θρόνο, ο Ρενιέ, εργάστηκε επιμελώς για την ανάκτηση της λάμψης του Μονακό, η οποία είχε δεχτεί πλήγματα από παραμέληση (κυρίως οικονομική) και από τα σκάνδαλα, όπως η σχέση της μητέρας του με γνωστό κλέφτη κοσμημάτων. Ο Πρίγκιπας είχε να αντιμετωπίσει μετά την άνοδό του με ένα θησαυροφυλάκιο που ήταν πρακτικά άδειο. Ο κάτοχος του 55% των αποθεμάτων της χώρας, η Societé Monégasque de Banques et de Métaux Précieux, είχε πτωχεύσει. Η παραδοσιακή πελατεία τυχερών παιχνιδιών του κράτους, που αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από Ευρωπαίους αριστοκράτες, είχε πλέον μειωμένους πόρους εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ταυτόχρονα νέοι προορισμοί τυχερών παιχνιδιών ανταγωνίζονταν το Μονακό. Για να αντισταθμιστεί αυτή η διαρκής απώλεια εισοδήματος, ο Ρενιέ, αποφάσισε να προωθήσει το Μονακό ως φορολογικό παράδεισο, κέντρο εμπορίου, κέντρο ευκαιρίας αγοράς ακινήτων και ως δημοφιλή τουριστικό προορισμό.^[3][13][14]

Το 1953 ο Έλληνας κροίσος της ναυτιλίας Αριστοτέλης Ωνάσης αγοράζει την Εταιρεία Θαλασσίων Λουτρών (Societe des Bains de Mer) με όνειρό του να κάνει το Μονακό ένα ξενοδοχείο πολυτελείας αποκλειστικά για πλουσίους. Ο Ρενιέ, ωστόσο, δεν ασπαζόταν την αριστοκρατική άποψη του Ωνάση και επιθυμούσε το Μονακό να είναι πιο ανοικτό σε ανθρώπους και επιχειρήσεις. Η σύγκρουση του Ωνάση με τον Ρενιέ είχε ως αποτέλεσμα την πώληση του μεριδίου του πρώτου έναντι 9,5 εκατομμυρίων δολαρίων το 1966.^[15][16][17]

Το 1959 ο Ρενιέ έμαθε ότι η αδελφή του Αντουανέτα και ο εραστής της Ζαν Σαρλ Ρε του εργαζόταν παρασκηνιακά για την ανατροπή του. Ως απάντηση ο Πρίγκιπας κήρυξε ουσιαστικά στρατιωτικό νόμο τον Ιανουάριο του 1959 μέσω της έκδοσης διαταγμάτων απαγόρευσης διαδηλώσεων, αναστολής του συντάγματος και διάλυσης του Εθνικού Συμβουλίου, πρόεδρος του οποίου ήταν ο Ζαν Σαρλ Ρε. Το 1962 επανέφερε την ομαλότητα και ενέκρινε ένα νέο σύνταγμα το οποίο ήταν πιο φιλελεύθερο και περιόριζε τις εξουσίες του μονάρχη.^[18][19]

Μετά από ένα χρόνο σχέσης με τη διάσημη Αμερικανίδα ηθοποιό Γκρέις Κέλι, ο Πρίγκιπας Ρενιέ θα την παντρευτεί τον Απρίλιο του 1956. Οι τελετές διεξήχθησαν στο Μονακό στις 18 Απριλίου 1956 (πολιτική) και στις 19 Απριλίου 1956 (θρησκευτική). Το ζευγάρι απέκτησε τρία παιδιά:^[20][21]

• την Καρολίνα στις 23 Ιανουαρίου 1957
• τον Αλβέρτο στις 14 Μαρτίου 1958
• την Στεφανία στις 1 Φεβρουαρίου 1965

Η σύζυγός του Ρενιέ, Γκρέις, έχασε τη ζωή της στις 14 Σεπτεμβρίου 1982 σε τροχαίο, όταν υπέστη ξαφνικό εγκεφαλικό επεισόδιο ενώ οδηγούσε μία μέρα νωρίτερα. Ο πρίγκηπας Ρενιέ δεν ξαναπαντρεύτηκε σε όλη τη μετέπειτα ζωή του, λόγω πένθους όπως δήλωσε ο ίδιος αρκετά χρόνια μετά, ενώ λέγεται ότι από τον θρήνο του για την απώλεια της πριγκίπισσας Γκρέις, μετά κάπνιζε 60 τσιγάρα την ημέρα.^[22]

Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, η υγεία του Πρίγκιπα Ρενιέ σταδιακά επιδεινώθηκε. Το 1999 υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς και το 2000 σε επέμβαση αφαίρεσης τμήματος του πνεύμονά του. Το Νοέμβριο του 2002 εισήχθη στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού. Τον Ιανουάριο του 2004 πέρασε τρεις εβδομάδες στο νοσοκομείο για την αντιμετώπιση κόπωσης. Τον Φεβρουάριο του 2004 θα εισαχθεί ξανά στο νοσοκομείο με στεφανιαία βλάβη και ένα κατεστραμμένο αιμοφόρο αγγείο. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους θα παρουσιάσει ξανά λοίμωξη του αναπνευστικού.^{[23][24][25][26]}

Στις 7 Μαρτίου 2005 ο Ρενιέ Γ΄ εισήχθη πάλι στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού. Στις 22 Μαρτίου μεταφέρθηκε στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου, ενώ μία ημέρα αργότερα, στις 23 Μαρτίου, ανακοινώθηκε ότι ο Πρίγκιπας υποστηριζόταν με μηχανική υποστήριξη και ότι υπέφερε από νεφρική και καρδιακή ανεπάρκεια. Στις 26 Μαρτίου το παλάτι ανέφερε ότι παρά τις εντατικές συνεχιζόμενες προσπάθειες για τη βελτίωση της υγείας του πρίγκιπα, η κατάσταση συνέχιζε να επιδεινώνεται.^[23]

Στις 31 Μαρτίου 2005 ανακοινώθηκε ότι ο γιος του Ρενιέ, ο Αλβέρτος, αναλάμβανε τα καθήκοντα του πατέρα του ως αντιβασιλέας, καθώς ο Ρενιέ δεν ήταν πλέον σε θέση να τα ασκήσει.^[27]

Την 6^η Απριλίου 2005 ανακοινώθηκε ότι ο Πρίγκιπας Ρενιέ είχε πεθάνει στις 6:35 π.μ., σε ηλικία 81 ετών. Στον θρόνο τον διαδέχθηκε ο γιος του ως Αλβέρτος Β΄. Κηδεύτηκε στις 15 Απριλίου 2005, δίπλα στη σύζυγό του, Γκρέις Κέλι, στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου.^[28][29][30]

• Πρίγκιπας Τζιοβάνι Νατόλι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Rainier III, Prince of Monaco στο Wikimedia Commons